[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ święta, regionalne dziwactwa

[em]

e tam, ja sie wczoraj dowiedzialam, ze ludzie w krk nie wiedza, kto to jest gwiazdor.

[harolcia]

Ale najlepsze z tego wszystkiego jest to, że w tym roku nareszcie nie będę zmuszana do dzielenia się opłatkiem. Mało czego tak nie znoszę, jak tego, zresztą mój ślubny i dziecko też - wszyscy z tego samego powodu (sztuczność sytuacji, dukanie życzeń, a żadne z nas nie lubi tego robić głośno, itede) - więc nikomu brakować tej atrakcji nie będzie. My sobie życzymy, że tak się wyrażę, cały rok, i cała nasza trójka o tym wie.

A ja właśnie chyba najbardziej to lubię. Jakoś tak, to taka magiczne chwila dla mnie. Za chwilę wyjdę tu na jakąś sentymentalistkę, ale coś w tym jest, że łamiąc się opłatkiem łamie się też pewne bariery. I nawet te oklepane życzenia (które też się składa w ciągu roku) nabierają innego wyrazu.

Btw - u nas na Wigilii same baby będą

[owczarnia]

A ja właśnie chyba najbardziej to lubię. Jakoś tak, to taka magiczne chwila dla mnie. Za chwilę wyjdę tu na jakąś sentymentalistkę, ale coś w tym jest, że łamiąc się opłatkiem łamie się też pewne bariery. I nawet te oklepane życzenia (które też się składa w ciągu roku) nabierają innego wyrazu.

Wiesz co, to chyba zależy od rodziny, od atmosfery, no, od charakteru danej osoby też... Ja jakoś tak nie umiem być wylewna, owszem, co innego paplanina taka na codzień, ale co innego na poważnie. Zresztą, jak już tak całkiem szczerze mam powiedzieć, to za matką nigdy nie przepadałam specjalnie, z ojcem kontakt słabiutki (nie dość, że pływający, to jeszcze niespecjalnie blisko się trzymaliśmy), rodzeństwa brak, a pozostała rodzina zawsze jakoś tak z daleka. Na Wigilii u ciotki byliśmy (a właściwie byłyśmy, bo we dwie z matką tylko, ojciec tradycyjnie na morzu) raz w życiu, u nas chyba nigdy nikt nie był. Stąd sztucznie i niezręcznie się czuję składając w takiej chwili życzenia, kojarzą mi się z wymuszoną formułką i zerową szczerością. Mój mąż ma podobne doświadczenia z domu, a ponadto w charakterze zakodowaną awersję do wszelkich spędów i uroczystości, więc takie troszkę z nas kaleki . Kuba wiadomo - nastolatek, gdzie mu tam do życzeń i tym podobnych, zresztą siłą rzeczy nie ma wzorców. Czasem (a właściwie to nawet często) zazdroszczę ludziom z dużymi, trzymającymi się razem rodzinami. Wiadomo, że kłótnie są i różne niesnaski, ale jest i serdeczność, i atmosfera. Oczywiście pod warunkiem, że są naprawdę blisko i jest to naprawdę rodzina, w każdym tego słowa znaczeniu.