koty i księżyce


z tysięcy powodów
dla których warto żyć
wybiorę tylko dwa
(a to zdecydowanie warto
docenić ludzie tacy
jak ja wolą się wahać)

ten złoto-srebrny
wygięty w pół-uśmiech
albo pół-smutek
zależnie od przechylenia głowy
kusi perspektywą wyboru

i ten drugi
pozwalający nazwać jedną
ścieżkę własną
by później szarą nocą
zwyczajnie wbić się
w tłum

Od "może" jest na siłę. Ale czuję aurę ; P

Przede wszystkim pierwszy. Bo jest dobrze napisany. I nie mam żadnych zastrzeżeń co do formy. Jest... Jest bardzo dobry.

Drugi kuleje końcem nieporadnym. Jakiś taki niedopracowany.

Trzeci jest przeładny i przukochany. Bardzo bardzo mi się podoba.

A tak poza tym... smutne. Jakoś tak mnie zabolały. Są takie piękne i takie smutne. Takie srebrne okruszynki, takie... łezki. Może dlatego, że ja dziś jakoś tak melancholijnie... może... ale tak bym Cię chciała utulić i wybić z głowy te smuty, te gorzkie myśli i już. Stęskniłam się za tym Twoim pisaniem na poziomie. Bo te wiersze mają klasę.
A i wybacz chaotyczność. Takam dziś niepoukładana.

o jakie patatyczne hihi

Podoba mi się i tak. Lubię Twoje zabawy słowami. Słowem. I to, co kocham u Ciebie najbardziej -- czyli zakończnia. Otapetuje sobie Tobą ścianę ; P
Tak bardzo lubię tu wracać. I czytać. I zachwycać się. Jak nie masz dla kogo pisać -- pisz dla mnie, bo ja nie przestaję czytać. I zachwycać się (:

sobie pokomentuję, bo się nudzę (:

Ostatnia strofa mi się nie podoba. A może właściwie ostatni wers, tak jakoś mi pod rymowanie na siłę podchodzi. Za to początek wyjątkowy, naprawdę go polubiłam. Szkoda, że koniec mnie rozczarował (?).
Ale potrafisz pisać. Właściwie to ostatnio na forum, jak coś czytam, to wiem, że u Ciebie i Sih znajdę coś ładnego.

Keep dreaming, keep writing.

M. me.

Sih, ja też mam zboczenie, bo ta żółć od majówek mi się z wątrobą kojarzy=P
No tak, jest naiwnie, ale jak ma być? Pierwsze wiersze mają to do siebie, że są naiwne, przegadane, pełne rozpaczy, krzyku duszy i przekololorowane. Od tego się zaczyna.

Ja Ines proponuję popracować nad tym, żeby wierszyki nie były tak bardzo dosłowne, może trochę niedopowiedzeń? I później, żeby odejść trochę od prozy, właśnie w kierunku poezji. Trochę dopieszczać wszystko, aż nie będzie zgrzytów między wersami. Życzę powodzenia, poezja ubogaca i pomaga na zranione serduszka.

Jest świetnie, jak zwykle po sihajowej poezji takie przyjemne uczucie na duszy pozostaje (: Trzymasz poziom, ech, naprawdę ciężko znaleźć słowa, które by nie były zbyt słodkie, żebyś nie spoczęła na laurach. Dla mnie tylko może za dużo tych badyli, nie wiem, czy nie lepiej by było poprzestać na tulipanach (chyba, że to miało jakiś sens ukryty -- jeśli tak, przepraszam). Tak więc zakończenie mnie trochę rozczarowało. Co nie zmienia faktu, że czegoś podobnego pewnie długo nie przeczytam. Dzięki za to (:

"Dziś mam piętnaście lat
i dwa warkocze wplątane w wiatr"

Jak początek jakiejś ślicznej piosenki.
Tak, właśnie za takimi perełkami tęskniłam.
I nawet to zakończenie takie ładne, mimo że banalne.
Brakuje na forum takiej poezji.

Jeśli to nie jest kpiarski patos, to jest kiczowato

To jest miejsce, do którego lubię wracać... fajnie mieć klasę i miło, że jak zwykle bardzo pozytywnie zaskakujesz. A co najważniejsze -- nie nudzisz, ładnie rymujesz, no może czasem uśmiecham się nad trochę przesadnym patosem, ale to taki kpiarski patos, z przymrużeniem oka, jest świetnie. Lubię Cię czytać, ba -- lubię czuć tę Poezję.

A wie ktoś co to jest notpron?


trudne, wymagające myślenia, inne, dające satysfakcję
takie dla ludzi, którzy potrafią użyć mózgu

uwielbiam

www.deathball.net/notpron

Ja tanie wino jestem w stanie wypić tylko z coca-cola (która tak swoją drogą kosztuje nieraz więcej niż sam jabolek). Wpomniane przez kogoś leśne (sprzedawane w woreczkach tudzież plastikowych buteleczkach) zostało nam zabrane na rekolekcjach (sztuk siedem). Wieczorem, kiedy takowy towar został przechwycony i wszyscy, delikatnie mówiąc, dosyć mocno go wyszydzili stałyśmy z kumpelą pod ścianą, purpurowe ze wstydu powtarzając non-stop: "czemu to nie było martini?". Rano, kiedy pewien X. wylewał je wszystkie na naszych oczach "sru w rury" powtarzałyśmy: "dobrze, że to nie było martini". Od tego czasu picia na oficjalnych wyjazdach unikam, tanich win nie kupuję, raczę się dobrymi, cholernie drogimi drinkami, albo piję piwo.

O właśnie -- piwo! Czyż nie taki był temat? Ubóstwiam. Jak kawę. I tysiąc innych rzeczy. Szkoda, że takie kaloryczne, szkoda, że tak słabo siada i szkoda że brzuszek po nim rośnie, bo bym piła bez przerwy. Ukochany Żywiec, co by nie, ale ogólnie jak nie spada poniżej 2 zł. od puszki to każde można wypić. Byle nie aromatyzowane. Byle bez soku. Zwyczajne, zwyczajne piwo.

Pamiętaj, że robię to ostatni raz, bo wcale nie muszę się tłumaczyć z każdego mojego słowa -- krytykę możesz przyjąć, albo i nie, zaznaczyłam, że to moje subiektywne (nadużywam tego słowa na forum, tak -- właśnie, żeby inni się nie buntowali) odczucia. W żadnym miejscu nie napisałam, że uważam, iż to Twój debiut (ale jeśli się mylę, popraw mnie). To głupie, że się tłumaczysz tym, iż "piszesz to i owo" -- ja przeczytałam wiersz, który zamieściłaś wyżej i tylko ten jeden oceniam, nie całkoształ Twojej twórczości -- a sądzę, że jak na wiersz jest naprawdę słabiutki. I, jeśli piszę, iż oceniam "wiersz", to znaczy, że oceniam i formę i treść również, jednak w powiązaniu z formą. Sądzisz, że jest mało inteligentnych, zdolnych ludzi, z własnym, niejednokrotnie oryginalnym spojrzeniem na świat? Ilu z nich pisze wiersze? Dobre wiersze? No właśnie. Pomysł, to jednak za mało.

Jeżeli jestem oschła -- przepraszam. Czekam na coś więcej, naprawdę będę bardzo szczęśliwa, jeśli zmienię swoje pierwsze wrażenia o Twojej poezji, czytając coś naprawdę ładnego. A jeżeli coś krytykuję, to po to, aby można było w tej całej krytyce znaleźć przynajmniej jedną rzecz, z którą można się zgodzić i później dzięki temu pisać lepiej. Albo nie znaleźć niczego i pisać po swojemu. Nie jestem żadnym sędzią. Po prostu lubię pisać na temat wierszy. A -- i ostatnia rzecz. Znowu przekręcasz -- napisałam: "coraz mniej ludzi, zwłaszcza młodych nie wierzy, to jest ostatnio trendy". Nie, że Ty to robisz z tego powodu (czy tam bycia dżezi, jak wolisz). Użyłam bardzo ładnego ogólnika, nikogo nie sugerującego i jestem z niego dumna (: Nie, o nic Cię nie oskarżam. Jest na tym świecie ktoś, kto nie ma wątpliwości?

Cha-cha-cha! Ta Wielka Przeciwniczka Rymów Zwana Również Sihają napisała, coś, co... No tak. Rymuje się. Przetarłam oczka i co? No tak. Dalej widzę rymy i widzę, że to Sih. Jak to mówią -- co krok, to niespodzianka. Pozytywnie (:

No, no, powiem, że całkiem nieźle. Milusia nie będę, bo ostatnio nie jestem dla nikogo, więc postaram się powiedzieć wszystko po prostu tak, jak to widzę w tym momencie (a humor mam kiepski i boję się, że będę jeszcze bardziej subiektywna niż zwykle). Tak -- początek wydawał mi się dosyć banalny i oklepany, ale tu on pasuje -- przywodzi mi na myśl jakąś piosenkę -- Twój wiersz ma własną melodię! Zakończenie też mi się podoba. Podoba mi się, bo lubię, gdy coś mnie zaskoczy, albo coś w danym miejscu po prostu pasuje. Ciekawie jest. Zwłaszcza, że jest tu coś "niedopowiedzianego", jakby urwanego i tak naprawdę zmuszającego do zastanowienia się. To by było na tyle -- bo środek mi się nie podoba. Przepraszam Sih, ja po prostu wiem, że potrafisz o niebo lepiej pisać, a tu po prostu lenistwo Twoje aż wrzeszczy przez ten wiersz, mogłaś się postarać bardziej, prawda? Wiesz o tym? O, tak, wiem, że wiesz i się wstydzisz. (: Teraz jakoś tak konkretniej może -- "kominie" i "skrzynie" mogę Ci wybaczyć, ba -- podoba mi się właśnie tą banalnością, jakoś tak pasuje, ale frgment:
"tam gdzie ludzka wiara
o marzeniach mówić
to sen, to mara"
zgrzyta mi za każdym razem, ach, piachem między zębami, nie wiem Sih, czemu tak ale nie mogę się z tym pogodzić. Mam nadzieję, że kolejny nie będzie rymowany. Wiesz? Ja tak krytykuję, ale i tak powiem, że mi się dobrze czytało. Lekko. Miło. Gdyby to był ktoś inny to bym powiedziała: "super, pisz dalej". Ale ja wiem, na co Cię stać. Po prostu.

Edit: literówka (:

To ja się zbiorę na jakąś, w miarę konstruktywną krytykę, żeby miała ręce i nogi -- nie czytałam Twoich kolejnych postów, tłumaczeń, wyjaśnień, czytam wiersz i tylko wiersz oceniam, nie Twoją wiarę, postawę, etc. Po pierwsze wrażenia ogólne -- czyta się ciężko, rytm gubisz bez przerwy, nie radzisz sobie z rymami, tak, słabe to jest, słabiutkie... Może lepiej by było napisać rozprawkę, w której uwzględniłabyś swoje poglądy, zamiast silenia się na formę, która chyba jest Ci dosyć obca? Chociaż powiem też, że w niektórych momentach, miałam wrażenie, że coś może z Ciebie kiedyś będzie. Nie twierdzę, że nie masz potencjału, ale uważam, iż powinnaś dużo, dużo pracować. Jechać po każdym wersie z ołówkiem, liczyć sylaby, rysować akcenciki, jak w podstawówce (przecież ćwiczenie czyni mistrza). Przynajmniej na początek. Tak, wiem, to nie jest to samo -- jak pokreślisz wszystko setki razy, możesz zgubić jakiś pierwszy zamiar, możesz zgubić natchnienie. Czemu ludziom wydaje się, że każdy może pisać wiersze, że wystarczy tylko w miarę znać język polski i wiedzieć że "kaczka" rymuje się z "paczka"? Wiersz to nie takie byle co, i nad nim trzeba się czasem pomęczyć. A jak już będziesz uznaną i sławną poetką, możesz zacząć eksperymentować. Dobra, przepraszam, jeżeli Cię obraziłam, w którymkolwiek miejscu, pamiętaj, że to tylko moje subiektywne odczucia, które możesz spokojnie i bez wyrzutów sumienia zignorować.

Jeśli zaś chodzi o samą treść, cóż -- buntowniczka, każdy to przechodzi. Jest dosyć oryginalnie, zaskakująco i szczerze -- a to wszystko działa na plus. Nie będę podważać poglądów, bo to Twoja osobista sprawa. Również brawa za odwagę, ktoś mógłby obrzucić Cię mięsem -- ale nikt tego nie zrobił (coraz mniej ludzi, zwłaszcza młodych nie wierzy, to jest ostatnio "trendy").

A, jeszcze popracuj nad interpunkcją w wierszach. Ja wyznaję zasadę, i tak w ogóle się przyjęło, (co nie znaczy, że i Ty masz się tego trzymać) że przecinki daje się wszędzie tam, gdzie wymaga tego polska gramatyka, albo nie daje się ich wcale. Warto się zdecydować na jedną z tych dwóch opcji. I nie martw się -- to tylko ja.

Moim takim osobistym marzeniem od dzieciństwa było mieszkanie we Francji. Kocham każdy zakątek, który tam zobaczyłam i każdy, którego jeszcze nie widziałam. Kocham pola lawendy, zamki nad Loarą, język francuski, Luwr, francuskie sery, paryskie metro, Bastylię, maleńkie miasteczka nad oceanem... Ubóstwiam ten kraj i ludzi, którzy tam mieszkają. Ale ja sama mieszkać tam nigdy nie będę, wiem o tym dobrze, bo ani języka dobrze nie znam, ani pracy pewnie nie znajdę. Może tak i lepiej -- zawsze to będzie tylko kraj z marzeń i snów. Kto wie -- może by mi i Francja zbrzydła po roku w niej przebywania?

Studiować bym chciała za granicą, pewnie że tak, najlepiej po angielsku i najlepiej w kraju, w którym bym już została. Ale na to już za późno, jestem w klasie maturalnej, raczej niewiele się zmieni -- na razie to ujot jest szczytem realnych marzeń.

Jak się na studia nie dostanę żadne (a złożę podania tylko w miejsca, gdzie trudno będzie się dostać i ani jednego w rodzinnym mieście) to wyjeżdżam do pracy -- już uprzedziłam rodziców. Na razie nie wiem gdzie, ale rodzinę i znajomych mam po całym świecie, więc pewnie gdzieś się zaczepię. I albo zostanę, albo wrócę po roku.

Trochę mi się marzą Stany, wprawdzie to nie taka bajka, jak Francja, ale przynajmniej praca jest. Myślę, że nawet bym się przyzwyczaiła i do klimatu i do ludzi z nie-odpadającym uśmiechem i do flag wszędzie. Jakbym tylko miała możliwość uczenia się tam, to rzuciłabym wszystko, naprawdę, walizki bym miała jeszcze dzisiaj spakowane. Ale takiej możliwości nie mam.

Ogólnie to pożyjemy-zobaczymy, albo będzie wesoło, albo i nie, w Polsce nie zostanę, bo lekarzy nie potrzebują. A ja nikim innym być nie mogę.

A ja myślę, że w Tobie jest potencjał, bo piszesz mądrze, aczkolwiek słowa chyba wymykają Ci się spod kontroli, gubisz rozpozęte myśli, nie bardzo wiesz jak to wszystko zebrać do kupy, aby było ładnie. Rozumiem, każdy chce pisać oryginalnie, inaczej niż całe przecież szare społeczeńswo -- ale pamiętej, że nawet mistrzowie uczyli się od mistrzów. Nie wysilaj się na rymy -- one przychodzą z czasem, a czasem w ogóle nie przychodzą, jednak takie wymuszone więcej potrafią zaszkodzić, niż dodać utworowi uroku. I nie przejmuj się krytyką, bo ona jest po to, aby Ci pomóc. Nawet ta najoschlejsza, i nawet ta Sih (;

Takie to dojrzałe. Podoba mi się, że miałaś pomysł na wiersz i wyszła taka ładna, logiczna całość. Właściwie nie pozostawia on wiele do myślenia, powstało coś zgrabnego, całkiem przyjemnego, aczkolwiek nieskomplikowanego, co mnie trochę martwi. Tak, jakbyś jedno ważne zdanie ubrała w trochę zbyt fantazyjne ciuszki.

Nie mam nic do zarzucenia. Zabrzmi to płytko, jak powiem, że jest taki "Twój"? Bo widzę w nim Ciebie, taką Ciebie bez oszukiwania, jakbym czuła ten wiersz i wiedziała, że nie kłamiesz.

Dobra, tak "koniec końców" jestem po prostu zazdrosna. Bo nie popełniłaś żadnego błedu, nie poślizgnęłaś się, nie potkęłaś, nie wpadłaś w żadną pułapkę. Napisałaś coś, co jest dobre. I masz świadomość, że to jest dobre, więc Ci nie dosładzam. Rozwijaj się dalej, a dotkniesz nieba. Pozdrawiam, Siostro. Pozdrawiam, Poetko.

Właśnie miałam objechać z góry na dół. Ale co tam, zobaczyłam wiek i uznałam, że nie mam prawa się wyżywać. Bo może...?

E, nie wiem sama. Nie nazwałabym tego wierszem. Khem, w ogóle to popracuj nad gramatyką i interpunkcją. Gdyby był dłuższy, pewnie więcej bym mogła "wytknąć". Najpierw poznajemy dogłębnie język, później zaczynamy pisać, poźniej piszemy, dalej -- piszemy i dopiero po tym wszystkim pokazujemy swą twórczość światu (:. Ok?

Ej, a ja w nim coś widzę. Może zbyt swobodnie interpretuję, ale naprawdę, jakaś jego cząstka do mnie trafia. Prawda, trzeba jeszcze trochę wysiłku, trochę potu nad linijkami (: ale będą z Ciebie ludzie. Wywaliłabym przedostatnią strofę. Szukaj trochę bardziej zaskakujących przenośni, daj się zastanowić nad tym, co piszesz. Hm, co jeszcze? No nie jest idealny. Ale taki zgrabny. Kochany. A Ty, Milina nie daj się tak łatwo gasić krytyką. Polemizuj. Broń się. I słuchaj Sih, bo ona mądrze prawi (:

No ale chyba trzeba jeszcze umieć pisać wiersze rymowane.

Taak, trzeba umieć pisać wiersze w ogóle. Ja tam nie wróżę świetlanej przyszłości w tym kierunku. Ale zawsze możesz spróbować rzeźbić, albo śpiewać.

Zwykłe, banalne, dosłowne, takie "przedszkolne". Jedyny plus -- że poprawiłaś mi nastrój. Naprawdę, szczerze się śmiałam.

Ale to tylko moja własna, subiektywna opinia.

wychylasz głowę i różowe frotki
na warkoczach plecionych
wiatrem i wytrwałością

a nos wśród trawy
trawy i betonu i niebieskich oczu
zmęczony i oderwany od rzeczywistości
kilka pięter wyżej

nie pytaj po co nie pytaj kto zawinił
ani dlaczego kogo czy czego zabrakło
w tym albo innym momencie

patrzenie na kogoś przez pryzmat siebie
przez łzy bez łez ze współczuciem
bez dostrzegania

patrzenie

łatwiej zobaczyć kota

Łysiak jest faktycznie świetny, inteligentny przede wszystkim i znający się na rzeczy. Ja bym do "Wysp bezludnych" dorzuciła "Francuską ścieżkę". To chyba moja ulubiona jego pozycja. Szczególnie polecam rozdział o Talleyrandzie (każdy rozdział to opowieść o ważnym "czymś" -- postaci, książce, miejscu itd.; a wszystko łączy Francja). Dla mnie boskie.

Oooo tak. Właśnie o tym mówiłam jak myślałam o poziomie. Tu jesteś Ty i Twoje piękne słowa, myśli, które biegną jak drobne perełki gdzieś tam między mózgiem a kręgosłupem. Naprawdę czytam i czytam, jak zrobiłam to po raz pierwszy -- nie bardzo wiedziałam, co napisać -- bo aż mnie zatkało i byłabym w stanie powiedzieć tylko, że jesteś Poetką.

Bo jesteś Poetką i tworzysz Poezję. To chyba wystarczy, już wszystko wiesz, prawda?

"Myszy i ludzie" -- dla tych, którzy nie czytali książki. Bardzo prosta historia i chyba dlatego mnie rusza. Bez amerykańskiego moralizowania, nie przegadana, film zaś nieco zakurzony, ale chyba warto odkopać w jakiejś wypożyczalni na przykład.