Przemyka na palcach przez asfalt
Pisze wiersze miłosne o bruku
W sercu z drzwi do przedszkola ma drzazgi
Malowany pałac – z metali stopów.

Ulotnić się, zniknąć, żyć jak we śnie!
Z prostotą się zdematerializować
Żyjcie sobie, jak szczęśliwi jesteście
Ale mnie - pozwólcie odejść

Wtrącił się Pan Tykający, pomysłowy swą pustotą
Rentgenem świadomości prześwietlił ją...
Sama sobie zastąpiła zamku światła i kolory
Rdzą i myślą, że istniało kiedyś piękno.