[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Beznadzieja...

[Sir Momo Mumencjusz Mum]

Świat pełen rozczarowań
Niespełnionej miłości
Nieprawdziwej przyjaźni
Świat, w którym życie
Jest tak naprawdę tylko umieraniem
Świat, gdzie nadzieja trwa
I ciągle się zawodzi
Świat, pełen piękna
Ciągle niszczonego piękna
Pełen radości
Z krzywdy
Pełen szczęścia
Dla niegodziwych
Świat, gdzie żeby przeżyć
Trzeba zabić swe uczucia
Świat dla każdego
Poza całą resztą
Świat, w którym ludzie
Stają się bestiami
Przy których bestie
Są łagodne i miłe
Świat w którym nawet nie wiadomo
Czy śmierć jest śmiercią
Czy tak naprawdę życiem
Świat, gdzie absurdy
Są na porządku dziennym
Gdzie fałsz i kłamstwo
Przenika codzienność
Gdzie przyjaźń i miłość
Są warunkowane
Gdzie na ulicy
Można zabić
I pójść dalej bez przeszkód
Świat, w którym kradzież
Nie jest złem
Świat w którym moralność
Zależy od okoliczności
W którym etyka
Staje się zakłamaniem
Świat, gdzie żyją ludzie
Którzy nie chcą być ludźmi
Świat pełen przemocy
Szeroko aprobowanej
Pełen rozkoszy
Przechodzącej w rozgoryczenie
Świat pełen beznadziei
O której wszyscy mówią
Ale z którą jest im dobrze

[Pati]

Wiersz jest śliczny, dający do myślenia, realistyczny i smutny .
Czytając go przypomniałam sobie ostatnio przeczytaną "Grę Endera", jak by słowo "świat" zastąpić słowem "szkoła" a zamiast trzech ostatnich linijek napisać "Szkoła Bojowa..." Wtedy ten wiersz odda pełnie książki, wiem, że teraz też oddaje pełnie, ale naszego świata...
przypomniało mi to jeden cytat:
"Cardowskie dzieci
- bardziej lub mniej ludzkie,
doskonałe, ale zawodne,
tragiczne, ale pełne nadziei,
cudowne i niezwykłe."