Słodka Mania

Mania niosła butlę z wodą
Wypełnioną aż po gwint
Mania osobą jest młodą
Pięknej Afrodyty mit

Jej niebieskie oczy nagle
Stanęły na widok psa
Jak na statku białe żagle
Ujrzała śnieżnego kła

A że była na balkonie
Zbliżyć się nie mogła doń
Pomyślała: „Wolę konie”
A pies brzydszy jakoż koń

Ignorując cne spojrzenia
W czerwonych papuciach szła
Kwiatki były jak marzenia
Jednak w głowie miała kła

Jej zielony domek na wsi
Oddawał dziewiczy byt
Tak jej, jak i również Basi
Chłopaków rzucały w mig

Hen w doniczce złota lilia
Spozierała w Mani twarz
Do strumyka jakaś mila
„Pragnienie moje już zgaś”

I stworzyła bystry potok
Od butelki w ziemi głąb
Lilka przepełniona wodą
W której zatracił się ląd

Ledwo krok dalej kolejna
Której butla jako miód
Róża Mani była wierna
Od lata po zimy chłód

Szepcze Róża: „Napić się daj
Zbawicielko mych płatków”
Mani uśmiech słoneczny maj
Obiekt wzdychań jej kwiatków

Ktoś zdradziecki korzeń puścił
Poza doniczki kontur
Mania podopiecznym ku czci
Unikała awantur

Właśnie podnosiła stopę
Zaplątaną w owy cierń
Mani krew to prawie sopel
Czarno zakrzepnięty w dzień

Życiodajna ciecz stracona
Z balkonu wodospad gna
Przezroczysta? Już czerwona
Spada w trawę Niagara

Ona leży z nieobecnym
Szminkowanym uśmiechem
Wargi w grymasie niegrzecznym
Flirtując z jej chłopakiem

Pechem.


To jest moje skrzyżowanie wiersza z utworem fabularnym, mam nadzieję, że nie wyszło najgorzej. Po raz pierwszy napisałem coś takiego