[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ A Doctis Pretium Scelus Est Sperare Poetis., kawałek z mojej "twórczości"

[Gem]

Postanowiłam w końcu wystawić na światło...monitora, cząstkę mnie samej w postaci liryki. Śmiało oceniać, nie straszna mi krytyka...znaczy, postaram się przeżyć.

Cisza na Wzgórzach

"Bene mori praestat, quam turpiter vívere."

Zapadła głucha cisza na zielonych wzgórzach
Przygasło szkarłatne słońce ciemność
Ostatnie wiatru tchnienie trawami porusza
Znikł zapach ziół i kwiatów bezsenność

Gdzie jesteś Odynie w dni spowite w mrok?
Nie patrzysz Boże kiedy stawiam swój krok
Dlaczego nie widzisz jak pali mnie ból?
Nie słuchasz Zeusie moich skarg i próśb

Pękł szklany dach i mór zielonych wzgórz
Noc zajaśniała światłem mętnym i ponurym
Powietrze unosi mdły zapach zburz
A świat znowu płynie swym kursem niewzruszonym

Droga

"Dum vita est, spes est."

Dom już daleko za nami
Świat czeka niezmierzony i otwarty
A w nim miliony szlaków nieprzetartych

Poprzez ciernie, aż po nocy kres
Tam gdzie gwiazdy rodzą się
Mgły i cienie
Nieba czerń
Wszystko kiedyś minie
Nowy wstanie dzień

Lament

"Tota vita discendum est mori."

Początek drogi cierniowej
A przede mną ciemność
Co było historią niegdyś
Przepadło w świadomości odmętach

A ja kroczę doliną umarłych...

Nie ma życia bez tułaczki
Jest tylko chłód i robactwo
Gdzie był Bóg kiedy zrodził się świat?
Dlaczego raj jest tylko obiecanym?

A ja wciąż kroczę ciemną doliną...

O Nadziejo matko głupich!
Pozwól choć raz nie być przeklętą
Bo gdybyś prawdziwą była choćby jak ziarno
Czy przeniosłabyś tę górę?

A ja nadal ciemną doliną podążam...

Szukając światła na końcu cień
Gdy błagam nocą o ten najmniejszy znak
Echo odpowiada mi pustymi gałęzie klekoce
Kogo makabryczny tancerz wezwie?
Czyją sprzeda duszę?

I przemierzam martwe doliny...

Ten post był edytowany przez Gem: 25.03.2006 15:28

[Gem]

No dobrze, skoro takie humorystyczne wiersze nie mają wzięcia, napiszę coś... może nazwijmy to utworem o charakterze filozoficznym. ;P


Pustelnik

Wśród dzikiej gęstwiny, na leśnym poszyciu
Siedzi pustelnik i duma o życiu.
Któryś z kolei to rok człek się biedzi,
A jak nie było, tak nie ma odpowiedzi.

Czy można świat poznać i jaką mocą?
Dlaczego dzień jest dniem, a noc nocą?
Gdzie zaczyna się władza i komu jest dana?
Jak można zadać właściwe pytania?

Kolejny rok mija, a on wciąż siedzi,
Próżno myślał, na próżno szukał odpowiedzi.
Jego wzrok bystry i sięga wysoko,
Nic jednak nie dostrzegł, choć wykol oko.

Patrzy zdziwiony na swą długą brodę.
Właśnie przegapił młodość udając kłodę,
Płynąc samotnie jak potok leniwy,
Aż odnalazł i zmógł go wiek sędziwy.

Wtem wspaniała myśl go olśniewa.
Spojrzał pustelnik w korony drzewa
I zbrzydła mu filozofów nauka miła:
„Działanie jest kluczem! Działanie to siła!

Nareszcie spełniły się moje pragnienia!
Oto cel poznałem ludzkiego istnienia.”
Lecz najpierw, zanim cokolwiek zrobi,
Posiedzi jeszcze lat kilka i się pogłowi.