„Zmierzcha się”


Zmierzcha się. Nad światem rdzawość rozpięta
Jest niczym innym, jak tylko płomieniem
Uśpionego słońca, co odchodzi w cienie.
Naokoło brzmi donośnie cisza niepojęta.

Nie ma takiej siły, co by wstrzymać mogła
Słońce płynące po nieboskłonie.
Promieniem ogorzałe lazurowe tonie
Skrzą się jak z topazu przeczysty bezkres morza.

Walczyk rozdmuchany na sto dźwięków w nicości
Zaplątał się we włosy pociemniałych drzew.
Pobrzmiewa między liśćmi wiatru cichy śpiew,
Pierwszym zadziwieniem dla nieskończoności.

Już Mickiewiczowskie stawy ku sobie się chylą.
Zasłuchane, zakochane, ze sobą splecione.
W szuwarach słodkiej ciszy na wieki zamknione.
Nikt nie zdoła ich rozdzielić żadną straszną siłą.

Słońce we własnym płomieniu płonie.
Spala się na popioły chłodnego granitu.
A Mickiewicz otoczony sonatą zachwytu,
Tuli do ust gwiazdy, noc zagarnia w dłonie.