[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Pantha (ho)rei, tylko nie wraca

[em]

Taka jestem zakochana!
Tańczy dla mnie cały świat!
W liściach, w słońcu, w ciemnych bramach
gwiżdże walca dla mnie wiatr.

On podsuwa mi te słowa,
więc na kartce piszę list...
Marzeń sennych pełna głowa;
ach, o tobie dobrze śnić!

Wisła płynie do Krakowa,
do Warszawy zaraz stąd.
W toń butelka szmaragdowa
wpadła, tam ją niesie prąd.

"List w butelce," mówią, "banał!",
ja się tylko śmieję w głos,
a muzyka, ciągle grana,
burzy mi symfonią włos.

Stoję tu nad brzegiem rzeki,
gdzie się kłębi głębia jej.
Mogę stać przez całe wieki!
Dzień i noc, i noc, i dzień...

"Czego czekasz?", pragną wiedzieć,
bo nie słyszą wietrznych nut.
Odpowiadam: odpowiedzi,
którą z tych wyłowię wód.

Ludzie, nie mówcie dziewczynie,
ona wiedzieć nie chce, że
rzeka w jedną stronę płynie,
nie zawróci śpiewem jej.

[PrZeMeK Z.]

Wydaje mi się jednak, że odwaga wypowiedzenia swojego zdania w Sieci też ma znaczenie. Interpretacja z założenia jest subiektywna, osobista, często zbyt osobista, by czytelnik miał ochotę dzielić się swymi odczuciami z kimkolwiek. Może wiersz wywołał w nim skojarzenia z własną biografią? Może trafił w sedno problemu, nad którym czytelnik się zastanawia? Z pewnością łatwiej swoje interpretacje przedstawić autorowi w prywatnym do niego liście niż w poście, który każdy może skomentować. Komentując formę wiersza, odbiorca nie odsłania siebie, jego zdanie jest w zasadzie dosyć obiektywne i łatwo się z nim zgodzić bądź nie, polemika ze stwierdzeniami w rodzaju "fajne rymy" nie jest trudna. Na ile tu rolę odgrywa niechęć do wywewnętrzniania się na temat wiersza, na ile zaś niechęć do zadania sobie trudu interpretacji? Nie wiem. Sądzę jednak, że obie kwestie odgrywają tu rolę.

Poza tym podoba mi się pomysł, by czytać każdego jako potencjalnego Miłosza. Utopijny trochę, ale ciekawy.