Zamknęli w pudełku wiatr.
Szumny, porywisty.
Wiatr płakał i zawodził.
"Nie, bo Cię zawieje!"
I trzymali biedaka w zamknięciu.
Dopóki się nie uspokoił.
Dopóki nie zmienił się w cichutki wietrzyk
Muskający delikatnie liście młodych drzew.
Dopóki nie przestał być tak naprawdę
Sobą.
"Wyleczony!"
Zawołali wtedy
I kiwali głowami z zadowoleniem.
Na wszelki wypadek przesadzili jeszcze wiatr do słoika.
By chociaż mógł popatrzeć na świat,
By "nie było mu smutno".
I czekali.
Aż wreszcie, gdy wypuścili,
Niemalże zastygłe powietrze,
Spojrzeli po sobie z uśmiechem, po czym poradzili:
"Tylko za bardzo nie szalej wietrze!"
I odwróciwszy się plecami udali się na kawę.
A wiatr już nie szalał.
Wiatr po prostu
Zniknął.