[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wędrowiec

[Zeti]

Pierwszy wiersz napisany po długiej przerwie, więc nie krytykujcie zbyt ostro.


"Wędrowiec"

Wśród połaci zbóż złotych jak spalona słońcem trawa jak nadludzki trud
Stąpał On, duże kroki stawiając, nad nawet najmniejszym stworzeniem się pochylając
By poczuć życia sens By znaleźć życia głód By zobaczyć wielki cud

Niegdyś latami nie dostrzegał niczego żadnego dzieła Bożego na wyciągnięcie rąk
Chodził po świecie, w zimie i w lecie Lecz nie zaznał pocieszenia
Jednak zdołał się przełamać iść wraz z życiem tam i doznać odkupienia mąk

Później pójdzie gdzieś przed siebie za połacie zbóż nie zapomni jednak o tym
Czego trzymać ma się idąc Jego laską będzie dobroć Sandałami zostanie miłość
I tak idąc tam daleko nie pogubi nigdy drogi On zna cel swojej wędrówki, wie dlaczego męczy nogi.

[PrZeMeK Z.]

Pomijając formę, o której inni pisali, wiersz mi się podobał. To znaczy forma w sumie też, pasowała, ale ciężko było to czytać.
Pisanie wierszy o sprawach wielkich i w dodatku ciężkim stylem to cecha wspólna wielu początkujących pisarzy (też tak miałem i wciąż miewam ), ale ten wiersz Ci się udał. Może właśnie przez taki klimat biblijnej legendy. Sugestywne i piękne były te pola zbóż, a pierwsza linijka drugiej zwrotki wyjątkowo mi się spodobała. Sam pomysł też ciekawy i gdyby wiersz był bardziej oszlifowany, z chęcią bym do niego wracał.
Tylko, no właśnie... Czasem rymy są zbyt banalne i odbierają klimat. Najgorzej wyszło to z drugą linijką środkowej zwrotki i z ostatnim wersem wiersza. Unikaj takich brzmiących "na siłę" rymów. Czasem lepiej z nich nawet zrezygnować.
I czuję się mile połechtany, że mój wiersz na Ciebie wpłynął.