Ostatnio cały czas mnie ciągnie do tego parringu. To jest druga miniaturka o Lunatyku i Łapie, żadna nie ma happy endu. Wstawiam drugą, bo pierwszą mam na pendrive'ie, który aktualnie ma moja znajoma. Jak go odzyskam, wstawię pierwszą. A teraz zapraszam do czytania

***

To nie stało się z dnia na dzień. Na samym początku jest dla ciebie jak każdy inny przyjaciel, potem uznajesz, że świetnie czujesz się w jego towarzystwie. Nieco później robisz wszystko co możliwe, by tylko być przy nim.

Stajecie się nierozłączni. Wszędzie ty i on, ty i on. Wy. Jesteś dumny, bo czujesz, jakby był twoją własnością. Jakby nie należał do nikogo innego. Ale w głębi duszy zdajesz sobie sprawę, że on nie należy do nikogo, a już na pewno nie do ciebie. Ta myśl tak boli, że z całej siły odrzucasz ją w najgłębsze czeluści swojej podświadomości.

Zaczynasz się uzależniać od jego obecności. Nie możesz wytrzymać dłużej niż godziny bez jego widoku. Wstajesz kilkakrotnie w nocy, by dyskretnie zajrzeć za purpurową kotarę jego łóżka. Zawsze śpi tak spokojnie – nie chrapie, jak Peter, nie rzuca się, jak James. On zawsze leży na boku, zwinięty jak embrion, z dłonią pod policzkiem. Wygląda tak niewinnie, jak dziecko. To tylko złudzenie – dobrze wiesz, że to największy psotnik jakiego w całym życiu poznałeś.

Wmawiasz sobie, że to tylko przyjaźń, ale któregoś dnia dociera do ciebie straszna prawda. Zamykasz się w sobie, starasz się od niego odsunąć, ale nie potrafisz. To dla ciebie zbyt trudne. Brakuje ci go jak powietrza, czujesz, jakbyś się dusił. Łykasz gorące łzy i wciąż powtarzasz wszystko w porządku w odpowiedzi na jego zmartwiony wzrok, gdy pyta co się dzieje. Ale nic nie jest w porządku i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę.

Dziękujesz wszystkim siłom wyższym, że kończycie szkołę, choć gdzieś w głębi czujesz ból, tak silny, że myślisz, że zaraz umrzesz. Ale nie umierasz – ciągle żyjesz, ciągle tęsknisz. Z początku widujecie się dosyć często, lecz nie tak często jak za czasów szkoły. A potem się od siebie oddalacie. Spotykacie się coraz rzadziej, a ty zastawiasz się co powoduje jego czujne spojrzenie. Wyraźnie cię o coś podejrzewa.

Kiedy dowiadujesz się, że zdradził, że wydał swoich przyjaciół, czujesz ból, przenikający cię do szpiku kości. Nie wierzysz – nie, to jest niemożliwe. Przecież go znasz, lepiej niż wszyscy, i ty doskonale wiesz, że tego nie zrobił. Ale kiedy patrzysz, skryty za jakimś drzewem, jak prowadzą go przez bramę Azkabanu, a potem rozlega się metaliczny dźwięk zamykanych wrót, uświadamiasz sobie, że to jednak prawda. Jest zdrajcą.

Umierasz przez dwanaście lat. Umierasz za każdym razem, gdy o nim pomyślisz. Umierasz przez cały czas.

I po dwunastu latach go spotykasz. Już nie jest tym młodym chłopakiem, jakim go zapamiętałeś, ale przecież i ty się zestarzałeś. Jego włosy są wciąż czarne jak jego nazwisko, ale są poprzetykane nitkami siwizny, jego twarz pokryta jest licznymi zmarszczkami, gdzieniegdzie jaśnieją blizny. Schudł, bardzo schudł, chyba nawet jest chudszy niż ty, a to ciężkie do osiągnięcia. Nie zmieniły się tylko oczy – wciąż tętnią tą niepohamowaną chęcią życia, chęcią walki - mimo, pomimo i wbrew.

Czujesz, jakby coś cię rozrywało od środka, ale tym razem nie jest to nieprzyjemne uczucie. Jest niewinny, niewinny. Nie jest zdrajcą, nie jest mordercą. Masz ochotę krzyczeć, skakać, śmiać się i płakać na przemian, ale coś cię powstrzymuje. Jego zniecierpliwione spojrzenie. Zabijmy go, mówi, czekałem na to dwanaście lat, o dwanaście lat za dużo. Nie pozwalasz mu. Teraz, kiedy wiesz, że nie jest mordercą, nie możesz dopuścić do tego, by się nim stał. Potem on ma do ciebie żal, bo prawdziwy zdrajca uciekł, ale ty wiesz, że postąpiłeś słusznie. Nie jest na ciebie obrażony zbyt długo – pod tym względem się nie zmienił, nigdy nie potrafił się długo dąsać.

Mieszkacie wraz z kilkoma innymi osobami na Grimmauld Place, tam jest bezpiecznie. Któregoś dnia przychodzi do twojego pokoju i mocno cię przytula. Czujesz to samo, jak w szkole, gdy obejmował cię ramieniem. Długo trzyma cię w swoim uścisku, jakieś kilka minut, po czym odsuwa się od siebie i patrzy prosto w twoje oczy. Twarz ma mokrą od łez. Cieszę się, że cię odzyskałem, mówi. I wtedy ty też zaczynasz płakać.

Spędzacie ze sobą jeszcze więcej czasu, niż w szkole i jesteś szczęśliwy. To nieposkromione szczęście zostaje przyćmione, gdy uświadamiasz sobie, że on nadal jest więźniem. Więźniem własnego domu, którego tak zawsze nienawidził. Że tak naprawdę nie jest wolny, bo, mimo tego, że on i parę innych ważnych osób wie, że on jest niewinny, cała reszta czarodziejskiego świata wciąż ma go za mordercę. Wiesz, że go to boli, ale nie masz pojęcia jak temu zaradzić.

Widzisz, jaki jest wściekły, gdy Dumbledore pierwszy raz mówi nie. Uderza pięścią w ścianę i od razu zastanawiasz się, gdzie położyłeś eliksir na siniaki. W jego oczach błyszczy niema prośba. Duszę się, mówi, ale dyrektor pozostaje nieugięty i odchodzi, a on płacze w twoich ramionach. Dusi się, a ty nie możesz mu oddać swojego oddechu. Zostajesz z nim, już nigdzie nie wychodzisz i zaczynasz rozumieć co on czuje. Dusicie się.

I w końcu nie wytrzymuje i ucieka. Myślisz, że gdyby wiedział, co się wydarzy, nigdy by tego nie zrobił, ale gdzieś w podświadomości, zdajesz sobie sprawę z tego, że to i tak była ostatnia rzecz, której się bał.

Gdy orientujesz się, że zniknął, informujesz resztę Zakonu i ruszacie za nim. Przybywacie zaraz za nim i rozpoczyna się walka. Walczysz z Dołohowem, ale i tak kątem oka obserwujesz jego. Widzisz, jak walczy ze swoją kuzynką Bellatriks, widzisz obłęd w jej oczach i czystą nienawiść w jego. Zaklęcie Dołohowa przelatuje ci tuż obok głowy, ale ty nawet tego nie zauważasz. On się śmieje, śmieje się szyderczo, patrząc prosto w oczy kuzynki.

I wtedy słyszysz szaleńczy wrzask Bellatriks, słyszysz te dwa przeklęte słowa, widzisz błysk zielonego światła. Nie widzisz strachu w jego oczach, widzisz zaskoczenie. Czy naprawdę się tego nie spodziewał? I teraz ona się śmieje, śmieje się śmiechem szaleńca, który nie ma nic do stracenia, a ty czujesz wszechogarniającą cię pustkę.

Jego ostatnim ruchem jest krok do tyłu, osuwa się za zasłonę przy łuku. Doskonale wiesz, co to za zasłona i wiesz, że nie zostało ci nawet jego ciało. Czujesz tępe pulsowanie w głowie, bledniesz. Widzisz, jak Harry biegnie, jak szykuje się do skoku za zasłonę, chce go ratować. Ale ty przecież doskonale wiesz, co to za zasłona, więc łapiesz go.

Harry krzyczy. Jeszcze nigdy nie słyszałeś takiego krzyku – jest to krzyk przepełniony bólem, nienawiścią i żalem. Ten krzyk jest tak bolesny, że zastanawiasz się, czy twój mózg właśnie nie zaczął krwawić.

Ty nie krzyczysz. Nie krzyczysz, ale gdy tylko Harry trochę się uspokaja i go puszczasz, osuwasz się na kolana i wpatrujesz się w przeklętą zasłonę. Tonks podbiega i obejmuje cię, ale odpychasz ją tak, że upada. W tym momencie jej nienawidzisz. Nienawidzisz wszystkich. Nienawidzisz samego siebie. Nienawidzisz nawet jego. Rozpadasz się na milion kawałków i wiesz, że nikt nie będzie w stanie cię poskładać.

Nie zostało ci nawet jego ciało. Nie będziesz mógł go pochować. Nie będziesz mógł pójść na jego grób, nie będziesz mógł położyć na pomniku kwiatów – miodowozłotych róż, które tak lubił. Czujesz, jak po twoich lodowatych policzkach spływają gorące łzy, które palą twoją skórę i uświadamiają, że on nie żyje, nie żyje, nie żyje.

Nawet nie zdążyłeś powiedzieć mu, jak bardzo go kochasz.