Nikt mnie nie rozumie! Zresztą nic w tym dziwnego skoro sama siebie nie rozumiem... Znów pokłóciłam się z rodzicami. Oni też mnie nie rozumieją. Jestem chyba dla nich małym zwierzątkiem, które trzeba "wychować". Siad. Leżeć. Daj głos. Wszystko na komendę, bez cienia miłości... Siedzę na przystanku. Zastanawiam się czy w ogóle wrócić do domu. Przysiada się do mnie jasnowłosy chłopak. Jezu, zaraz chyba zacznie ze mną gadać! Patrzę na niego ostrzegawczo, ale nie! Ten ograniczeniec o zawężonym polu widzenia musi oczywiście zagadać!
- Coś się stało? Nie wyglądasz najlepiej? - pyta.
I co się tak głupio uśmiechasz? Myślisz, że rzucę ci się zaraz na szyję?
- A co cię to obchodzi? - odpowiadam wściekle.
- Chciałbym ci jakoś pomóc.
Znów ten uśmiech. Chłopie opanuj się! Myślisz, że w życiu jest cokolwiek z czego można się śmiać? Otóż mylisz się. Życie to świat pełen okrucieństwa, obłudy, fałszywej przyjaźni i innego badziewia. A jeśli wydaje ci się, że jest inaczej, to poczekaj na pierwsze rozczarowania.
- Nie potrzebuje pomocy - odwracam twarz. Nie mogę patrzeć na jego łagodny uśmiech zdobiący mu gębę.
- Myślę, że jednak potrzebujesz.
- Odwal się! Dobrze! - krzyczę. Ludzie na mnie patrzą. I co się tak gapicie? Demokracja. Wolny kraj. Mogę wrzeszczeć ile mi się chcę!
- Jesteś zdenerwowana. Ruch jest duży. Może ci się coś stać.
O co ci chodzi? Czy to jawna groźba?
- Kim ty właściwie jesteś?
- Aniołem.
Wariat! Wstaję. Nie mam zamiaru z nim gadać. Jeszcze mi się udzieli to szaleństwo. Boże, dlaczego pozwoliłeś takim durniom przyjść na świat?
- Zaczekaj.
- Spie... - urywam. Przecież obiecałam sobie, że nie będę wulgarna - Oddal się stąd.
- Jeśli tobie coś się stanie ja też za to zapłacę - mówi cicho, jakby rozpaczliwie, po czym patrzy na mnie - Pamiętaj, że cię ostrzegałem.
- Idiota - mówię.
Na przejściu jest zielone światło. To dobrze. Wchodzę na przejście. Już na pasach, spoglądam w prawo. Czarny samochód. Jedzie prosto na mnie! Nie zwalnia!!! Nie chcę umierać...

***

Niebo. Jasnowłosy Anioł siedział na ławeczce spoglądają pustym wzrokiem w przestrzeń.
- Nie przejmuj się tak Michale - Archanioł położył podopiecznemu rękę na ramieniu - To ona cię nie posłuchała.
- Chciałem ją ocalić, Gabrielu. Chciałem by się nawróciła. By mogła po śmierci do nas dołączyć.
- Ludzie się zmienili przez te tysiące lat. Teraz nas nie słuchają. Są zgorzkniali i nie wierzą w magie, którą jest samo życie. Są coraz bardziej wrogo nastawieni do innych ludzi, co powoduje ogólny brak zaufania. Ludzie działają jak perpetuum mobile zła - przerwał na chwilę - Ona już dawno temu się zatraciła.
- Myślałem...
- Idź - przerwał mu Gabriel - Idź, spróbuj uratować kogoś kto ma na to większą szansą.
Gabriel został sam. Pochylił głowę i uronił kilka srebrzystych łez. Wiedział, że będzie jeszcze gorzej. Perpetuum mobile nigdy się nie zatrzyma...