Czuję się jak żołnierz
gdzieś na posterunku w stepie.
Ja, śnieg, pies i telewizor...
Zgaszę go.
Tak będzie lepiej
z punktu widzenia nastroju.
Przez okno dużego pokoju
wyglądam przejęty,
jak gdyby świat się zrobił
odrobinę szerszy. Większy.
Wypuszczę psa.
Niech zwierza łowi.
I węszy.
Czy aby wróg
nie stoi u bram.
Kiedy już nadejdzie
to ja będę spał.
Niech tam przyjdą
walczyć
wsród śniegów.
Nie przyjdą.
Ja ich znam.
I nawet wiem czemu,
Niech sypie.
Pies,
gazeta,
cisza.
Życie

Ten post był edytowany przez Katon: 23.01.2007 23:50