Ponizszy tekst jest czyms w stylu poetyckiej prozy. Pisalam to pod wplywem kilku przykrych wydarzen.
Wybaczcie, ze zasmiecam forum swoimi zalami, ale obiecuje, ze niedlugo to usune...
Nie jest to wielkie dzielo, ale na pewno prawdziwe...
najprawdziwsze...

----------------------------------------------------------------------------------------------


Blade światło, przeszywające niewiadome uczucia, zgasło w mało subtelny sposób. Nie miej satysfakcji. To nie Twoje dłonie zamknęły wrażliwość. Samodzielnie ją uwolniłeś.
Mówiłeś "Szczęścia nie ma", kiedy było darem dla Twojej niezaspokojonej duszy. Wolałeś pokazywać wielkość Twoich smutków na małych radościach. Tylko słabi otaczają sie nikłymi...
Płakałam Twoją krwią, śmiałam się ukradkiem, żeby dziecinność nie rozpoznała ironii. Nie istnieje człowiek zły, ale żyje źle myślący...
Mimo, ze kupujesz pozorną niewinność, już Ci nie uwierzę, bo nadzieja nie moją jest matką. Mówisz 'tato' w kierunku kłamstwa, a ono ma w Tobie schronienie. Ja wolę zostać sierotą na wieki...
Rodzice kiedyś znikną. Prędzej czy później wiara w kłamstwa zagłębi się w nicości.
Twój duch zatonie razem z nimi. I wtedy ja chodzić będę po wodzie potępionych, za rękę z ojcem honoru, bo do przykrych ludzi mam szacunek...

Ten post był edytowany przez Mellisa: 25.11.2003 12:41