Jestem nieco
wybity z rytmu
już na stałe.

Emocje pracują normalnie,
ale czasem jakiś trybik przestaje
działać

na trochę.
I lampki mi się świecą
kontrolne.

I mówię brzydko.
A nie ma powodów.

Naprawdę.

I boję się wtedy schodów.
Że spadnę.

To wszystko.
Nie obiecywałem, że jestem normalny.

Pójdę spać.
Czas przyspieszyć.

I porankiem triumfalnym
jutro przepchnąć dzień dalej.

Tak mam czasem.
Wiesz o tym
Wiesz doskonale.