[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ O Tempora, O Mores!, Wychowanie dzieci jak i młodzieży

[PrZeMeK Z.]

Wydzielono z tematu "Nastolatki i obozy" (już drugi wycięty stamtąd nowotwór, aż strach się bać).

moi rodzice jakoś nie dawali mi klapsów, a potrafili mnie wychować na normalnego człowieka.
Chyba że zajebistość dziedziczy się w genach, jak wolisz.

Są dzieci, które można wychować bez klapsa i takie, których się nie da. Ja byłem bachorem tak nieznośnym, że kilka razy dopiero klaps przywracał mnie do porządku. I nie czuję się z tego powodu poszkodowany.
Oczywiście jest różnica między okazjonalnym klapsem a biciem dzieci.

[Katon]

Mnie ojciec nigdy nie uderzył, nawet nigdy nie było rytuału zdejmowania pasa czy coś w tym stylu. Nie było nawet mowy o klapsie. Mama mnie tam pewnie wytarmosiła raz czy drugi. Ale jeszcze raz powtarzam, że trzeba oddzielić odchyły neurotyków (bardzo licznych w pokoleniu naszym i już naszych rodziców) od pewnej może nie najbardziej wysublimowanej, ale jednak funkcjonującej w dość zdrowy sposób przez wieki, metody wychowawczej, jaką jest lanie od ojca. Oczywiście dawniej nie przyszłoby nikomu do głowy, żeby dać lanie dziewczynce, ale równouprawnienie sięga wszędzie. Nie dajmy się zwariować. Nawet jeśli lanie jest złe, to świat, w którym każdy każdemu zagląda w życie rodzinne czy aby na pewno nikt tam nikogo nie bije i nie gwałci to jest jakiś horror. A to tego zmierzają te wszystkie 'kampanie społeczne'.

[owczarnia]

Nawet jeśli lanie jest złe, to świat, w którym każdy każdemu zagląda w życie rodzinne czy aby na pewno nikt tam nikogo nie bije i nie gwałci to jest jakiś horror. A to tego zmierzają te wszystkie 'kampanie społeczne'.

No więc pragnę Ci powiedzieć, że niestety ale jak już wcześniej nadmieniłam, nie mogę się z tym w żadnym wypadku zgodzić. Na tej samej zasadzie można by powiedzieć, że od wieków mężowie lubili żonom przylać i jakoś tak znowu od tego zaraz nie umierały, więc o co halo. I tak dalej, i tak dalej, aż dojdziemy do czarujących wniosków, że w ogóle, te tysiące lat temu jak się człowiek w jaskiniach chował, to mu było najlepiej. Zdrowe powietrze, pełna synchronizacja z naturą, żadnych głupich wynalazków, żadnych trujących lekarstw. Tylko dlaczego, jak zwrócił ktoś słusznie uwagę w temacie tak ostatnio modnego pędu ku przeszłości, bo wtedy "wszystko było lepsze", średnia życia wynosiła 20 lat?...

Jeśli nie ma innego sposobu, a wszelkie możliwe doniesienia na temat ilości dzieci wykorzystywanych oraz maltretowanych w swoich własnych domach są po prostu zastraszające, to owszem, trzeba zaglądać ludziom w życie. Trzeba coś robić, sytuacja, która ma miejsce obecnie jest po prostu niedopuszczalna. I nie wolno na to przymykać oczu. W każdym cywilizowanym kraju widok matki szarpiącej dziecko na ulicy wzbudzi oburzenie, u nas co najwyżej ktoś się uśmiechnie pod nosem. A jak nawet ktokolwiek zareaguje, to co? Nic. Babka mu powie, że się ma nie wtrącać, bo to jej dziecko. A guzik prawda, dziecko nie jest niczyją własnością.



I tak jeszcze na koniec, odnośnie sposobów wychowania takich czy innych: nie wyobrażam sobie, żebym mogła z premedytacją uderzyć dziecko czy w jakikolwiek inny sposób je poniżyć. Po prostu sobie nie wyobrażam. Przed urodzeniem Kuby naczytałam się poradników, że o jej. A mądra byłam taka!... Zapewniam, że w momencie, w którym bierze się na ręce swoje dziecko, wszystkie wspaniałe metody oraz sposoby można tylko pod tramwaj podłożyć. Bo nie zostaje w człowieku już miejsca na nic poza pragnieniem, żeby było zdrowe, szczęśliwe i żeby nigdy nie stała mu się żadna krzywda. A smutna prawda jest taka, że 99% problemów wychowawczych bierze się stąd, że rodzice nie radzą sobie ze swoimi własnymi problemami. Zdrowy, pogodny, szczęśliwy rodzic = zdrowe, pogodne, szczęśliwe, grzeczne dziecko. Nie ma lepszego środka wychowawczego niż miłość, spokój i rozsądek. Jeśli zapewni się te trzy rzeczy, sukces gwarantowany.