Rytm zjadł pies. Sensem się podrapał. Rozpaczą podwinął ogon. Czytajcie aście i "bijcie Nanę, bijcie to bydle".



Wariatka!
W samym środku miasta
z wiankiem uschniętym na głowie,
spódnicą rozdętą przez wiatr.
Chodzi tak tylko
włóczy się pod wiosennymi oknami,
oczy w niej kolorowe
i jakaś taka niematerialna.
Bosymi stopami rozbija klatkę chodnika
i - zda się - biega po łące.
Taka dziwnie nieobecna,
wariatka, idiotka, bezwstydna.
Nie nasza taka jakaś.
Śmiech jej na ustach aż wibruje
białe dłonie, jak motyle
łapią myśli przelotne.
Wariatka cholerna.
I tylko czasem zdaje się,
że ciut więcej rozumie.
Wariatka...