[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Oswoić Smoka

[Arthur Weasley]

Arthur Weasley
OSWOIĆ SMOKA
Romans dygresyjny przesiąknięty alkoholizmem i chrześcijaństwem

Betareaderzy: Minerwa, Wierzba Bijąca

Utwór jest w pełni kompatybilny z fanfiktami Minerwy “Apokryf” i “Apokryf – epilog surrealistyczny”, Idy Lowry „Inny rodzaj magii” i "Puste miejsce" oraz Toroj „Expecto Patronum”, a do pierwszego miejsca po przecinku z tekstem kanonicznym do tomu V włącznie. Są pewne niezgodności z tomem VI.
Postacie Andrei, Lucy, Alexy Toran i Sirith Lestrange pochodzące ze wspomnianych fanfiktów oraz postać Haralda Weasleya pochodząca z fanfiktów Leszka "Edukacja Toma" i "Powrót Podróżnego" zostały wprowadzone za wiedzą, zgodą i w porozumieniu z ich autorkami.
Autor stanowczo oświadcza, że wszelkie podobieństwo do osób istniejących i sytuacji zachodzących w rzeczywistości jest zamierzone.

Odcinek 1

ROZDZIAŁ PIERWSZY
w którym mężczyzna po przejściach poznaje dziewczynę bez przeszłości
i przez dwa miesiące zastanawiają się, co z tym zrobić,
potem przedziwnym zrządzeniem losu spotykają się tam,
gdzie się tego zupełnie nie spodziewali,
a całość kończy się wesołym pijaństwem

Wagon restauracyjny Hogwart Expressu, poniedziałek, 4 września 1995

- …i mi opowiada, jaka to ta miotła jest wspaniała, jakie ma bajery i przyspieszenie – opowiadała szczupła blondynka w szacie Ravenclawu czarnowłosej dziewczynie w cywilu. - To ja go wtedy pytam, co mu to daje, że miotła przyspiesza o pół sekundy szybciej, a on mi mówi, że będzie o pół sekundy rychlej na imprezie…
Rudy czarodziej w luźnej bluzie z kapturem, sączący piwo przy sąsiednim stoliku, zakrztusił się.
- Wiciostych? – zapytał. – Prawdopodobnie dziewięćdziesiątka trójka?
Dziewczyny spojrzały na niego z lekkim przestrachem w oczach.
- Skąd pan wie? – zapytała blondynka.
- Skąd wiesz? – zapytała jednocześnie czarnowłosa, odrzucając na plecy długi warkocz.
- Przeczuwam w jasnowidzeniu - uśmiechnął się.
- Dobra, a poważnie?
- Tak poważnie Wiciostych to jest dyżurna wypasiona miotła dla niedorobionych szpanerów – odparł. – Jak ktoś ma więcej kasy jak rozumu, a lubi zaszpanować, to kupuje Wiciostycha. A dziewięć trzy ma sporo różnych wodotrysków, do niczego niepotrzebnych, ale za to można o nich długo i rzewnie opowiadać pannom, które się nie znają. A prawda jest taka, że jak ktoś naprawdę umie latać, to poleci na drzwiach od stodoły, chociaż ja osobiście wolę Srebrną Strzałę niż drzwi…
- Ale na Srebrnej Strzale nie da się grać w gwinta - zauważyła czarnowłosa.
Była bardzo podobna do Jenny. Widział to. Ale z czego właściwie? Wzrost nie, kolor włosów się nie zgadza. Oczu też nie. Nieistotne. Była podobna i już.
– Latałeś na Srebrnej Strzale? - zainteresowała się.
- Powiem więcej, latam głównie na es-es dwadzieścia. A bo?
- A nic, mój brat ma Srebrną Strzałę dwudziestą i bardzo chwali, a wszyscy dookoła się dziwią…
- To na razie – przerwała blondynka. – Zostawiam was samych. Miłej rozmowy o miotłach.
- Sprzedali ci bez problemu Ognistą? – zmieniła temat, wskazując głową na kieliszek stojący na jego stole.
- Wiesz… jak ci na imię…
- Susan – wyciągnęła rękę.
Odruchowo uścisnął tak, jakby się witał z kolegą. Ku jego zdziwieniu jej uścisk nie był wiele słabszy.
- Charlie. Od jakiegoś czasu jestem pełnoletni i to chyba widać.
- Fakt, widać, na szkołę nie wyglądasz. Do Glasgow jedziesz?
- Do końca. Pracę w Hogs dostałem, na parę miesięcy, ale zawsze coś. Dwudziestkę ma i chwali, mówisz?
Susan zmarszczyła brwi. Jej rozmówca wyraźnie nie miał ochoty rozwijać tematu pracy w Hogsmeade.
Okazał natomiast żywe zainteresowanie wszystkim, co dotyczyło Hogwartu. Szczególnie interesowało go to, jak nauczyciele odnoszą się do uczniów i nawzajem. Początkowo irytowało ją to, potem jednak ze zdziwieniem zauważyła, że naprawdę słucha wszystkiego, co mu mówi. Z rzadka pozwalał sobie na oględny komentarz.
Przez głowę przemknęło jej, że może jego wcale nie obchodzi Hogwart, tylko po prostu lubi słuchać, jak ona mówi. E tam, pomyślała. Jestem mocno nieletnia. A gdyby nawet, to co mnie to obchodzi, żeby chociaż był przystojny... no bez przesady, nie taki ostatni... e tam...
- ...i tak do końca to nikt nie wie, co się stało – relacjonowała wydarzenia Turnieju Trójmagicznego. - Na bank to wiadomo tyle, że wszedł do labiryntu Potter i Diggory, i tamtych dwoje spoza szkoły, oni wrócili, a potem, za parę godzin, pojawił się znikąd Potter z ciałem Diggory'ego.
- Szkoda chłopaka – westchnął. - Z tego, co mówisz, był cholernie w porządku. Oni wszyscy tacy... zaczekaj chwilę...
- Wszyscy, znaczy Hufflepuff?
- To swoją drogą, akurat miałem na myśli Diggorych.
- Znałeś Cedrica? - zdziwiła się.
- Znałem jego brata – odparł. I siostrę. Ale luźno – dodał pospiesznie, wstając od stołu.
Pociemniało mu w oczach. Widział ich znowu. Gdzieś z oddali dobiegał głos Mike'a Birchwooda:
- ...no to już, gramy, mugol i David robią herbatę...

Było ich czterech. Od kiedy wynaleziono grę w gwinta, ludzie na pewnym poziomie dobierają się czwórkami.
Odkąd Minerwa McGonagall została wicedyrektorem, grać w gwinta wolno było tylko w pokoju wspólnym. I nie po ogłoszeniu ciszy nocnej. Uznali to za krzyczącą niesprawiedliwość. I dalej grali w gwinta gdzie się tylko dało.
W trzeciej klasie zaczął im się plątać pod nogami David. W gwinta grać nie umiał i nie zamierzał się uczyć. Ale w grze nie przeszkadzał, herbatę parzył bez protestu, grał na organkach i wykłamywał ich z kłopotów w sposób budzący ogólny podziw.
Nazwali się Tajnym Klubem Gwinta imienia Minerwy McGonagall.
Było ich pięciu.

- Co ci jest? - zaniepokoiła się.
- A nic, za szybko wstałem i zakręciło mi się w głowie – zbagatelizował.
Nie potrzebowała fałszoskopu, żeby w to nie uwierzyć. Nie wyglądał na kogoś, kto ma kłopoty z układem krążenia i od byle czego dostaje zawrotu głowy. Spojrzała uważniej na jego twarz. Miał oczy człowieka, który widzi testrale. Znała kilku...
- Dzień dobry, pani profesor – odezwała się, widząc podchodzącą nauczycielkę historii magii.
- A dobry, dobry – uśmiechnęła się Lucy Blair. - Charlie, można prosić na słówko?
- Zaraz wracam – rzuciła Susan. Minęła bufet i weszła do przedziału dla prefektów.
- Słuchaj – zaczęła Lucy - czy mógłbyś mi w chwili wolnej od podrywania tej nieletniej istoty…
- Nikt tu nikogo nie podrywa!
- Jassne, wam się po prostu dobrze rozmawia. Słyszałeś, że nam wsadzili do szkoły anioła stróża z Ministerstwa?
- A wiem, widziałem babę na dworcu. Ciekawe, że mnie to wcale nie dziwi.
- Wiesz coś o niej?
- Menda ostatniego rzędu, ale na szczęście głupia jak but. Ty się dziwisz, że zrobili taki ruch?
- Ja się nie dziwię. Ja się boję.
- Czego? Że masz zasraną ankietę? A kto nie ma?
- Nie to. O Harry'ego się boję. Wpakuje się w jakieś kłopoty, nawet nie zauważy kiedy.
- Może i... Na mnie jawny stróż nie robi wrażenia. Bardziej się boję tego, ile osób będzie tej zmorze donosiło po cichu. I czego mogą w tej sytuacji chcieć od Rona.
- No jestem - odezwała się Susan, pojawiając się obok Lucy. Była już w szacie Hufflepuffu z naszywką prefekta. Charlie gwizdnął cicho przez zęby.
- No proszę, jakie znajomości człowiek zawiera. I się nie pochwaliłaś?
- Czym mianowicie?
- Że jesteś prefektem.
- No i co – wzruszyła ramionami. - Różni ludzie są potrzebni – kanalarz, śmieciarz, prefekt... Tyle z tego, że teraz mnie ciągną na jakąś nasiadówę, a tak tobyśmy jeszcze mogli pogadać.
Poczuł kolejny przypływ sympatii do tej istoty, niechby i nieletniej. Większość nowo mianowanych prefektów robiła wrażenie ciężko zamroczonych ogromem własnego nowo nabytego znaczenia. Irytowało go tak samo jak zachowanie jego matki, która najwyraźniej dzieliła synów na prefektów i nieprefektów.
- Uważaj na siebie. W tym roku być prefektem w Hogwarcie to będzie żaden interes.
- Jasne. Jak to by był interes - uśmiechnęła się, ale oczy miała smutne - to jego by już dawno gobliny kupiły.
Odpowiedział jej równie smętnym uśmiechem.
- Cześć, Charlie.
- Czy…
- Pewnie, że dam znać, jak będę miała przepustkę. Tylko nie zapraszaj mnie do Madame Puddifoot. Do widzenia, pani profesor – znikła ze świstem w korytarzu.
- „Cześć, Charlie” - Lucy uniosła brwi. – Siedzicie tu godziny pół i “cześć, Charlie”. I nikt tu nikogo nie podrywał. I tak bez żadnego powodu nie przyznałeś się, kim jesteś. A świstak siedzi i zawija w te sreberka...
Trafiony, zatopiony, pomyślał. Przez chwilę chciałem być chłopakiem jadącym do Hogwartu. A przynajmniej nie być dla Susan nauczycielem. Że co? Dla Susan? Czy dla jakiejkolwiek panny? Cholibka, pomyślę o tym jutro…

Hogwart, poniedziałek, 4 września 1995 wieczorem

Pierwszego września 1983 roku dwunastoletni Charlie Weasley postanowił, że kiedyś na uczcie powitalnej zasiądzie po słusznej stronie stołu nauczycielskiego.
Czasami dziecięce marzenia się spełniają. Niestety zazwyczaj wtedy, kiedy marzy się już o czym innym. Po następnych dwunastu latach patrzył z góry na Wielką Salę i dużo by dał (jak na możliwości Weasleyów), żeby siedzieć przy którymś z wielkich stołów. Najlepiej przy tym najbliższym, z którego patrzyły na niego rozszerzone ze zdziwienia czarne oczy.
Susan Bones teoretycznie zgadzała się co prawda z Erniem Macmillanem, że jako prefektkę powinno ją żywo obchodzić to, kogo Tiara Przydziału kieruje do jej domu, ale teoria ta nie miała najmniejszego zamiaru zamienić się w praktykę. Bardziej intrygowało ją, co robi przy stole nauczycielskim poznany przez nią w pociągu właściciel Srebrnej Strzały.
- Z przykrością informuję – ogłosił Albus Dumbledore - że w tym roku nie będzie wśród nas pani profesor Hooch. Aby nie pozbawiać państwa lekcji latania, zatrudniliśmy do stycznia pana Charlesa Weasleya, w swoim czasie niezrównanego szukającego Gryffindoru...
Rudzielec wstał i ukłonił się niezgrabnie.
Od stołu Gryffindoru zerwała się burza oklasków, ale uważny obserwator zauważyłby łobuzerskie błyski w oczach bliźniaków – braci nowego nauczyciela. Dla kontrastu oklaski od stołu Slytherinu pochodziły od pojedynczych osób. Dłonie opiekuna Slytherinu niemal się nie stykały.

- Ot, proszę - zauważyła Minerwa McGonagall, patrząc na Charliego z rozbawieniem. - Ciekawe, z kim jeszcze mi przyjdzie pracować. Co jeden, to z lepszej bandy.
- Proszę?
Siedzieli w pokoju Dumbledore'a, próbując prowadzić niezobowiązującą konwersację o sprawach przyjemnych, a przynajmniej obojętnych, i nie myśleć o nowej nauczycielce, która bardzo chciała "spotkać się w małym gronie, żeby się zintegrować" i której tylko dzięki połączeniu talentów dyplomatycznych McGonagall i impertynencji Lucy Blair udało im się pozbyć, ani o przemówieniu, którego sens nie budził wątpliwości.
- Dwa lata temu przyszło mi pracować z Remusem Lupinem. Instytucji Bandy Huncwotów nie muszę ci przybliżać. Teraz z tobą. Logiczną rzeczy koleją za parę lat pojawi się tutaj twój brat. Tak przy okazji - zamierzasz reaktywować Tajny Klub Gwinta imienia Minerwy McGonagall?
Oczy Charliego przypominały wielkością talerzyki deserowe.
- Za Tajny Klub imienia Charlesa Weasleya - uśmiechnęła się opiekunka Gryffindoru, podnosząc kieliszek Napoleona.

Hogwart, środa, 6 września 1995

Młody nauczyciel wyraźnie nie miał pomysłu na przeprowadzenie lekcji na temat “Sprawy organizacyjne”. Tym bardziej przed audytorium złożonym z mieszanki piorunującej Slytherinu z Gryffindorem. Widać było gołym okiem, że urządził ją, bo takie były przepisy.
Pytania z sali także dotyczyły spraw banalnych. Jednakże w klasie dawało się wyczuć napięcie. Coś miało się stać.
Lekcja miała się skończyć za pięć minut, kiedy głos zabrał Gregory Goyle.
- Panie psorze – zapytał – czy pan ma rodzinę?
Domyślał się mniej więcej, o co chodzi i do czego rozmowa zmierza. Po sekundzie namysłu uznał za stosowne udać, że nie zrozumiał pytania.
- Mam pięciu braci i siostrę.
- Ale ja nie o tym... czy pan ma żonę albo dzieci, albo może jedno i drugie?
- Jestem nieżonaty – odparł. - I nie mam dzieci... o ile wiem.
- To może pan mieć ze mną – odezwała się głośno Pansy Parkinson.
Ślizgoni zarechotali. Z gryfońskich ławek rozległ się jęk zniechęcenia. Po chwili wszyscy ucichli, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Hermiona patrzyła na Pansy jak na wyjątkowo dokładnie rozdeptaną meduzę.
- Proszę wstać. Tak, pani, panno Parkinson.
Świeżo upieczona prefektka wstała, patrząc mu wyzywająco w oczy. Zmierzył ją wzrokiem z góry na dół, z dołu do góry i znowu z góry na dół.
- Z czym do gości? - prychnął. - Proszę usiąść.

Charlie czuł, że tego starcia nie przegrał. Ale musiał jakoś odreagować. Chętnie by się teraz napił, a jeszcze chętniej polatał na miotle, ale w danym momencie jedno i drugie było niemożliwe. Nargile też byłyby niezłe, ale i tego wyrobu firmy „Caterpillar i Synowie” nie miał pod ręką.
- Fred, daj papierosa – zażądał.
- Ależ panie profesorze, skądżebym miał...
- Panie Weasley, możemy i tak – uśmiechnął się. – Mogę jak porządny nauczyciel skonfiskować te fajki. Albo możesz mnie jak brat poczęstować.
- Fajek nie mam, pudło. Mam, i owszem, cygara – odparł Fred i poczęstował go.
Charlie odszedł za załom korytarza, stanął w wykuszu z oknem i zapalił.
- Palisz w szkole! – usłyszał za sobą piskliwy głos. – Jak się nazywasz?
Kątem oka dojrzał Dolores Umbridge. Zadajesz głupie pytania, to dostaniesz głupią odpowiedź, pomyślał.
- Winston Churchill! – wypalił.
Ku swemu zdumieniu usłyszał oddalające się pospiesznie kroki.

- Panie dyrektorze! – krzyknęła od progu gabinetu Dolores Umbridge.
- Koleżanko Umbridge, jestem zajęty, mam gości.
Draco Malfoy i Pansy Parkinson zesztywnieli. Reszta prefektów nieudolnie próbowała ukryć rozbawienie.
- A więc, panno Bones - ciągnął Dumbledore - pani pytanie jest sensowne, natomiast...
- Panie kolego! – przerwała Umbridge. Portrety zmarłych dyrektorów spojrzały na nią z niesmakiem. Nikt z nich nie pozwoliłby nowo zatrudnionemu nauczycielowi na taką poufałość. – Chyba to, co mam do powiedzenia, jest ważniejsze niż ci smarkacze. Dyscyplina szkolna...
- Jak właśnie mówiłem – ciągnął Dumbledore nieco głośniej – kiedy ktoś zakłócił naszą rozmowę...
Ron prychnął dziwnie. Ernie Macmillan zakrztusił się. Susan wyglądała, jakby miała się za chwilę udusić. Hermiona spojrzała na nich potępiająco, ale widać było, że i ją cała sytuacja serdecznie bawi.
- Panie kolego! Na korytarzu stwierdziłam palącego cygaro Winstona Churchilla!

Hogwart, środa, 20 września 1995

- Fred, dlaczego opowiadacie te wszystkie świństwa o Charliem? - spytała Ginny.
- Jaka trąbka? Jaka różdżka z leszczyny? - zdziwił się Fred. - Jakie świństwa?
Pojawienie się w Hogwarcie rozumnej formy życia starszej od siódmoklasistów, młodszej od Flitwicka, mniejszej od Hagrida, noszącej spodnie i przynajmniej od czasu do czasu myjącej głowę wzbudziło zrozumiałe podniecenie wśród tych uczennic, które zdążyły się już zorientować, na czym polega rozmnażanie płciowe. Co przytomniejsze uważały, że człowiek po przejściach – a ktoś, kto w wieku dwudziestu czterech lat ma czoło jak orne pole, niezawodnie jest człowiekiem po przejściach - niespecjalnie się nadaje do flirtu, ale większość pozostałych miała wielką ochotę na bliższą znajomość.
Jednakże próby zawarcia bliższej znajomości kończyły się niepowodzeniem. Nauczyciel po przejściach był zawsze chętny do pomocy, zawsze gotów udzielać dodatkowych lekcji, również po ogłoszeniu ciszy nocnej, sporo miał też do powiedzenia o opiece nad magicznymi stworzeniami, ale na tym się jego gotowość do współpracy kończyła.
W nieunikniony sposób w żeńskich dormitoriach od piątej klasy w górę do żelaznego tematu “na kogo leci Snape” doszedł drugi żelazny temat “z kim sypia Weasley”. Za podejrzaną numer jeden uchodziła Lucy Blair, zwłaszcza odkąd dwa razy widziano ich razem w “Trzech Miotlach”.
Najoczywistszym źródłem informacji wydawało się rodzeństwo młodego nauczyciela. Ginny raczej unikala tematu, Ron potrafił długo i szeroko opowiadać o przygodach brata ze smokami, a przede wszystkim o tym, jak świetnie lata na miotle – czyli o tym, co jego rozmówczynie interesowało najmniej. Natomiast bliźniacy zawsze byli chętni do rozmów o tym, co chciały wiedzieć, i gotowi opowiedzieć im to, co spodziewały się usłyszeć. Charlie byłby mocno zdziwiony, gdyby usłyszał, jakim ogierem okazuje się w opowiadaniach swoich braci.
- Jak mi Mandy Brocklehurst opowiedziała, coście jej nagadali, to myślałam, że się pod ziemię zapadnę – warczała Ginny. - Myślałby kto, że zaliczył tych dziewczyn nie wiadomo ile, wszystko co ma mufkę, to zdobycz do kolekcji... przecież wiecie, że to nieprawda!
- Głupia jesteś, moja siostro – oświadczył stanowczo Fred. - Nieważne, jaki towar jest, ważne, na jaki czekają klienci. Singla w tym wieku bez doświadczeń ciężko sprzedać. A tu jest od groma panienek, które polecą na twardego faceta po przejściach i z doświadczeniem, na jakiego Charlie zresztą wygląda, ale nie na taką romantyczną pierdołę, jaką on po cichu jest, jasssne?
- Super, ale po ghula chcecie go, jak to określiłeś, sprzedać?
- Widzisz, siostrzyczko – odparł Fred – cholernie nie lubimy czytać znajomych nazwisk na drzewach.
- Ekstra, ale co ma jedno z drugim?
- Ależ to proste jak schemat ideowy siekiery – uśmiechnął się Fred. - Świruje z tymi smokami coraz bardziej, kiedyś się natnie i zamiast brata będziemy mieć kupkę popiołu. Chyba że się wcześniej po pijaku zabije na miotle po jakimś kretyńskim zakładzie. A wszystko przez to, że jest niewyżyty.
Ginny wzniosła oczy ku niebu. Pomyślała, że jednak fajnie byc chłopakiem. Dla nich świat jest taki prosty.
- By se znalazł kobitę, toby był spokój. A że sam sobie nie znajdzie, to trzeba je na niego napuścić.

- Wiesz, Fred – powiedział Lee Jordan przy kolacji – jestem doprawdy wzruszony waszą troską o braciszka.
Gdyby Fred nie znał Lee od sześciu lat, prawdopodobnie wziąłby to za dobrą monetę.
- Wiesz, jak się nazywa taki, co podsłuchu-je? – warknął.
- Wiem, jak się nazywa taki, co prowadzi takie rozmowy pełnym głosem w pokoju wspólnym – odciął się Lee. - Kretyn. A swoją drogą naprawdę myślisz, że jak se znajdzie babę, to przestanie latać? A przynajmniej tak świrować?
- Nie mam pojęcia – odparł szczerze Fred. - Nigdy nie miałem z nim dobrego kontaktu. Był taki ojcowski, że wyrzygać się można, gorszy od Billa. Ale założę się o każde pieniądze, że jak się ożeni, a jeszcze jak mu się dzieci urodzą, to mama będzie tak zaabsorbowana najpierw ślubem, potem synową, a na końcu, daj Boże jak najszybciej, wnukami, że przestanie pchać nos w moje sprawy.
Przez chwilę jedli w milczeniu.
- A poza tym – dodał George – lepiej niech go uważają za dziwkarza niż za pedała.

c.d.n.

Ten post był edytowany przez Arthur Weasley: 04.09.2006 10:47

[Arthur Weasley]

Średnio z Rosjanami, jeśli już użyć mugolskiej terminologii to z Ukraińcami, ale mniejsza o to.
Rosjanie też się pojawią, ale jeszcze nie teraz.

Odcinek 9

ROZDZIAŁ CZWARTY
w którym uczniowie Hogwartu wątpią o sprawiedliwości Bożej i ludzkiej,
a Charlie o sile i stałości uczuć niewieścich,
co w obu przypadkach nieuchronnie wiąże się z pijaństwem

Muntele Jorzea, góry Fogaras, Transylwania, poniedziałek, 12 lutego 1996

Miał doła.
Nie jakiegoś potężnego, z gatunku tych, w których ludzie zabijają z błahego powodu siebie, swoich partnerów życiowych lub osoby trzecie. Takiego zwyczajnego powszedniego doła.
Nie lubił Dnia Zakochanych. Nigdy nie lubił Dnia Zakochanych. Może dlatego, że nigdy go ten dzień nie zastał zakochanego, a tym bardziej zakochanego szczęśliwie.
Nie spodziewał się też okolicznościowej poczty. Może i lepiej. Nie stanie się bohaterem kolejnej rozmowy z gatunku tych, jakie często prowadzą mężczyźni rzadko widujący z bliska istotę płci odmiennej.
W dodatku Norbert po raz kolejny dostał zapalenia gruczołu fosforowego i wszystko wskazywało, że tym razem to przejdzie w stan chroniczny. To są skutki prób wykluwania smoków bez udziału smoczycy. Nie miała baba kłopotu, kupiła sobie jaje, myślał, sącząc wściekle mocne piwo “Drakula”.
Na piecu oddzielającym część kuchenną pomieszczenia od części jadalnej bulgotała jakaś podejrzana węgierska potrawa, której szczegółowej receptury wolał nie dochodzić. Czego ucho nie słyszało, tego żołądkowi nie żal. Od zawsze smokarze z Jorzea pili jak Rusini i jedli jak Węgrzy – a nawet ostrzej, niż przewidywała węgierska norma. Kto się do tego nie był w stanie przystosować, ten po trzech miesiącach wracał do Anglii z przewodem pokarmowym do remontu.
Przez okno wleciała sowa i wbrew wszelkiej logice wylądowała przed nim.
List był krótki. Parę słów o niczym, pozdrowienia i informacja, o której godzinie wychodzą w Walentynki do Hogsmeade. Wszystko razem ozdobione odręcznym rysunkiem zadumanego drzewa myślącej gruszy.
Pokręcił głową. Sacra alleluja, dlaczego tu nie ma Ginny? Albo Hermiony? Albo kogokolwiek, kto by mi coś poradził? No trudno, muszę pomyśleć sam.
Nalał sobie duży kielich cerkiewnego wina, pociągnął i pomyślał.
Toż wyraźnie mówiła, że nie lubi Dnia Zakochanych, że okazywanie uczuć na komendę, że festiwal kiczu. Przyznawał jej rację - szczerze zresztą, w ogóle nie miał zwyczaju przyznawać racji komukolwiek wbrew sobie. Mówiła, że nie chciałaby dostawać walentynek (nawet go to ucieszyło, bo miałby problem - wysłać źle, nie wysłać też źle - a przy tym nigdy nie był biegły w pisaniu listów), ale w końcu nie przypadkiem przysłała mu taką sowę...
Wypił setkę samogonu i pomyślał jeszcze raz.

Ron!
Spróbuj wyczaić, albo lepiej poproś o to Herm., czy Susan B. się wybiera do Hogs. Jak nie, wymyślcie coś, żeby ją wyciągnąć. Będę od 11 u Pud. Jak zadziałasz, masz u mnie dużą Ognistą, a jak nie zadziałasz... nie chcesz wiedzieć. Cz! Ch.

Hogsmeade, 14 lutego 1996

- No co, Bones, miło było, ale się skończyło? - rzucił w przelocie Draco Malfoy, konwojowany przez Pansy Parkinson.
Zawsze wiedział, jak wsadzić szpilę, żeby trafić w czułe miejsce. Tym razem też trafił w punkt. Jak zwykle 14 lutego, Hogsmeade było pełne par. Zupełnie jakby Filch nie wypuszczał ze szkoły zespołów nieparzystych. Nawet Harry Potter opuścił resztę nierozłącznej ekipy znanej w szkole jako Ich Troje i po roku z okładem umówił się z Cho Chang.
Gdzieś daleko był człowiek, który parę razy miał wyraźnie na końcu języka dwa magiczne słowa, ale nigdy się nie zdobył na ich wypowiedzenie. Zresztą nie do końca wiedziałaby, co mu odpowiedzieć. Odważny wobec smoków, do szaleństwa odważny na miotle, a chorobliwie nieśmiały tam, gdzie mu przecież nic nie groziło.
Nieśmiały? Czy może mu przeszło?
Nieśmiały był na pewno, na co w dodatku zupełnie nie wyglądał. Dziewczyny jej zazdrościły, a co bardziej bezpośrednie pytały wprost, czy jest dobry w łóżku.
Nie sprawdzała. Mówiła im to. Bezskutecznie. Pół szkoły wiedziało, co robiła z Charliem w łazience prefektów. Nigdy tam z nim nie trafiła, łazienka prefektów służyła jej do mycia (w odróżnieniu od Malfoya, którego nieraz zastała tam w towarzystwie Pansy), ale ściany w Hogwarcie miały nie tylko uszy, lecz także bujną wyobraźnię i długie języki.
Odpowiadała twardo, że to jest produkt halucynacji niewyżytych seksualnie Ślizgonów. Wywoływało to kąśliwe uwagi na temat urody Ślizgonek, ale poza tym nie pomagało. Ludzie wiedzieli swoje.
A on tymczasem bawi się ze smokami. Nawet walentynki nie przysłał. A wyraźnie dawała do zrozumienia, że chciałaby się spotkać, a przynajmniej porozmawiać. Przecież z kominkiem w pokoju wspólnym nie tak trudno się połączyć, niechby wszyscy widzieli, że nic się nie zmieniło.

- Gdyby chciał, znalazłby mnie bez trudu - żaliła się Hannie Abbott. - Wielkie miasto, Hogsmeade.
- A skąd miał wiedzieć, że chcesz? - zauważyła trzeźwo przyjaciółka. - O ile pamiętam, strasznie marudziłaś, że Walentynek nie lubisz. Oni są prości.
- Jacy oni?
- Faceci.
- No dobrze, ale przecież wysłałam mu sowę, pisałam, kiedy mnie może znaleźć, kretyn by się domyślił, o co chodzi...
- Kretynka to by się pewnie domyśliła - sprostowała Hanna. - Próbujesz facetowi dać do zrozumienia coś, czego nie powiedziałaś otwartym tekstem? Lepiej zajmij się uczeniem trolli baletu, to ma większe szanse powodzenia.
- To co miałam zrobić? Napisać otwartym tekstem "Przyleć"? Trzeba się szanować.
Odpowiedzią było wzruszenie ramion.
- No to i masz. Zamiast z facetem, który świata za tobą nie widzi, możesz pójść na randkę z tym swoim szacunkiem. Zadowolona?
- Świata nie widzi. Akurat. Nawet nie odpisał.
Co prawda parę dni wcześniej dostała od niego sowę, ale w liście nie było nic, czego brat nie mógłby napisać do siostry. Dostawała czasem listy od brata, więc miała porównanie.
- Znaczy, po prostu nie było dobrego wyjścia - podsumowała Hanna ze słabo ukrywanym zniecierpliwieniem. - Przepraszam, ale muszę spadać, bo Ernie mnie zabije... Cześć.
Zanim Susan zdążyła przemyśleć słowa Hanny i wpaść w depresję, z bocznego korytarza wyszła Hermiona z Ronem.
- Susan, możesz nam przyblokować stolik? - spytała bez wstępów.
- A bez metafor?
- Chcemy z Ronem zajść do Madame Puddifoot. A jeszcze mamy coś do załatwienia. Po prostu rozejrzyj się, jak się zwolni jakiś stolik, to siądź, to nie potrwa długo, pół godziny najwyżej. Prawda, że tyle nam wystarczy, kochanie?
- Oczywiście, oczywiście - potwierdził Ron tak gorliwie, że Susan wyraźnie czuła, że pada właśnie ofiarą jakiegoś grubymi nićmi szytego podstępu.
Na widok lokalu pani Puddifoot Susan zrobiło się niedobrze. Herbaciarnia nigdy nie była specjalnie gustownie urządzona, ale to, co zrobiono z niej na Dzień Zakochanych, przywodziło na myśl najgorsze wzorce rodem z mugolskiego supermarketu.
- O to ich nie podejrzewałam - mruknęła z niesmakiem, szukając wzrokiem wolnego stolika.
Pod oknem ktoś pomachał ręką. Drugą ręką powoli zdjął okulary. Jego włosy z czarnych powoli stały się rude.

- Co ci do łba strzeliło, żeby zmieniać kolor włosów? - spytała po wymianie wstępnych grzeczności, przeważnie w formie komunikatów niewerbalnych.
- Nie chciałem się bez potrzeby rzucać w oczy.
- Chcesz tu zostać, czy gdzieś pójdziemy? Podoba ci się tu? - spytała ze zgrozą.
- A w życiu - odparł. - Złoty Krasnal na każdym festiwalu kiczu murowany. Co pięć minut wyczesuję lukier z włosów. Po prostu tutaj są same pary i to takie najbardziej nastawione na, za przeproszeniem, romantyczną randkę. Nikt na nas nie zwraca uwagi. A nie wiem, czy chcesz, żeby na ciebie zwracano uwagę... że się koło ciebie kręci taki złom.
- Ty wariacie - odparła z rozczuleniem, starannie mierzwiąc mu włosy. - Oczywiście, że chcę. Chcę, do cholery, żeby wszyscy widzieli, że jesteś, a zwłaszcza żeby ten dupek Malfoy widział. W Mietłach ostatnio zaczęli sprzedawać Piva Di Varca, które tak chwaliłeś. Co prawda jak znam życie, to tam też jest pełno, ale zawsze się znajdzie stolik dla kogoś, kto tam wypił tyle co ty... no nie patrz tak na mnie, nie ma sensu obrażać się na lustro.
- To nie chodzi o lustro - mruknął. - Nie znoszę robić za równiejszego. Odkąd raz byłem równiejszy od... - urwał. Nie po to leciał tu przez pół świata, żeby znowu rozmawiać z Susan o swoich traumatycznych przeżyciach. - Mniejsza o to. Fajnie. Spadamy, nikt nas tu nie lubi.
Pomagając Susan włożyć kurtkę, zauważył kątem oka Harry'ego pogrążonego w rozmowie z Cho Chang.
- O, proszę - powiedział półgłosem. - Przynajmniej pod jednym względem dobry rok. Nawet Harry'emu się w końcu ułożyło.
- Co takiego? - zdumiała się Susan, rzuciwszy okiem w ich stronę. - Poczekaj, aż wyjdziemy...
Na dworze panowało coś, co Bill nazywał "pogodą z kiepskiego landszaftu". Mróz, ostre słońce, niebieskie niebo.
- No to teraz powiedz, o co ci chodziło z tym Harrym.
- A o co miało chodzić? Ty to nazywasz, że się ułożyło? Przecież ich nic nie łączy.
- Jak to?
- On nie wie, czego ona chce, a ją diabli biorą, że nie jest taki, jak ona sobie wyobraża swojego chłopaka.
- Skąd wiesz?
- Przecież widać.
- Coś takiego można zauważyć?
- A czegoś takiego można nie zauważyć?!
- Ech, kobiety... - westchnął Charlie z nutką zabobonnego podziwu.
- Ech, faceci... - mruknęła Susan z mieszaniną rozbawienia i politowania. - Ani on dla niej, ani ona dla niego. Już prędzej widziałabym go z Luną,
- Hę? - zainteresował się Charlie.
- Luna Lovegood, taka Krukonka z czwartej...
- A, to kojarzę. To z tych Lovegoodów?
- Nie wiem, czy z tych, jej ojciec wydaje Quibblera.
- A jednak. I co ta Luna?
- Też się koło niego kręci, naprawdę fajna dziewczyna, chociaż taka trochę nie z tej ziemi, pewnie ci Ron mówił, jak kiedyś zaczęła gadać o Heliopatach?
- A nie, nie mówił. O czym?
- Jakieś opowieści Lasku Zakazanego, że Knot ma na swoje usługi armię jakichś potworów, które palą wszystko na swojej drodze.
- A, Ifryty! Nie zdziwiłbym się. Chociaż musiałby zupełnie upaść na głowę... no ale niezbadana jest dusza frajera.
Susan osłupiała. Charlie spokojnie i rzeczowo przyjął coś, co dla niej, jak i dla wszystkich dookoła, było koronnym dowodem na to, że Luna jest jakaś dziwna.
- Że co? - spytała, starając się nie patrzeć w stronę zawalonej walentynkowymi gadżetami witryny Zonka.
- Już ho-ho kiedy, jakieś nieprzytomne wieki temu Ministerstwo miało pomysły z wykorzystaniem Ifrytów, czy, jak wolisz, Heliopatów. Armia to za dużo powiedziane, ale mieli kilka czy kilkanaście sztuk unieruchomionych zaklęciami. Kombinowali, żeby to wykorzystać. Sensu w tym nie było za knut, nad jednym takim bydlakiem trudno zapanować, a użyć ich jednocześnie w większej ilości, to zapomnij. Ale Knot, nie zdziwiłbym się... - urwał na chwilę, otwierając przed nią drzwi Trzech Mioteł.
- Nie zdziwiłbyś się, gdyby co?
- Gdyby w sytuacji podbramkowej spróbował.
- Z tego, co mówisz, to trzeba by kompletnego kretyna.
- No taż właśnie mówię, że bym się nie zdziwił. Cześć, Ginny.

- Siema - Ginny najwyraźniej nie kwapiła się do bliższej rozmowy z bratem, a i on miał co innego w głowie. Zdążył jednak przyjrzeć się Krukonowi siedzącemu z nią przy stole. Nie pamiętał nazwiska, ale pamiętał go z lekcji. Jeżeli jej się nie odmieni, to będę miał fajnego szwagra, pomyślał. Oczywiście jeżeli żaden z nas się po drodze nie zabije.

...jak już prawie zjedliśmy obiad, to się pokazało, że nie mam ani kopiejki, cała kasa została w przedziale - opowiadał. - Przepchałem się przez te pięć wagonów bab z tobołami...
- Nie mogłeś się teleportować?
- Z kibla do kibla w jadącym pociągu? Żeby się sensownie teleportować, to trzeba przede wszystkim bardzo dokładnie znać aktualne położenie. A ja znałem z dokładnością do jakichś stu mil w najlepszym razie. No więc jak już dotarłem do przedziału, pociąg stanął w środku lasu. Myślę sobie - wyjdę na zewnątrz, przejdę, a jakby jakimś trafem ruszył, to zdążę wskoczyć. Tylko nie przewidziałem, że się potknę i wpadnę do rowu, jak raz pociąg ruszył i zostałem sam w lesie przy torach, ze zwitkiem rubli i kwartą wódki, bez dokumentów, bez różdżki...
- Dlaczego jechałeś bez różdżki?
- Musiałem. Antymugolskie środki ostrożności.
Coś jej się tu nie zgadzało. Jak świat światem czarodzieje jeździli po mugolskich terenach z różdżką w kieszeni. Czarodziej, który wybiera się w podróż bez różdżki, musi mieć naprawdę poważny powód.
- Mniejsza o to - ciągnął. - No nic, na to wojna, czto na niej strielajut, idź człowieku torami, módl się, żeby znaleźć stację albo inną wiochę, zanim padniesz albo zanim cię coś zeżre, i ciesz się, że jest lato...
- Kilka mil to chyba dla ciebie nie problem?
- Kilka nie. Kilkanaście może być. A to mogło być równie dobrze kilka, jak kilkadziesiąt, to jest dosyć duży kraj. Mniejsza. Idę, idę, patrzeć - nadjeżdża lokomotywa. Machnąłem ręką, stanęła.
- Czary bez różdżki? - domyśliła się.
- E tam. Po prostu tam się nie zostawia człowieka samego w lesie. Stanęli, wzięli mnie, tę kwartę żeśmy rozpili, dojechaliśmy do stacji węzłowej, nazywała się bardzo poetycznie “Kilometr 1416”, tam mnie przekazali zawiadowcy. Zawiadowca zaprowadził mnie do siebie do domu, tam mnie nakarmili, napoili, przenocowali...
- I nie dziwili sie, że cudzoziemiec?
- E tam cudzoziemiec. Podawałem się za Litwina, miałem mocną legendę, skąd i dokąd. Dla nich Litwa to nie zagranica. No więc następnego dnia wsadzili mnie w inną lokomotywę. I tak rozstawnymi lokomotywami dojechałem do Kijowa. A najlepsze, że tam jak raz dogoniłem swój pociąg...
- Miałeś dzikie szczęście.
- Miałem trochę szczęścia. Trafiłem na dobrych ludzi.
- A gdybyś trafił na złych?
- Wiesz - mruknął - jak kto ma pecha, to mu w drewnianym kościele cegła na głowę zleci.
Słuchała go - miał wrażenie - z zainteresowaniem, ale coś było nie tak. Zaczął więc pytać o codzienne sprawy Hogwartu, otrzymał dokładny raport, kto z kim, ale i wtedy odnosił wrażenie graniczące z pewnością, że to jest rozmowa o niczym zastępująca coś bardzo ważnego.
- Miałeś rację - powiedziała nagle po trzech kwadransach takiej wykwintnej konwersacji i zamilkła.
Zakrztusił się. Przez dłuższą chwilę zastanawiał się, w jakiej mianowicie sprawie miał rację.
- Wtedy w pociągu - dodała.
- To bardzo miło, że tak uważasz, ale w jakiej sprawie?
- Że żaden interes.
- A - powiedział, zrozumiawszy wreszcie, o jaką rozmowę w pociągu chodzi. - Było widać gołym okiem, jak będzie.
- Jest jeszcze gorzej - odparła. - Umbridge chce, żebyśmy, jak to ona określa, dbali o właściwa postawę propaństwową i takie tam różne. I żeby jej mówić, co ludzie myślą i tak dalej.
- A wy co?
- A my na razie rżniemy głupa, ale w końcu zacznie mieć dosyć. Zresztą ma całkiem niezły wywiad... w końcu nas porządnie przyciśnie i co wtedy?
Zamyślił się. Co ma jej powiedzieć? Dawanie dobrych rad nic nie kosztuje.
- Hacóż. Jeżeli nie wiesz, jak się zachować, zachowaj się przyzwoicie.
- Łatwo powiedzieć. Charlie, ja nie mam zamiaru zostać męczennikiem. Ja po prostu chcę przeżyć do końca szkoły i nie zrobić nikomu świństwa.
- No i dobrze. To nie rób. Masz plecy. Jeżeli ty się złamiesz, mając ciotkę w Centrymagu, to co ma powiedzieć taka Hermiona? No niestety, zaraz będzie wojna, a wyście się wepchali na pierwszą linię.
- My w sensie prefekci?
- Również - odpowiedział z naciskiem.
- Ale boję się. Boję się, że nie wytrzymam.
Sięgnął do kieszeni, wyciągając niewielkie pudełko.
- Weź - powiedział. - I módlmy się, żebyś nigdy nie potrzebowała.
- A co to jest?
- Takie ziele na wszelki wypadek. Jeżeli to weźmiesz, nie wyprzesz się pod wpływem chwilowego strachu czegoś, co jest dla ciebie naprawdę ważne. Oby sie nie przydało.
Spojrzała na niego. Wyglądał, jakby się nagle postarzał o dwadzieścia lat.
Wzięła.
- Masz jakąś bezpieczną skrytkę?
Zamiast odpowiedzi, zupełnie irracjonalnie przytuliła się do niego.
- Napijesz się jeszcze? - zapytał.
No nie, pomyślała, to przesada, zaraz się wstawię, nie wypada, w końcu czasy są, jakie są, ale prefekt ma obowiązek...
Chrzanić obowiązek!
- A wiesz, nawet chętnie.

- Wiesz - powiedziała w połowie kolejnej lampki miodu - dlaczego mi sie podobało, jak śpiewałeś wojenne piosenki, i wtedy w styczniu, i na sylwestrze?
- Skąd mam wiedzieć?
- Bo zazdroszczę tym mugolom.
- A, to mnie zażyłaś. Mówiłaś, że nie widzisz nic fascynującego w tym, że ludzie się zabijają nawzajem.
- Bo faktycznie nie widzę. Ale zazdroszczę im, że jak już musieli walczyć, to przynajmniej nie mieli wątpliwości, kto przyjaciel, kto wróg. Nie musieli bać się kolegów. Lepiej może nie było, ale prościej.
Po krótkim namyśle zrezygnował z informowania jej, że wydarzenia, których dotyczyły rosyjskie pieśni, są jednym z najbardziej załganych epizodów w historii.
- Może i tak - zgodził się.
- A tak przy okazji, ojciec to ojciec, ale skąd ty tak znasz rosyjski? Znasz to znasz, ale na przykład te wszystkie pieśni?
- Rosyjskiego musiałem się nauczyć, bo smokoznawstwo zawsze na Wschodzie stało wysoko, połowa ksiąg jest napisana po chińsku albo po rosyjsku, przy czym ja niestety bardzo słabo znam chiński...
- Biedactwo!
- ...a chińskie księgi jeśli były tłumaczone, to głównie na rosyjski, a na zachodnie języki raczej nie. Więc w tym zawodzie człowiek bez rosyjskiego nie istnieje. I bez bezpośrednich kontaktów z rosyjską czy sybirską magią, nie wiem, czy was teraz tego uczą...
- Nie.
- Znaczy nic się nie zmieniło. A szkoda. Od sybirskich szamanów, zwłaszcza Buriatów i Jakutów, sporo się można nauczyć. Zwłaszcza jeśli chodzi o komunikację, i z żywymi, i z umarłymi, są świetni. A jak tam zaczniesz jeździć, to nie ma tak, że ty tu służbowo, oni tego nie odróżniają, służbowo nie służbowo, zaraz jest biesieda, trzeba zjeść i wypić, bez tego nic się nie załatwi... a piją i jedzą tak, że to trzeba mieć wątrobę jak dzwon, łeb jak smok i hipogryfi żołądek... a jak wypiją, to zaraz się zaczynają śpiewy chóralne, więc sama rozumiesz.
Niejasno czuła, że znowu nie mówi jej całej prawdy - że owe podróże i biesiedy nie wiązały się tylko ze smokami. Od jesieni zdążyła się wiele dowiedzieć o smokach (co Charlie przyjmował z tyleż starannie co nieudolnie skrywanym zachwytem) i wiedziała, że na Syberii smoków prawie nie ma. Po namyśle uznała, że to nie jest odpowiedni moment na drążenie tematu.
- Ciekawi ludzie tam muszą żyć - skomentowała. - Nie wiem, czy bym tam chciała żyć, ale pojechać na pewno.
- Wszystko przed nami...
Zegar nad kominkiem wybił kwadrans po ósmej. Opuścili lokal.

Śnieg wirował w świetle księżyca, chrzęścił pod butami.
- Dla samej zimy warto być czarodziejem - zauważył Charlie.
- A bo?
- A bo po mugolskiej stronie jest teraz pogoda typu późna jesień.
- A u was?
- Tam na Wschodzie?
- Właśnie.
- Mniej więcej jak tu, tylko śnieg co prawda wcześniej spada, ale za to później topnieje.
- O, fajnie. Słuchaj... możesz coś zaśpiewać? Jak wtedy po sylwku?
- Ja? Tym sznapsbarytonem?
- Tym. Coś stamtąd...
- Spoko. Gorit w sercach naszych liubow' k'ziemlie rodimoj!, - zaczął Charlie.
Nie rozumiała ani słowa, ale nie przeszkadzało jej to.

...Artileristy, Stalin dał prikaz!
Artileristy, zowiot Otczizna nas!
Iz mnogich tysiacz' batariej, za sliozy naszych matieriej,
Za naszu rodinu - Ogoń! Ogoń!(1)

Rozległ się wściekły huk. Ze wzniesionej różdżki strzelił w górę język ognia, rozwiewający się w obłok dymu.
Muszę go poprosić o to zaklęcie, pomyślała, tylko niech skończy.

...w czest' naszego otca, w czest' naszego naroda
My radosnyj salut w połnocznyj czas dadim!

Tym razem huk było chyba słychać w Hogsmeade, choć już byli o krok od Hogwartu.
- Czy w tej pieśni są jakieś zaklęcia? - spytała.
- Nie - odparł. - To jest absolutnie normalna pieśń mugolskich artylerzystów... jeżeli ci to coś mówi...
- Nie do końca.
- A masz pojęcie o mugolskiej broni? O mugolskiej wojnie w ogóle?
- Chodziłam cztery lata do mugolskiej podstawówki.
- O? - zdziwił się. - Przecież jesteś z magicznej rodziny? Czy coś mi umknęło?
- Nic ci nie umknęło, po prostu rodzice chcieli, żebym znała trochę świat mugoli.
- A. Niegłupie. No więc artylerzysta to jest żołnierz, który strzela z armaty.
- Aha. Spoko. Ale w takim razie na jakiej zasadzie strzelasz z różdżki? Bez zaklęcia? Z samego ruchu ręki?
- Ano. To jest osobliwość karpackiej magii, sporo czarów, które się wywołuje ruchem różdżki. Cholernie trudne dla kogoś, kto tego nie robił od dziecka, ale jak to już opanujesz, to bardzo wygodne. I, powiedzmy szczerze, po pijaku łatwiej się przejęzyczyć niż pomylić dobrze wyćwiczony ruch.
- Ale właściwie dlaczego u nas tego nie ma? Im to jest potrzebniejsze? Więcej piją?
- Że więcej piją, to swoją drogą, ale przede wszystkim tam jest straszna mieszanka języków. U nas Irlandczyk czy Walijczyk zna angielski od wczesnego dzieciństwa. A wyobraź sobie naukę zaklęć w klasie, w której masz Rusinów, Rumunów, Węgrów, Hucułów, Słowaków i Cyganów... no, przesadziłem, Cyganie to się uczą w taborach, nawiasem mówiąc we wróżbiarstwie i legilimencji to im do pięt nie dorastamy... a jeszcze do tego Rusin z rodziny czarodziejów mówi inaczej niż Rusin mugolak, zwłaszcza że ruscy mugole się podzielili na Rosjan, Ukraińców i Białorusinów i też trochę się te języki różnią. Te same zaklęcia każdy będzie wymawiał inaczej i co innego mu wyjdzie. Pierwszy przykład z brzegu, Rusini nie wymawiają G i z Gregora robi im się Hrehor, parę innych zbitek też im średnio wychodzi i na przykład ja tam funkcjonuję jako Wizliej. Nie wiem, co będzie, jeżeli na przykład zaatakujesz drzwi różdżką i powiesz Ałahamora, i chyba wolałbym nie sprawdzać... Więc im więcej da się zrobić bez słów, tym lepiej.
Prowadzili rozmowę o niczym. Wiedział o tym. Ale bardzo chciał, żeby było normalnie.

c.d.n.

(1) Marsz artylerzystów, sł. Wiktor Gusiew, muz. Tichon Chriennikow

Ten post był edytowany przez Arthur Weasley: 28.05.2006 15:40