[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ *** *

[Katon]

Siedzę na chmurze
i macham nogami
a ze mną
ja
i ja
i ja
wszyscy próżni
(lżejsi od powietrza),
więc latamy.
Lećcie z nami!

W moich butach odbija się słońce,
ptaki śpiewają mym śpiewem
i kocham was jak sam siebie.
I to naprawdę wychodzi mi dobrze.

A na dole w piwnicach
on
i on
i on
i ołowiana pycha.
Smutna i żałosna.
Co tam!
Ja się lubię, ja się kocham!

Bo odbijam się w waszych oczach.

[Katon]

Hmm. Estiej, ten wiersz jest właśnie taką próbą rozliczenia się z tym i owym. I jakimś poetyckim odpryskiem dyskusji na temat podobieństw i różnic między próżnością i pychą. Chyba akurat ten jest hołdem dla wszystkich 'poza', ubranym w szaty egocentryzmu. Aczkolwiek nie przeczę, że jako poeta jestem egotykiem. Piszę tylko o sobie, albo o tym co postrzegam, bo nie umiem o niczym innym.

Pycha zawsze jest samotna. Próżność jest cechą stadną. Próżny człowiek tak naprawdę kocha innych. Sam robi z siebie katalizator. To wogóle bardzo rozległy i fascynujący temat.