Jeden kwiat. Drugi. Trzeci.
Niewinne jak słodkie dzieciaczki!
Cieniutkie płatki, gładziutkie,
tylko żyłki odznaczają się lekką wypukłością.

Zrywam je, biorę do ręki.
Leciutkie, pachnące, miłe.
Lekko się uśmiecham -
gdzie były, gdy śnieg pokrywał ogród?

Gdzieś z tyłu głowy, nagle
Okropna myśl mnie uderza.
Padają zmięte, zerwane kwiaty...
Niedługo urodzą się MOJE trojaczki.