[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Łowca, rok 1965

[Katarn90]

Moje nowe opowiadanie. Jak będzie ok, to wrzuce kolejną część, już jest gotowa. Ostrzegam, początek jest dość szybki. Liczę na dużo komentarzy, proszę. Ciężko na forum młodym pisarzom, skoro nikt nie komentuje ich ff.




Rok 1965

Belysperre było niewielkim miasteczkiem, dobrze uprzemysłowionym, w niedalekiej okolicy Londynu. Od kilkunastu lat funkcję burmistrza pełnił tu Hrabia George Hermann, postać bardzo wpływowa w czarodziejskim świecie, bliski znajomy ministra magii. Krążą nawet pogłoski, że to dzięki poparciu Hermanna Nobby Leach został w 1962 roku wybrany ministrem. Hrabiemu proponowano od tego czasu posady Szefa Departamentu Przestrzegania Prawa, czy Biura Aurorów. Ale zatroskany o los swoich mieszkańców sir George powrócił do Belysperre i pozostaje w cieniu aż po dziś dzień, choć nie jest tajemnicą, że ma ogromny wpływ na decyzje podejmowane przez wysokich urzędników ministerstwa.
Tego wieczoru w swoim pałacu na wzgórzu, Hrabia urządził wielkie przyjęcie z okazji przyznania mu Orderu Merlina Pierwszej Klasy, a w sali gościnnej bawiło się ponad 300 osób, głównie przedstawiciele bogatych i szanowanych rodów, jak i sam Nobby Leach czy Arvis Marckley, Szef Departamentu Przestrzegania Prawa, razem z żoną. Na stołach pojawiały się wykwintne dania i markowe trunki, a przygrywała gościom grupa najznakomitszych muzyków z Londynu.
- Witajcie drodzy państwo – zawołał Hrabia, stając na podwyższeniu i ogarniając wzrokiem wszystkich gości. W jednej dłoni trzymał szeroki kielich pełen Ognistej Whisky – Witam moich specjalnych gości, pana Arvisa Marckleya – tu rozległy się brawa – Redaktora naczelnego „Proroka” Hoeya Mc Kaya, oraz Ministra Magii, Nobby’ego Leacha – wymienieni ukłonili się uprzejmie, kiedy tłum zaklaskał.
Na podest wkroczył minister trzymając pamiątkową tablicę, oszkloną i ozdobioną czerwoną wstęgą.
- Witam państwa. W tej uroczystej chwili chciałem wręczyć panu Hermannowi przyznany mu jednogłośnie Order Merlina Pierwszej Klasy w ramach podziękowania za hojne datki na rzecz ministerstwa, a także Szpitala Św.Mungo i nieocenioną pomoc dla Departamentu Przestrzegania Prawa w postaci sprowadzanych z Indii na specjalne zamówienie, najnowszych wykrywaczy zaklęć. Gratulujemy i życzymy kolejnych lat współpracy oraz dalszych sukcesów. Brawa!
Burza oklasków zagłuszyła wszelkie rozmowy, szepty, a także słowa podziękowania Hrabiego, który właśnie uścisnął rękę ministrowi i uśmiechnął się szeroko prezentując tablicę pamiątkową.
Zagłuszyła także odgłos padającego ciała, rażonego klątwą zabijającą, w oddzielonym od części gościnnej holu.

Wysoki mężczyzna odziany w czarną szatę z peleryną i kapturem na głowie, przeszedł nad ciałem jednego z goryli Hrabiego i po cichu wskoczył na schody mieszczące się po lewej stronie, a prowadzące na balkony wewnątrz pałacu, tuż ponad salą gościnną. Na samym końcu stało dwóch kolejnych mężczyzn, ubranych w smokingi, ale trzymających różdżki w pogotowiu.
Nieznajomy wiedział, że jeśli pozbędzie się tych dwóch na balkonie, błysk rozświetli także salę gościnną, więc robiąc kolejny krok na schodach, postarał się by jego buty na obcasie głośno stuknęły w zderzeniu z marmurem.
Dwaj goryle natychmiast odwrócili się z różdżkami w pogotowiu.
- Nie ruszaj się – rzekł spokojnie pierwszy – podnieś ręce, powoli.
Zakapturzona postać uniosła dłonie.
- Accio zaproszenie – zawołał drugi z goryli.
Nic się nie stało.
- Wynocha stąd, nie masz zaproszenia – warknął celując w głowę nieznajomego.
- Spokojnie – rzekła postać i powoli opuściła ręce – Chcę wam coś pokazać.
Mężczyźni wymienili spojrzenia, wciąż celując w nieznajomego.
Ten rozchylił płaszcz ukazując sześć podłużnych, wewnętrznych kieszeni, z których w każdej tkwiła inna różdżka.
- Na Merlina…. – szepnął pierwszy i już chciał rzucić klątwę, kiedy został uprzedzony.
W ciągu ułamka sekundy, a może trwało to krócej, dwie z sześciu różdżek wyskoczyły z kieszeni i wpadły nieznajomemu w dłonie, który szepnął: Avada Kedavra.
Błysk był oślepiający, ale nie na tyle silny by dać się zauważyć ludziom zgromadzonym poniżej.
Ciała obu mężczyzn padły na schody.
Zabójca przeszedł nad nimi i znalazł się na balkonie. Po drugiej stronie nie było nikogo, a zgromadzeni na dole czarodzieje bawili się tak dobrze, że nie spostrzegli obserwującego ich z góry mężczyzny.
Po chwili wyłapał on wzrokiem swoją ofiarę – gdzieś pośrodku sali, walcujący właśnie z elegancką damą, niski, gruby i obleśny Joachim Lewis był przyjacielem i jednym z „żołnierzy” hrabiego. Jednym z siedmiu najważniejszych, którzy na jego rozkazy wymuszali haracze, terroryzowali mieszkańców i zabawiali się z mugolskimi prostytutkami.
Przybysz obejrzał dokładnie salę. Miał niewiele czasu, za chwilę ktoś zorientuje się, że strażnicy przy bramie nie żyją. Plan pośpiesznie formował się w jego głowie.
- RATUNKU!!! – rozległ się nagle wrzask.
Muzyka ucichła, goście przestali tańczyć. Hrabia, stojący na podeście zbladł w jednej chwili.
- KTOŚ ZABIŁ STRAŻNIKÓW!!
„Teraz” pomyślał nieznajomy, po czym wyszarpnął różdżkę, skierował ją ku górze i wystrzelił z niej długą, mocną linę, która jak magnes przywarła sztywno do sufitu.
- TAM KTOŚ JEST!! – zawołał ktoś z dołu.
W tej samej sekundzie, wielki cień zeskoczył z balkonu, lekko wylądował pośrodku sali, chwycił oniemiałego Lewisa za gardło i wzniósł się z powrotem ku górze.
Wybuchło zamieszanie. Goście zaczęli uciekać w popłochu, przewracając stoliki. Hrabia pospiesznie zbiegł z podestu i wrzasnął do swoich ludzi.
- ŁAPAĆ GO!!
Czarodzieje biegali we wszystkie strony, jedni na schody, by złapać nieznajomego, inni kierowali się ku wyjściu, krzycząc i szukając bliskich wśród spanikowanego tłumu. Zamieszanie było tak wielkie, że nie zwracano uwagi nawet na sir George’a, który popchnięty przez jednego ze swych gości, upadł boleśnie na ziemię i zaklął z wściekłości.

*

Okryty płaszczem porywacz wskoczył z powrotem na balkon, wciąż trzymając za szyję grubego Joachima.
- Imperio – rzekł, kiedy ten zaczął się wyrywać. Lewis przestał się szamotać i stanął prosto wpatrując się mętnym wzrokiem w przestrzeń. W kącikach ust pojawiły się bąbelki śliny.
- Trzymaj się mnie – rozkazał mężczyzna.
Obaj ruszyli w stronę schodów jak najszybciej się dało, kiedy drogę zagrodziło im trzech potężnych czarodziei z różdżkami w dłoni.
- Stój!! – krzyknął jeden z wyrazem triumfu na twarzy.
Ale nieznajomy się nie zatrzymał. Z płaszcza wyskoczyło sześć różdżek które, po trzy, chwycił w powietrzu i wrzasnął głośno:
- Avada Kedavra!!!!
Teraz nie było mowy o tym by zgromadzeni na dole tego nie zauważyli. Błysk był niczym w porównaniu z ogromnym hukiem który rozległ się, kiedy część ściany przylegającej do schodów runęła w dół, do ogrodu, a w powietrze wzbiły się tumany kurzu. Ciała trzech napastników roztrysnęły się jak przepompowany balon, zabryzgując krwią posadzkę.
- SKACZ! – krzyknął nieznajomy do Lewisa, i obaj wyskoczyli przez wyrwę w ścianie na brukowany chodnik w ogrodzie, boleśnie się przewracając.
Kiedy porywacz poderwał się na nogi i otrzepał z kurzu, zerknął za siebie. Ozdobna kopuła willi została zasłonięta przez obłok dymów i pyłów, a światło padające z wnętrza posiadłości na ogrody zostało przyćmione przez tłum wystraszonych czarodziejów, wybiegających właśnie przez główne wejście i szukających swoich bliskich.

*

- Arvis!! – krzyknął sir George, stojąc pośrodku sali, w centrum zemieszania, wciąż trącany przez uciekających gości.
- Panie Hrabio!! – odpowiedział mu głos z boku i po chwili oczom gospodarza ukazał się Auror Arvis Marckley z różdżką w dłoni – Wciąż jest na schodach, pobiegło tam trzech moich….
GRZMOT!!
- CO TO DO DIABŁA BYŁO?? – ryknął Hrabia, a oczy niemal wychodziły mu z orbit.
Marckley szybko zlokalizował źródło tego wybuchu.
- Na Merlina – krzyknął – Schody, panie Hrabio, niech pan patrzy.
Górny balkon, w miejscu, gdzie zaczynają się schody był spowity kurzem, a w ścianie przy zejściu była widoczna ogromna dziura, jak po wystrzale z armaty. Sufit i barierki były zabryzgane krwią.
- JEST W OGRODZIE!! – zawołał Marckley, kiedy przy nim pojawiło się trzech kolejnych aurorów – Davison, idź głównym wejściem, Ferguson , za mną, bocznym wyjściem, Wylan – zajmij się bezpieczeństwem ministra i hrabiego a potem sprawdź czy tamci trzej żyją.
Wysoki i dobrze zbudowany blondyn, rzucił okiem ku górze, w stronę balkonu.
- Mam zidentyfikować wnętrzności?
- RUSZAĆ!
Ferguson i Marckley natychmiast pobiegli w stronę bocznego tarasu wychodzącego na ogród. Sala główna była już całkowicie opustoszała, kiedy aurorzy wypadli na jedną ze ścieżek na zewnątrz posiadłości.
Na zewnątrz było bardzo ciemno i tylko dzięki małym lampionom przy uliczkach dało się coś zobaczyć. Marckley skinął głową na towarzysza i udali się w stronę w którą musiał uciec porywacz, jeśli wyskoczył przez wyrwę w ścianie.
Ich szaty były targane przez chłodny, nocny wiatr, a donośny odgłos kroków zdradzał położenie urzędników.
Przebiegli kilka brukowanych uliczek, po czym zatrzymali się na jednym ze skrzyżowań, by zaczerpnąć powietrza.
- Jest za ciemno – wysapał Ferguson – uciekł nam.
Marckley splunął na ziemię.
- To jest oficjalne stanowisko ? – zadrwił.
Ferguson spojrzał w głąb ciemności, jakby spodziewał się, że ujrzy tam porywacza.
- Szefie, kto to mógł być? Wtedy, kiedy leciał z balkonu…..
- Zeskoczył, Fred, zeskoczył – przerwał mu szybko Arvis – Ludzie nie latają.
- Wyglądał jak jakiś przerażający ptak – dokończył Ferguson – zrobił to w przeciągu sekundy. Zanim mrugnąłem okiem, już był na górze.
- Więc następnym razem szybciej mrugaj oczami – warknął Marckley i usiadł na stylowej ławeczce między kwiatami i wpatrzył się w ciemność, tak jak uprzednio Fred.
Ferguson znów zaczął bieg, ale po kilku minutach wrócił, jeszcze bardziej zadyszany.
- Tak jak myślałem…. Huuu…. – sapnął – Już zdążył uciec. Skoro porwał Lewisa w kilka sekund to zniknięcie z ogrodu hrabiego było dla niego pestką.
- Pewnie tak – rzekł trochę nieprzytomnie Marckley, po czym zmrużył oczy, jakby próbował dojrzeć coś co znajduje się daleko – Jestem ….. pewien, że to ten sam co w zeszłym miesiącu. Pamiętasz?
Ferguson pokiwał głową.
- Zniknięcie jednego z gwardzistów hrabiego – przypomniał Fred – Był nieźle wkurzony….
- Ba….
- …. Tylko, że wtedy facet zniknął z domu, a teraz? Impreza z wielką pompą, nie ma co.
Zapadła cisza. Po chwili przerwały ją przybliżające się odgłosy kroków.
- Oho – zaczął Marckley – Jeśli mnie przeczucie nie myli, idzie Hrabia.
Z mroku wyłoniły się trzy postacie. Na przedzie szedł sam Nobby Leach, obok Hrabia George, a za nimi, czujnie się rozglądając, Wes Wylan.
- Macie go? – zapytał głupio minister, chociaż musiał zauważyć, że niema przy nich nikogo aresztowanego.
Hrabia zacisnął ze złości dłonie i kopnął z całej siły w ławkę, na której siedzieli aurorzy.
- To hańba! – krzyknął, a echo powtórzyło jego słowa – Ten ktoś pluje mi w twarz!! MI!! HRABIEMU! Giną moi najbliżsi współpracownicy, a wy nie potraficie ich złapać!
- Proszę się uspokoić, hrabio…. – zaczął spokojnie Wylan, ale natychmiast przerwał mu sir George.
- Dlaczego go nie łapiecie?!
- Jest ciemno, zwiał – rzekł Marckley – Musiał mieć wszystko przemyślane.
Po raz drugi tego wieczoru zapadła cisza, podczas której każdy zastanawiał się co można by powiedzieć w takiej sytuacji.
Hrabia odetchnął parę razy, żeby się uspokoić.
- Stoimy w martwym punkcie.
- Niekoniecznie – odparł Marckley – To drugie porwanie w okolicy. Porywacz chyba nie spędza tu urlopu.
- Kryjówka? – zapytał minister, drapiąc się po głowie – Ale gdzie?
Sir George nagle się ożywił.
- Stary spichlerz – rzekł – idealnie by się nadawał. Stoi na skraju lasu, kilka mil stąd, nikt w nim nie mieszka od lat.
Ferguson i Wylan pokiwali głowami.
- Wróćmy zatem do zamku – powiedział Marckley i wstał z ławeczki – Jako Szef Departamentu mogę błyskawicznie powołać grupę do tego zadania, myślę, że ministerstwo…
- Proszę robić swoje, Marckley – przerwał mu grzecznie Leach i ukłonił się lekko – Tu chodzi o zdrowie i życie zasłużonego czarodzieja. Trzeba działać szybko. Tym bardziej, że to drugie porwanie.
- W takim razie powołuję grupę: Wylan, Ferguson, idziemy do zamku – rozkazał – Jeszcze tej nocy opracujemy plan, panie Hrabio, jeśli mógłby pan nam udostępnić jakieś wygodne pomieszczenie – na co ten pokiwał głową – to nad ranem osaczymy porywacza.
- Mój gabinet na piętrze idealnie się nadaje.
- Zaraz – rzekł Wylan i wskazał na dziurę w ścianie pałacu – Trzeba to posklejać.
- To nie będzie takie proste – rzucił zniecierpliwiony sir George – Mury były chronione zaklęciami przeciwko deszczom, wiatrowi, a także niektórym klątwom. Sam nie wiem jak on to zrobił.
- Avada Kedavra – odparł krótko Ferguson – Widziałem zielony błysk na górze.
Marckley pokręcił głową.
- To zaklęcie nie powinno przełamać ochrony i zniszczyć….
- Tak wiem, chyba, że zostało rzucone przez kogoś o ogromnej mocy magicznej.
Arvis popatrzył z zaciekawieniem na zniszczenia i rzekł powoli:
- Przynajmniej wiemy czego się spodziewać.


*



Ten post był edytowany przez Katarn90: 23.09.2007 12:39

[Katarn90]

Dwie postacie, jedna wysoka, odziana w czarny płaszcz z kapturem, druga tęga i niska, biegły przez puste pola nieopodal pałacu Hrabiego. Kiedy tylko znalazły się w bezpiecznej odległości, jedna z nich zatrzymała się.
- Złap się mojej ręki – rozkazał porywacz, a Lewis natychmiast wykonał rozkaz.
Z donośnym trzaskiem, obie postacie rozpłynęły się w powietrzu.

Stary spichlerz na skraju lasu był miejscem omijanym przez mieszkańców Belysperre szerokim łukiem. Krążyły pogłoski o czarnoksięskich duchach, które zamieszkują ten budynek, niegdyś duma miasteczka, teraz zrujnowany i zapleśniały. Spichlerz otoczony był przez puste pola z trzech stron, a za nim zaczynał się gęsty i niebezpieczny las.
Lewis i jego porywacz pojawili się nagle tuż przed wejściem do kryjówki.
- Wejdę pierwszy, ty za mną. Pójdziesz do pomieszczenia po lewej stronie i usiądziesz na stalowym krześle, rozumiesz?.
Lewis pokiwał głową na znak, że rozumie.
Nieznajomy wykonał kilka ruchów różdżką i wyszeptał parę zaklęć, a po chwili drzwi same się otworzyły, ukazując ciemny, zarośnięty pajęczynami hol.
Lewis natychmiast wszedł do budynku, skręcił w równie mało oświetlony korytarz i wszedł do pomieszczenia po lewej stronie. Porywacz szedł za nim, a kiedy w tym niewielkim pomieszczeniu, w którym znajdowało się tylko owo krzesło, Lewis spełnił jego rozkaz, natychmiast przywiązał go magicznymi sznurami i jednym ruchem zdjął klątwę Imperius.
Lewis zamrugał szybko oczami.
- Gdzie jestem? Panie Hrabio! – zawołał chrapliwym głosem, sapiąc głośno.
Nieznajomy odrzucił kaptur z twarzy, po czym zdjął płaszcz i rzucił go w kąt.
Był to wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna. Miał długie czarne włosy, sięgające do ramion, jasne jak u trupa oczy i bladą twarz, pociętą przez blizny. Wyglądał na młodego.
- Tu nie ma Hrabiego – jego głos był głęboki i niski. – I nie krzycz proszę, pokój jest zabezpieczony.
Joachim wciąż mrugał szybko oczami, jakby był nie do końca wyspany.
- Kimżeś? – warknął.
- To ja tu zadaję pytania…..
Urwał, bo usłyszał jakiś dziwny stukot na górze. Przyłożył palec do ust, nakazując być cicho i wyciągnął z leżącego na ziemi płaszcza różdżkę.
Teraz stukot zamienił się w regularne kroki. Ktoś był na górze i właśnie szedł w kierunku schodów.
Porywacz ukradkiem przebiegł przez korytarz i schował się w ich cieniu, trochę z boku, tak aby osoba schodząca go nie zobaczyła.
Kroki były coraz głośniejsze i głośniejsze, aż w końcu intruz postawił nogę na najwyższym stopniu.
- Jest tu ktoś?
Był to dziewczęcy głos. Porywacz odetchnął cicho i wyprostował się, ale wciąż był niewidoczny dla dziewczyny.
Chyba uznawszy, że się przesłyszała, kobieta zbiegła pospiesznie po schodach, i wpadła prosto na mężczyznę, który wyskoczył z cienia.
W jednej chwili złapał ją za gardło i rzucił mocno na ziemię.
- Nie ruszaj się! – krzyknął celując jej w głowę – Kim jesteś?
Dziewczyna zaszlochała. Miała długie, niemal do pasa, brudne włosy i jakąś starą sukienkę.
- N-nazywam się Angelica – odparła.
- Co tu robisz?
- Jestem bezdomna, nie miałam gdzie…
- Wstawaj!
Dopiero teraz zobaczył jej twarz. Była ładna, miała duże brązowe oczy i pociągające, pełne usta. Wyglądała na głodną i wystraszoną.
- Proszę, pozwól mi tu zostać – zawołała – nie mam gdzie się udać. Mam różdżkę, tak jak ty, mogę ci pomóc.
Porywacz prychnął głośno.
- Pomóc? Nawet nie wiesz co robię.
- Ja-a widziałam….
Mężczyzna wściekł się w jednej chwili i odepchnął dziewczynę na ścianę, po czym zmrużył oczy, używając legilimencji.
- CO widziałaś?
- Ja… ja się tułam od jakiegoś czasu… i widziałam, jak porywasz tego mężczyznę. Jakiś miesiąc temu.
Napastnik wciąż wpatrywał się w jej oczy.
- Sprawdzasz mnie? – zapytała dziewczyna, ale ten natychmiast jej przerwał.
- Śledziłaś.…?
- Tak.
- MNIE?
- TAK! – krzyknęła zrozpaczona i wyrwała się nieznajomemu. Oboje wpatrywali się na siebie ze złością.
- Kim ty u diabła jesteś!? – zawołała, poprawiając sobie włosy – Czego mnie wypytujesz? To tak samo moja kryjówka jak twoja!
- Kto cię nasłał? – warknął mężczyzna, unosząc różdżkę.
- Nasłał? – powtórzyła dziewczyna – Nikt mnie nie nasłał. Myślałam, że już mnie sprawdziłeś.
Zapadła cisza.
- Aaaaa – na twarzy kobiety pojawił się uśmiech triumfu – I co? Nie kłamię, dobrze wiesz…
- Dość!
Porywacz schował różdżkę, ale wciąż wpatrywał się podejrzliwie w Angelikę.
- Dobrze – rzekł w końcu tonem, który wskazywał na to, że właśnie okazuje wielką łaskę – Dobrze. możesz tu zostać. Ale najpierw….
- … mi powiesz jak się nazywasz – wpadła mu w słowo Angelica.
Mężczyzna uniósł brwi, wciąż wpatrując się gniewnie w dziewczynę.
- No co – odparła speszona – Ja ci powiedziałam jak mam na imię. Teraz twoja kolej.
- Kolej? A co to, teleturniej?
- Co to jest teleturniej? – zdumiała się szczerze Angelica.
- Nie ważne – rzucił zniecierpliwiony mężczyzna – Mam na imię Grogan.
Dziewczyna powtórzyła bezgłośnie : „Grogan”, po czym usiadła na schodach i zaplotła ręce na piersiach.
- A ten, którego przyprowadziłeś? – zapytała.
- Jeszcze jedno słowo, a moja cierpliwość się skończy.
Zapadła cisza.
- A teraz słuchaj – rzekł Grogan – Siedzisz na górze, choćby nie wiem co się działo. Jak będziesz chciała jeść, to ci przyniosę. Ale jeśli zejdziesz na dół, albo do tego pokoju – wskazał na drzwi, za którymi uwiązany do krzesła, Lewis, czekał na powrót porywacza – zabiję cię.
Jej oczy rozszerzyły się nagle. Po chwili wstała, otrzepała sukienkę i pobiegła na górę z obrażoną miną.
Grogan nałożył kilka zaklęć na schody, tak aby dziewczyna nie mogła uciec z kryjówki.
Był tak zdezorientowany nagłym pojawieniem się Angeliki, a także tym, że pozwolił jej zostać, że niemal całkowicie zapomniał o swoim jeńcu.
Udał się do niewielkiego pomieszczenia po prawej stronie od schodów, gdzie stał duży stół, a na nim kilka flakoników. Chwycił jeden z napisem : „veritaserum” i schował do kieszeni. Oczywiście mógł zmusić Lewisa do mówienia prawdy za pomocą Imperiusa, ale ministerstwo łatwo by go namierzyło. A na to nie mógł sobie pozwolić.
Kiedy Grogan wrócił do Lewisa, ten wciąż szamotał się i krzyczał, ale nadaremnie, gdyż pomieszczenie było idealnie wyciszone za pomocą zaklęć.
- Uwolnij mnie! Natychmiast – wrzeszczał – Ministerstwo zaraz tu będzie! Jeśli mnie nie uwolnisz…
- MILCZ!
Lewis ucichł i wpatrywał się przerażony w swego porywacza.
- Otwórz usta – rozkazał Grogan.
- Po co?
- Otwieraj, albo ci je wyrwę.
Otworzył. Grogan chwycił go za żuchwę i wlał kilka kropel eliksiru do gardła. Lewis nawet nie zdążył zaprotestować, bo znów, tak jak pod wpływem Imperiusa, uspokoił się i wpatrywał tępo w przestrzeń.
- Pracujesz dla Hrabiego, prawda? – zapytał Grogan i przysunął sobie krzesło, siadając naprzeciwko ofiary.
- Tak. Jestem jego przyjacielem i sługą. Kieruję jego osobistą ochroną.
Grogan splunął na ziemię.
- Siedmiu Wspaniałych?
- Tak.
- Opowiedz mi, czym się zajmują.
Lewis przez chwilę zamarł, potem wziął głęboki oddech i zaczął mówić.
- Hrabia jest ważną osobistością. Potrzebuje ochrony. Ja się tym zająłem. Zebrałem siedmiu najlepiej przeszkolonych czarodziejów, po kursach walki, obrony i kamuflażu. Zamieszkali w Belysperre. Zajmują się czarną stroną interesów Hrabiego. Kiedy jego dłużnicy nie zwracają pieniędzy, siedmiu idzie ich przekonać. Zawsze wracają z kasą. Kiedy Hrabia załatwia brudne interesy z bogatymi rodami, oni zajmują się wyciszeniem sprawy wśród mieszkańców i mediów. Kiedy ktoś przeszkadza Hrabiemu, oni idą go sprzątnąć.
- A co wiesz o sprawie mugolskiej wojny? – zapytał Grogan.
- W 1939 roku wybuchła wojna. Premier mugoli skontaktował się z ministrem i prosił o pomoc. Hrabia zawarł układ z ministerstwem. Jako, że aurorzy byli zajęci tropieniem Grindelwalda, obiecał przekazać mugolom kilku wyszkolonych czarodziejów, do pomocy. Za stos galeonów, oczywiście.
- Był z nimi niejaki Norman Swyer, prawda?
- Swyer i jego rodzina byli dłużnikami Hrabiego. Pomógł im osiedlić się w Belysperre, dał kawałek ziemi. Szukali spokoju i tu go znaleźli. Ale Swyer nie chciał walczyć w wojnie mugoli, chociaż był potężnym czarodziejem. Hrabiemu zależało na kasie od ministerstwa, więc zmusił Swyer’a do zaciągnięcia się do armii.
Potem, w 1940 roku, dowiedział się, że Swyer zbiegł i potajemnie uciekł z rodziną do Londynu. Wysłano siedmiu. Zabili go, jego żonę i całą rodzinę, u której się ukrywał. Hrabia został zhańbiony. Musiał wyrównać rachunki.
Grogan wstał i odstawił krzesło z powrotem pod ścianę. Westchnął głośno.
- Ty wydałeś rozkaz, prawda? – zapytał.
- Tak.
- A sprawa porwań– rzekł Grogan – Tego sprzed miesiąca i poprzedniego, w okolicy. Jak przebiega śledztwo? Macie coś?
- Stoi w miejscu. Nie ma świadków, śladów. Obaj mężczyźni zginęli w tajemniczych okolicznościach.
- Ten, którego porwałem ostatnio był jednym z siedmiu, prawda?
- Tak.
Grogan zamyślił się. Zapadła cisza przerywana nierównym oddechem Lewisa.
- Kto prowadzi śledztwo.
- Alexander Ulrich z Biura Aurorów.
Porywacz sięgnął po różdżkę i wycelował w Lewisa. Ten, nie świadomy tego co się zaraz stanie, wciąż wpatrywał się leniwie w przestrzeń. Grogan przyłożył broń do jego głowy.
- Dziękuję za współpracę.
Błysnęło i głowa Lewisa opadła na jedno z ramion.