[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Łezka W Oku Się Kręci..., Smutne fragmenty, wzruszające chwile...

[ren.Asiek]

Wiem, że może ten topic wyda wam sie głupi, ale przeczytałam własnie po raz kolejny HPiWA i po raz kolejny mnie to wzruszyło...czy wy gdy czytaliście tą część HP...czy też czuliście coś takiego jak obawe o jej bohaterów?...czy moze chęć bycia tam w tym czasie?...chodzi mi konkretnie o chwilę gdy Harry odnalazł Syriusza...od czasu Wrzeszczącej Chaty...

Ten post był edytowany przez ren.Asiek: 06.11.2004 13:11

[Klaud ze Slytha]

Nie płakałam przy HP, ale są momenty do których bardzo lubię wracać
HPIWA... hmmm... moja ulubiona część. Co tu można o niej powiedzieć?
Napewno jest mroczniejsza od innych. Dementorzy, Azkaban i "morderca" który okazuje się być ojcem chrzestnym Harry'ego. Dużo tajemnic. Na szczęście w tej akcji i mroczności nie brakuje humoru.
Nie wiem, co sprawiło, że HPIWA tak bardzo mi się podoba. Chyba całokształt.

Mój ulubiony momenty to mecze quidditcha, rozdział z boginem (hehehe Snape ) i od Wrzeszczącej Chaty, aż po ostatnią kropkę w książce.

Zdecydowałam się dodać kilka fragmentów

Jesteście tutaj, żeby się nauczyć subtelnej, a jednocześnie ścisłej sztuki przyrządzania eliksirów (...) Nie ma tutaj głupiego wymachiwania różdżkami, więc może wielu z was uważa, że to w ogóle nie jest magia. Nie oczekuję od was, że naprawdę docenicie piękno kipiącego kotła i unoszącej się z niego roiskrzonej pary, delikatną moc plynów, które pełzną poprzez żyły człowieka, aby oczarować umysł i usidlić zmysły... Mogę was nauczyć, jak uwięzić w butelce sławę, uwarzyć chwałę, a nawet powstrzymać śmierć, jeśli tylko nie jesteście bandą bałwanów, jakich zwykle muszę nauczać.

- Może jest chory! - szepnął Ron z nadzieją.
- Może sam odszedł - mruknął Harry - bo znowu nie dali mu obrony przed czarną magią!
- Albo może go wylali - zawołał Ron. - Przecież nikt go nie znosi, więc...
- A może - rozległ się lodowaty głos tuż za nimi - czeka, żeby usłyszeć, dlaczego wy dwaj nie przyjechaliście pociągiem razem z innymi.

- Sekretne utrapienia Harry'ego Pottera... ach, mój Boże, Potter, co ciebie znowu trapi?

Zmusił Hermionę, by pokazała Snape'owi swoje zęby, bo robiła, co mogła, by je zasłonić obiema rekami, choć nie było to łatwe, gdyż sięgały jej już poza kołnierz. Pansy Parkinson i inne Ślizgonki pokazywały ją sobie palcami zza pleców Snape'a.
Snape spojrzał chłodno na Hermionę i rzekł:
- Nie widzę żadnej różnicy.

- Patrz - powiedział szorstko Snape. - Patrz. Mroczny Znak. Nie jest już tak wyraźny, jak jeszcze godzinę temu, kiedy był całkiem czarny, ale wciąż go widać. Czarny Pan wypalił taki znak każdemu śmierciożercy. Żeby się nazwajem rozpoznawać i żeby on mógł nas do siebie wezwać. Kiedy dotknął tego znaku na ramieniu jakiegoś śmierciożercy, mieliśmy natychmiast deportować się i aportować u jego boku. W ciągu tego roku mój znak stawał się coraz bardziej wyraźny. Karkarowa również. Jak myślisz, dlaczego Karkarow uciekł tej nocy? Obaj poczuliśmy, że pali nas ten znak. Obaj zrozumieliśmy, że on powrócił.

- To poczujesz się łatwą zdobyczą Czarnego Pana! - krzyknął Snape - Głupcy, którzy mają serce na wierzchu, którzy nie panują nad swoimi emocjami, którzy nurzają się w smutnych wspomnieniach i pozwalają łatwo się sprowokować... innymi słowy ludzie słabi... nie mają żadnych szans przeciwko jego mocy!

- Już pani mówiłem - odpowiedział uprzejmie Snape - że nie mam zapasów veritaserum. Jeśli nie chce go pani otruć... a zapewniam, że nie miałbym nic przeciwko temu... nie mogę pani pomóc. Tylko że z większością trucizn jest pewien kłopot: działają zbyt szybko, by ofiara zdązyła coś powiedzieć...

- (...) Aha, Crabbe, rozluźnij trochę uścisk, bo jak Longbottom się udusi, będzie mnóstwo papierkowej roboty i obawiam się, że bedę musiał o tym wspomnieć w twojej opinii, jeśli kiedykolwiek złożysz jakieś podanie o pracę.

Te i jeszcze wiele, wiele innych. Głównie z Sevem w roli głównej :]

CIS rlz!

Ten post był edytowany przez Klaud ze Slytha: 06.05.2005 16:48