Z lekcji polskiego.Pani kazała.

,, Adular"
Popatrz tam, gdzie horyzont drzew,
Między nimi przemyka ptaków śpiew.
Wznosi się złociste słońce- klejnot korony zieleni,
Trawa pełna porannych diamentów tęczą się mieni.
Pani Wiosna wróciła w swej szmaragdowej sukience,
Pełna rumieńców, układa turmalin kobierce.

Na białych skrzydłach nadziei leci ptak,
A ona spogląda szafirowymi oczami na niego tak.
Otwiera niewidzialną kłódkę raju bram,
I wszyscy Razem zatańczymy tam.
Przykrył me usta motyl rubinowy,
Wymalował na nich uśmiech tęczowy.

Powoli senne słońce znika,
Każdy mały i duży zwierz umyka.
Nad Nami rozciąga się bezkresny aksamit,
Selene wylewa księżycowym piórem granit.
Gwiazdy rozrzucają swą sieć,
By w swej siatce brylanty mieć.

Zanurzamy się w błękitnoszarawym spokoju,
Pocałunek Nocy usypia świat, oprócz księżyca w nowiu.
Bogini wrzuca kamień księżycowy w me ręce,
Radując mnie tym o poranku wielce.
Wiem, że poznałam wielką tajemnicę,
Gdyż ujrzałam prawdziwą świata skarbnicę.
------------------
Wiersz nie jest dobry, nie wiem czy doszukacie się głebszego sensu i przesłania, bo raczej tylko niektóre osoby wiedzą.Ale może Wy też odnajdziecie,ale troche wątpię.Ogólnie wiem że tutaj są osoby o wiele bardziej uzdolnione w tym kierunku odemnie. Jednak nie wszyscy muszą zajmować się poezją i nie wszyscy mogą pisać idealnie.