Trzy impresje na temat ostatnich wydarzeń, które, prawdę powiedziawszy, wstrząsnęły mną. Jak zresztą wiele osób.



***

I świat, choć gromu czekano
z jasnego nieba, nie zmienił się.
Może jest trochę mniej dobroci,
ale to przecież nieprzeliczalne ludzką ręką,
może trochę mniej mądrości,
ale ludzkie oko nawet tego nie ogarnie.
I w cichości, w spokoju ducha
z woskowym uśmiechem na zbyt
znanej twarzy, odeszło nagle światło.
I ciemności kryją ziemię.

***
I jesli ciało zamknie się
za białą sadzą ekranu -
będzie istniało.
I jeśli życie wsadzi się
w potoki elektronicznych słów -
ma wieczność.
I jeśli prawdę obroni się
zimną szybą bliskości -
przetrwa.
I tylko szkoda,
że ciepła słów,
dobroci myśli
nie da się dotknąć
pocałować z uśmiechem.


QUO VADIS, PAPAE?

Skarb postawiony na piedestale
mądrość powszechnie dostępna
ma gorzki, zwykły smak
chleba powszedniego za dnia.
I keidy rozlega się krzyk,
głowy trzymamy pochylone,
bo przecież jutro zabrzmi następny.
Od początku życia,
od pewności narodzin,
od zwykłości uśmiechów
nic nie ucieka
i wciąż pragniemy: jeszcze
i wciąż zapominamy o tym
co dostaliśmy.
Aż pewnego dnia cień i zimno.
I głucha cisza po drugiej stronie.

A chóry aniołów rozkrzyczały się.