Wierszyk niezbyt dobry, ale jakoś ostatnio mam wenę, więc piszę... Wiem, że zawsze mi powiecie co jest źle i że będę się mogła poprawić. Na to i teraz liczę



Piękno się nie waha
Piękno ma długie włosy
i suche oczy

Afrodyta rozczesuje loki

Piekno ma maskę ze złota
i posrebrzane uczucia,
które trącone
wydają sztuczny, metaliczny dźwięk

Afrodyta odkłada szczotkę

Piękno zawsze wie czego chce
Uśmiecha się stalowo
Krzyczy szeptem drzew
Nagina świat do smukłych stóp

Afrodyta uśmiecha się

Piękno drży przed świtem
otulone zimną kołudrą
ideałów

Afrodyta przegląda się w lustrze

Piękno ucieka przed nożem
chorób boi się panicznie
Nienawidzi starości

Afrodyta zamyka oczy

Starość jest niema i pokruszona
pajęzyną zdarzeń
oplata twarz.
Starość ma oczy łzawe i
uczucia delikatne
jak krople deszczu.

Afrodyta odchodzi.