[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Miłość i Nienawiść, czyli tym razem ja =)

[Rapsodia]

No cóż. Daje tutaj moje wypocinki. Namówiła mnie Mellisa. Najwyżej na nią będzie
Każda wypowiedź mile widziana


Było ciemno
Słyszałam Ją
Bałam się
Pamiętam jak dziś...

Przyszedłeś z nikąd
Do nikąd dążyłeś
Zabrałeś mnie ze sobą
Pokazałeś świat
Od najmroczniejszych stron

Zobaczyłam życie i śmierć
Ból i cierpienie...

Szczęście i ukojenie

Ukoiłeś mój ból

Nauczyłeś mnie wszystkiego:
Jak żyć i przetrwać
Jak kochać i nienawidzieć
Jak widzieć i być niewidzialną
Jak mówić i słyszeć
Jak wysłuchać innych i być wysłuchaną
Jak zabijać...

Poznałeś mnie z Nią

Teraz już się nie boję
Nie mam wątpliwości
Poza jedną

Czy kochać cię za to
Czy nienawidzieć



"Zazdrość"

Znowu przyszła
nieproszona

Wdarła się
do mojego
życia

Nie chce odejść

Walka z nią
nie przynosi
efektów

Muszę ją zaakceptować

Nie mogę...
Nie chcę



No to do dzieła ^^

[Rapsodia]

Tak. Co wy czekacie na więcej, że nikt sie nie wypowiada?? Spełniam wasze życzenie. Miłego (mam nadzieję ) czytania!!

***

Idę przez życie niezauważona
Cicho stąpam po ścieżkach Przeznaczenia
Moją twarz skrywa Mrok
Przeszłość i Teraźniejszość
okrywam płaszczem Tajemnicy
Ludzie schodzą mi z drogi
gdy zobaczą moje oczy
Zwierciadła mej Duszy

Sumienie zaplamione zaschniętą krwią

Jestem samotna

Nic nie jest takie jak przedtem
Oprócz Życia i Śmierci
One chodzą własnymi drogami



"Nieboskłon..."

Słońce znowu wzeszło
ukazując swe radosne oblicze
Powitało nas promiennym uśmiechem

W swej bezgranicznej wielkoduszności
karmi żywe stworzenie promieniami ciepła

Obłoki pasą się leniwie na Niebie
przechadzając się po jego bezkresnej równinie
Zachwycają nasze oczy dziwnymi kształtami

Ptaki latają ciesząc się wolnością
Słuchają tętna Życia całej planety

Matka Ziemia opiekuje się swoimi dziećmi
Karmi je i wychowuje obdarowując Miłością

Gdy zachód nadchodzi
Słońce ziewa, zmorzone trudami dnia
Zasypiając żegna nas wachlarzem kolorów
Zapowiada, że wróci

Ciemność Niebo spowija
Układa wszystko do snu
Rzeczywistość traci kolory

Księżyc nocą rzuca bladą poświatę
Bywa rogalem, czasami nie widać go wcale

Magiczną jest noc, w której
Księżyc w pełni siedzi na Niebie

Gwiazdy mrugają do nas z góry
Trwając od wieków w tych samych Konstelacjach
Wskazują drogę wędrowcom
Pomagają gdy zabłądzimy

Czasami Niebo zapłacze
żegnając jedną z Gwiazd
Pomyśl wtedy życzenie
Na skrzydłach poniesie je Wiatr


I tylko człowiek zakłuca harmonię
Latając wśród Obłoków
próbując podbić błękitne odmęty.


***
P.S. Wyjeżdżam na dwa tygodnie Zostawiam was...