Cenne
jak kropla wody
na bezgranicznej pustyni
Ulotne jak wiatr
którego nie złapie się w dłonie.
Kruche
jak jedno z tych cudownych ciasteczek
Babci Marysi
Piękne
niczym widok cieszącego się dziecka
I straszne
Jak śmiertelna choroba,
która po trupach dąży do celu
Bolesne
jak żal po stracie Tej Drugiej Połowy.
Lecz gdy tylko się jego doświadczy,
poczuje rozkoszny smak na spierzchniętych ustach,
wtedy,
może paradoksalnie
dziękuje się za nie Bogu.
Za drobne przyjemności
Za radości, za smutki, za cierpienie
za możliwości
nawet te niemożliwe.
Za życie i śmierć.
I ja dziękuję.


nie wiem, co było natchnieniem.
może okazać się, a jest to bardzo prawdopodobne, że jest kompletną kichą.ale i tak proszę, o krytykę wszystkich.


edit:
czy to jest aż tak złe, że nikt nie skomentował?

Ten post był edytowany przez Zusia =): 28.11.2004 19:13