[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ VII Tom HARDCORE - SPOILER WARNING!, SPOILERY - tu piszemy otwarcie co i jak

[owczarnia]

UWAGA

Ten temat przeznaczony jest na OTWARTE rozmowy o TREŚCI SIÓDMEGO TOMU. Bez dalszych ostrzeżeń, bez niedomówień, bez białej czcionki. Jeśli więc nie czytałeś jeszcze książki i nie chcesz wiedzieć, co się wydarzy - czym prędzej stąd UCIEKAJ.





Jesteś pewien?... Odwrotu już nie będzie!



















No dobrze. Skoro tak... Czytaj - ale NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!

[Mione]

Ok. Skończyłam. W skrócie- podobało mi się zdecydowanie bardziej niż tom 6. Było kilka dłużyzn i koncept spędzania 3/4 czasu wyłącznie z Trio raczej mi nie leży, ale genralnie oceniam książkę na dużego plusa.

Co mi się szczególnie podobało? Bohaterowie.

- Harry, Ron i Hermiona byli po prostu fantastyczni, Harry potrafił być rozwydrzonym bachorem ale tutaj...brak mi słów. Brawa dla Joaśki- umiała przekonywująco pokazać go jako chłopaka, który potrafi kochać miłością doskonałą ( czy istnieje ktoś, komu nie potrafiłby przebaczyć? Kiedy nazwał swoje dziecko po człowieku, który go wykorzystał i po człowieku, który gotów był wydać go jako niemowle Voldemortowi, zabrakło mi słów. Choć nadal uważam, że Albus Severus to kicz na maksa ) a jednocześnie pozostał sarkastycznym i porywczym nastolatkiem. Hermiona była rewelacyjna- dzielna, współczująca, błyskotliwa i pełna pasji a jednocześnie rozczulająco bezbronna uczuciowo. Ron wkurzył mnie w wiadomej scene w namiocie, ale potem całkiem się zrehabilitował. Kiedy odchodził od zmysłów słysząc krzyki Hermiony...brak słów.

- Dumbledore i szkielety wielkości dinozaura, które trzymał w szafce historia Ariany była wstrząsająca, podobnie jak jego przeszłość. Czułam na przemian niesmak, gniew i litość. Trzeba mieć jaja, żeby zrobić coś podobnego z bohaterem, który przez sześć tomów był praktycznie święty,

- Snape. Kiedy czytałam spoilery, byłam zniesmaczona tym całym "Harlequinem" ale w rzeczywistości historia "miłości jego życia" wyszła znacznie lepiej, niż się spodziewałam. Jo udało się wpasować ten motyw w wizerunek Snape'a jako "okropnego człowieka" ( jak sama go nazwała w wywiadzie) i stwierdzenie, że idea zakochanego Snape'a jest "straszna". Mimo swej miłości do Lily Snape pozostał zgorzniałym, twardym, pełnym nienawiści człowiekiem. Potrafił glęboko kochać- ale tylko jedną osobę- a miłość ta graniczyła z ponurą obsesją. Scena w której całuje i zabiera list napisany przez Lily do Syriusza, tylko dlatego,że kończył się słowami miłości, była świetna. Szkoda, że kiedy umierał, wciąż nie dotarło do niego, że Harry jest wszystkim, czym była Lily.

- Luna. Jest jak powiew świeżego powietrza i promyk nadziei w ciemności. Za każdym razem kiedy się pojawiała- wesele, pogrzeb Zgredka, rezydencja Malfoyów, Patronusy- promieniowała niewinnością i nadzieją. Myślę, że ona i Dean będą fajną parą.

- Neville. Co mogę powiedzieć? Chłopak rządził.

- praktycznie wszystkie Weasleye ( z wyjątkiem siuśki)...łącznie z Percym. Bliźniaki rewelacyjne i biedny Fred...a Molly i jej bojowy okrzyk nie do podrobienia.

- Dudley, Zgredek i Stworek...kto by pomyślał?

- Narcyza Malfoy...interesująca postać.

Co mi się nie podobało?

- Lupin i Tonks. Moim zdaniem zwyczajnie zmarnowała te postacie. I ta śmierć...
Na co i po co?

- Siuśka Weasley akka Ginny. Bleh. Nie tak irytująca jak w szóstym tomie ale jej głównym zajęciem było powiewanie włosami, trzepotanie rzęsami i pachnienie. No i rodzenie dzieci rzecz jasna. I to ma być wybranka serca głównego bohatera?

- te wszystkie zawirowania z różdżkami były męczące. I zamotane na supeł, który nie bardzo miałam ochotę rozplątywać.