[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Złodziej Czasu, Pamiętnik pisany wierszem i prozą...

[Time Robber]

Przeczytałem tu dużo wspaniałych wierszy, aż sam poczułem potrzebę dodania tu kilku swoich- może nie tak pięknych, może nie tak lotnych, może nie tak kolorowych... ale całkiem własnych i jakże osobistych. Uważam, że pisząc dobrą poezję trzeba się otworzyć, otworzyć aż tak daleko, że stajemy się bezbronni...i to jest takie trudne! Łatwiej podać swój wiersz kryjąc się w cieniu nicka - trudniej prosto w oczy- może i bym tak nie potrafił. Z wierszem jest tak jakby ktoś dotykał serca gołą dłonią...
Dodane 19.05.: Na poczatek to widzę, że nick jest niezbyt "trafiony" - ni to Timi ni to Robbi - a pomysł to tytuł takiej starej piosenki (utworu) - ciekawe czy ktoś odkryje kto był jej wykonawcą?
Ponadto postanowiłem, że konwencja przedstawienia wierszy będzie trochę inna- każdy wiersz związany jest z chwilą, odczuciem, ma swój zapach, smak, itp - więc tam gdzie pamietam coś z tej właśnie chwili to postaram sie ją przekazać w paru słowach...

Te wiersze powstawały w różnych momentach czasu - nikt ich nie czytał - no może prawie nikt, więc walczę z tremą no ale słowo się rzekło:

***
W Twej twarzy
świat
nie tylko cały
ale coś jeszcze,
ledwo uchwytny smutek...
Gdzieś w bramie Twych oczu
będzie ostatni przystanek
na którym mój autobus
bez rozkładu jazdy
zagubiony przystanie.

***
Ten wiersz to wiersz do mojej Babci - powstał gdy jeszcze była...
Jakoś gnany swoimi sprawami nie poświęcałem jej tyle uwagi na ile zasługiwała (teraz żałuję), imieniny to czas poświęcony tylko jej - jej zamglone oczy będę zawsze pamiętał, i zapach świeżego drożdżowego ciasta ...

"Imieniny"

Stary człowiek
jest jak zapomniana wyspa
tyle na niej wspomnień,
reliktów przeszłości
i ogrom miejsca
którego nikt nie zapełni.

Stary człowiek
to samotna gwiazda wśród gwiazd,
gubimy ją wśród wielu innych
nie dostrzegamy na codzień
słabnącego światła
wyblakłych oczu,
które lśnią zamglone
pocałunkiem
w dniu imienin...

***
Chcesz domem być
To musisz
Być ciepłem,
I ciszą, i dachem,
I drzwi otwarte
Mieć w pogotowiu.
I ścian choć cztery
Bym mógł w nich,
Zmęczony się schronić
Przed światem.

***
Był ciepły majowy wieczór, z latarnii przez liście drzew tryskały igiełki światła, powietrze zatykało świerzością właśnie zakończonego deszczu. Wbiegłem szybko do klatki - nie wiem kiedy znalazłem sie przed drzwiami na 3 piętrze, tylko serce waliło jak werbel - czy to ze zmęczenia czy może strachu... Postałem tak chwilę pod drzwiami nasłuchując, położyłem dłoń na klamce i... -nie, nie powiem co było dalej!

Kobieta otworzyła wszystkie okna!
Po nitce ciszy
Biegła sotnia żołnierzy!
Skąd taki pośpiech?...
Poprawiłem krawat.
Czekająca kobieta
Otworzyła wszystkie okna.

***
Pierwsza prawdziwa miłość, ulotna, łagodna, odkrywcza, wytęskniona, właściwie to zakończyła się zanim się jeszcze na dobre zaczęła. A boli jak żadna inna...

Boli schowane
zbyt głęboko,
a jednocześnie uderza
jak dzwon wikingów!
Nie milczę z obawy,
że usłyszą bicie,
lub raczej od siebie oddalam
niebieskich oczu
żarliwe spojrzenie.
Serce barbarzyńca aż kipi
gdy w czółnie
szafiry przebiją widnokres.

***
Pewnego późnego październikowego wieczoru, po kolejnym juz ostatecznym rozstaniu, stojąc skompany w światłach poznańskiej Starówki, nie widząc nikogo i nigdzie, jakby wszechświat skurczył się do rozmiarów mojego spojrzenia...

To już czas,
to już czas,
została fotografia
w portfelu obok banknotów,
nie kupisz za nią niczego.

Odchodzą tramwaje...

Uśmiechasz się do niej
ze snu wczorajszego.
To już czas,
to już czas,
odchodzą tramwaje
z numerami na dachu,
jak ludzie...

Ten post był edytowany przez Time Robber: 19.05.2005 12:23

[Sihaja]

Er... wiersz tak w sumie o niczym. Jak to mówi jedna z moich profesorek: "Pie**lenie kotka za pomocą młotka". Postaraj się bardziej, co? Bo przecież możesz.


Aha - i wiersz zaczynający się od "Ta kobieta"... ech. W pytkę, no. Super, przynajmniej pierwsza część, jakas tak płynna, delikatna, mocna... Coś w niej jest ukryte - ja nie wiem co i to mnie intryguje. A potem walisz taką "Kolejkę". Uch, ludzie.

[Time Robber]

Dzięki za szczere słowa - miło usłyszeć, że TOBIE się tu podobało! - Kolejka to raczej piosenka, samba coś do sikoreczki i już trochę zleżała - teraz juz takich nie piszę - i widzę, że może szczęśliwie się złożyło...

Dołożę jeszcze tu 2 wiersze co samotnie serfują w tym dziale:

"JESTEM"

Ogłuszony ciszą,
zmęczony oddechem,
w kokonie teraźniejszości,
czuję tylko
ciepły strumień czasu,
który pulsuje
w moim wnętrzu...
Nie ma już dźwięków,
nie ma już światła,
nie ma już świata.
A ja...
A ja po prostu
JESTEM


"ROZSTANIE"

Łagodną ścieżką świadomości
poruszam się ostrożnie,
całkiem już zdecydowany
na gest ostatecznej rozpaczy.

Zwiewne skrzydło niepamięci
otula białym puchem
wpatrzone z ufnością oczy
i wyciągnięte w ciszy dłonie.

Mgła smutku dotyka ust,
które ściśnięte milczą,
a pamięć cienką stróżką krwinek
zapisuje w sercu słowa i obrazy.

Nie jestem wolny od łez,
nie jestem wolny od bólu,
ale świadomie jestem gotów,
przyjąć opłatek nowego życia.

[Time Robber]

ISTNIEJĘ
Pod szerokim płaszczem przeszłości
Otulony ciepłem wspomnień
Jak w dłoniach matki
Istnieję...

Na skrawku mojej teraźniejszości
Ramieniem mijającego czasu
Wypchnięty na scenę dnia
Istnieję...


W wydzielonej drobinie jutra,
Wstrząśnięty pewnością niepewności
W drapieżnych szponach świata...
Będę Istniał?

***

Spełnienie

Właśnie przyszło
długo oczekiwane
wyśnione i czyste

Otuliło ciepłym woalem
zadowolone we wszystkim EGO

Wszechogarniająca teraźniejszość
przycupnęła w kąciku
przymrużonych powiek
i cicho pląsa w takt
muśnięć Twych dłoni

A może to nie tak
może po prostu nic nie ma...

Szeptu Twoich włosów
lawendy Twojego brzucha

Może to tylko bezbronna
istota zbliżenia