Umysł pod ciężkim brzemieniem winy gnije,
Spod jadowitych wyrzutów
Wysuwa upodlone członki dawna doskonałość.

Jadowicie kąsa złych występków owoce -
Na twarzy wykrzywionej szyderstwem,
Spękanych warg łukiem
Uśmiech szaleńca rysując.

Wydrapuję wściekle przegnitą materię
Kruche palce usprawiedliwienia łamię
W ziemi, diabelnych nasion okryciu
Zakopując złudnie zwodnicze myśli.

I boję się snu...
Miażdżącego umysły, intruza o stu twarzach,
Który chciwie zaciskając, pozornie ukrytych prawd szpony,
Siecią niezatartych wspomnień
Każdą z myśli tysiąca oplata.

I jedna tylko dama zna eliksir – ukojenie.
Śmierć...
Kościstych dłoni okrywająca zapomnieniem,
Każdy blady cień niechcianej pamięci.

Pustym dotykiem o głuchym oddźwięku,
Zasłoni wewnętrzne, chciwie sycące się oczy,
Karmione człowieczej winy pożywieniem -
Z ziarna nieprawości zrodzonej rośliną.

I jednym ze swych oddechów grobowej stęchlizny,
Wypleni czarnych wspomnień zeschłe pędy -
Zarazę żywiącą się najdrobniejszym wspomnieniem.

Twór właściwy człowieczeństwu jedynie,
Który konwulsji umysłu tysiące przynosi,
I pośród plugawego myśli odmętu się przechadza -

- Demon nie znający zapomnienia – sumienie.



*Debiutantka ze mnie w tej dziedzinie więc nie tłuc mnie słownie za mocno proszę XD

Ten post był edytowany przez fumsek: 09.04.2005 16:01