[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wędrowiec

[Zeti]

Pierwszy wiersz napisany po długiej przerwie, więc nie krytykujcie zbyt ostro.


"Wędrowiec"

Wśród połaci zbóż złotych jak spalona słońcem trawa jak nadludzki trud
Stąpał On, duże kroki stawiając, nad nawet najmniejszym stworzeniem się pochylając
By poczuć życia sens By znaleźć życia głód By zobaczyć wielki cud

Niegdyś latami nie dostrzegał niczego żadnego dzieła Bożego na wyciągnięcie rąk
Chodził po świecie, w zimie i w lecie Lecz nie zaznał pocieszenia
Jednak zdołał się przełamać iść wraz z życiem tam i doznać odkupienia mąk

Później pójdzie gdzieś przed siebie za połacie zbóż nie zapomni jednak o tym
Czego trzymać ma się idąc Jego laską będzie dobroć Sandałami zostanie miłość
I tak idąc tam daleko nie pogubi nigdy drogi On zna cel swojej wędrówki, wie dlaczego męczy nogi.

[barfso]

Mnie też nie przypadł do gustu. Rymy... są, ale moim zdaniem niepotrzebnie w tym tworze. Niektóre się widzi, ale ciężko je usłyszeć, a niektóre słychać i pojawia się tylko myśl: "Po co?". A co do reszty, język też mnie nie zachwycił, nie podoba mi się. W tym stylu ciężko się utrzymać, żeby nie wyszło zbyt pretensjonalnie i przesadzenie, Tobie się to niestety nie udało.