W TEATRZE

Machinalne ruchy twych chciwych palców -
Narzędzia wykonawcze mej nogi i ręki,
Duszą wszelką niemożność,
Prowadząc w bezkres sceny odartej z pytań i odpowiedzi.

Każde z wyczłowieczonych szarpnięć kruszy moje członki,
Które oznakami bólu nerwowo drgać pragnąc,
Wiszą martwe,
Niczym wahadła zduszonego czasem zegara.

Mówisz mi – umrzyj – umieram,
By po chwili zmartwychwstać, bo mówisz mi – płacz.

To jak zabawić się w Boga,
I palcem jednej ręki,
Zamknąć obce istnienie,
W przestrzeni bezkresu własnych zasad.

Spektakl skończony Panie Lalkarzu.
Czas puścić sznurki,
Z dziecinną prostotą odrzucić je w głąb pustej sceny.
Czas światła pogasić
I zamknąć drzwi.
Wspaniały to spektakl – winszuję.

Po cóż ten nerwowy uśmiech i przebieranie palcami –
Przecież wiem, że nie wrócisz.

Cicho sza...
Jeszcze nie wyszedł.
Otrzepuje z palta resztki winy...

Leżę na stosie drewnianych ludzi
O ciałach splecionych drewnianym snem.
Spłonę w twym ogniu,
Spalę puste ciało i każde z tłumionych przez nie słów.
To tak niewiele by ogrzać twój pokój -
Panie Lalkarzu.-

-Kurtyna opada-