[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Pantha (ho)rei, tylko nie wraca

[em]

Taka jestem zakochana!
Tańczy dla mnie cały świat!
W liściach, w słońcu, w ciemnych bramach
gwiżdże walca dla mnie wiatr.

On podsuwa mi te słowa,
więc na kartce piszę list...
Marzeń sennych pełna głowa;
ach, o tobie dobrze śnić!

Wisła płynie do Krakowa,
do Warszawy zaraz stąd.
W toń butelka szmaragdowa
wpadła, tam ją niesie prąd.

"List w butelce," mówią, "banał!",
ja się tylko śmieję w głos,
a muzyka, ciągle grana,
burzy mi symfonią włos.

Stoję tu nad brzegiem rzeki,
gdzie się kłębi głębia jej.
Mogę stać przez całe wieki!
Dzień i noc, i noc, i dzień...

"Czego czekasz?", pragną wiedzieć,
bo nie słyszą wietrznych nut.
Odpowiadam: odpowiedzi,
którą z tych wyłowię wód.

Ludzie, nie mówcie dziewczynie,
ona wiedzieć nie chce, że
rzeka w jedną stronę płynie,
nie zawróci śpiewem jej.

[WildThing]

No właśnie jest, ponieważ ta dziewczyna mimo wszystko czeka. Mimo, że nie zawróci śpiewem jej i mimo, że nie chce wiedzieć, że rzeka w jedną stronę płynie. Dla mnie to jest cholernie optymistyczne. I właśnie w ostatniej strofie jest to zawarte.

Edit:
Zapewne to Ty masz rację, jednak ja odebrałem to właśnie w ten sposób.

Ten post był edytowany przez WildThing: 13.06.2009 14:17