Spowita mgłą gęstą,
Ubrana w noc ciemną,
wędruje po świecie,
obnażając swe piękno.
Nagle widzi człowieka -
- kolejną ofiarę
Pogrążoną w rozterce
i tracącą wiarę.
Ząb, jeden po drugim
w serce się wpija.
A ona z ust bladych
myśli upija.
Umysł, skowycząc,
polany krwią ciepłą,
wreszcie rozumie
sensu życia sedno.
W ostatniej chwili
powstała myśl nowa
"Ona przyszła po mnie,
nie byłam gotowa..."