No dobra, byłam smutna, zawiedziona, bardzo rozczarowana i chyba sama do końca nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć. No ale niech będzie...

Ty. Twe oczy były jak niebo,
A włosy miękkie i rozkoszne
Twój dotyk oddalał nieuchronne piekło
Z Tobą cierpienie było radosne

Pomiędzy przyjaźnią, a miłością
Od początku czasu do końca trwaliśmy
Druga zbyt blisko graniczy z zazdrością
Pierwszą się nigdy nie nasyciliśmy

Te wersy, które pomogłeś pokochać
I te struny, na których grać mnie uczyłeś
Dziś mnie nie cieszą, mogę tylko szlochać.
Czy nie zrozumiałeś? Nie zauważyłeś?

Muzyka, przy której niegdyś moja dusza
Tańczyła, do Ciebie na oślep biec chciała
Dziś nawet blady cień szczęścia zagłusza
Jak kropla rozkoszy – wiecznie za mała

Te dni są teraz jak bolesne piętno
Wypalane na nowo przy każdym wspomnieniu
Gdzie życie, co wraca, gdzie całe piękno?
Pamięć coraz głębiej topi mnie w marzeniu