Na palcach jednej ręki policzę
na ile części dzieli ją
życie.
Raz wesołą, z uśmiechem
i tym błyskiem w oku,
takim
tajemniczym ognikiem.
Taką ją widzę.
A drugi raz z zamyśleniem, jakimś dziwnym spokojem
i widzę ją
inaczej.
Jest jak huśtawka,
ta z dziecięcych wspomnień,
ta kolorowa.
Ta z podwórka tuż obok?
Ta sama.




studenci kazali pisać wiersz o sobie, i co prawda ja nie piszę na czas, nie piszę też po to, żeby się tym tak otwarcie chwalić, ale to był wyjątek. chciałabym usłyszeć jakąś autorytatywną krytykę =)

edit: zmieniłam zakończenie... ale w tym coś też nie leży....

Ten post był edytowany przez Zusia =): 16.11.2004 18:38