Blednąc plamy księżyca stokrotki liczyły
Spod pierzastej chmury wśród cieni mrugając,
A drzewa płakały - liśćmi łzy roniły,
Mgła jak welon opadła smutną twarz muskając.

Pajęczyną promieni gwiazdy światło tkały
Plotąc pelerynę z czarnych krańców nocy.
Ciche łkania wiatru Chopina zagrały
Nokturn - z trawy szeptem był jak jęk sierocy.

Modrzew mchem brodaty, spróchniały starością,
Gałęziami kariatyd firmament podpierał.
Z zastygłą na twarzy już obojętnością,
On pod drzewa kurchanem spokojnie umierał.

Zamykając oczy rozpływal się w mroku,
Swym płytkim oddechem przytulał wspomnienia,
Aby pamięć o niej przy ostatnim kroku
Podała mu rękę - namiastkę zbawienia.

I odszedł - zostawił swych marzeń mogiły,
Chropowatej kory dłonią dotykając...
A drzewa płakały - liśćmi łzy roniły,
Mgła jak welon opadła smutną twarz muskając.

Ten post był edytowany przez Syriusz_Black: 13.12.2006 22:50