[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Zasłona

[Katon]

Wiersz napisany dziś w pociągu. Dedykowany Mellisie, bo użyła zwrotu, który stał się fundamentem całego wiersza.


Wytarłem ręce o zasłonę w przedziale
pociągu, w którym siedzę i którym nie chcę wcale
odjeżdżać, jechać, dojechać -
chciałbym zostać. I czekać.

Ale wytarłem ręce i jadę dalej.

Jest lepiej,

bo gest jak zaklęcie
nowoodkryte, konieczne,
którego nie było - a jest. I będzie
wiecznie ulotne i ulotnie wieczne
zaczyna działać i nabierać treści
jakiej bym nigdy wśród słów nie pomieścił.

Jest lepiej, będzie lepiej - patrzę na dłonie
Widać wyraźniej
Linię Nadzieji,
bo brud został na zasłonie.

Ten post był edytowany przez Katon: 27.09.2006 00:43

[Katon]

Z tym pociągiem to mam problem, bo traktowałem go siłą rzeczy o wiele bardziej dosłownie. Nie wiem do końca. Nie do końca rozumiem swoją poezję, jakkolwiek głupio to zabrzmi.

Zasłona... Ona sama w sobie nie jest chyba symbolem. Gest wytarcia rąk raczej. Wogóle siła gestu. Który czynimy nie wiedząc do końca po co. I który jakoś nabiera kształtów, które nas zadziwiają i przerastają. Od zawsze mnie to fascynuje, może o tym jest ten wiersz.

Nie zawsze stosuję oficjalną ortografię w poezji. Nadzieji. Zawsze. Nie wiem czemu. Wygląda lepiej. I ma większą siłę.

Dziekuję za komentarze. Ale z tym pięknem to chyba zbyt wielki komplement. Napisałabyś to lepiej.

Ten post był edytowany przez Katon: 27.09.2006 11:59