I znowu, cholipcia, piszę wiersze (po baaardzo krótkiej przerwie). I znowu, cholipcia, na wyświechtane tematy.




To wisiało nad miastem.
Śmierć o białych dłoniach
sztywno dzierżyła kosę
a na niebie pocałunek
wydymał się księżycem.
Julia miała złote włosy.
Koniec stąpał cicho,
naiwnie starając się
nie zbudzić świtu.
Chłopak był młody
i giętki jak brzoza
i silne korzenie
w słabym zapuścił życiu
Trudno go było oderwać,
dyszał jeszcze chwilę,
a potem zgasł
przytłoczony ręką śmierci.
Julia tylko westchnęła.

Ten post był edytowany przez Sihaja: 24.03.2004 17:44