[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Koła Czasu [cdn], - Slytherinada 6

[Toroj]

KOŁA CZASU

Każdy budynek ma swój własny, niepowtarzalny zapach, na który składają się osobne wonie kamienia, cegieł, zawartości pokoi i setek pojedynczych zapaszków przebywających w nim ludzi, które lepią się do wszystkiego na podobieństwo niewidzialnej melasy. Podziemia Ministerstwa nie odbiegały pod tym względem od normy. Syriusz wciągnął powietrze do wnętrza połyskliwego, wilgotnego nosa. Psi zmysł węchu natychmiast rozdzielił wielki zapachowy gobelin na pojedyncze nitki. Korytarz pachniał kurzem, drobnymi śladami myszy, pergaminami i gorzkawą spalenizną z pochodni, oraz - co było nieco zaskakujące - cukierkami na kaszel, ale ponad wszystkim dominował niepokojący smrodek zdenerwowanych ludzi w skórzanych płaszczach. Na ścianach widać było tu i ówdzie osmalenia po zaklęciach ofensywnych. Tonks cicho przemykała się pod ścianami, z wyciągniętą przed siebie różdżką. Wykonywała drobne ruchy nadgarstkiem, by w razie czego objąć zaklęciem jak największy obszar rażenia. W jednym z zaułków natknęli się na nieprzytomnego aurora. Żył, ale jego tętno było słabe. Tonks już miała polewitować go ku wyjściu, gdy pojawiła się inna postać w popielatym uniformie z charakterystycznym emblematem służb magomedycznych, więc młoda stażystka z „psem” u nogi mogła udać się na dalszy patrol. Następne odkrycia były jeszcze mniej przyjemne. Za zakrętem odkryli ofiarę potraktowaną Rackharrowem*, o czym zresztą zawczasu powiadomił Syriusza nos. Tu ratować nie było kogo, raczej przydałaby się szufelka. Tonks przełknęła kurczowo ślinę, przybierając w świetle pochodni interesujący kolor sera gorgonzola. Przeszła fatalny rejon jak najszybciej, pozostawiając tylko zaklęcie lokalizacyjne. Potyczka w Ministerstwie była ostra. Tuż za progiem Wydziału Czasu i Przeznaczenia natknęli się na kolejne ciało, tym razem Śmierciojada. Pobieżne oględziny pozwalały się domyślać, że udusił się pod wpływem źle rzuconego zaklęcia paraliżującego.
- A gdzie Snape? Chyba go nie ustrzelili w tym zamieszaniu? – spytała Tonks z pewnym niepokojem, uświadamiając sobie, że podczas starcia widziała przelotnie znajomą chudą postać Mistrza Eliksirów, który otrzymał wezwanie, podobnie jak inni Śmierciożercy z najbliższego otoczenia Wiadomo-Kogo.
- Złego diabli nie biorą – rzucił Black lekceważąco, przyjmując na powrót ludzką postać. – Włóczy się gdzieś po Departamencie i węszy swoim zwyczajem, albo już się ewakuował.
- Ostatnio widziałam go gdzieś tam. – Tonks machnęła ręką w kierunku wielkiego zmieniacza czasu, za którym widoczne były drzwi, prowadzące do kolejnych pomieszczeń. Urządzenie otaczała duża, opalizująca sfera, do złudzenia przypominająca gigantyczną mydlaną bańkę. Coś zaszurało i usłyszeli dziwny dźwięk.
- Kot...? – zdziwił się Syriusz, ostrożnie obchodząc postument i leżące koło niego ciało martwego Śmierciożercy. Za nim kroczyła Tonks.
- Nie kot – autorytatywnie stwierdziła Tonks, która posiadała kota i była dobrze zorientowana w asortymencie wydawanych przez niego dźwięków. Za postumentem na posadzce leżały jakieś szmaty, pod którymi coś się poruszało.
- Ninny, ubezpieczaj mnie.
Syriusz powoli wyciągnął różdżkę, równie powoli podniósł nią skraj czarnej płachty i zamarł. Brwi mimowolnie podjechały mu do połowy czoła.
- Słodka Morgano... – wymamrotała Tonks za jego plecami.
Z dołu, spomiędzy zwojów tkaniny patrzyła na nich żałośnie para czarnych ślepek, drobna dziecięca buzia właśnie wykrzywiała się w podkówkę, a nosek marszczył, dając nieomylny znak, że za chwilę rozpocznie się ulewa łez.
- Dzieciak... – jęknął Syriusz. – Skąd tu dziecko, na miłość Boską!?
Dziecko tymczasem wybuchnęło okropnym płaczem z głębi serca, głosząc światu swą krzywdę.
- Maaaaaamaaaaaa...!!!
- Chwila, co tu robi ten bachor i dlaczego jest goły?
Black podejrzewał, że dziecko niedbale zawinięte w wełnianą szmatę nie ma poza tym nic na sobie. Tonks złapała dziecko pod paszki i uniosła w górę, co potwierdziło, że istotnie Syriusz ma rację.
- O, chłopczyk – powiedziała, rzuciwszy okiem w odpowiednie miejsce. Dziecko kopało i skręcało się w jej objęciach, wyjąc histerycznie. Na oko malec miał około dwóch lat, i o ile Tonks znała się na dzieciach, raczej nie więcej niż dwa.
- Śmierciojadom chyba już zupełnie odwaliło, że biorą na akcje dzieci. Pewnie chcieli tu odprawić jakiś rytuał? Złożyć go w ofierze, albo coś w tym stylu, pieprzeni zboczeńcy.
- Myślałam, że krwawe ofiary odprawia się na cmentarzach, a nie w budynkach Ministerstwa – prychnęła Tonks, tuląc malucha, który tymczasem przestał się wyrywać, ale nadal łkał żałośnie. Łzy jak groch spływały mu po buzi.
- To są bardzo nowocześni zbrodniarze, Ninny. No nic, zabierzesz dzieciaka na posterunek. Niech się ktoś dowie, czyj jest. Może rodzice już złożyli doniesienie o porwaniu. O ile to nie jego starzy go tu przywlekli – dodał Black przytomnie.
- Bidulku, wrócisz do mamy i taty... Wszystko będzie dobrze. – Tonks zacmokała pieszczotliwie. – Syri, trzeba go w coś opatulić. Tu jest zimno jak w ślizgońskich lochach.
Syriusz podniósł skwapliwie z podłogi ów tajemniczy kawał czarnego welwetu, a wtedy z fałd posypały się ze stukotem i dzwonieniem jakieś drobne przedmioty. Zaskoczony Syriusz potoczył wzrokiem po kolekcji guzików i sprzączek. Po podłodze poturlało się kilka szklanych buteleczek... i różdżka. Różdżka, która wydawała mu się dziwnie znajoma. Syriusz czuł, że coś jest nie w porządku. Bardzo nie w porządku.
- Syri... możesz tu spojrzeć? – usłyszał zdławiony głos kuzynki.
Tonks trzymała chłopczyka za rączkę i gapiła się na jego przedramię, wytrzeszczając oczy. Na skórze dziecka widniał szary, nieco zamazany ale nadal rozpoznawalny zarys Mrocznego Znaku. Syriusz gwizdnął przeciągle. „Oznaczają takie szczawiki?” – pomyślał w pierwszej chwili, ale potem inna myśl uderzyła go jak piorun. Popatrzył na trzymaną w ręku szmatę, rozsypane guziki, a potem wymienił zalęknione spojrzenie z pobladłą Tonks. Jak na komendę odwrócili się ku wciąż działającemu zmieniaczowi czasu.
- O Boże... – jęknęła Tonks. – Musiał przypadkiem dostać się w strefę.
Małoletni Severus Snape na jej rękach rozmazywał sobie łzy po policzkach, powoli chrypnąc od płaczu.
- Cofnęło go jakieś trzydzieści trzy lata – rzekł Syriusz. – Ninny, po prostu przerzuć go z powrotem. Ale jaja, będzie musiał wracać do domu z gołym tyłkiem.
- Zwariowałeś! Masz jakieś pojęcie jak to działa?! On może zniknąć całkiem!
- Szczerze powiedziawszy, raczej bym się nie zmartwił – odparł Syriusz.
- Słodki Merlinie!! – ryknęła Tonks, wyrywając kuzynowi materiał i owijając nim Snape’a. – Jestem spokrewniona z kompletnym bydlakiem! Wyrzeknę się ciebie, panie Black, jak mamę kocham! Chcesz zabić dziecko!
- Dobra, dobra... Tak tylko mówiłem – odburknął Syriusz. – Ale co mamy robić?
- Spróbuj coś wrzucić w tę banię – poradziła Tonks.
Syriusz podniósł więc jeden z guzików i cisnął nim poprzez strefę zmieniacza. Rozległ się cichy trzask, jakby ktoś rozrywał jedwabną przędzę, a po powierzchni sfery przebiegły tęczowe fale i rozbłyski miniaturowych błyskawic. Syriusz obszedł magiczne urządzenie i odnalazł guzik, leżący na posadzce.
- I co? – spytała Tonks. Snape szczęśliwie uciszył się, objąwszy ją za szyję.
- I nic – odparł Syriusz ponuro. – Nie widzę żadnych zmian. Ani na lepsze, ani na gorsze. Guzik jak guzik.
- Nie możemy ryzykować. Dumbledore coś wymyśli. Wracajmy na Grimmauld Place.
*Rackharrow – wynalazca zaklęcia patroszącego
*
Albus Dumbledore przekładał na stole przyniesione przez Syriusza przedmioty.
- Sądząc po obecnym wieku Severusa, i tego, co stało się z jego ubraniem, faktycznie musiał cofnąć się w czasie około trzydziestu dwóch albo trzech lat. Mały włos, a stracilibyśmy go na amen. Wszystko, co miało mniej niż trzydzieści lat, po prostu rozpłynęło się w powietrzu.
- Czy to znaczy, że Snape od ponad trzydziestu lat nie kupił sobie nowej szaty? Taki skąpy? To przesada nawet jak dla niego – zdziwił się Black.
- Niekoniecznie. Raczej po prostu materiał ma trzydzieści. Guziki też nie niszczą się od samego leżenia u krawca.
- A różdżka? Też ma więcej niż trzydzieści? Odziedziczył po matce, czy jak?
- Ollivanderowie robią różdżki na zapas. Nie zdziwiłbym się, gdyby ta różdżka przeleżała sto lat w pudełku na Pokątnej, aż nadszedł czas, by dostał ją Severus.
- Jaki ma rdzeń? – zainteresował się Syriusz, obracając w palcach rzeczony przedmiot.
- O ile pamiętam, łuski salamandry – odrzekł Dumbledore, odbierając mu różdżkę Snape’a i troskliwie owijając ją serwetką. – Nawet pomyślałem, że to do niego pasuje. Biedny Severus zawsze spalał się wewnętrznie, choć na zewnątrz utrzymywał fasadę zimnego drania.
Black nieznacznie wzruszył ramionami.
Obaj popatrzyli w stronę kanapy, gdzie Severus spał, przytulony do resztek swojej odmłodzonej peleryny, których nie dał sobie odebrać, jakby instynktownie czując, że ten kawałek materiału należy do niego. Nie wyglądało na to, by pamiętał cokolwiek ze swojego poprzedniego życia. Był po prostu malutkim dzieckiem, niespodzianie rzuconym w obce środowisko. Nie rozpoznawał nikogo i niczego. Tonks z ogromnym trudem zdołała go ubrać w piżamkę, transmutowaną ze starej koszuli Syriusza, a następnie namówić do zjedzenia czekoladowej żaby i wypicia kubka słabej herbaty. (Mleku stawił stanowczy odpór.) Zmęczony, zapłakany i kompletnie skołowany ex Mistrz Eliksirów zasnął w końcu nad ranem, przewracając się po prostu na środku dywanu w salonie, jakby ktoś odłączył mu zasilanie.
Tonks siedziała na krześle okrakiem, opierając brodę na oparciu i patrzyła na śpiącego chłopczyka.
- Nigdy bym nie przypuszczała, że Sev był takim ładnym dzieckiem – odezwała się nagle.
- Bo ja wiem..? – mruknął Syriusz niechętnie. – Paskudny, rykliwy, nieznośny bachor. I do tego wygląda na przygłupiego. Ja w jego wieku umiałem powiedzieć coś więcej niż „mama”.
- A ty byś się zachowywał inaczej? Przecież on nie ma pojęcia ani kim jest, ani jak się tu znalazł. Biedaczek jest w szoku.
Jakby na potwierdzenie tych słów, malec poruszył się niespokojnie we śnie, wzdychając spazmatycznie, kuląc się i mocniej ściskając w rączkach czarny welwet. Tonks opiekuńczo otuliła go dokładniej kocem i wygładziła fałdy. Dumbledore uśmiechnął się w głębinach siwej brody. Mały Severus nie odznaczał się pocztówkową urodą i na pewno nie zająłby pierwszego miejsca w Konkursie na Najładniejsze Dziecko Magicznego Świata (prawdę powiedziawszy, nie było szans aby zmieścił się w pierwszej pięćdziesiątce) ale był ładny na swój sposób. Buzię miał bladą i owalną. Czarna grzywka opadała mu na czoło, lśniąc jedwabiście w miękkim świetle naftowej lampy. Zaskakujące było to, że jego słynny snape’owski nos zredukował się do całkiem przeciętnych rozmiarów i nawet był lekko zadarty.
- A co ze Znakiem? – spytał Syriusz. – Niby Snape odmłodzony do szczenięcych latek, a nadal ma tę cholerną pieczęć.
Dumbledore przetarł okulary.
- To nie takie proste, Syriuszu. Mroczny Znak, jak wiesz, nie jest zwykłym tatuażem, to jedynie widoczna manifestacja bardzo skomplikowanego i silnego zaklęcia. Źródło jego mocy nie tkwi w Severusie, tylko w Voldemorcie. Można wyobrazić sobie ich związek jako coś w rodzaju magicznej smyczy. Póki żyje jeden z nich, więź nie zostanie zerwana.
- Nawet po czymś tak drastycznym jak magia czasu?
- Quod erat demonstrandum, drogi chłopcze.
- Niezła awantura... A jakby tak go potraktować eliksirem postarzającym? – zaproponował Syriusz.
- To byśmy otrzymali trzydziestolatka z umysłowością dwuletniego dziecka – wtrąciła się Tonks, zanim Dumbledore zdążył się odezwać. – I to dopiero byłaby katastrofa.
- Tonks ma, niestety, rację – potwierdził Dumbledore. – W tym wypadku muszę uruchomić kontakty w Departamencie i poprosić o pomoc Zegarmistrzów. Na własną rękę możemy tylko pogorszyć sytuację.
- Okej. – Tonks ziewnęła i przeciągnęła się. – Mam rację, a przede wszystkim mam w pracy dyżur o ósmej rano i powinnam złapać choć godzinę snu. Szefostwo źle reaguje na pracowników zachowujących się jak zombi. Dobranoc.
Skuliła się na kanapie obok śpiącego Severusa, podkładając sobie pod głowę aksamitną poduszkę, haftowaną w pomarańczowe motylki.
- Ninny, idź do gościnnego pokoju, będzie ci wygodniej – odezwał się Syriusz.
Tonks tylko machnęła ręką, nawet nie racząc otworzyć oczu.
* Quod erat demonstrandum – (łac.) co było do okazania
*
Kiedy Tonks obudziła się wczesnym rankiem, pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, była smoliście czarna grzyweczka tuż obok jej twarzy i para równie czarnych oczu, wpatrujących się w nią z wyrazem powagi. Severus Snape obserwował ją niemal bez mrugania, ssąc przy tym kciuk. Tonks uśmiechnęła się przyjaźnie, nieznacznie się przeciągając. Snape wyjął palec z buzi.
- Mamusia...? – odezwał się żałosnym tonem.
- Nie ma mamusi – odrzekła Tonks łagodnie, bezwiednie wpadając w pieszczotliwe tony, jakimi dziewięćdziesiąt dziewięć procent dorosłych zwraca się do maluchów, a które dorosłego Mistrza Eliksirów doprowadziłyby do mdłości. – Jest ciocia. Ciocia cię lubi, nie płacz skarbie – pospieszyła z zapewnieniem, widząc, że małemu zaczyna się trząść broda. – Mamusia przyjdzie później.
„Ależ kłamię” – pomyślała, a głośno spytała prędko:
- Chcesz śniadanko?
Severus powoli pokręcił główką.
- Mleczka?
Ten sam gest, wzmocniony pełnym obrzydzenia zmarszczeniem nosa. Małoletni Severus Snape najwyraźniej nie lubił mleka. Tonks wysiliła otępiałe o poranku szare komórki, usiłując pozbierać nieliczne posiadane wiadomości o małych dzieciach.
- Siusiu?
Tym razem doczekała się przytaknięcia, co przyjęła jednocześnie z ulgą i niejakim lękiem.
„Słodka Helgo” – pomyślała, wstając i biorąc małego na ręce, wraz z jego welwetowym „kocykiem bezpieczeństwa”. – „Spałam ze Snape’em, a teraz będę mu pomagać w ubikacji. Toż jak on wróci do naturalnego wieku, upiecze mnie żywcem.”
Tymczasowo jednak Severus Snape nie zdradzał morderczych zamiarów. Wręcz przeciwnie, otoczył ramionkami szyję „cioci”, przytulając się do niej ufnie. Posłusznie i w milczeniu poddawał się zabiegom toaletowym.
- Gadatliwy to ty nie jesteś. Zresztą nigdy nie byłeś – mruknęła Tonks, czesząc Severusa srebrnym grzebieniem, który przed laty należał do pani Black. Zainteresowany urządzeniem łazienki, Snape rozglądał się dokoła, a sądząc z miny, wystrój w kolorach srebrno-seledynowych przypadł mu do gustu. Dopiero kiedy jego wzrok zatrzymał się na prysznicu, udatnie imitującym łeb kobry ze złowrogo rozpostartym kapturem i szeroko rozdziawioną paszczą, stwierdził z niesmakiem:
- Beee. Glizie.
- Mnie też się nie podoba – poparła go Tonks, trzęsąc się od tłumionego śmiechu.
Tymczasem minuty leciały jedna za drugą nieubłaganie, a na ręcznym zegarku Tonks pojawił się ostrzegawczy napis: Zaraz się spóźnisz. Niestety, dalsza opiekę nad małym Snape’em trzeba było scedować na Syriusza. Problem w tym, że Tonks nie była pewna, czy jej kuzyn jest zdolny do opieki nad samym sobą.
- Późno! Bardzo późnoooo! – zaśpiewał zegarek złośliwym dyszkancikiem, więc Tonks czym prędzej zawinęła Severusa w pozostałość jego szaty, tak że wystawała mu tylko głowa. Przeszła szybkim krokiem przez błękitno-srebrną sypialnię. Na korytarzu kopnęła drzwi pokoju Syriusza.
- Siri! Wstawaj!!
- Jestem w kuchni! – dobiegł z dołu przytłumiony głos Syriusza. Tonks miała przemożna ochotę zbiec po schodach, swoim zwyczajem przeskakując po dwa stopnie. Tym razem jednak niosła dziecko, więc zeszła statecznie, starannie omijając stopień-pułapkę, który pan domu od miesięcy obiecywał naprawić i zawsze odkładał to na przysłowiowe jutro.
- Spóźnienie dwie minuty! – zaskrzeczał zegarek nieprzyjemnie, więc Tonks na granicy paniki wepchnęła Severusa w objęcia Syriusza, gdy tylko ten wyłonił się z sutereny. Zaskoczony Black upuścił opróżnioną do połowy puszkę piwa, odruchowo chwytając niespodziewane brzemię. Bursztynowy płyn rozlał się pienistą strugą na posadzce.
- Ożesz, puki i borsuki! Już się spóźniłam – jęknęła Tonks, przeczesując palcami nastroszoną malinową fryzurę. – Szef mnie spertyfikuje! Nie zaliczę stażu! Siri, zajmij się małym, muszę lecieć!
- Ale... ale ja... – zaczął Syriusz i nie dokończył, gapiąc się na Snape’a ze zgrozą i trzymając go w wyciągniętych rękach daleko od siebie, jakby ociekał czymś paskudnym. Tonks mruknęła „freshgate”, a potem puknęła się w zęby czubkiem różdżki.
- Tak, tak – rzuciła niecierpliwie, wionąc ostrym zapachem mięty. – Nie lubisz Snape’a i nie wiesz co się robi z dziećmi. W ten koniec wkładasz jedzenie. – Poklepała Severusa po czuprynie. – A o drugi dbasz, żeby był suchy. Łatwizna.
Mina Syriusza świadczyła, że wolałby raczej konkretne wiadomości encyklopedyczne, najchętniej dużo teorii, a po zaliczeniu semestru ewentualnie mógłby poćwiczyć na makietach.
- Eh, nie marudź i zafiukaj do Molly.
Tonks zniknęła z głośnym trzaskiem aportacji, udając się do miejsca pracy. Syriusz został sam ze swym problemem. Problem nadal zwisał metr nad podłogą, gapiąc się na niego wielkimi, wilgotnymi oczami i łapiąc powietrze niczym karp zagrożony grillem.
- Jak zaczniesz ryczeć, to cię zjem żywcem – zagroził Black pedagogicznie. Severus zatrzasnął buzię, zacisnął zęby, aż przy uszach wystąpiły mu małe guzki, a jego oczy urosły jak u Andersenowskiego psa. Syriusz postawił go na podłodze w hallu, a sam wrócił do kuchni, by odbyć przez kominek konferencję z kuzynką Molly. Niestety, kuchnia w Norze była opustoszała. Mimo nawoływania nikt się nie zjawiał. Pomieszczenie wyglądało tak, jakby opuszczono je w pośpiechu. W otwartym oknie powiewała perkalowa zasłonka w kwiatki, na podłodze poniewierała się upuszczona cukierniczka, a domowy ghul wylizywał z podłogi resztki cukru. Po stole natomiast spacerowała jarzębata kura z wypisaną na dziobie miną właścicielki grzankowego raju. Z pewnością te miłe stworzonka nie pozwoliłyby sobie na takie ekscesy, gdyby Molly przebywała w promieniu stu metrów. Syriusz popatrzył na rodzinny zegar Weasleyów. Wskazówki z twarzami Ginny i Rona twardo stały na pozycji „szkoła” za to wskazówki bliźniaków tkwiły przy napisie „kłopoty”, a wskazówki Molly i Arthura miotały się niespokojnie między „w drodze”, „katastrofa” i „nakarmić kury”. Niewątpliwie w Norze zaszło coś wstrząsającego. Zaniepokojony Syriusz wycofał głowę do własnej kuchni. Po chwili namysłu sypnął nową szczyptę proszku Fiuu, mówiąc głośno:
- Ogrowa sześć.
U Gringotta otwierano dopiero o dziewiątej, więc istniała pewna szansa, że Bill będzie jeszcze u siebie.
Wynajmowany pokój Billa tchnął optymizmem i atmosferą luzu. Ściany w kolorze zielonego groszku zdobiły plakaty zespołów muzycznych, fragmenty egipskich papirusów i kolekcja mugolskich znaków drogowych. W pokoju nie było stołu, więc Bill siedział na materacu, na skłębionym śpiworze w maskującej barwie pustynnego piasku i pił kawę z kubka w kształcie głowy królowej Nefertiti. Rozczochrane włosy spływały mu po obu stronach przystojnej twarzy jak rdzawy deszcz. Na pytanie o zaginioną część rodziny odpowiedział:
- Mój ojciec usiłuje powstrzymać moją matkę przed obdarciem ze skóry moich braci.
Syriusz uniósł brwi w niemym zdumieniu.
- Moi genialni braciszkowie wymyślili sobie, że rzucą budę i założą własny interes – kontynuował Bill. – Na miesiąc przed owutemami, łapiesz? Matka dostała ataku furii. Wyrzuciła ich z domu i z rodziny. Najpierw. Jak ochłonęła, to poleciała za nimi do Londynu, żeby ich przeprosić i zamordować. I powiedzieć, że ich mimo wszystko kocha. Możliwe, że pochrzaniłem kolejność, ale mama bardzo desperowała.
- A co na to Percy i Charlie? – zainteresował się Syriusz, na chwile zapominając o własnych kłopotach.
- Charlie siedzi u smokerów i jeszcze nic nie wie, a pan Jajogłowy się odciął od sprawy.
- Ty też się odciąłeś?
- Ja wprost przeciwnie, popieram. Może mamie trudno się z tym pogodzić, ale nie każdy może być Percym. Prawdę powiedziawszy, im mniej Percych, tym lepiej. Fred i George nie usiedzieliby ani minuty nawet na studiach podyplomowych w Instytucie Alchemii, a co dopiero na stołku w Ministerstwie. Lepiej będzie, jak pójdą na swoje.
Syriusz pożegnał się, czując rosnącą frustrację. Na Molly w tej sytuacji nie było co liczyć i wręcz nie wypadało jej prosić o pomoc. Natomiast na pewno zawsze i wszędzie mógł liczyć na jedną osobę. Oczywiście z wyjątkiem okresu pełni.
c.d.n.

[Toroj]

*
Hyde Park zajmuje obszar dwóch i pół kilometra kwadratowego, co jest, trzeba przyznać, jak na warunki wielkomiejskie imponującym kawałem zieleni. Niestety, Londyn jest jeszcze większym kawałem miejskiej zabudowy, a do parkowych enklaw w pogodne dni ciągnie kto żyw. Trzej czarodzieje mijali więc w cienistych alejkach całe watahy matek z wózkami, babć i dziadków z wnukami, albo ganiającej się dzieciarni w wieku szkolnym – sądząc po kolorowych plecaczkach umilała sobie w ten sposób powrót do domów (albo po prostu wagarowała). Co rusz natykali się na biegaczy w jaskrawych sportowych wdziankach, którzy robili tak wielkie wrażenie na Suniu, że aż się potykał na równej drodze. Nie brakowało też ludzi z psami najrozmaitszych wielkości i ras, więc Remus miał nadzieję, że wtapiają się w tło, jako jeszcze jeden tatuś z synkiem i pieskiem. Niestety, wszystkie psy grzecznie spacerowały na smyczach, bez różnicy czy były miniaturowymi yorkami, czy zaślinionymi bernardynami, a Łapa wyposażony był zaledwie w obrożę, co nie uszło bystremu oku parkowego dozorcy. Nadszedł wielkimi krokami, zbrojny w powagę odprasowanego munduru i gwizdka.
- Przepraszam szanownego pana, ale według przepisów piesek powinien być na smyczy. Będzie mandacik – odezwał się do Lupina, który spłoszył się niebotycznie. Mandacik! Jeszcze tego brakowało.
- Och… Ja… Zgubiliśmy smycz – wyszeptał Remus słabo. – Duży będzie ten… mandacik?
Dozorca obrzucił surowym spojrzeniem biedny przyodziewek pobladłego winowajcy, dojrzał u jego boku malucha z kciukiem w buzi i zmiękł.
- Mogę przymknąć oko – mruknął. – Ma pan jakiś sznurek?
Lupin odetchnął z ulgą.
- Najmocniej przepraszam – pokajał się. – Może być pasek od płaszcza? Nie chcemy robić kłopotów, a Łapa nie jest agresywny.
Uwiązany na pasku od prochowca, Syriusz łypał nieprzychylnie na dozorcę, ale starał się wyglądać tak nieagresywnie, jak tylko pozwalała na to jego aparycja zawodowego pogromcy gołębi i niszczyciela kapci.
- Grzeczny piesek. Chodź.
Remus pociągnął delikatnie zaimprowizowaną smycz, mając nadzieję, że Syriuszowi nie puszczą nerwy. Noszenie obroży to jedno – taka obroża w pewnych kręgach jest nawet trendy – a co innego wodzenie na sznurku. To poniżej godności każdego faceta, a już zwłaszcza kiedy kierowniczy koniec sznurka trzyma inny facet.
W obrębie Hyde Parku znajdował się wspaniały plac zabaw dla dzieci – coś co z pewnością spodobałoby się Ninny – gąszcze powyginanych drabinek, wspaniałe zjeżdżalnie, barwne wieżyczki, huśtawki i różne cuda, okupowane przez papuzio odziane, pokrzykujące mugolątka, lecz Remus jakoś nie mógł połączyć w wyobraźni tych dzieci i malutkiego, poważnego, czarno ubranego Severusa. Natomiast wizja Sunia, łowiącego „jipki”, jaka pojawiła się w umyśle zestresowanego opiekuna, spowodowała, że na wszelki wypadek poprowadził całe towarzystwo dalej od jeziora Serpentine. Ostatecznie park był naprawdę wielgachny i na pewno znajdą dla siebie jakiś cichy kącik. Kącik istotnie się znalazł, ku uldze Lupina, idealny do ich celów. Na stosunkowo niewielkiej przestrzeni, otoczonej żywopłotami, znajdowało się kilka ławeczek, daszek i stolik, piaskownica, chybotki i zjeżdżalnia – wszystko w skrzacich rozmiarach, więc niewątpliwie przeznaczone dla zupełnych maluchów. Widocznie gros małych gości przyciągał Children’s Playground po drugiej stronie jeziora, gdyż tutaj zastali tylko jedną matkę z córeczką. Kilkuletnia dziewczynka urzędowała na brzegu piaskownicy, z namaszczeniem robiąc przyjęcie dla kilku wychudzonych lalek. Mamusia wyglądała na znudzoną. Kartkowała jakieś kolorowe pismo, regularnie co ćwierć minuty unosząc głowę i kontrolując, co porabia jej latorośl.
Remus spuścił Łapę z zaimprowizowanej smyczy, szepcząc:
- Jakby się zjawił mundurowy, to wiej w krzaki.
Sunio z iście ślizgońskim pragmatyzmem zawłaszczył porzuconą plastykową łopatkę i zaczął usypywać kopczyk z piasku, z dala od bawiącej się dziewczynki. Od czasu do czasu rzucał jej uważne spojrzenie czarnych ślepek. Remus w duchu pogratulował sobie pomysłu, by ominąć wielki plac zabaw. Skoro jedno dziecko tak Sunia onieśmielało, cała ich gromada pewnie doprowadziłaby go do histerii. Skończyłoby się na płaczu i pospiesznym powrocie w zatęchłe progi Grimmauld Place 12.
Remus z uczuciem ulgi siadł na ławeczce sąsiadującej z miejscem znudzonej czytelniczki. Nie spuszczając oka z piaskownicy, zatopił się w niewesołych rozmyślaniach nad sytuacją swego byłego kolegi szkolnego. Z jednej strony mogło to być nawet korzystne: rozpoczęcie nowego życia pod opieką troskliwych krewnych lub przybranych rodziców, we względnym przynajmniej dobrobycie. Severusek anno 1996 byłby na pewno dzieckiem szczęśliwszym niż Severek sprzed lat trzydziestu. Z drugiej zaś, Remus na tyle dobrze znał Snape’a i jego charakter, żeby wiedzieć, jak ten by zareagował na propozycję cofnięcia w latach i przy okazji zaprzepaszczenia jego całego dorobku, studiów i całej tej gigantycznej pracy, jaką wykonał. Oj, piekliłby się z całą pewnością i rzucał słownictwem tyleż nieeleganckim co sarkastycznym. No i kto miałby warzyć eliksir tojadowy...? Remus zawstydził się raptem tej egoistycznej myśli. Nie powinien widzieć w Sevie tylko producenta eliksirów. Severus był przede wszystkim człowiekiem, któremu odebrano… Właściwie wszystko, całe życie.
Remus drgnął, kiedy w polu jego widzenia z furkotem przemknęło coś kolorowego. Znów miał wrażenie, że wydłużają mu się uszy.
- Och, jestem taka niezgrabna! To przez ten wiatr – odezwała się kobieta, schylając po czasopismo, które upadło prawie u jego stóp.
Prostoduszny Lupin spojrzał na nią ze zdziwieniem. Straszliwy wicher, hulający po Hyde Parku mógłby porwać… papierową serwetkę. Ku zażenowaniu Remusa, mugolska dama nie wróciła na swoją ławkę, lecz przysiadła się do niego, najwyraźniej mając nadzieję na rozpoczęcie rozmowy. Do licha, bardzo niefortunnie. Lupin już od długiego czasu nie czytywał mugolskich gazet, nie był na bieżąco z aktualnymi programami kin, ani z żadnymi tego rodzaju nowinkami. W panice usiłował sobie przypomnieć, kto aktualnie jest w Brytanii premierem. Ta, jak jej tam… Margaret Kaczor?* Nie, teraz chyba rządzi jakiś Kapitan*… O Merlinie, może jednak ominą temat polityki…
- Pan tu tak sam? – spytała, zalotnie wachlując się pismem. – Mężczyzna z dzieckiem, to niecodzienny widok. To synek?
- T-ak – wyjąkał Remus, a Łapa uniósł łeb i popatrzył na niego drwiąco. Jedna kobitka i już panika? Faaacet…
- Misiuniu, nie syp piaseczkiem! – zawołała niepożądana rozmówczyni do córki. Remus skorzystał z okazji i nieznacznie odsunął się na sam skraj ławki. Do pełni pozostały tylko dwa dni, więc miał rozpaczliwie wyostrzone zmysły, a perfumy mugolki wkręcały mu się do wnętrza zatok jak rozpalony świder. Kto to widział, żeby się tak zlewać wodą kolońską? W innych warunkach Lupin może by nawet pogawędził o jakichś głupstwach, lecz teraz po prostu niezbyt dobrze się czuł.
- Jaki poważny ten pana chłopaczek, całkiem jak ksiądz. – Kobieta roześmiała się perliście. – W tym garniturku… Ale chyba nie jesteście amiszami?
Lupin wpadł na rozpaczliwy pomysł.
- Nie. Wracamy właśnie z pogrzebu – oświadczył ponurym tonem, w którym usiłował zawrzeć głęboką, czarną jak smoła rozpacz. Jeśli ta baba ma choć szczyptę taktu, dyskretnie się ulotni i da mu spokój. Przecież nie można podrywać faceta w żałobie, to niewyobrażalne. Jakże się mylił biedny pan Remus J. Lupin! Syriusz zmierzył go wzrokiem pełnym politowania i majestatycznie oddalił się w stronę piaskownicy, jakby chciał dać do zrozumienia: jakżeś się sam wklepał, to się teraz sam ratuj. Zupełnie jakby nie było wiadomo, że kobiety uwielbiają pocieszać samotnych, skrzywdzonych przez los, brązowookich, melancholijnych mężczyzn o uduchowionym wyrazie twarzy. A jak jeszcze wiadomo, że jest to uduchowiony, melancholijny wdowiec, to już nie ma przebacz.
- Tak mi przykro! – zakrzyknęła namiętnie samozwańcza pocieszycielka, przysuwając się do Remusa i owiewając go lawendową bronią chemiczną. – Ja też… - oczy jej zwilgotniały - …rok temu pożegnałam mego kochanego Richarda. Miło mi poznać. Doris. – Potrząsnęła bezwładną ręką Lupina.
- John – mruknął słabo, starając się nie oddychać za głęboko. Po mugolskiej stronie używał zwykle drugiego imienia. Remus brzmiało raczej niezwykle, zwracało uwagę, skłaniało ludzi do zadawania pytań – a on przecież i tak wyglądał na Johna. Zwyczajnego, steranego życiem Johna w niemodnym, podniszczonym prochowcu. Takich Johnów jest mnóstwo na ulicach Londynu. Czasem stoją pod ścianami, trzymając papierowe kubki, i czekają na datek. Są częścią anonimowego tłumu, elementem składowym wielkomiejskiej sałatki, na co dzień niezauważalnym. To Remus jest czarodziejem, wilkołakiem i właścicielem różdżki – John jest… po prostu Johnem.
- Tak mi przykro – ćwierkała tymczasem Doris, wyglądając przy tym, jakby wcale nie było jej przykro. – Rozumiem, jak samotnie musi się pan czuć.
- Taaak… - potwierdził Lupin, który raptem poczuł się nie tyle samotny, co osaczony przez jednoosobowe damskie komando. Dobrze, że nie ma tu Ninny, bo doszłoby pewnie do czynów niewybaczalnych…
Tymczasem Doris rozpoczęła rzewną opowieść o swoich życiowych nieszczęściach, głównie związanych z owym Richardem, który według eks-żony był człowiekiem dobrym, ale zupełnie nieodpowiedzialnym, co między innymi przejawiało się w skłonnościach do bicia ekstremalnych rekordów i hodowli rybek akwariowych.
- Fatalne połączenie – jęknęła Doris dramatycznie. – Postanowił spędzić dobę w akwarium z piraniami! To był jego ostatni pomysł.
Remus słuchał tych rewelacji bez mrugnięcia, jak zahipnotyzowany.
- Pochowaliśmy go w zamkniętej trumnie. – Doris wydmuchała nos w ligninową chusteczkę. – Oczywiście chłopcy z zakładu pogrzebowego dokładali starań, bardzo byli mili... ale pan rozumie.
Remus nie rozumiał. Nie chciał rozumieć. Wizja osoby spożytej przez rybki akwariowe przekraczała jego możliwości percepcyjne.
- Czuję się taka samotna... Doskonale pana rozumiem – zakończyła wdowa po pechowym akwaryście, tonem sugerującym w istocie: NIKT cię nie zrozumie, prócz MNIE.
Remus trwał w czymś w rodzaju stuporu. Uczuciowa Doris najwyraźniej oczekiwała rewanżu postaci równie dramatycznej opowieści. Lupin zastanowił się przez chwilę, czy powinien próbować podjąć temat i co ewentualnie zrobiłaby mu Ninny, dowiedziawszy się, że pochował ją jeszcze przed ślubem. Odchrząknął.
- Ja... – zaczął, ale reszta zdania: „...wolałbym o tym nie mówić, to zbyt bolesne” utkwiła mu gdzieś w okolicy migdałków.
W niewielkiej przestrzeni placu zabaw raptownie, jak tropikalny gejzer, wybuchł przeraźliwy wrzask – z epicentrum w piaskownicy. Wysoki, świdrujący dźwięk wwiercał się w uszy. Remus wyprostował się nagle, jakby wbito mu szpilkę w kręgosłup. Syriusz, leniuch..ący na wygrzanej desce, z wrażenia zleciał prosto na piaskowy kopczyk Sunia. Doris zerwała się na równe nogi.
- Misiuniu!!
Rzeczona Misiunia podskakiwała w piaskownicy, trzepiąc rączkami jak w ataku konwulsji lub obronie przed atakiem afrykańskich pszczół morderczyń. Pośrodku buzi, z sekundy na sekundę przybierającej malinową barwę (pod kolor bluzeczki) otwierała się przepastna jaskinia ze stalagmitami mleczaków, a z niej wydobywało się bez przerwy głośne IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII… jak nożem po szkle.
- Skarbeńku, co się stało?!
Skarbeniek zawyła jeszcze raz dla wzmocnienia efektu, po czym podsunęła matce pod nos przybrudzoną łapkę.
- Uglys mieeeee…!!
Jedną z podstawowych zasad w przyrodzie jest: nie drażnić samic z przychówkiem, gdyż w momencie zagrożenia dzieci nawet kuropatwa rzuci się na ciebie z zamiarem wydziobania ci oczu, a najłagodniejsza królicza dama spuści taki łomot, że się nie pozbierasz. Prawo owo dotyczy także samic ludzkich, niezależnie czy mieszkają w gorącym Timbuktu, czy w chłodnej pod każdym względem Brytanii. Doris zaczerpnęła głęboko tchu, jej nozdrza rozdęły się, jakby wietrząc już zapach krwi. Gdzieś w czwartym wymiarze zagrały surmy bojowe, a Doris z zupełnie nieangielskim temperamentem zamachnęła się torebką.
- Ty wstrętny kundlu! Precz stąd! Ochrona, zawołać hycla!!
Łapa, trafiony torbą, zaskowytał bardziej z zaskoczenia niż z bólu, ale krewka Doris już zamierzała się ponownie.
- Proszę pani, to mój pies! – krzyknął Lupin.
- Jest wściekły! – krzyknęła kobieta histerycznie, waląc torebką jak młotem. – Ugryzł Misiunię! Niech pan zabierze dziecko!
- Siri był szczepiony!
- Jest niebezpieczny! Misiunia, kochanie, nie płacz… mamusia cię obroni!
Zdezorientowany Syriusz usiłował się wydostać z piaskownicy i dać drapaka, nie wytrzymał kolejnego trzepnięcia torbą i przyjął ludzką postać. Doris wpierw zamarła z wybałuszonymi oczami, a potem wrzasnęła nie gorzej niż Misiunia, tyle że ton niżej. Syriusz dobył różdżki.
Rozpaczliwe „Siri, nie!” Remusa padło jednocześnie z „Obliviate”.
Kobieta zachwiała się, jej oczy zaszły mgłą. Remus troskliwie podtrzymał ją za łokieć.
- C-co się… stało? – wyjąkała.
- Pani się źle poczuła – wyjaśnił szybko Syriusz, zanim jego przyjaciel zdążył otworzyć usta. Złapał krewką Doris pod drugie ramię i skierował w stronę ławeczki. – To chyba gwałtowny spadek ciśnienia. Przydałby się pani jakiś eliksir.
- Co?
- Lekarstwo, chciałem powiedzieć.
Doris mrugała, zdezorientowana.
- Zemdlałam?
- Chwilowa utrata świadomości. Radzę napić się kawy – rzekł Lupin, dając Syriuszowi niezrozumiałe znaki.
- Ten pan to pies! – oznajmiła twardo Misiunia, pokazując Syriusza palcem.
- Ach, te dzieci – wyszczerzył się pan Black pokazowo. – Co za wyobraźnia…
- Misiuniu, przeproś pana – jęknęła Doris.
- Nie! – odparła mała stanowczo. – On ma obrozę! To pies!
Obaj czarodzieje stwierdzili, że czas najwyższy na odwrót. Ale gdzie podział się Severus?
- Jasny gwint, gdzie mały? – jęknął Syriusz półgłosem. – Gdzie polazła ta sierotka?
Lupin oddalił się od strefy zapachowej lawendowej Doris i powęszył. Bez trudu znaleźli małego za drewnianą chybotką, gdzie siedział na ziemi, ssąc kciuk i przykrywając buzię welwetowym kołnierzem kurteczki.
- Za krzaki! – syknął Syriusz, forsując żywopłot. Remus, z dzieckiem na rękach pospieszył za nim.
- Walnęło ci na dekiel?! – wysapał. – Dlaczego ugryzłeś tę małą?!
- Ja?! – Syriusz wyglądał jakby usiłował jednocześnie robić obrażoną minę i powstrzymywać się od śmiechu. – Ja?! Jak możesz mnie podejrzewać. To nie ja, to Snape!
Lupin zdobył się tylko na słabe „eee?”.
- Jak matkę swoją nie kocham – zarzekał się Syriusz, gestykulując teatralnie. – Ta smarkula chciała gwizdnąć Sevowi bransoletkę od Niewymownych. Poszarpali się trochę, a młody użarł ją w tę chciwą rąsię.
- Sunio, ugryzłeś dziewczynkę? – jęknął Remus. – Fe, jak brzydko.
- Bleeee… - Sunio wywalił języczek z krnąbrną miną.
- Siri, mała widziała jak się zmieniałeś, co teraz? Następne Obliviate? Merlinie, co za bajzel – żołądkował się Remus.
Syriusz wzruszył ramionami.
- A kto uwierzy czterolatce, która opowiada o człowieku-psie? Remmy, nie margaj. Wracajmy do domu. Odczuwam brak piwa w organizmie.
Lupin wahał się jeszcze.
- Siusiu! – zażądał Sunio.
To przeważyło szalę.


* Margaret Thatcher, premier Wlk. Brytanii 1979-90
* John Major, premier Wlk. Brytanii 1990-97


Ten post był edytowany przez Toroj: 12.07.2006 00:18