[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Pantha (ho)rei, tylko nie wraca

[em]

Taka jestem zakochana!
Tańczy dla mnie cały świat!
W liściach, w słońcu, w ciemnych bramach
gwiżdże walca dla mnie wiatr.

On podsuwa mi te słowa,
więc na kartce piszę list...
Marzeń sennych pełna głowa;
ach, o tobie dobrze śnić!

Wisła płynie do Krakowa,
do Warszawy zaraz stąd.
W toń butelka szmaragdowa
wpadła, tam ją niesie prąd.

"List w butelce," mówią, "banał!",
ja się tylko śmieję w głos,
a muzyka, ciągle grana,
burzy mi symfonią włos.

Stoję tu nad brzegiem rzeki,
gdzie się kłębi głębia jej.
Mogę stać przez całe wieki!
Dzień i noc, i noc, i dzień...

"Czego czekasz?", pragną wiedzieć,
bo nie słyszą wietrznych nut.
Odpowiadam: odpowiedzi,
którą z tych wyłowię wód.

Ludzie, nie mówcie dziewczynie,
ona wiedzieć nie chce, że
rzeka w jedną stronę płynie,
nie zawróci śpiewem jej.

[PrZeMeK Z.]

E tam, opinia autorki się nie liczy, liczy się to, co czytelnik z tekstu wyczyta. To nie jest przecież tak, że jeśli autor powie A, to my nie mamy prawa uważać B (chyba, że B jest zupełnie z tekstem niezwiązane, ale mówimy tu o normalnych odczytaniach). B jest zwykle równie dobre (a na pewno równie ciekawe) co A.
Mogę mówić tylko o sobie, więc mówię: dla mnie posiadanie nadziei, która nigdy się nie spełni, byłoby gorsze od jej braku. Na nadziei można żyć - tylko jak długo? I czy warto? Podmiot liryczny najwyraźniej uważa, że warto ("nie mówcie dziewczynie"). Po reszcie wiersza widać, że ten stan niewiedzy, życie nadzieją czyni tę dziewczynę szczęśliwą. Ale z mojego punktu widzenia optymistyczne to to nie jest.

[WildThing]

Podmiot liryczny najwyraźniej uważa, że warto ("nie mówcie dziewczynie"). Po reszcie wiersza widać, że ten stan niewiedzy, życie nadzieją czyni tę dziewczynę szczęśliwą.

No właśnie o tym mówiłem. Ale to jest tak, że chyba można to odbierać na oba sposoby.