[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Saga o Wiedźminie

[Potti]

Ceadmil =)

Świetna, fenomenalna Saga ASa polskiej fantastyki, przez coraz wieksze grono uwielbiana =) chociazby na samym forum, i na temacie o ksiozkach i na temacie o tworczosci Tolkiena, mowi sie o niej i to bynajmniej nie negatywnie. ;'))

nie wiem za bardzo, czemu zakladam osobny topic, ale przynajmniej Klaud nie bedzie sie czepiala, ze jej zasmiecamy =)
jakie jest wasze zdanie o tej sadze, ktory tom najbardziej lubicie, co was 'pociaga' w tych ksiazkach?
uwielbiam, jak nie trudno sie domyslic, Legende o Wiedzminie i Wiedzmince, za tą naturalnosc, lekko i wspanialo narracje, ciekawy styl, opisy, w pewnym sensie szczegolne przez naturalnosc dialogi. momenty, ktore zapadajo w pamiec, zwroty akcji i srodki, utwierdzajoce w genialnosci. i mam sentyment do Czasu Pogardy, szczegolnie ostatnich stron. kiedy Ciri przyloczyla sie do Szczurow. =) lubie momenty, kiedy Ciri byla ze szczurami. bardzo lubie.
kocham przypisy na poczotku tomow, starszo mowe (pomimo awersji do samych elfow) i uczucia, ktore tak czy siak, przewazajo w tej ksiazce.
tylko sama nie wiem kto jest mojo ulubiono postacio. czasem podziwiam Yennefer, za to chlodnosc i obojetnosc dla niektorych, a takze umiejetnosc udawania jej, kiedy cos jo ruszylo. a takze za cieplo, kiedy przebywa z Geraltem. no, przedewszystkim chyba wlasnie Geralta lubie najbardziej. jego prosty charakter, ktory tak naprawde jest b. zlozony, to ironie, na kazdo okazje. i profesjonalizm. zimny.
=)
wiele postaci jeszcze zapadlo mi w pamiec, ale to juz innym razem.

zapraszam do wyrazania opini, Dh'oine. =)

[Potti]

mi najbardziej podobał się Czas Pogardy. mówiłam już o wizycie Jaskra w Brolikonie. wspominałam zapewne też, ale wspomnę jeszcze raz, o ostatnich stronach. ,,bo kto w czasach pogardy jest sam, ten musi zginąć''
historia Szczurów, nawet po części mnie wzruszyła. jak dostali się na szczyt bandyctwa, z bezbronności i dna całkowitego. to prawda, nie byli dobrzy, ani też dobra nie praktykowali, ba, nawet się nie starali. niechętnie pomagali innym, o czym świadczy chociażby przyjęcie Ciri. ale nikt w tej książce nie był do końca dobry. posługiwaliśmy się, zazwyczaj, sądami ASa, światłem w jakim ustawił bohaterów. ale właśnie, tak bardzo współczesne, odcienie szarości uczyniły z tej książki prawdziwą perełkę literatury. w dzisiejszym świecie, też nikt nie jest do końca dobry, każdy popełnia błędy... nie ma świętych, jak u Tolkiena.

podobała mi się różnorodność Ostatniego Życzenia, ciepło kończące Miecz Przeznaczenia ('-czymś więcej Ciri, czymś więcej'), rozmowa Jaskra z Yennefer i Kaer Morhen w Krwi Elfów. bezapelacyjnie najbardziej zachwycił mnie Czas Pogardy, zaskoczyło zakończenie Chrztu Ognia. podobała, samoistnie, Wieża Jaskółki i rozczarowała, co zmieniło się też w uwielbienie, Pani Jeziora. =)

w każdej części coś cenię i nie sądzę, żebym szybko porzuciła uwielbienie dla tej Sagi.