[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Borostwory

[Cailith]

No właśnie. Borostwory sfrustrowane.

1.
Dlaczego poskąpiono mi
talentu?
Płaczę
szarpiąc struny
uderzając w klawisze
kreśląc słowa
nad ranem mnąc kolejną kartkę

jestem tylko palcem
piszącym po ścianie nicości
w nadziei tak ludzkiej
na wieczność



2.
Myślę o tej co mi
warkocz ścięła
Oddycham dla tej co w
ramionach skryła
Dobrze, że chociaż żyję
na własny rachunek



3.
Jak można tak kochać
bez-dusznie
bez-piecznie
bez-sensownie
bez-nadziejnie
Własne odbicie w lustrze
kilka zdjęć
zapach plecaka
tanie wino
Jak można tak kochać
bez-powrotnie




Tiaa... nie powracam w glorii i chwale, nie? ;]

[PrZeMeK Z.]

Ostatni wiersz jest wspaniały. Jest tak charyzmatyczny, klimatyczny, nie wiem nawet jak to nazwać - aż przytłacza. Nie można o nim zapomnieć, przynajmniej ja nie mogę.
Tak jak napisała Rhiamona, początek budzi lęk, kojarzy mi się z przygotowaniami do popełnienia samobójstwa. Takie załatwianie niedokończonych spraw. A dalej... Dalej zaczyna chrobotać projektor i na ekranie widzimy film z dawnych lat, gdy kobiety w czerwonych sukniach paliły papierosa przez długą lufkę i nosiły czarne, długie rękawiczki. I nie płakały, gdy zostawały same.
Koniec zaś... Koniec przywraca nas do współczesności, gdzie jest już tylko chłód i pustka.
Wspaniałe.

Wydrukuję ten wiersz i powieszę na ścianie. Nigdy jeszcze nie chciałem czegoś takiego zrobić. Naprawdę gratuluję.

Inne ocenię w najbliższym czasie. Już wiem, że warto.