[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Katon, racjonalizm, irracjonalizm, wiara, nauka

[Katon]

Ja jestem jednak przesądny w kilku sprawach jak przychodzi co do czego. I na myśl, że mam nosić coś co może się przydać kiedy zginę odpowiada mi tylko jedna myśl - to jak kuszenie, żebym zginął. Nie wiem czy nadążacie. Napewno potępicie i słusznie.

[Katon]

Wybacz, nigdy nie napisałeś głupszego posta. Nigdy nie przyłożyłes takiej niezgrabnej i wielkiej jak cep miarki z napisem 'racjonalność' (bardzo nie na miejscu w tym wypadku) do tak złożonej kwestii i nigdy nie wyciągnąłes tak pochopnych wniosków.

Po koleji.

Wiara w Boga nie ma nic do przesądności. Można zrobić badania, popytać ludzi. Bardzo często przesądy stają się substytutem wiary religijnej. To nie logika, to socjologia i to dosyć elementarna. Prawdę mówiąc wszyscy ludzie jakich znam zajawieni na kosmiczne przepływy energii, pozytywne wibracje i wahadełka nie wierzą w Boga, albo widzą go na sposób panteistyczny i rozmyty. Druga strona medalu jest taka, że oczywiście konsekwentny ateista nie powinien wierzyć w przesądy. Nie powinien też wierzyć w takie przesądy jak wolna wola, odpowiedzialność za własne decyzje i wartość życia jednostki, bo materialistyczny determinizm czyni je zbędnymi i absurdalnymi. Obawiam się, że marny z Ciebie ateista. Nie wierzysz zapewne w uzdrawiającą moc Kaszpirowskiego i śmiercionośną moc drabiny, ale zdajesz się wierzyć w przesąd o wolnej woli. Ja jako wierzący mogę bez wahania odrzucić Kaszpirowskiego zachwycając się nadal wolną wolą. Ateizm bardzo ogranicza. Wiara w Boga sprawia, że nie mogę w niego nie wierzyć. Ale pozwala mi dodatkowo wierzyć we wróżki i pegazy jeśli weźmie mnie na to chęć, nie czyniąc mnie heretykiem. Materialista, który chociaż na chwile uwierzy we wróżki staje się apostatą.

Wierzę w wolną wolę i Boga, który nie steruje mną jak jak ja wiedźminem w grze. Wierzę też, że ma swoje sposoby aranżowania rzeczywistości poprzez swoją pozaczasowość i wszechobecność. Wierzę, że to godzi i jest to ten uspokajający rodzaj irracjonalizmu, który pozwala mi czuć się wolnym, ale i nie pozbawionym opieki Opatrzności. Ale to tylko na marginesie - zmierzam do sedna. Przesąd o którym pisałem nie ma nic wspólnego z Bogiem. Jest zabarwiony czysto pogańskim lękiem przed Losem. Nie wierzę w ten Los, ale się go czasem boję, jeśli tego nie rozumiesz to naprawdę nie wiem jak możemy należeć do tego samego gatunku. Nie chodzi o to, żebyś to podzielał. Ale zawsze wydawało mi się, że takiego rodzaju lęki są udziałem wielu homo sapiens i mają różne formy, dosyć niezależne od przekonań religijnych. Chyba nikt kto wierzy w Boga i nie chodzi pod drabinami nie łączy tych faktów w spójny światopogląd i nie imputuje Bogu przykazania: Nie będziesz chodził pod drabinami Mymi. To dwie zupełnie inne sprawy, pała z psychologii.

Wiara polega na tym, że nie jest wiedzą. Wierzę w życie pozagrobowe, ale wiara ma margines niepewności, a musisz przyznać, że śmierć to dość poważna sprawa. Tak więc boję się jej, pomimo, że wierzę i wierzę, pomimo, że się boję. Jeśli tego typu paradoksy uważasz za irracjonalizm to w taki razie musisz też uznawać za coś podobnego śmierć za ukochaną osobę, nadzieję w beznadziejnej sytuacji i wszystkie te momenty w życiu człowieka, które zwiemy konfliktowymi i które napędzają całą sztukę od czasów jaskiniowych. Gdybym nie bał się śmierci i WIEDZIAŁ co tam jest, to cóż byłaby to za wiara? Wiele można zarzucić wierze, ale zarzucanie jej, że jest wiarą właśnie, a nie wiedzą, to jak frustrowanie się na psa, że nie jest kotem.

Ten post był edytowany przez Katon: 26.11.2007 02:32