Nie lubię wierszy powstającym pod wpływem bólu, euforii, smutku. Nie lubię tych, które czuję, że muszę napisać. Nawet często się ich wstydzę. Te które piszę na zimno są znacznie, ale to znacznie lepsze. Ale trudno. Macie.

Nie czas na płacz i krzyk
Cały ten teatr
Choć szczery

Pogrzebać musisz tamte sny
Cicho i teraz
W ciepłej ziemi

Zamknięto ci bramę ogrodu
Masz drogi i bedroża
Dla siebie

Nie szukaj winy u ludzi i bogów
Ruszaj, w stronę gór, w stronę morza
...biegiem

Myśli szybkie jak wiatr
Uwolnij, wypuść
Niech pędzą

Znowu obejdziesz świat
Nim ktokolwiek pochwyci
Choć jedną

Będą ci zazdrościć ludzie
Mający wszystko, czego pragniesz
A ty będziesz szukał, szukał ciągle, szukał wiecznie
I nie znajdziesz

Bramy ogrodu zamknięto
Stracone jest to, co stracone
Niech cie mają w opiece święci
Szczególnie Atoni
Patron zagubionych.

13. 02. 2006