[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wędrowiec

[Zeti]

Pierwszy wiersz napisany po długiej przerwie, więc nie krytykujcie zbyt ostro.


"Wędrowiec"

Wśród połaci zbóż złotych jak spalona słońcem trawa jak nadludzki trud
Stąpał On, duże kroki stawiając, nad nawet najmniejszym stworzeniem się pochylając
By poczuć życia sens By znaleźć życia głód By zobaczyć wielki cud

Niegdyś latami nie dostrzegał niczego żadnego dzieła Bożego na wyciągnięcie rąk
Chodził po świecie, w zimie i w lecie Lecz nie zaznał pocieszenia
Jednak zdołał się przełamać iść wraz z życiem tam i doznać odkupienia mąk

Później pójdzie gdzieś przed siebie za połacie zbóż nie zapomni jednak o tym
Czego trzymać ma się idąc Jego laską będzie dobroć Sandałami zostanie miłość
I tak idąc tam daleko nie pogubi nigdy drogi On zna cel swojej wędrówki, wie dlaczego męczy nogi.

[Daga]

stfu, przepraszam nie "biblijne" ale Coehlowskie. (swoją drogą jak to się czyta "Coehlo"? mój polonista - kłelju^^) Ma swój cel, podąża zgodnie z Własną Legendą, zrozumiał Język Wszechświata czy jakoś tak..
Co jest absolutnie niesamowite, chciałam właśnie napisać o tym że pisanie o Bogu nie zawsze musi być o Bogu etc., i przeczytałam ten wiersz jeszcze raz żeby wiedzieć co mówię, a tu się okazzało że tu z Boga jest jeno "dzieło Boże". Jakoś trafia do mnie wyłącznie religijnie, może ten język.