Huk i zgiąłem się w połowie
nic nie słyszę
coś przecina mi policzek
leżę w rowie
a świadomość, że nie mogę tutaj zostać
że gdy wejdę pod ten
kul ostrzał
zginę.
przytłacza mnie.
słuch powoli odzyskuję
świsty, blasty dział, armaty,
kapral krzyczy coś
nie rozumiem
wstaję, idę jak przez mgłę.
jakby w śnie.
przedemnie prosto wyleciał ktoś
zaraz padł bez ducha
a ja idę dalej, coś lepkiego czuję w ustach
to krew się leje z ucha
szedłem dalej za kapralem
raczej nie kojarząc wiele
nie wiedziałem wcale
gdzie i dokąd i kim jestem
strach pożera mnie
i karabin taki ciężki.
wciąż wybuchy, ponoć nasi
lecz ile w tym prawdy.
Co to teraz ma za znaczenie.
nich to minie,
niech minie.
czuję własne serce i oddech.
trzask gałęzi i nic
więcej.
co generał przez radio mówił
wciąż powtarzam w duchu:
za godzinę dotrze.
trzeci pułk.
może dobrze.

niech odpocznę.






nie wiem czy to dobry wiersz. napisany dla mnie. musiałem się wyżyć.