Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Zmowa Dziewic, czyli, jak Ślizgoni z Gryfonkami...

[haren]

cały cas mam wrażenie, ze ten ff nie został jeszcze skończony.
jak mam rację, to szybko wklej następną częsc.
jak jednak racji nie mam to wybacz.

[Kid_Of_The_Darkness]

Czytałam i czytałam...
No tak, to teraz moja opinia:
Nie chcę jakoś Ciebie (Was?) dołować, ale nie za bardzo mi się podobało.
Nawet fajnie się czytało ale to nie jest to...(nadal poszukuję idealnego romansidła).
Na początku akcja toczyła się dosyć sprawnie i chciało się "jescze", ale po pewnym czasie zwolniłaś/yście tempa i rozwlekałaś/yście niektóre sceny, w dialogach bohaterzy po kilka razy powtarzali to samo (innymi słowami) i do niektórych szczegółów przykładałyście za wielką wagę. Na przykład: KUCHNIA. Rozumiem, że to mogłoby być ciekawe, ale chyba tylko dla ludzi którzy się kuchnią interesują. Może nawet nie o to chodzi... W mojej opinii - ZA DUŻO KUCHNI!!
Brnąc w to dalej chciałam zauważyć, że przy opisywaniu bohaterów za bardzo skupiałaś/łyście się na włosach i oczach, szczególnie na włosach... To prawda, że czasem ktoś coś wspomniał o rysch, ale baaaaaardzo rzadko.
Wydaje mi się, że nie było zakończenia... Może coś przeoczyłam, ale nie zauważyłam fragmentu, który mówiłby o powrocie całej czwórki do Hogwartu ( a może zatraceni w amorach nie wrócili do miejsca, w którym ich uczucia miałby być zdeptane przez podejrzliwe spojrzania i niewybredne żarty? Jaki romantyzm... ). Oczywiście, jeżeli się mylę to proszę pokierować mnie w miejsce gdzie znajdę owy pożądany koniec, z góry dziękuję.
Podsumowując, moja opinia nie jest negatywna. Poprostu nie lubię rozwlekania, a moim zdaniem takowe miało tu miejsce. Mimo wszystko pisz/szcie dalej. Jestem ciekawa co z tego wyniknie.

Pełna uznania i z nadzieją patrząca w przyszłość, gdzie Ty/Wy odbierzesz/ecie literacką nagrodę Nobla, rozdarta wewnętrznie

Kid

[Kara]

nie wiem dlaczego ale po przeczytaniu tego ff'a mam duże poczucie niedosytu...Ale to "zakonczenie" jest intrygujące...

Kara

Ten post był edytowany przez Kara: 25.01.2006 10:12

[Tasha13]

Ja już się doczekać nie mogę na kontynuacje

[haren]

czyli będzie jakiś jeszcze koniec?
czy nie bardzo?
jedni mówią tak, inni nie...

[Ciasteczko]

Nie będzie kolejnej części.
W komentarzach jest podany link do ostatniego rozdziału.

Pozdrawia Was

Ciasteczko


A zresztą Wam zacytuje:

Zmowa Dziewic [9]
tak na pocieszenie

W to wchodzić i czytać zakończenie.

[Kara]

Dzięki za bardzo przydatną informację ciasteczko

[Kid_Of_The_Darkness]

Ukłony w stronę ciasteczka , dzięki Tobie mogłam przeczytać zakończenie.

Trochę mi smutno, bo miałam nadzieję na kilka rozdziałów o pobycie w Hogwarcie...
Pomijając ten fakt, podobały mi się reakcje Harry'ego i Rona, w szczególności Rona:) (karpie górą!!).
No to fajnie, kończe. Dobrze było przeczytać tego ff'a, mimo, że nie jest tym czego poszukuję...

Pozdrawiam, nadal rozdarta wewnętrznie i szukająca ideału

Kid

[Tida]

To opowiadanie jest ŚWIETNE!Najbardziej podoba mi się Blaise Zambini.Poprostu się w nim zakochałam.Pomysł na opowiadanie jest ciekawy choć trochę...Wątpie,żeby Ginny i Hermiona kiedykolwiek zgodziły się na taki zakład (gdyby tego naprawdę nie chciały;)) nawet jeżeli chodziło by o honor itd.No ale i tak mi się podoba:P

[hermionka_7]

super opowiadanko... cały czas mam wrażenie, że to wcale nie koniec .... a poza tym, jak powiedziała to już przede mną Tida, nie sądzę, aby Hermiona i Ginny się na to zgodziły! pozdrawiam autorki ff- u i życzę kolejnych sukcesów

[dominisia888]

przeczytałam to już któryś raz i z akażdym razem czuję niedosyt...

ale mimo wszystko to jedno z moich ulubienszych opowiadń

[Natalia]

Ja tez tego ff przeczytalam conajmniej ze 2 razy i nie moge uwierzyc ze to koniec...
post zostal zedytowany:D


Ten post był edytowany przez Natalia: 01.02.2006 15:20

[Tasha13]

Niom.. prosimy o kontynuacje

[Dorcas Ann Potter]

No tak, masz rację, Tasha 13, po co czytać posty wyżej?
To opowiadanie jest zakończone.
I proszę Was, zróbcie coś z takimi osobami, bo mnie zaraz coś trafi :]

[Tasha13]

Heh.. Przeczytałam..Wszystkie:P
I po prostu.. Napisałam.. że prosimy o kontynuacje..
Aby pokazać, że Popieram NATALIE

[em]

Rany koguta no.
Nie wystarczy, jak człowiek raz napisze, że skończył?
Nie zauważyli, że niepotrzebne kontynuucje wynikające tylko z próśb czytelników/widzów nigdy nie wpłynęły pozytywnie na dzieło?
Nie możecie się po prostu pogodzić z zakończeniem?

Trochę godności, inteligencji, obycia, taktu.
Zachowujcież się jak ludzie na poziomie, bo to podobno na poziomie forum.

[Kara]

zgadzam się... poza tym jeżeli chciałaś tylko poprzec Natalię a sama tak nie myślisz to... i kto TU MÓWI O NABIJANIU POSTÓW!!! Szlag mnie trafia... czytajcie posty wyżej ludzie... albo szukajcie postu Ciasteczka bo tam jest kontynuacja...tyle...

Ten post był edytowany przez Kara: 01.02.2006 17:05

[Natalia]

czyzby moja wypowiedz wywolala az taka sensacje???
moze ja usune ??
a moze zedytuje ten fragment??
A pozatym mysle ze moje imie sie pisze duzymi literami jak kazde inne:P
ale sie nie gniewam


Ten post był edytowany przez Natalia: 31.01.2006 19:05

[Kara]

Jakbym sie tym przejęła... :/ Ale poprawiłam... ZADOWOLONA?? A nie mam pojęcia po co wogóle napisałaś tego posta powyżej... Następne nabijanie?? A tak dla informacjii żeby nie było tego posta pisze by wyrazić moją głęboką ignorancję i zniesmaczenie dla osób nabijających sobie posty

Nie pozdrawiam

Kara

[em]

Osobiście postuluję zamknięcie tematu i przeniesienie go do Labiryntu Wyobraźni.

[Harajuku_Girl]

To tak dla debili którzy nie widza odnośnika do dalszej czesci tego opka... No cóż debilów się nie wybiera... A jak niektórzy mają IQ termosu to już ich rzecz...
Nie pozdrawiam termosików
Harajuku_Girl rulez



Kiedy młody mężczyzna czuje na swych wargach czyj� język, zazwyczaj jest to bardzo przyjemne uczucie. Nawet je�li wspomniany wyżej mężczyzna budzi się z potwornym bólem głowy i jeszcze potworniejszym kacem. Ale pominšwszy to wszystko, �wiadomo�ć, że jest się budzonym przez goršcy pocałunek, to jednak miła perspektywa. Tego zdania był młody przedstawiciel �wiata czarodziejskiego - Draco Malfoy, który pierwszego stycznia roku pańskiego tysišc dziewięćset dziewięćdziesištego ósmego czuł, że kto� namiętnie liże jego usta. Z rado�ciš otworzył przekrwione oczęta i wrzasnšł ze strachu i obrzydzenia. W końcu niewiele osób lubi, gdy sier�ciasty, czterołapy stwór, zwany potocznie psem, wpycha swój �liski jęzor między ich wargi.
Wrzask, który z siebie wydał szacowny potomek rodu Malfoyów, nie był dobrym pomysłem, bo spowodował kaskady bólu tuż pod jego czaszkš. Draco jęknšł i opadł bezwładnie na podłogę, na której raczył usnšć. Nagle stwierdził, że słyszy cichutkie pochrapywanie i mlaskanie tuż zza pleców. Odwrócił się powoli, chociaż kosztowało go to bardzo wiele, i dojrzał Virginię, której granatowa, frywolna sukienka podwinęła się pod samš brodę, tak, że mógł teraz podziwiać kolczyk w jej pępku i małe, jędrne piersi dziewczyny. Gdyby nie stan, w jakim się znajdował, zapewne u�miechnšłby się rozkosznie i wykorzystał sytuację, jednak teraz mógł tylko cierpieć i to niestety w milczeniu.
Poza tym, gdyby odważył się dotknšć jakiejkolwiek czę�ci ciała Wiewióry, to dostałby od Blaise’a, a to by bolało... szczególnie teraz. A swojš drogš ciekawe, gdzie jest ten przebrzydły arystokrata? Ostatnim, co utkwiło w pamięci Smoka, był kankan tańczony przez Ginny i Hermionę na stole. Nawet nie�le wywijały tymi nogami. Draco odstšpił od miłych wspomnień i z trudem podniósł się z podłogi. Postanowił poszukać Zabiniego, ponieważ był na sto procent pewien, że ten ma co� na kaca.
Draco nie musiał daleko szukać. Kiedy wstał, dojrzał Blaise'a leżšcego przy kominku. I nie tylko jego. Obok spała Hermiona. Mała czarna, którš założyła na sylwestra, była zadarta na tyle wysoko, iż mógł podziwiać zgrabne nogi dziewczyny w całej okazało�ci, a także jej smukłe biodra i skšpe, koronkowe, czarne stringi, które więcej odkrywały, niż zakrywały. Powolutku - gdyż każdy krok był mękš - ruszył w jej kierunku, by zasłonić wdzięki "jego Hermiony".
W połowie drogi dojrzał ze zgrozš, jak Blaise, mruczšc, przysuwa się blisko do dziewczyny i powoli przesuwa dłoń w górę jej ud.
- Draco - jęknęła rozkosznie Hermiona, wyginajšc się w łuk.
- Ginny, skarbie - sapnšł Zabini, wsuwajšc dłoń pod sukienkę Granger.
Jakkolwiek to, co szeptała Hermiona, bardzo mu się podobało, to to, co robił Blaise, wcale a wcale nie przypadło mu do gustu i postanowił to okazać. Nie namy�lajšc się długo, kopnšł swego najlepszego przyjaciela w dolnš cze�ć kręgosłupa, na co Zabini zareagował słusznym we własnym mniemaniu oburzeniem.
- Co, głšbie, robisz?
- Przymknij paszczę, bo Tunię obudzisz. I zabierz od niej łapy – warknšł Draco.
- Tunię? – z powodu nadmiaru alkoholu w krwi Blaise, ku własnemu zdziwieniu, niezbyt rozumiał co się do niego mówi.
- Szczotunię. A teraz rusz dupę i idziemy poszukać czego� na kaca – wyja�nił Malfoy.
- Klinka? – spytał jego przyjaciel.
- Eliksiru, alkoholiku jeden.... względnie klinka. I nie gap się na niš! – blondyn podniósł głos.
- Łeb mi napier*dala - oznajmił filozoficznie Blaise i złapał się za skroń.
- No co ty? - zadrwił Draco. - A dlaczego proszę cię, żeby� znalazł co� na kaca? Ach, i zajmij się Wiewiórš, bo się obnażyła.
- Co� ty jej zrobił?! - wycharczał Zabini, patrzšc na niemal nagie ciało Virginii. - Jak że� jš tknšł...
- Ja to nie ty, ochlapusie przebrzydły! - powiedziała Draco, opuszczajšc delikatnie sukienkę Hermiony na biodra. Pogłaskał jš czule po głowie i, mimo że wišzało się to z ogromnym bólem łepetyny, pochylił się i delikatnie pocałował jš w policzek.
- Ten kretyn już cię nie dotknie, Tunia - szepnšł ochrypłym głosem do ucha dziewczyny. Następnie wzišł cienki kocyk, który zawsze leżał przy kominku i okrył nim "Swojš Kochanš Szczoteczkę."

Blaise z czuło�ciš nakrył nagie ciało Virginii kapš zdobišcš dotychczas kanapę i ułożył się obok niej, wsuwajšc się pod ciepły materiał.
- Jak jeste� już na nogach, Smoku, to we� id� po ten eliksir na kaca. Stoi kilka fiolek w moim pokoju... Znaczy tym zwykłym, magicznym, nie tam gdzie jest kino domowe - oznajmił cicho, co by się nie przemęczyć i przytulił się do Ginny, delikatnie pieszczšc jej drobne piersi i brzuch.
- Jasne ty tu się będziesz zabawiał, a ja mam się męczyć – mruknšł Draco.
- Oj, Malfoy, przestań narzekać. Id�, zrób dobry uczynek i poszukaj – zniecierpliwił się Blaise.
- �winia - mruknšł Draco, ale postanowił się po�więcić. W końcu raz w roku można być dobrym dla zwierzšt... znaczy, tego, przyjaciół.
Z wielkim trudem odnalazł najpotrzebniejszy eliksir �wiata i od razu zaaplikował sobie podwójnš dawkę. Z nowymi siłami wrócił do salonu, rzucił dwie buteleczki płynnego złota Blaise’owi i w�lizgnšł się pod koc Hermiony. Rozkoszujšc się ciepłem bijšcym od jej ciała, zaczšł wodzić ustami po kobiecej szyi. Hermiona niechętnie otworzyła powieki, które zdawały się ważyć tyle, co ołów, i spojrzała na Dracona, a ten z niewinnš minkš spytał:
- Co jeste� w stanie zrobić, by dostać eliksir na kaca....? Całš buteleczkę...
- Co? Masz eliksir na kaca? - spytała ochryple dziewczyna. - Daj, proszę... - patrzyła na niego błagalnie, a on, po zażyciu specyfiku czujšc się jak młody bóg, u�miechał się słodko i niemal czule.
- Pytałem, co jeste� w stanie zrobić w zamian - pomachał jej przed nosem fiolkš, a Hermiona jęknęła bole�nie.
- To nie fair...
- Fair, skarbie. Ja go mam a ty nie.... No? – przekomarzał się arystokrata.
- Dlaczego zawsze tak się zachowujesz? - szepnęła z wyrzutem.
- Bo taki już jestem, Tunia... – odpowiedział spokojnie Smok.
Hermiona wytrzeszczyła oczy i wydukała
- Tu... Tu - nia?
- Od szczotuni, nie podoba ci się? - Draco poczuł z irytacjš, że się rumieni.
- Nie, całkiem miłe... Tylko nie daj się prosić o eliksir. Głowa mi pęka - dziewczyna wycišgnęła rękę po złoty płyn.
- O nie, nie, nie. Najpierw Tunia powie, co zrobi dla Smoczka, żeby dostać buteleczkę - Draco schował z siebie rękę z cennym eliksirem.
- Wszystko, tylko mnie nie dręcz! - wybuchła Hermiona. - Zadowolony?
- Naprawdę jeste� gotowa zrobić wszystko dla tego eliksiru? - Draco chciał jeszcze trochę podroczyć się z Hermionš. Takie małe słówko niosło tyle możliwo�ci.
- Tak - Hermiona, jak na stan, w którym była, odpowiedziała zdecydowanym głosem. - Jestem gotowa zrobić wszystko... dla ciebie.
- Co? – chłopakowi odjęło na chwilę głos.
- Mam gdzie� ten eliksir, za kilka godzin mi przejdzie, ale... ja po prostu chcę być z tobš i mam gdzie� ten cały zakład – wyja�niła ciszej.
Rumieniec, który wykwitł na jej policzkach powiedział więcej, niż słowa i Draco jedynie patrzył na niš zaskoczony. Hermiona wpatrywała się w niego niepewnie. Bała się, że jej słowa mogły mu się nie spodobać, choć sama nie wiedziała dlaczego. Chłopak pocałował jš delikatnie i podał jej zbawczy napitek.
- Bardzo proszę, Tunia – powiedział.
Hermiona wypiła eliksir i popatrzyła z wdzięczno�ciš w szare tęczówki Dracona.
- Dziękuję, jeste� kochany - powiedziawszy to ucałowała go mocno. Chłopak poczuł się niewypowiedzianie szczę�liwy. Przytulił jš do siebie z całej siły, tak, że ledwie mogła złapać oddech. Pogłaskał jej krótkie włosy i spytał cicho.
- Zrobić ci �niadanko, Miona?
- Chyba obiadek - odpowiedziała mile zaskoczona. - Wiesz, już pierwsza dochodzi - popatrzyła na ogromny zegar nad kominkiem. - Poza tym nie wiem, czy chcę je�ć twoje potrawy... Może jednak ja co� zrobię?
- Taka pora to akurat na �niadanie, a ty nic nie zrobisz. Poleżysz sobie wygodnie pod kocykiem. Zrobię ci, co tylko chcesz... No więc na co masz ochotę, �zczotu�? – spytał chłopak.
- Na ciebie, Smoczku - cmoknęła go w policzek
- Ja tak na poważnie... – mruknšł Draco.
- Ja też! – odpowiedziała Hermiona.
- Nie drocz się ze mnš na mój własny sposób, to deprymujšce! - Draco nie wytrzymał i nakrzyczał na Hermionę, która się tylko szczerze roze�miała.
- Fajnie się dekoncentrujesz - oznajmiła po chwili. - Skoro już jeste� tak dobry, to rzeczywi�cie poproszę o jajecznicę... na bekonie - zastanawiała się przez chwilę i dodała z czułym u�miechem, wiedzšc, że sprawi mu tym przyjemno�ć. - Możesz do niej dodać, co tylko zechcesz.
- DZIĘKI! - rado�nie oznajmił �wiatu (czyli Ginny i Blaise'owi, którzy całowali się namiętnie) Malfoy Junior i niemal wyfrunšł spod kocyka.
Hermiona po chwili zastanowienia poszła za nim do kuchni. Nie chciała przeszkadzać Ginny i Blaise’owi.

**

Virginia powoli otwierała zaspane oczy i po chwili zastanowienia stwierdziła, że pocałunki Zabiniego sš bardzo miłym budzikiem. Z wielkim entuzjazm zaczęła je oddawać. Dopiero po chwili odsunęła się od chłopaka, spojrzała na wychodzšcš z pokoju Hermionę, i u�miechnęła się.
- Szczę�liwego Nowego Roku – wyszeptała, zdajšc sobie sprawę, że zbyt gło�ne składanie życzeń może jej zaszkodzić.
- Taaaa, bardzo szczę�liwego. Nie, żebym był jaki� natrętny, ale co by� dała za eliksir na kaca? – spytał z udawanš obojętno�ciš chłopak.
- A co by� chciał? – odpowiedziała pytaniem na pytanie dziewczyna.
- Dużo...
- Jak dużo? - spytała cichutko Virginia.
- Bardzo dużo - odpowiedział i obdarzył jš kolejnym goršcym pocałunkiem.
- Jak bardzo? - Ginny przywarła do niego całym ciałem, oddajšc słodkie, ogniste pieszczoty. Mogłaby zrobić dla niego dosłownie wszystko, nawet gdyby nie miał tego zbawczego eliksiru.
- Chcę, żeby� poszła ze mnš pod prysznic po �niadaniu i pozwoliła mi się dokładnie umyć, skarbie - oznajmił namiętnym szeptem.
- To niedużo... – stwierdziła Ginny.
- Bo to poczštek, ale dalszej czę�ci nie wymy�liłem - oznajmił prosto.
- A ja będę mogła umyć ciebie? - Ginny wbiła w niego swoje wielkie czekoladowe �lepka. Uwielbiał, gdy tak na niego patrzyła – w jej wzroku było wówczas tyle szczero�ci.
- Zastanowię się. Proszę, twój eliksir - podał jej buteleczkę i pocałował jš w czoło.
Już po kilku łykach zbawczego płynu Ginny poczuła się jak nowo narodzona i dotarło do niej, gdzie to się znajduje ręka jej zbawcy.
- Eeee... Blaise... co ty robisz? – spytała.
- Nic - powiedział Blaise u�miechajšc się niewinnie.
W końcu nic nie robił, a to, że jego dłoń leżała na piersi Virgi, nic przecież nie znaczyło.
- Aha.... Więc je�li ja zrobię to... - w tym momencie Ginny położyła swa dłoń na kroczu mężczyzny - ... to też będzie nic?
Blaise jęknšł cicho i przygryzł dolna wargę.
- Zadałam ci pytanie, czy to jest nic? - niewinnie dopytywała się Virginia, delikatnie gładzšc coraz bardziej twardniejšcš wypukło�ć czarnych, markowych dżinsów, opinajšcych arystokratyczny tyłek Zabiniego.
- Okey, może... trochę więcej niż... nic - wyjęczał z trudem brunet.
- Tylko trochę - u�miech Virginii przywodził na my�l wcielenie dziewicy Orleańskiej, ale jej czyny mocno temu zaprzeczały. - A to? - dodała rozkosznie słodkim tonem i bardzo sprawnie �cišgnęła z jego bioder spodnie i bokserki, a jej palce mogły teraz swobodnie błšdzić po obnażonej, goršcej męsko�ci Blaise'a, który zaczynał powoli tracić zdrowy rozsšdek.
- No więc panie Zabini... ? Czy to również jest nic? – po „upojnej” nocy miała seksownš chrypkę, która działała na Blaise’a prawie tak samo, jak delikatne pieszczoty. Tak bardzo działała, że mężczyzna nie był w stanie odpowiedzieć. Ginny u�miechnęła się niewinnie i odsunęła od chłopaka.
- To do zobaczenia pod prysznicem! – krzyknęła i szybko wybiegła z pokoju, podczas gdy Blaise próbował wyregulować oddech, obiecujšc sobie, że jak tylko dorwie tš mała zło�nicę „to jej pokaże”. Już niedługo... pod prysznicem.
Klnšc pod nosem, �cišgnšł z siebie do końca spodnie, wsunšł bokserki i ruszył prawie dziarskim krokiem w kierunku łazienki. Założył, że wybrała łazienkę na parterze, tš niedaleko salonu, gdzie zalegli.
Niech jš ręka boska broni wybrać jakš� na górze – przyszło Zabiniemu na my�l. Nie u�miechało mu się wchodzić po schodach z monstrualnš erekcjš i w stanie totalnego napalenia.
Była w łazience na dole. Całkiem naga i jeszcze sucha.
- Zmoczysz mnie, skarbie? - spytała zalotnie.
Zabini my�lał, że zacznie wyć. Miał ochotę wzišć jš tu i teraz, ale zaczynał co� czuć do tej dziewczyny i nie chciał narazić jej na żadne cierpienie. Obiecał sobie, że choćby się waliło i paliło, nie pozbawi jej niewinno�ci, jeszcze nie teraz. Chrzanić zakład... Podszedł do Ginny i pchnšł jš pod �cianę przyciskajšc jej ciało swoim.
- Ja cię nie tylko zmoczę, kochanie - powiedział ochryple i goršco jš pocałował.
Ginny, niewiele się zastanawiajšc, zaczęła oddawać ogniste pocałunki. Jej dłonie zaczęły błšdzić po jego ciele, dotykała każdego fragmentu jego skóry, każdego miejsca. Wreszcie udało jej się odsunšć i z zadowoleniem spojrzała na to, co zrobiła Blaise’owi.
- Jeste� okrutna - jęknšł chłopak.
- Naprawdę? Czyli nie chcesz, żebym cię umyła? – spytała słodko.
- Czarownica! – wykrzyknšł Blaise.
- Przecież jestem czarownicš! - rado�nie odkrzyknęła Ginny, obejmujšc go mocno i tulšc się do rozpalonego ciała chłopaka. Była tak drobna, że mógł jš zamknšć w swoich ramionach tak, że całkiem przy nim nikła. Mimo pożšdania, poczuł ogarniajšcš go falę czuło�ci.
- Okey, ale jest z ciebie czasem wredna wied�ma - oznajmił cicho. - Je�li chcesz mnie umyć, to będzie ci trudno, bo nie wiem, czy dosięgniesz dłońmi moich ramion - u�miechnšł się zło�liwie.
- Bez przesady, dobrze wiesz, że dam radę, zło�liwcu - zmarszczyła nos i dała mu kuksańca w bok. - Ale może wolałby� się ze mnš po prostu kochać, co? - jej spojrzenie rozja�niło się nadziejš.
Blaise stał jak rażony gromem i wpatrywał się w Virginię. Nie potrafił okre�lić, co czuje ani jak się czuje. Dziwne... Przecież o tym marzył, a teraz ona sama to zaproponowała. Przez cały czas wymy�lał najróżniejsze sposoby, by tylko jš dotknšć, pocałować, by być przy niej, a teraz... A teraz, gdy ona tak po prostu dała mu do zrozumienia, że też tego chce, to on nie chciał. Nie, żeby w ogóle nie chciał, ale nie pragnšł tego teraz. Chciał zaczekać, dać jej więcej czasu. Jej i sobie. Chciał stworzyć wyjštkowa atmosferę, bo Ginny była kim� wyjštkowym... przynajmniej dla niego
- Nie, Ginny. - zobaczył, że posmutniała po tych słowach i zrozumiał, że �le się wyraził, tak jakby nie chciał jej. - Nie teraz. Chcę, żeby� była pewna, że tego pragniesz. By� naprawdę była tego pewna. Teraz nie mogę. Nie chcę cię wykorzystywać.
Dziewczyna przez chwilę stała nieruchomo, zastanawiajšc się nad tym, co usłyszała. Chciała mu co� odpowiedzieć, ale nie wiedziała, jakie dobrać słowa, by nie wyj�ć na głupiutkš trzpiotkę.
- Blaise... - bardzo trudno było jej mówić. Zupełnie tak, jakby dopiero uczyła się budować zdania - ... ja wiem, że nie jestem tak mšdra jak Hermiona... wiem, że mam wiele wad, nie jestem doskonała, ale chciałam ci co� ofiarować... i my�lę, że czym� takim...
- Gin, przestań.... To nie chodzi o to, że ty musisz mi co� ofiarować i że ja będę cię do kogo� porównywać. Mnie na tym nie zależy, zależy mi na tobie. Jeste� sobš i jeste� dla mnie wyjštkowa. Jeste� dla mnie ważna. Kim� innym bym się zanudził, a ty... wła�nie na tobie mi zależy i dopóki nie będziesz naprawdę gotowa... nie zrobimy tego. To nie znaczy, oczywi�cie, że nie chcę. Bardzo chcę, ale jeszcze nie teraz, jeszcze jest za wcze�nie. Mnie zależy na tobie, a nie na seksie z tobš... – Zabini starał się mówić spokojnie.
Virginia wpatrywała się w chłopaka zaskoczona. Najpierw chciała na niego nakrzyczeć, że nie liczy się z jej potrzebami, ale za chwilę zrozumiała, że zraniłaby go tylko takim postępowaniem. Zabini pocałował jš delikatnie. Wspięła się na palce i oddała mu pocałunek. Doprowadzała jš do szaleństwa �wiadomo�ć, że on jest tak bardzo podniecony, pragnęła poczuć go w sobie, nawet gdyby miła to opłacić największym bólem. Tylko, że jej też na nim zależało i skoro chciał poczekać na to, aż naprawdę będzie gotowa, to ona również okaże trochę cierpliwo�ci. Poczuła nawet wdzięczno�ć za troskę o jej dobro.
- Ale mogę cię pie�cić, prawda? – spytała, gdy już zabrakło jej tchu na pocałunek.
- A tylko spróbowałaby� nie - odpowiedział Blaise, ujšł jej pełnš pier� w dłoń i zaczšł całować.
Ginny nic nie odpowiedziała tylko cicho jęknęła. Zęby Blaise’a delikatnie zacisnęły się na sutku, a jego ręka wsunęła się między jej uda. Dziewczyna wygięła biodra w oczekiwaniu na kolejna pieszczotę, a dłoniš sięgnęła po jego erekcję. Nie chciała tylko brać, zamierzała też dawać.
Blaise jęknšł gło�no i odsunšł delikatnie jej dłoń.
- Najpierw ja, kochanie - szepnšł jej do ucha. Uklškł przed niš, całował jej brzuch i delikatnie gładził po�ladki Virginii. Dziewczyna zamknęła oczy i zacisnęła pišstki na włosach chłopaka. Krzyknęła, kiedy jego palce delikatnie w�lizgnęły się do mokrego wnętrza, a język zaczšł drażnić nabrzmiałš łechtaczkę. Miała wrażenie, że za chwilę zemdleje.
Nagle Blaise podniósł głowę i spojrzał w zamglone oczy dziewczyny.
- Weasley, je�li my�lisz, że gdy jutro wrócimy do szkoły, uwolnisz się ode mnie, to się mylisz. Jeste� moja. Jasne? – perfidnie wykorzystał moment, w którym nawet nie była w stanie my�leć o jakimkolwiek droczeniu się bšd� kłótni.
- Jasne – w tej chwili odpowiedziałaby w ten sposób nawet na stwierdzenie, że �lizgoni żšdzš, a Gryfoni to ciołki.
- To bardzo dobrze - mruknšł Blaise i ponownie wrócił do ciekawej, zajmujšcej i miłej czynno�ci.
Ginny krzyknęła bardzo gło�no, bo spełnienie przyszło zbyt szybko i gwałtownie. Gdyby Blaise nie przytrzymywał jej bioder osunęłaby się na podsadzkę. Chłopak przycišgnšł jš do siebie i gwałtownie pocałował wargi dziewczyny. Virginia przywarła do niego, a jej dłonie niecierpliwie pie�ciły jego umię�nionš klatkę piersiowš i brzuch.
- Połóż się, proszę - wyszeptała mu do ucha i leciutko go popchnęła. Blaise był tak podniecony, że pozwalał jej robić ze sobš wszystko. Ginny pochyliła się i zaczęła ssać twardš główkę męsko�ci, doprowadzajšc swojego kochanka na szczyt uniesień.
Po wszystkim leżeli na zimnych kafelkach, ale im to nie przeszkadzało.
- Jestem twój, malutka – wyszeptał jej do ucha.
Ginny wtuliła się w Blaise’a i rozmy�lała o tym, jak poważnie brzmiš deklaracje: „jeste� moja”, „jestem twój”. W tym momencie nie liczyło się, czy będš ze sobš na długo, czy kiedy� będš z kim� innym. Teraz byli razem i tylko to się liczyło, nic innego nie miało znaczenia.

***
Hermiona przyglšdała się, jak Draco przyrzšdza �niadanie, jakby gotował dla pułku wojska. Widocznie uznał, że w Nowym Roku wszyscy będš mieli o wiele większe apetyty. Dziewczyna stała przez chwilę na progu kuchni, by wreszcie podje�ć do młodego mężczyzny skupiajšcego całš swš uwagę na zawarto�ci lodówki, a następnie przytulić się do jego nagich pleców.
- Wiesz, Malfoy... Nie sadziłam, że kiedykolwiek spędzę z tobš jakiekolwiek �więta... no chyba, że Halloween... przy twoim grobie – zaczęła cicho.
- Oczywi�cie, to ty by� mnie do tego grobu wpakowała? – zadrwił chłopak.
- Oczywi�cie... i dalej mam szansę – zgodziła się Hermiona.
- Tak? – zdziwił się.
- Mogę cię wykończyć nadmiarem seksu – stwierdziła panna Granger.
- Prędzej to ja cię wykończę - Draco wiedział lepiej.
- Ty mnie? - zdziwiła się Hermiona.
- Tak, bo jestem silniejszy i lubię być górš. Uwielbiam słuchać, jak jęczysz z rozkoszy – u�miechnšł się rado�nie.
- I nawzajem - odpaliła.
- Wiesz? Tylko mnie się to trochę rzadziej zdarza... – powiedział.
- Bo jeste� uparciuch – odrzekła dziewczyna.
- No wła�nie - jego u�miech stał się jeszcze szerszy.
- I gbur, bo nie pozwalasz się odwdzięczyć! – dodała Hermiona.
- Nie gbur, tylko lubię ci sprawiać przyjemno�ć - zaprzeczył stanowczo.
Położyła dłonie na jego plecach i wspięła się na palce.
- A nie pomy�lałe� matołku... - wyszeptała -... że mi sprawia rado�ć dawanie przyjemno�ci tobie.
Odwrócił się plecami do lodówki i wbił w niš uważne spojrzenie, a następnie przechylił głowę. Na moment przestały go interesować produkty żywno�ciowe, które jeszcze niedawno pochłaniały jego uwagę. Jajka, cebula, czosnek, kiełbasa, cytryna, sos czekoladowy i karmel przestały być teraz ważne.
Hermiona wpatrywała się w szare tęczówki chłopaka. Pogłaskał jš po policzku i czule pocałował.
- Dzi� pozwolę ci na wszystko, co zechcesz - usłyszała delikatny szept tuż przy swoim uchu.
- Ja tobie też - odpowiedziała żarliwie i mocno się do niego przytuliła. - Chyba, że wcze�niej się otruję tš jajecznicš... – mruknęła pod nosem.
- Och, nie martw się, dla ciebie będzie tradycyjna – zapewnił jš Draco.
- Draco... A ty wiesz, jak się robi tradycyjnš jajecznicę? – zakpiła.
- Nie wierzysz w to? – spytał z zainteresowaniem.
- Szczerze powiedziawszy, to niezbyt - mruknęła Hermiona.
- No, wiesz co?! Za to musi cię spotkać kara. Nie wierzyć w umiejętno�ci Draco Malfoya... – wykrzyknšł arystokrata.
- Kara? – Hermiona spojrzała na niego zaskoczona.
- Tak! Za karę będziesz musiała zawołać Dzikiego i Wiewiórę na �niadanie.... Ja wolę nie ryzykować – o�wiadczył Smok.
- Boisz się! – za�miała się dziewczyna.
- Wcale nie... Po prostu wiem, że on kobiety nie uderzy... – powiedział szybko chłopak.
- Jasne - Hermiona spojrzała na Dracona tak dziwnie, że poczuł się trochę nieswojo.
- No co? - wzruszył ramionami.
- Nic, pójdę po nich, a ty możesz mi zrobić takš jajecznicę, jak i dla Wiewióry. Chętnie spróbuję smoczej, eksperymentalnej kuchni - u�miechnęła się łobuzersko, a Draco poczuł się doceniony i radosny jak skowronek. - Dla Zabiniego radziłabym jednak przygotować tradycyjnš, on może wykitować, jak zobaczy co� dziwnego.
- On dostanie to, co wszyscy - stanowczo oznajmił Draco. - Co mam się dla niego starać...
- Jak chcesz. Idę na niebezpiecznš misję – poinformowała Gryfonka.
- Powodzenia i napisz z frontu! – odpowiedział wesoło Malfoy.
Hermiona roze�miała się i wybiegła z kuchni.

***
Pół godziny pó�niej wszyscy biesiadnicy zebrali się w kuchni i cieszyli... ciekawym �niadaniem. Nawet Blaise zjadł wszystko bez mrugnięcia okiem. Oczywi�cie, oprócz ludzkich stworzeń, były tam też istoty wyższego rzędu, takie jak dwa koty i pies. Przecinek, by nie zostać zauważonym przez te dwa miauczšce potwory, schował się pod stołem i tylko od czasu do czasu przypominał o swoim istnieniu. W końcu należało mu podrzucić co smaczniejszy kšsek.
- Kto pozmywa? - spytała niewinnie Hermiona.
- Dracu� robił �niadanko, to nie musi - Ginny okazała wszem i wobec swoje miłosierdzie.
- Tylko nie Dracu�! - żachnšł się blondas.
- Okey, Smoczku, sorry - Virginia podskoczyła i cmoknęła go w policzek.
- Kurczysz się, Wiewióra - Blaise zło�liwie się u�miechnšł, a Ginny się naburmuszyła.
- A ty nie zmieniaj tematu, Zabini - Hermiona zmarszczyła brwi. - Draco robił �niadanie, a Blaise zmywa, to chyba uczciwy układ, prawda?
- Hej! A wy co będziecie robić? - zapytał Blaise, któremu wcale nie u�miechało się mycie garnków.
- My nas spakujemy, bo, jakby nie było, jutro musimy wracać do szkoły - mruknęła Hermiona, której po raz pierwszy perspektywa powrotu do Hogwartu niezbyt się spodobała.
- To ja skoczę do domu. W końcu nie zostawię tu Przecinka - powiedział Draco i pogłaskał psa po łbie. – Hermiona, chcesz i�ć ze mnš? Przecież ty też już masz pozwolenie na teleportację.
Dziewczyna przez chwilę się wahała, ale w końcu ciekawo�ć zwyciężyła. Zawsze korciło jš, by zobaczyć, jak mieszka Draco Malfoy.
- A co ja mam robić? - spytała Ginny marszczšc nosek.
- Możesz wycierać naczynia... przydasz się na co� - oznajmił z nadziejš Blaise.
- A co będę z tego miała? - dziewczyna zmarszczyła nos jeszcze bardziej. Brunet już miał powiedzieć, że wszystko, co zechce, ale, jako że był słownym człowiekiem i nie lubił rzucać słów na wiatr, w porę ugryzł się w język.
- Co� wymy�lę - oznajmił u�miechajšc się słodko. - Nie pożałujesz...
Ginny cmoknęła z niesmakiem, ale skinęła głowš na znak zgody.
- A wy nie zdemolujcie starym Smoka sypialni - rzuciła w stronę Hermiony i Dracona z najbardziej niewinnym u�miechem pod słońcem. Nie�wiadomie podsunęła Malfoyowi Juniorowi zabójczy pomysł.

***
Hermiona, Draco i bardzo wystraszony Przecinek teleportowali się prosto do salonu w posiadło�ci Malfoyów
- Heeeeeeeeeeeeej! Jest tu kto? - Draco zawył rado�nie, tak, że słychać go było w całym domu.
- Draco, ciszej - Hermiona z zainteresowaniem rozglšdała się po salonie utrzymanym w ciepłych barwach.
Nagle, nie wiadomo skšd, pojawił się wiekowy, brodaty czarodziej, który jakby nigdy nic przeszedł przez �cianę.
- Draconie, twoi szanowni rodziciele, majšc na względzie swe słabowite zdrowie, udali się na wakacje i wrócš dzi� wieczorem. A ty, jak każdy porzšdny młody człowiek, nie powiniene� tak krzyczeć. Ta młoda dama ma racje. Ucisz się, chłopcze – zganił Smoka duch.
- Herm, chciałem ci przedstawić mojego przodka, Ulryka Malfoya. Jakby� nie zauważyła, jest duchem. Upierdliwym – rzekł z powagš Draco rzucajšc roze�lone spojrzenie duchowi, który „odpłynšł” w kierunku przeciwległej �ciany.
- Jestem istotš, która przekroczyła już zwykłe ludzkie cielesne bariery i sam jeste� upierdliwy, gówniarzu! – Draco był niemal pewien, że duch pokazał mu zza �ciany nieprzyzwoity gest.
Hermiona się roze�miała, a Malfoy pokazał jej język, jednak potem sam też się u�miechnšł.
- Słabowite zdrowie, też mi co� – pokręcił głowš z niedowierzaniem. – Chata wolna, Szczotu�, co oznacza, że możemy pofiglować... – ugryzł delikatnie płatek jej ucha i Hermiona się zarumieniła. Bšd� co bšd�, była jeszcze dosyć niewinna. - Chcesz popływać?
- Że co?! – wyglšdała na mocno zaskoczonš.
- Mam na my�li basen, a twoje my�li sš kosmate – wyja�nił spokojnie Malfoy Junior.
- Wcale nie! – rumieniec Hermiony się pogłębił.
- Uwielbiam te zaróżowione policzki – rzekł Draco u�miechajšc się do niej łobuzersko.
- ... – Hermiona nie wiedziała co odpowiedzieć.
- Tunia, jeste� słodka, ale nie rób buzi w ciup i nie marszcz noska, bo mi sprawiasz przykro�ć. To jak będzie, chcesz się pochlupać? – spytał, a jego u�miech stał się jeszcze szerszy.
- A duży chociaż ten basen? – spytała z zaciekawieniem Gryfonka. Bardzo lubiła pływać.
- Sama się przekonasz... Mały na pewno nie jest – odpowiedział Draco.
- Okey, chcę popływać, nawet chętnie – u�miechnęła się szeroko.
- Madame – Draco zrobił poważnš minę i podał jej swoje ramię.
- Merci monsieur – odrzekła kurtuazyjnie i przyjęła ofertę.
Po kilku minutach znale�li się na basenie. Draco, nie czekajšc na Hermionę, rozebrał się do naga i skoczył do ciepłej wody.
- No co, mała, cykasz? – spytał, wynurzywszy się
- Wcale nie... mały! – odpowiedziała zadziornie Gryfonka.
- Granger, we mnie nie ma nic małego! – zaznaczył arystokrata.
- Jest.... skromno�ć i pow�cišgliwo�ć - odkrzyknęła dziewczyna i zrzuciła z siebie ubranie. Po chwili była już w samej bieli�nie.
- No co? Nie jestem pow�cišgliwym i skromnym człowiekiem?! – odpowiedział mężczyzna bez cienia skromno�ci.
W akustycznym pomieszczeniu rozległ się perlisty �miech Hermiony. Chłopak wzruszył ramionami i przyglšdał się z zaciekawieniem, jak dziewczyna �cišga z siebie skromne, białe figi i stanik. Po chwili panna Granger nurkowała już w cieplutkiej wodzie basenu.
Trochę baraszkowali w wodzie jak małe dzieci. Bawili się w berka i co chwile słychać było �miechy i piski. Po pół godzinie wybryków Draco złapał Hermionę i przycisnšł jš do �cianki.
- No i co teraz, Granger? Jeste� w mojej mocy... i jeszcze jeste� mi co� winna – powiedział.
- A niby co? – spytała, udajšc, że nie ma zielono pojęcia, o czym chłopak mówi.
- A nie pamiętasz, co mówiła� rano? Że zrobisz... WSZYSTKO – przypomniał jej blondyn.
- Pamiętam - Hermiona patrzyła Draconowi w oczy. Czuła jak jego dłoń delikatnie pie�ci pod wodš jej biodro, brzuch i powoli przesuwa się na piersi.
- No i co z tš obietnicš? - sugestywnie uniósł brew i przechylił głowę. - Nadal aktualna?
Dziewczyna pokiwała nie�miało głowš. Była całkowicie pewna, że pragnie być z Draconem. Bardzo pragnie.
- To zrób co� dla mnie, kochanie, i usišd� na brzegu basenu, dobrze? - pocałował delikatnie płatek jej ucha.
Dziewczyna była trochę zdziwiona życzeniem Dracona, ale bez słowa zrobiła to, o co poprosił. I już po chwili cichutko jęknęła. Draco zaczšł jš całować. Lecz nie tak jak dotychczas. Jego usta sunęły w górę jej nóg. Zaczšł od kostek, a pó�niej wędrował coraz wyżej. Bawił się jej pragnieniem. Powoli dawkował przyjemno�ć. Był niczym prawdziwy wirtuoz rozkoszy.
Położył dłonie na biodrach dziewczyny i delikatnie gładził napiętš skórę, wywołujšc w jej ciele nowe fale przyjemno�ci. Jego język zataczał teraz drobne kręgi wokół pępka i Hermiona bezwolnie pojękiwała pod wpływem subtelnych pieszczot.
- Tak ci dobrze? - spytał, podnoszšc głowę i zaglšdajšc w jej ciemnoorzechowe oczy. Skinęła jedynie, niezdolna nic powiedzieć i spragniona dalszej porcji erotycznej uczty, którš jej zaserwował. Nie wiedziała, że to dopiero przedsmak. Draco zszedł ustami niżej i dotknšł jej wilgotnej kobieco�ci. Hermiona prawie krzyknęła. Przestały jš hamować jakiekolwiek bariery. Chciała więcej i więcej. Chciała jego. Ale nie pomagały żadne pro�by czy błagania. Draco był nieugięty. To on o wszystkim decydował, a Hermiona mogła tylko poddać się jego woli.
Szerzej rozchylił nogi dziewczyny, a jego pocałunki stały się bardziej namiętne i gorętsze, zupełnie tak jak odczucia Hermiony. Krzyknęła gło�no i całkowicie dała się unie�ć fali przyjemno�ci, która ogarnęła jej ciało. Malfoy przytrzymał mocno biodra kochanki, nie pozwalajšc jej na żaden ruch i z rozkoszš smakował jej wnętrze, upajajšc się gwałtownymi reakcjami dziewczyny.

***
Piętna�cie minut pó�niej Hermiona leżała w wielkim łożu i patrzyła, jak Draco rozpala w kominku. Sypialnia, w której się znajdowała, była ogromna i należała do rodziców Malfoya. Hermiona nawet dobrze nie pamiętała, jak się tu znalazła. Po kolejnej fali rozkoszy po prostu ujrzała wszechogarniajšcš ciemno�ć, a kiedy pó�niej otworzyła oczy, znajdowała się już w tej komnacie.
Obserwowała go w milczeniu. Był ubrany jedynie w czarny szlafrok. Obejrzał się z niepokojem i u�miechnšł się, widzšc, że odzyskała przytomno�ć. Na stoliku obok stała szklanka wody, którš obmył jej twarz.
- Masz, napij się – powiedział, zbliżajšc szklankę z resztš płynu do jej warg. - Zemdlała� - szepnšł jej do ucha, kiedy łapczywie piła wodę. - Trochę się przestraszyłem.
- Nic się nie stało. Naprawdę. Byłam po prostu.... Boże, Draco co� ty mi zrobił? – spytała spoglšdajšc na niego znad szklanki. Czuła, że na twarzy rozkwitajš jej rumieńce.
- Chciałem ci tylko zrobić dobrze. Mam nadzieje, że się udało – wyja�nił cicho.
- Przecież wiesz ... – powiedziała Hermiona i rozejrzała się po pokoju. - To sypialnia twoich rodziców? Chyba nie powinni�my... - zapytała
- Oj daj spokój, ich przecież nie ma, a majš największe łóżko w tym domu – przerwał jej łagodnie.
- Ale ja bym chciała zobaczyć twój pokój – zażšdała dziewczyna.
Draco jęknšł zrozpaczony.
- Jeste� pewna? Moje wyrko nie jest nawet w połowie tak imponujšce, chociaż do skromnych nie należy - Malfoy zrobił minę skrzywdzonego Przecinka.
- Jezu, człowieku, nie chcę oglšdać twojego łóżka ani się w nim kła�ć. Chcę po prostu zobaczyć twój pokój – Gryfonka spojrzała na niego znad szklanki.
- No dobrze, chod�... Tylko poczekaj, musisz w co� się ubrać – Draco dał za wygranš. Następnie podszedł do dużej szafy stojšcej w rogu sypialni.
- To nie wzišłe� moich rzeczy z basenu? - spytała zaskoczona, obserwujšc, jak wyjmuje ciuchy z szafy.
- Nie, kochanie, niosłem ciebie, ciuchy zostały na dole, ale nie przejmuj się... Ubierz koszulę nocnš mojej matki i jej szlafrok – podał jej rzeczy.
- No wiesz? A jak co� zniszczę? One sš na mnie za duże – Hermiona spojrzała na rzeczy, które trzymał, z obawš. Wyglšdały na drogie.
- To chod� nago - warknšł Draco.
Dziewczyna przez chwilę wpatrywała się w jego wycišgniętš dłoń, by w końcu wzišć od niego rzeczy.
- Gniewasz się? - spytała nie�miało, zakładajšc koszulę nocnš.
- Tak, bo chciałem kochać cię i sprawiać ci rozkosz na najfajniejszym wyrku w tym domu, a ty chcesz sobie pooglšdać mój pokój... Przepraszam - dodał widzšc smutnš minę Hermiony.
- Draco, kochanie, ale dla mnie się nie liczy, gdzie to zrobimy, byleby�my byli razem – zapewniła go.
Malfoy powoli usiadł na łóżku i dotknšł policzka Hermiony.
- Tunia... Przecież do tej pory oponowała� i ... byłem pewny, że teraz też to zrobisz – powiedział, spoglšdajšc na niš spod grzywki.
- A co je�li ja chcę się z tobš kochać? – spytała �miało.
- NAPRAWDĘ?! – wykrzyknšł zaskoczony.
- Draco, przecież gdybym tego nie chciała, nie byłoby mnie tutaj. W momencie, gdy padła propozycja, że się tu przeniesiemy, wiedziałam, że do tego dojdzie i nie mam nic przeciwko – wyja�niła.
- A ja nie wiedziałem, że do tego dojdzie i wcale nie zamierzam cię ani uwodzić, ani do niczego zmuszać. Chciałem ci dać tylko trochę rozkoszy - powiedział łagodnie Draco i jš przytulił.
- Ale ja chcę ci się oddać i naprawdę nieważne, gdzie to zrobimy. Szczerze powiedziawszy, nawet wolę się kochać w pokoju, który jest twój, Draco. Poza tym, chcę zobaczyć jak mieszkasz – dziewczyna spojrzała na niego uważnie i u�miechnęła się.
- Naprawdę chcesz mi się oddać? - Draco był trochę zaskoczony. W odpowiedzi goršco go pocałowała i przytuliła się mocniej.
- Naprawdę - odrzekła pewnym głosem.

*
Draco z wielkim oporem zabrał Hermionę do swego królestwa. Była tam zbieranina wielu naprawdę dziwnych rzeczy. Hermionę jednak najbardziej zainteresowała tarcza do lotek. Wydawałaby się zupełnie zwykłš, mugolskš tarczš. Zastanowiło jš, dlaczego Draco na jej widok skrzywił się dosyć dziwne i udawał, że w ogóle nie wie, co ona tam robi
- Mugolska zabawka? - zażartowała Hermiona.
- No, nie do końca - niechętnie odpowiedział Draco i spu�cił wzrok.
- Aha, zaczarowałe�... No to masz podobne hobby, jak pan Weasley. On zbiera mugolskie rzeczy i na nich eksperymentuje... Miał nawet latajšcy samochód – stwierdziła dziewczyna, uważnie przyglšdajšc się przedmiotowi wiszšcemu na drzwiach.
Draco jeszcze miesišc wcze�niej oburzyłby się na takie porówna, ale teraz zareagował zupełnie inaczej.
- Latajšcy wóz?! - krzyknšł entuzjastycznie. Jego naprawdę interesowało takie eksperymentowanie i to coraz bardziej. Zastanawiał się, co na to powiedziałby jego stary.
- Tak, ale już nie ma. Zwiał do Zakazanego – poinformowała Gryfonka.
- Aha, już pamiętam, to ta historię z Potterem... – przypomniał sobie, o jakim samochodzie mowa.
- No, dasz pograć? Ciekawe jakiego mam cela - wbiła w niego swoje piękne, orzechowe oczy.
Kurczę - pomy�lał chłopak i żołšdek mu się na chwilę mocno skurczył.
- Ale wiesz.... – zaczšł.
- No, Draco, proszę... Rzucę tylko raz – zaczęła błagać Hermiona.
- Hermi, przecież nie przyszli�my tu żeby... – zaczšł raz jeszcze.
- Oj, Draco, daj się pobawić - powiedziała i wzięła leżšce na biurku lotki.
Przymierzyła się i rzuciła jednš. Co prawda nie trafiła w �rodek, ale bardzo blisko, a efekt i tak był bardzo ciekawy.
Z zaskoczeniem usłyszała swój własny głos mówišcy: "Draconie Malfoy, lecę na ciebie."
Popatrzyła na chłopaka ze zdziwieniem i powiedziała:
- Wow, nie wiedziałam, że marzysz o takim tek�cie z moich ust. No, no... - obrzuciła go znaczšcym spojrzeniem. - Dobra, ciekawe, co się stanie, jak trafię w �rodek tarczy...
- Nic nadzwyczajnego.... - Draco wyglšdał na zawstydzonego.
- Nie? - spytała zalotnie. - Ale ja bardzo chciałabym to usłyszeć – na te słowa twarz Malfoya nabrała buraczanego koloru.
- Oj, Hermi, daj spokój... Wtedy jeszcze cię nie lubiłem - pšs na bladych policzkach jeszcze bardziej się pogłębił.
- Lubić to mnie może i nie lubiłe�, ale chciałe� usłyszeć jak mówię, że na ciebie lecę, prawda? – spytała dziewczyna.
- Byłem gówniarzem. To miał być tylko taki żart – wytłumaczył Draco.
- Więc nic się nie stanie jak trafię w �rodek - to powiedziawszy wzięła lotkę i ponownie rzuciła w stronę tarczy. Tym razem nie spudłowała, a do jej uszu dobiegły słowa: „Draco, jeste� moim panem” wypowiadane głosem Harry`ego.
- O! – powiedziała, udajšc zaskoczenie - Widzę, że jeste� też ambitny! Chciałby�, żeby Harry ci służył? - spytała zalotnie i podeszła do Dracona. Bardzo blisko.
- Szczeniacki wybryk - chłopak wzruszył ramionami i odwrócił wzrok, który padł teraz na ładne, spore, pojedyncze łóżko, w tej chwili zawalone mnóstwem czystych podkoszulek, skarpetek i slipek, których nie sprzštnšł od... dłuższego czasu. Jego konsternacja pogłębiła się, gdy dojrzał wystajšcy spod materaca róg pisemka dla panów...
O żesz kur*wa - pomy�lał mało inteligentnie
Hermiona również zauważyła tš szczególnego rodzaju prasę i spojrzała na Dracona z błyskiem w oku.
- Wiesz, zawsze chciałam zobaczyć, jak wyglšdajš takie czarodziejskie pisemko – rzekła.
- Ale ja jestem pewien, że cię to nie zainteresuje... Zresztš to nie moje i ja je tylko czytałem.
Na to ostatnie stwierdzenie Hermiona zareagowała �miechem - mężczy�ni byli tak łatwi do przejrzenia.
- No i co się �miejesz? Takie zabawne, że mój ojciec trzyma takie rzeczy? Co się dziwisz, że sobie wzišłem? - naburmuszył się.
- Chcesz mi wmówić, że to gazetka twojego starszego? Draco, czy ty mnie masz za idiotkę? Nie zauważyłe�, że się przyja�nię z dwoma facetami i mam przyjaciółkę, która posiada sze�ciu braci? No już dobrze – dodała zauważywszy, jak bardzo zrzedła mu mina. Draco przeklinał siebie w duchu za brak porzšdku w pokoju.
- Hej, ja cię za to nie potępiam - powiedziała cicho. - Draco, ja naprawdę nie mam nic przeciwko temu. Każdy z nas musi zaspokoić w sobie tę szczególna ciekawo�ć. Wierzę, że ty to tylko czytałe� – spojrzała na niego uważnie.
- Wyszedłem na kretyna? – spytał zawstydzony.
- Nie bardziej niż zazwyczaj... ale i tak cię lubię... – u�miechnęła się lekko.
- Tylko lubisz? - zapytał Draco i z niebezpiecznym błyskiem w oku zbliżył się do niej jeszcze bardziej.
- No, może co� więcej... – zgodziła się Hermiona.
- W takim razie może pokażesz mi, o ile więcej... – zaproponował, unoszšc brew do góry.
- Jeste� pewien, że tego chcesz, Malfoy? - spytała zalotnie.
- Jestem bardziej niż pewien, Granger - objšł jš i gwałtownie pocałował. Goršcy pocałunek powoli zamienił się w delikatnš, zmysłowš pieszczotę.
- W takim razie ci pokażę - szepnęła Hermiona, odrywajšc usta od jego warg i podchodzšc do jego łóżka. Następnie jednym zamaszystym ruchem zwaliła całš garderobę chłopaka na podłogę, pozostawiajšc wolne łóżko.
- Wow, jestem pod wrażeniem - zadrwił Draco i po chwili wylšdował na łóżku, rzucony nań brutalnie przez dziewczynę.
- No i co? - spytała niewinnie, kładšc się na nim.
- To, kochanie - odrzekł on i przewrócił dziewczynę na plecy.
- Hej, to niesprawiedliwe! Jeste� silniejszy! – krzyknęła oburzona.
Draco za�miał się i z powrotem przekręcił się tak, że leżała na nim.
- Tak może być? - zapytał z ciepłym u�miechem i delikatnie zsunšł z jej ramion, odpiętš pod szyjš, jedwabnš koszulę swojego ojca, którš na niš wcze�niej zarzucił i w której dziewczyna dosłownie się topiła.
- A wiesz, że to trochę... perwersyjne - powiedziała Hermiona, kiedy Draco całował jej szyję.
- Perwersyjne? - Draco spojrzał na niš zdumiony. Nie za bardzo wiedział, o co jej chodzi.
- Najpierw leżałam nago w łóżku twoich rodziców, teraz �cišgasz ze mnie koszulę swojego staruszka , a co będzie, jak oni wrócš do domu? – wyja�niła, spoglšdajšc na niego rozbawiona.
- To lepiej dla nich, żeby tu nie wchodzili, Tuniu – odpowiedział Draco.
- Skoro tak mówisz... - dziewczyna nie miała ochoty protestować. Miała jedynie ochotę na to, żeby Draco kontynuował to, co zaczšł
Chłopak delikatnie gładził odkryte ramię Hermiony. Jego dotyk niemal parzył jej skórę. Jęknęła cichutko pod wpływem tej niewinnej pieszczoty i rozwišzała szlafrok Malfoya. Niecierpliwie całowała jego szyję i klatkę piersiowš, a dłoń zsunęła na biodra i brzuch swojego mężczyzny i gładziła go czule, doprowadzajšc chłopaka niemal do szaleństwa.
- Hermiona, proszę, ja tego nie zniosę - wyszeptał, kilka minut pó�niej, gdy jej wargi zatrzymały się na rozpalonej skórze podbrzusza.
- Pozwól mi, błagam - podniosła głowę i spojrzała na niego z czuło�ciš.
- Dziewczyno, ty mnie wykończysz - jęknšł Draco, ale wcale nie oponował.
Był tylko zwykłym mężczyznš, który nie potrafił niczego odmówić kobiecie.
Hermiona zaczęła schodzić ustami coraz niżej. Powoli objęła ustami jego naprężony członek, a Draco jęknšł z rozkoszy. Gryfonce podobało się to coraz bardziej. Teraz to ona rzšdziła, to ona dawała mu przyjemno�ć i to od niej zależało, co będzie się działo dalej.
Z czuło�ciš obdarzała go intymnymi pieszczotami. Całowała, gładziła dłońmi jego męsko�ć, by za chwilę znowu ssać delikatnie twardš główkę. Draco jęczał coraz gło�niej, a dłonie z całej siły zacisnšł na kapie przykrywajšcej łóżko. Miał wrażenie, że za chwilę umrze z rozkoszy. Nigdy wcze�niej nie pie�ciła go tak żadna dziewczyna; tylko on sam całował tak niemal każdš, z którš się kochał, ponieważ uważał, że kobiety tego potrzebujš. Nie miał pojęcia, że można czuć co� tak cudownego, jak czuł w tej chwili.
Nie sšdził, że jakakolwiek kobieta będzie chciała obdarzyć go takimi pieszczotami. Ale to nie była jaka� tam dziewczyna. To była Hermiona Jane Granger. Jego Szczotunia. W pewnym momencie poczuł, że dłużej tego już nie wytrzyma. Jeszcze chwila i wszystkie jego plany na dzisiejszy dzień wezmš w łeb.
- Hermi...
- Ja tego chcę - dziewczyna nie dała mu dokończyć i na powrót wróciła do przerwanych pieszczot.
Draco nie mógł już dłużej tłumić swoich reakcji w żaden sposób. Szlochał i krzyczał z rozkoszy, sprawiajšc Hermionie jeszcze większš rado�ć z dawania mu przyjemno�ci. Spełnienie, które przeżył, było nieporównywalne z niczym innym w jego krótkim, nastoletnim życiu. Zupełnie się nie kontrolował i czuł zawstydzenie, że pozwolił Hermionie doprowadzić się tak daleko. Do samego końca
Dziewczyna przełknęła całe nasienie mężczyzny, krzywišc się leciutko z powodu niezbyt przyjemnego smaku, ale to jej nie przeszkadzało. Najważniejszye, że dała mu tak wspaniałš rozkosz. Hermiona podcišgnęła się do góry i położyła przy Draconie całujšc go delikatnie w policzek. Chłopak przycišgnšł jš do siebie i mocno objšł. Chciał jej podziękować za to, co zrobiła, ale nie wiedział, co powiedzieć. W jakie słowa ubrać to, co czuje.
- Dziękuję - wyszeptał wreszcie i pocałował jš w czubek głowy.
Hermiona u�miechnęła się delikatnie i jeszcze mocniej się w niego wtuliła.
- Jeste� kochany - wyszeptała po kilku chwilach, podczas których Draco pie�cił delikatnie jej kark i plecy.
Była spragniona jego blisko�ci i bardzo pobudzona, dlatego każde dotknięcie rozpalało jš jeszcze bardziej, ale jednocze�nie łagodziło jej napięcie.
- Skoro ja jestem kochany, to co mam powiedzieć o tobie, skarbie? - zapytał. - Jeste� najsłodszš istotš jakš znam.
Hermiona za�miała się gło�no i przekręciła się tak, że teraz leżała na boku. Przez przypadek ruszyła nogš i u�miechnęła się po kobiecemu.
- Czyżby� powracał do życia, czy po prostu cieszysz się, że jestem z tobš? – spytała.
- Cicho, kobieto. On jest bardzo nie�miały i jeszcze się przestraszy – uciszył jš Draco.
- Och, czyli Blaise miał racje; jaki pan, taki kram – stwierdziła przekornie Hermiona.
- Nie blu�nij. On jest naprawdę nie�miały i wstydliwy, najlepiej będzie, jak sama się nim zaopiekujesz. Może go gdzie� schowamy? – zaproponował.
- Malfoy, �miesz twierdzić, że jest w tobie cokolwiek nie�miałego i wstydliwego? - Hermiona roze�miała się rado�nie. - Ale tupet!
- Panno Granger... - warknšł zirytowany jej zachowaniem Draco -... jeżeli się pani natychmiast nie uspokoi, ukażę paniš za niesubordynację!
- Ciekawe jak? - dziewczyna nie wyglšdała ani na skonsternowanš, ani na przestraszonš.
- Tak - szepnšł jej do ucha chłopak i przeturlał się na niš. Hermiona krzyknęła cicho z zaskoczenia, a za chwilę leżała przygnieciona do łóżka twardym, goršcym ciałem kochanka i oddawała jego namiętne, słodko - gorzkie pocałunki.
Draco zerwał z niej jedwabny przyodziewek i rzucił w kšt. Nieistotne, że oderwał kilka guzików, bo zupełnie inne rzeczy pochłaniały jego uwagę.
Z zachwytem patrzył na nagie ciało panny Granger. Było piękne. Ona cała była piękna. Zaczšł całować jej twarz, a jego dłoń w�lizgnęła się pomiędzy jej uda. Chciał jš przygotować do tego, co miało nastšpić. Nie chciał jej sprawiać niepotrzebnego cierpienia. Chciał, aby jej było jak najprzyjemniej, żeby krzyczała z rozkoszy, tego wła�nie pragnšł. Gdyby mógł, przychyliłby jej nieba. Za sam fakt, że istniała i że z nim była.
Delikatnie całował szyję dziewczyny, jej ramiona, piersi i brzuch. Jego dłoń błšdziła p, udach i biodrach Hermiony, co jaki� czas delikatnie muskajšc goršcš i wilgotnš kobieco�ć. Dziewczyna jęczała cichutko.
- Miona... - szepnšł nagle cichutko, podnoszšc głowę - ... Na pewno tego chcesz?
Przytaknęła żarliwie.
- Ale wiesz, że będzie bolało - popatrzył na niš z troskš.
- To nic - u�miechnęła się delikatnie. - Ja bardzo ciebie pragnę.
Pocałował delikatnie jej brzuch i zszedł wargami niżej, by lizać cipkę dziewczyny. Krzyknęła z rozkoszy i wygięła się w łuk. Zmysłowe pieszczoty sprawiły, że bardzo szybko osišgnęła spełnienie.
- Draco, błagam cię, chcę cię poczuć w sobie - szepnęła cichutko przez łzy.
Draco podcišgnšł się na rękach i uważnie przyjrzał się twarzy Hermiony. Miał nadzieję, że po wszystkim nie będzie tego żałowała. On na pewno nie będzie żałował. I nie chodziło o to, że była jego pierwszš dziewicš, ale o to, że to była sobš. Bardzo powoli i ostrożnie posiadł dziewczynę, ale Szczotunia chciała inaczej. Objęła go nogami i wygięła biodra ku przodowi, a on po prostu nie mógł się powstrzymać.
Hermiona cicho krzyknęła, bo mimo wszystko poczuła ból, a Draco natychmiast stał się na powrót delikatny.
- Przepraszam kochanie - wyszeptał, poruszajšc się w niej powolutku.
- Nie szkodzi - w odpowiedzi u�miechnęła się do niego blado - Nie chcę, żeby� się powstrzymywał.
- Cii... - jego wargi przywarły do szyi dziewczyny. - Nie chcę ci sprawiać niepotrzebnego cierpienie. Zaraz będzie dobrze, Tunia.
I rzeczywi�cie miał rację. Był tak delikatny, łagodny i tak długo pie�cił wargami jej szyję i ramiona, aż dziewczyna zaczęła odczuwać przyjemno�ć, a ból powoli zaczšł mijać. Wyjęczała imię kochanka i zacisnęła mocniej uda na jego biodrach.
W momencie spełnienia Draco pocałował Hermionę w usta, a ona jeszcze mocniej przywarła do jego ciała. Po wszystkim leżeli wtuleni w siebie, wsłuch..šc się w swoje zmęczone oddechy.
- Przepraszam... nie chciałem, żeby cię bolało – szepnšł.
- Głuptasie, to zawsze boli – odpowiedziała cicho.
- Wiem, ale nie chciałem – Draco przeprosił jš raz jeszcze.
- Draco... - Hermiona delikatnie pogłaskała jego policzek - ... Wiem, że nie chciałe� i chciałam ci podziękować, że... chciałam ci podziękować za wszystko i powiedzieć, że mi na tobie zależy.
- Mi na tobie też, kochanie - Draco u�miechnšł się do niej czule i delikatnie cmoknšł jš w nos.
- Masz �liczne piegi na nosie - dodał łagodnie.
Hermiona się lekko skrzywiła i odwróciła wzrok.
- Nie lubię ich - powiedziała niepewnie. - Nie przypominaj, że je mam.
- Ale one sš cudne - chłopak mocno ucałował jej usta. - Dodajš ci tylko uroku, Miona.
- Dziękuję - szepnęła cichutko i jeszcze bardzie wtuliła się w jego ciało.
Po kilku minutach zasnęli, a obudziło ich dopiero czyje� znaczšce chrzškniecie.

*
Draco bardzo niechętnie otworzył oczy i zobaczył, że koło łóżka stoi jego ojciec. Lucjusz w rękach trzymał ubrania Hermiony, których Draco nie wzišł z basenu.
- Co ty tu robisz? – spytał chłopak i jednocze�nie podcišgnšł kołdrę, by przykryć Hermionę.
- Mieszkam – odpowiedział spokojnie Malfoy Senior.
- Ale miało cię nie być – warknšł jego syn.
- Jest osiemnasta...Wła�nie wrócili�my z twojš matkš z urlopu – wyja�nił nadal spokojnie mężczyzna.
- Draco - szepnęła Hermiona przez sen i przytuliła się do chłopaka, przy okazji odkrywajšc swoje zgrabne nóżki. Malfoy Junior z troskš objšł dziewczynę i ponownie przykrył kołdrš, a następnie spojrzał z wyrzutem na ojca. Lucjusz wymownie uniósł brew i złożył dłonie na piersiach.
- No co? To mój pokój - o�wiadczył szeptem Draco i wzruszył ramionami.
- No co� ty? - mężczyzna nadal wpatrywał się wymownie w swojego jedynaka.
- Cii, Mionka �pi, nie gadaj - chłopak obronnym gestem przygarnšł bezbronnš i pogršżonš we �nie kochankę.
- Oczywi�cie, jakżebym �miał jš budzić. Sam to zrobisz, za pół godziny oczekuje was w salonie. A, przy okazji, wracacie jeszcze do Zabinich? – spytał a w jego głosie zabrzęczały zło�liwe nutki.
- Tak - wyszeptał Draco - Tam sš wszystkie nasze rzeczy, poza tym jutro musimy być w szkole.
- Oczywi�cie... a wła�nie... Draconie... Czy to może moja jedwabna koszula leży podarta na podłodze? – spytał jego ojciec z zainteresowaniem.
- Eeee, no... - Draco w swojej elokwencji pobił Pottera. - No bo wła�nie to się tak niechcšcy stało i... - Biedak szukał goršczkowo odpowiednich słów, a Lucjusz widzšc, jak syn się męczy, podniósł koszulę z podłogi i wymruczał zaklęcie naprawiajšce.
- Dobra, już nic nie mów. Aż mi się żal robi, gdy patrzę na te... dziewicze rumieńce u mojego pierworodnego - mężczyzna specjalnie zawiesił głos przed słowem "dziewicze", by móc z rado�ciš obserwować, jak Draco rumieni się jeszcze bardziej.
Kiedy tylko pan Malfoy wycofał się z pokoju syna, jego jedyna latoro�l zaczęła delikatnie wybudzać swš towarzyszkę.
- Hermi... kochanie obud� się...
- Jeszcze chwilkę... – mruknęła przez sen dziewczyna.
- Hermi... Moi rodzice wrócili i oczekujš nas za piętna�cie minut... – Draco nie dał za wygranš.
- To fajnie...CO?! JAK TO WRÓCILI?! ONI NIE MLI PRAWA WRÓCIĆ! CO ONI SOBIE O MNIE POMY�LĽ!!! – wykrzyknęła siadajšc gwałtownie na łóżku.
- Skarbie, nie krzycz... - położył delikatnie palec na jej ustach. - Nie krzycz, bo na pewno nas usłyszš mimo zaklęć wyciszajšcych do mojego pokoju. Drzwi sš uchylone. Poza tym wystraszysz Przecinka, biedak nie znosi hałasu – uciszył jš, a Przecinek, jak na komendę wsunšł łeb zza drzwi i zaskomlał.
- Boże, ale obciach - Hermiona nie mogła przeżyć wcze�niejszego powrotu rodziców swojego chłopaka; przynajmniej taka miała nadzieję, że to jej naprawdę jej chłopak. W odpowiedzi na swoje obawy otrzymała ognistego buziaka godnego prawdziwego Smoka.
- Draco, no co ty... – zdziwiła się.
- Nic, moi rodzice pewnie będš bardzo zadowoleni – odpowiedział chłopak.
- Jasne... już to widzę- zadrwiła panna Granger wstajšc z łóżka.
- Jeste� pierwszš dziewczynš, która przyprowadziłem do domu i nie zamierzam tak łatwo wypu�cić – oznajmił po prostu i wzruszył ramionami.
Hermiona zarumieniła się lekko, ale wyglšdała na rozradowanš.
- Naprawdę? – spytała, patrzšc w szare, teraz pełne przekory i zarazem czuło�ci oczy.
- Mhm - lakonicznie odrzekł Smok.
- A w co ja się... O! Widzę, że przyniosłe� z basenu nasze ciuchy - Hermiona chwyciła swojš bieliznę i zaczęła nacišgać figi na pupę.
- Tak naprawdę nie ja je przyniosłem, tylko mój stary, Tuniu - bardzo cicho i bardzo niepewnie wyprowadził jš z błędu Draco.
Hermionę zamurowało. Przez chwilę stała nieruchomo i wpatrywała się w Dracona zaszokowana.
- Możesz to powtórzyć? – poprosiła powoli.
- Mój ojciec – powtórzył jeszcze ciszej chłopak.
- Nie - jęknęła dziewczyna i usiadła na podłodze. - To jaki� koszmar!
- Tunia, nie będzie tak �le, on... – Draco starał się uspokoić dziewczynę.
- Nie tuniuj mi tutaj! – przerwała mu Hermiona.
- Mionka, skarbie - Draco wcišgnšł bokserki i usiadł obok niej "na parterze". - Tylko się nie rozklejaj...
- Nie zamierzam - buńczucznie odrzekło dziewczę, chociaż w jej oczach pojawiły się łzy.
Chłopak mocno jš przytulił i zmierzwił krótkie włosy "Tuni".
- Nic się nie stało... Wiesz, skoro chcš z tobš i ze mnš zje�ć kolację, to raczej nie majš nic przeciwko tobie - dodał i mocno jš pocałował. - A nawet gdyby mieli, to troll na nich pluł, kochanie.
Hermiona, widzšc, że Draco mówi to wszystko poważnie, u�miechnęła się do niego i ubrała do końca. Następnie wraz z młodym Malfoyem zeszła do salonu, gdzie mieli stawić czoło jego rodzicom. Hermiona bardzo obawiała się tego spotkania. W końcu, jakby nie było, ona była dzieckiem mugoli, a oni czarodziejami czystej krwi o do�ć konserwatywnych poglšdach.
- Dobry wieczór - bšknęła niepewnie i u�miechnęła się, majšc nadzieję, że u�miech był promienny.
- Cze�ć, mamo - Draco wyszczerzył się trochę sztucznie, co jego rodzicielka skwitowała zmarszczeniem brwi i pełnym dezaprobaty strzepnięciem nieistniejšcego pyłka z długiej, łososiowej sukni, w którš przebrała się do kolacji.
- Witajcie - o�wiadczył oficjalnie pan Malfoy i wskazał im miejsca przy obficie zastawionym stole. Para, patrzšc na te wszystkie potrawy, zdała sobie sprawę, jak bardzo jest głodna. Hermiona przy okazji miała dodatkowy problem, a mianowicie: czym co się je...
Niepewnie spojrzała się na Dracona, majšc nadzieję, że ten dyskretnie pokaże jej co, jak i do czego, ale on nie zdšżył tego zrobić. Do jadalni wpadł zadowolony z życia Przecinek. Ledwo przekroczył próg pomieszczenia i stanšł jak wryty. Zrobił natychmiastowy odwrót i uciekł jak niepyszny z jadalni. Draco spojrzał zdziwiony za swym psem, gdy nagle dobiegł go chłodny, wręcz lodowaty głos jego matki.
- To co� zniszczyło mojš suknię od Armaniego... – oznajmiła kobieta.
- Rany, mamo... uszyjš ci nowš – zirytował się chłopak.
- Draco - Hermiona jęknęła nad niewyobrażalnš ignorancjš blondyna - Armani nie jest jakim� tam zwykłym krawcem. Wiesz, jak trudno o jego kreacje?
- Merlinie! Kobiety! - Draco złapał się teatralnie za głowę. – Armanii, Dupanii, czy inny Posrani, a co to za różnica?! Kieckę można było naprawić zaklęciem mamo, a nie psa będziesz mi doprowadzała do stanu przedzawałowego, bo się zwierzak najnormalniej w �wiecie zabawił - chłopak nie mógł znie�ć krzywdy swojego podopiecznego jawnie wołajšcej o pomstę do nieba,.
- Twoja mamusia uważa, że naprawiona suknia od Armaniego to, cytuję już nie ten sam szyk i elegancja, co przed zniszczeniem... Nieważne, że wyglšda tak samo - Lucjusz rozłożył ręce i zrobił minę niewiništka.
- Lu, mógłby� nie okazywać jawnie swojej ignorancji i nie przekazywać jej Draconowi? Dziękuję. A ty, moja droga - tu Narcyza bardzo krytycznie, lecz z uznaniem spojrzała na Hermionę. – Widać, że masz gust, choć prawdę powiedziawszy na takš nie wyglšdasz. Po kolacji pomożesz mi wybrać z katalogu suknię odpowiedniš na charytatywny bal karnawałowy, który odbędzie się za miesišc w Ministerstwie – zakończyła nieco cieplej.
Lucjusz i Draco popatrzyli na siebie porozumiewawczo, a ich wzrok mówił jedno : "Kobiety!".
Hermiona poczuła się troszeczkę pewniej po tym, co usłyszała z ust Narcyzy Malfoy, chociaż nie do końca. Siadajšc przy stole, rzuciła chłopakowi błagalne spojrzenie i gdy dwoje gospodarzy zwróciło się do siebie, by cichutko zamienić ze sobš parę słów, szepnęła desperacko.
- Draco, ja wiem tylko który widelczyk jest do ciasta, a która łyżeczka do kawy. Zielonego pojęcia nie mam o tym, jak je�ć te pieprzone krewetki....
- Spokojnie. Po pierwsze: jest dużo potraw, a na kolację człowiek się nie objada. Nie musisz wszystkiego próbować. Grzeczno�ć wymaga, żeby� skosztowała chociaż trzech potraw, w tym co� słodkiego. Podpowiadaj, co chcesz je�ć, a ja dyskretnie będę ci wskazywał odpowiedni sztuciec, to bajecznie proste... jak już raz przejdziesz takš edukację - wyszeptał jej konspiracyjnie do ucha i cmoknšł jš delikatnie, �ciskajšc pod stołem dłoń dziewczyny. Hermiona mogła sobie pozwolić na ciche westchnienie ulgi.

- Ciekawe, jak ona sobie poradzi? Wiesz, zwykli ludzie nie jedzš tak, jak my... – Lucjusz szepnšł, ze zło�liwym błyskiem w oku, do żony.
- Zobaczymy, najwyżej sobie nie poradzi.... - Narcyza nie zamierzała przejmować się tym, czy nowa dziewczyna jej synka będzie wiedziała, który widelczyk do czego. Nadal my�lała o zniszczonej sukni.
- Wła�ciwie to niezły sprawdzian dla Dracona... Powinien jej pomóc tak, żeby�my nic nie zauważyli, ciekawe czy sobie da radę - Lucjusz uniósł zalotnie brew i popatrzył na żonę niemal czule. – Słuchaj, Nari... - szepnšł - ... to nie jego wina, że pies lubi się bawić, ani wina psa, że jeszcze ma szczeniackie zapędy. Kupię ci na to miejsce nawet trzy suknie, dobrze?
Kobieta popatrzyła na niego nieco łaskawiej:
- Tu chodzi o to, że ja lubiłam tš suknię, ale dziękuję za dobre chęci. A Draco? No cóż, zobaczymy, na jakiego dżentelmena tatu� go wychował - zdobyła się nawet na to, żeby mrugnšć do Lucjusza.
- Suknię ci naprawie, a Draco na pewno nie nawali - Lucjusz wypišł dumnie pier� i Narcyza lekko się u�miechnęła.
Najwidoczniej Lucjusz potrafił jako tako wychować syna, gdyż Draco bez najmniejszych trudno�ci podpowiadał Hermionie. Kolacja minęła w do�ć miłej spokojnej atmosferze. A po kolacji panie przeszły do bawialni Narcyzy i tam pogłębiły swš znajomo�ć. Kiedy przeglšdały trzeci katalog były już w bardzo dobrej komitywie, a Narcyza w cicho�ci ducha stwierdziła, że dzięki Merlinowi jej syn ma gust równie dobry, co jego ojciec. W końcu, jakby nie było, Lucjusz wybrał jš, a to musiało o czym� �wiadczyć.

***
- A jaka ona jest w łóżku? - bardzo cicho zapytał Lucjusz, gdy był pewien, że ani żona, ani potencjalna synowa go nie usłyszš.
Obydwaj z Draconem siedzieli w jadalni i towarzyszył im Przecinek, który bardzo chciał się załapać na resztki z kolacji. Skubaniec, zawsze widział, kiedy pani wyjdzie, i wtedy przychodził na żebry do pana.
W odpowiedzi na wielce dyskretne pytanie rodziciela Draco jedynie się zarumienił i bšknšł:
- No wiesz co?
- Nic, chciałem tylko wiedzieć, czy jest tak... niepraktyczna jak jej fryzura - Lucjusz nie mógł sobie darować. Uwielbiał wprowadzać syna w zakłopotanie.
- Jej fryzura wcale nie jest niepraktyczna! Jest ładna... – oburzył się jego syn.
Lucjusz tylko się u�miechnšł i rzucił w stronę Przecinka plasterek wędliny.
- A poza tym, jak ty by� się czuł, gdyby dziadek pytał cię o to, jaka mama jest w łóżku? – spytał poirytowany Draco.
Lucjusz, który już miał poczęstować psa następnym smakołykiem, zamarł i spojrzał na syna. Wydawało mu się, że słyszy wła�nie sam siebie sprzed wielu lat. Bo kiedy� pan Lucjusz Malfoy znalazł się dokładnie w takiej samej sytuacji, a jego ojciec zadał mu bardzo podobne pytanie na temat Narcyzy i otrzymał takš odpowied�, jakš przed chwilš otrzymał on sam.
- Ekhem... No, chyba tak samo. A w ogóle, co ty wiesz o życiu? Pogadamy, jak będziesz miał własne dzieci – rzekł i rzucił dobermanowi następny kawałek mięsa.
- No wła�nie, tak samo! - Draco był lekko zły na ojca i nie zamierzał wysłuchiwać niczego o własnych dzieciach i tym podobnych „pierdołach”, jak to okre�lił w duchu.
- Dobrze, uspokój się. Byłem niedyskretny, bywa. Jeżeli to dla ciebie traumatyczne przeżycie, to nie musisz... - mężczyzna nie dokończył.
- Tobie naprawdę sprawia przyjemno�ć robienie mi przykro�ci, tak? Jak możesz w ten sposób żartować?! - Malfoy Junior wybuchł jak wulkan i jego ojciec ze zdziwienia zamilkł

[Harajuku_Girl]

- To, co przeżyli�my było piękne, a ty to sprowadzasz do jakich� umiejętno�ci sportowych i jeszcze się nabijasz! Możesz sobie mówić, co chcesz, ale zejd� z Hermiony, bo jest najwspanialszš dziewczynš, jakš znam i mogę ci za niš przyłożyć! - chłopak był po prostu w�ciekły. – Nie zachowujesz się jak ojciec. Kochajšcy ojciec zachowałby się zupełnie inaczej - dodał z żalem na koniec swojej przemowy.
Lucjusz poczuł się podle. Spu�cił wzrok i wbił spojrzenie w dębowš podłogę.
- Przepraszam - wyszeptał. Nagle zdał sobie sprawę z tego, że skrzywdził swojego syna. - Masz rację, zachowuję się jak jaki� niewychowany Gryfon. Na Slytherina, jaki ty jeste� do mnie podobny – wyszeptał podnoszšc wzrok.
Draco ze zdziwieniem spojrzał na swego ojca.
- Nie patrz się tak, ja bym zachowywał się identycznie, gdyby kto� próbował urazić twojš matkę. Zresztš dalej się tak zachowuję. Ja po prostu bardzo kocham tę kobietę – rzekł Lucjusz.
- Aha... To czemu się kłócicie? - spytał Draco i usiadł obok ojca.
- Bo jeżeli żyje się pod jednym dachem, to inaczej nie da rady. Kłótnie nawet sš potrzebne. Trzeba mówić sobie nawet przykre rzeczy i starać się rozwišzywać problemy wspólnie, ale mieszkajšc razem nie da się uniknšć konfliktów. Każdy z nas jest inny i każdy ma swoje potrzeby i swoje racje... – wyja�nił spokojnie Malfoy Senior.
- Rozumiem, ale wy jeste�cie wobec siebie też często chłodni i oficjalni i... – zaczšł młodzieniec.
- Bo tak nas wychowano, bo jeste�my lud�mi z wyższych sfer - przerwał synowi pan Malfoy. - Ale to nie znaczy, że się nie kochamy i że jeste�my wobec siebie oziębli.
- A ja uważam, że należy okazywać czuło�ć jak najczę�ciej, nawet przy ludziach! - zapalił się chłopak.
- A to ciekawe - Lucjusz u�miechnšł się szeroko. - Mój syn mówi o czuło�ci. Matko, Draco ale wpadłe�. Zupełnie jak ja przed laty.
Chłopak już chciał zaprzeczyć, że wcale nie wpadł, że ojciec sobie co� ubzdurał, ale zamiast tego u�miechnšł się rado�nie, bo do jadalnie wróciły obie panie. Draco i Hermiona zaczęli zbierać się po chwili do wyj�cia, w końcu jutro trzeba było wracać do szkoły. Nie wiedzieli tylko, że gdy wrócš do rezydencji Zabinich, zastanš tam nie tylko Blaise’a i Gin.
Kiedy tylko Draco, Hermiona i Przecinek teleportowali się do rezydencji Malfoyów, Ginny poszła do sypialni, by spakować rzeczy swoje i przyjaciółki. W momencie, gdy zaczęła wycišgać swoje szaty z szafy Blaise’a, ten pojawił się w pokoju i z dziwnym błyskiem w oku zamknšł drzwi.
- Draco i Hermi wrócš pewnie pó�nym wieczorem, a ty jeste� mi co� winna za eliksir. Pamiętasz? – zaczšł.
- Ja muszę spakować swoje rzeczy... I Hermiony też, a z tego co wiem, to ty swoje łachy i łachy Malfoya również, nie sšdzisz? Pó�niej nam się nie będzie chciało - Ginny zarumieniła się lekko, ale odpowiedziała tak, jak rozum jej podpowiadał.
Uklękła przy kufrze i układała w nim dwie szaty szkolne, oraz dwie pary spodni dżinsowych. Spódniczki od mundurków zostawiła w szkole.
- Mi się nie chce teraz - wymruczał Blaise, klękajšc za niš i obejmujšc jej szczupłe biodra udami. - Mam ochotę na co� zupełnie innego.
Virginia poczuła goršcy oddech chłopaka na karku i westchnęła cicho, lecz nadal starała się zachować zdrowy rozsšdek.
- We�, Dziki, bšd� raz cywilizowanym chłopcem... Jak się teraz spakujemy będziemy mieli to z głowy – powiedziała wkładajšc do kufra bluzki.
- Mhm... - odrzekł Zabini i polizał płatek jej ucha. - Wiem... - objšł dziewczynę i mocno do siebie przytulił. - I wiem, że można to zrobić dużo szybciej, rzucajšc zaklęcie - Virginia topiła się w jego ramionach jak wosk. Zacisnęła palce na kolanach chłopaka i przywarła plecami do jego klatki piersiowej.
- Ale czy ty my�lisz zawsze tylko o jednym? - zapytała niepewnie, przymykajšc z rozkoszy oczy, bo Blaise delikatnie całował jej kark.
- Ja po prostu za tobš szaleję. A wiem, że w szkole nie będziemy sobie mogli pozwolić zbyt często na blisko�ć fizycznš, Ginny. Ale jeżeli nie chcesz i ci to przeszkadza, to przestanę, kochanie - ostatnie słowa powiedział bardzo cicho i łagodnie. Odsunšł się trochę i położył dłonie na barkach dziewczyny, by delikatnie je masować.
- Wiesz doskonale, że mi to nie przeszkadza. Jeste� podły, kusisz tylko biednego człowieka – odpowiedziała Ginny.
- Bardzo przepraszam, ale to nie ja chodzę w krótkich spódniczkach i obcisłych spodniach. To ty mnie kusisz – stwierdził Zabini z u�miechem.
- Blaise - Ginny spojrzała na niego niepewnie przez ramię - Wiesz, że jak mój brat się dowie o..
- Jak twój brat się dowie o nas, to będzie chciał mnie uszkodzić. Więc oboje będziemy musieli co� z tym zrobić. A teraz nie zawracaj mi głowy takimi głupotami. Kobieto, mnie tu czeka życiowe zadanie – przerwał jej łagodnie.
- Ta? A jakie? – spytała Ginny, choć doskonale wiedziała, jakš usłyszy odpowied�.
- Dobrać się do malej wiewióreczki – oznajmił rado�nie brunet.
- Zoofil- skwitowała dziewczyna.
- Wcale nie... W końcu mam ksywę Dziki, jak zwierz, to co ze mnie za zoofil? Biorę się za swoich – zripostował grzecznie.
Virginia cicho się roze�miała, a Blaise warknšł - w jego przekonaniu gro�nie, i ugryzł jš w ucho, a następnie w kark. Zrobił to na tyle delikatnie, żeby dziewczynę przeszyły przyjemne dreszcze. Odwróciła się przodem do Zabiniego i oplotła nogami jego biodra. Miała na sobie krótkš, czarnš spódniczkę i chłopak wsunšł pod niš dłoń, by pie�cić po�ladki swojej "wiewióreczki." Przywarła do niego mocniej i obydwoje jęknęli z ogarniajšcego ich ciała pożšdania.
- Twój mały przyjaciel potrzebuje chyba opieki - wyszeptała ochryple Virginia, ocierajšc się o twardš męsko�ć Blaise'a. - Mogłabym go gdzie� przechować i dać mu troszeczkę przyjemno�ci - kusiła zmysłowš chrypkš.
- Ty diablico – Blaise, mimo narastajšcego podniecenia, nie mógł się nie za�miać. - Nie dam się tak łatwo przerobić... Nie zabiorę ci niewinno�ci, dopóki nie skończysz szkoły, nie chcę inaczej...
- No wiesz?! - oburzyło się rudowłose dziewczę.
- Cii... - przytulił jš mocno i pocałował w policzek. - Chcę poczekać, aż będziesz naprawdę gotowa.
- Ale do tej pory ja mogę ci się znudzić... - powiedziała żało�nie - a nie chcę tego robić po raz pierwszy z nikim innym, bo jeste� dla mnie... - zawahała się na chwilę - ...bardzo ważny, Blaise...
Chłopak spoważniał i spojrzał jej uważnie w oczy.
- Gin, malutka, znudzić to się może zabawka - powiedział z lekkim wyrzutem. - A ja nie traktuję cię jak zabawki i nigdy nie wolno ci w ten sposób my�leć... Traktuję ciebie, nie, nas, bardzo poważnie.Poważnie... Rozumiesz?
Patrzyła przez dłuższš chwilę w jego szmaragdowe oczy, które były teraz pełne nie tylko namiętno�ci, ale także ciepła, czuło�ci i powagi. W końcu skinęła głowš. Zrozumiała, że jej pro�by na nic się zdadzš, bo on po prostu wie, co mówi. Nie pozostało jej nic innego jak mocno go ucałować i mieć nadzieję, że następnym razem da się namówić.
- No, a teraz mała wiewiórka będzie grzecznie czekała na to, co duży zły dziki zwierz jej zrobi – o�wiadczył Blaise.
- I mała wiewiórka nie ma szans na ucieczkę? - zapytała Giny jednocze�nie rozpinajšc mu koszulę.
- Oczywi�cie, że nie, bo duży dziki zwierz... – chłopak się za�miał, widzšc w oczach Virginii co� całkowicie sprzecznego z lękiem i chęciš ucieczki.
- Blaise! Jest tu kto?! Wrócili�my! - dał się słyszeć z dołu radosny głos Anny Zabini.
- Kur*wa - bardzo cicho i żało�nie pisnšł dziki, zły zwierz w postaci Blaise'a, a mała bezbronna wiewióreczka Ginny, w tym samym czasie, wrzasnęła na całe gardło:
- AAA!!! - i zaczęła się pospiesznie poprawiać.
- Cicho, wariatko - chłopak zakrył jej usta dłońmi.
- Blaise, co ty wyprawiasz? - matka dotarła do pokoju syna i otworzyła drzwi. Ponieważ Virginia nie zdšżyła się odsunšć, a Blaise nie zdšżył zapišć koszuli, zastał jš ciekawy widok.
Zaskoczona uniosła brwi i powiedziała:
- A, to przepraszam. Tylko jej nie bij, dziewczyny nie zawsze to lubiš - po czym wyszła zamykajšc drzwi i kryjšc u�miech.
- Co tam się dzieje, kochanie?! - dał się słyszeć grzmišcy głos pana Zabini
- Absolutnie nic, skarbie! - odkrzyknęła pani Zabini. - Koleżanka Blaise'a uderzyła się w kolano! - skłamała gładko.
- Bić? - Ginny spojrzała się na zarumienionego bruneta.
- E.... nieważne - odpowiedział Blaise i spojrzał na drzwi, za którymi zniknęła jego matka, z nienawi�ciš. - Lepiej zejd�my, zanim pojawi się tu reszta rodziny.
- Wiesz, jako� nie mam ochoty – powiedziała Ginny. - Blaise... musimy przenie�ć moje rzeczy do dawnej sypialni... Hermiony też. – dodała.
- Okey, musimy i zaraz się to zrobi...
- A co to za reszta rodziny? - zainteresowała się nagle "wiewióreczka".
- Nieistotne - ucišł Blaise, my�lšc ze zło�ciš o swoim cholernie przystojnym, starszym sze�ć lata braciszku, Steelu.
Warknięcie chłopaka i niebezpieczny błysk w jego oczach, zachęciły tylko Ginny do dalszej inwigilacji.
- No nie bšd� taki, powiedz.... - przymilała się, próbujšc zamknšć pełny kufer, w którym załadowała ciuchy byle jak, wyuczonym zaklęciem pakujšcym.
- Nie! - warknšł Blaise i pomógł Ginny zamknšć kufer, a następnie zaprowadził jš na dół.
Przy schodach, jak na zło�ć, stała starsza latoro�l państwa Zabinich i ze zło�liwym u�miechem wpatrywała się w swego brata.
- Nie mogę, Blaise, kto� tak piękny się tobš zainteresował. Przyznaj się, co na niš rzuciłe�? – zadrwił chłopak.
- Odwal się - Blaise popisał się Malfoyowskš kulturš i próbował wyminšć swój dziecięcy koszmar.
- Nic na mnie nie rzucił - żachnęła się Virginia. – I nie jestem łatwa.... – dodała dla pewno�ci, dumnie się prostujšc. - A ty to kto? - przyjrzała mu się z nieskrywanym zainteresowaniem, co wywołało zgrzytnięcie zębów Blaise’a. A miał powód do zgrzytu.
Straszy brat był do niego bardzo podobny, bo obaj wdali się w tatę, z tym, że Steel miał bardzo długie włosy spięte lu�no na karku w koński ogon oraz czarne jak węgiel, błyszczšce i kpišce oczy, które odziedziczył po matce.
- Steel Marvolo Zabini, do usług ja�nie wielmożnej panience - ukłonił się kurtuazyjnie i ucałował dłoń Virginii, która od razu poczuła się jak prawdziwa dama i zawstydziła się przykrótkiej spódniczki i zwykłej bluzeczki z dzianiny.
Musiała przyznać, że obaj bracia mieli w sobie, poza skłonno�ciš do nonszalancji, niewymuszony wdzięk i umiejętno�ć dżentelmeńskiego postępowania z kobietami.
- Bardzo mi miło, Virginia Weasley - odrzekła i dygnęła skromnie.
- Chod� Gin, przedstawię cię rodzicom - młodsza latoro�l państwa Zabinich złapała jš za rękę i rzuciła ostrzegawcze spojrzenie w kierunku swojego brata, który tylko pobłażliwie się roze�miał, widzšc, jak braciszek zazdro�nie strzeże swojej "wiewióreczki."
- Co jest na obiad? - gromko spytał Andreus Zabini, rzucajšc zaciekawione spojrzenie Virginii. Jego oczy były identyczne, jak oczy Blaise'a, tylko nie tak sko�ne (elfi kształt oczu młodszy Zabini odziedziczył po matce). W ogóle był bardzo podobny do młodszego syna, chociaż miał nieco ostrzejsze rysy.
- Spaghetti - powiedział Blaise i u�miechnšł się przy tym niewinnie jak aniołek. Oczywi�cie nie raczył dodać, że sos do tego cuda kilka dni wcze�niej przyrzšdził Draco wraz z Ginny.
- Mamo, tato, chciałbym żeby�cie poznali mojš dziewczynę. Virginia Weasley – przedstawił rodzicom swojš towarzyszkę.
- Z tych Weasleyów? - zapytał pan Zabini.
- Tak, proszę pana - odpowiedziała grzecznie Ginny i u�miechnęła się niewinnie.
- Bardzo dobrze znam twojego ojca. Podzielam jego pasję do mugolskich sprzętów. Ci niemagiczni sš naprawdę zdolni, je�li chodzi o ułatwianie sobie życia. Oczywi�cie rodzice wiedzš, że spędzasz tutaj ferie? – spytał z zainteresowaniem.
- Eeee... no... eeeeee tego... ten... - Virginii nagle zabrakło słów.
Je�li powie, że wiedzš, ten facet łatwo zweryfikuje, że to nieprawda. I goblin ojca gonił, ale matka....
- Gin miała spędzać wakacje Bożonarodzeniowe u swojej przyjaciółki Hermiony, ale Hermiona wraz Draconem sš na �więta u nas i dlatego Ginny też tu się znalazła... - Blaise miał nadzieję, że to wytłumaczenie starczy ojcu i matce.
- Ee, Hermiona Granger? Ta mugolaczka *, której młody Malfoy nie cierpi całš duszš? - Steel uniósł po �lizgońsku brew, mimo że skończył Ravenclaw. - Co� bredzisz braciszku. A poza tym to gdzie oni sš teraz? Schowali się pod dywanem? - zakpił, a Blaise poczuł, że go krew zalewa.
- Wybacz mu, Ginny, ale mój brat to ciekawski kretyn. Dla twojej wiadomo�ci, kruczku, Draco i Hermi sš teraz u Malfoyów, musieli odteleportować Przecinka – poinformował brata oschle Blaise.
- Nie mów do mnie kruczku, żmijeczko bezzębna. I o jakiego Przecinka ci chodzi? – odwarknšł Steel.
- Draco ma psa... który boi się kotów - Blaise nie mógł powstrzymać się od dodania tej uwagi.
- No tak, jaki pan taki kram - zauważył Steel i podszedł do kuchenki na której pyrkotał goršcy już sos. Swoim zwyczajem nabrał go troszeczkę i spróbował. Jego twarz poczerwieniała i natychmiast rzucił się do kranu z woda.
- Jezu, co to, Blaise?! - wycharczał gdy już pochłonšł litry wody.
- To tylko sos neapolitański, co prawda trochę podrasowany przeze mnie i przez Smoka, ale chyba dobrze wchodzi? - wyja�niła z dumš Ginny.
- Och, podrasowany to on jest na pewno i to nie�le! - Steel podleciał do lodówki i wycišgnšł sok grejpfrutowy.
- E, tam. Chilli, biały pieprz, paprykowa pasta węgierska... W sam raz. Miał być ostry, nawet nie wiesz jak dobrze smakuje z makaronem, albo ryżem - Virginia zanurkowała pod ramieniem Zabiniego i wycišgnęła mleko.
- Jak to się stało? - cicho zapytał starszy brat, patrzšc na rozwalony piec.
- Malfoy Junior, Malfoy Senior... i butelka wódki dolana do kaczki - Blaise postanowił zataić udział Virginii w tym niecnym czynie.
- I wszystko jasne... Na Boga, nie wiesz, że te mutanty kulinarne nie powinny wchodzić do żadnej kuchni? - młody mężczyzna popukał się w czoło.
- Ale nie wygadasz? - po rzuceniu pełnego wdzięczno�ci spojrzenia w kierunku Blaise'a, Ginny podeszła do Steela i zajrzała mu ze szczerš pro�bš w oczy.
- Dobra, zmilczę - musiał przyznać, że rudowłosa ma piękne i ogromne czekoladowe tęczówki, które po prostu rozbrajały.
Ha, mały ma dobry gust - pomy�lał.
- Jakby co, Blaise... - dziewczyna zwróciła się do młodszego z braci - ... to ja powiem, że to przeze mnie - wspięła się na palce i ucałowała go mocno w policzek.
- Oj, Ginny, we� przestań, przecież wła�ciwie nic się nie stało - odpowiedział zarumieniony chłopak, na co jego starszy brat parsknšł �miechem.
Kiedy matka obu młodych mężczyzn zbliżała się do kuchenki, Blaise rzucił się w jej stronę.
- Mamu�, ty na pewno jeste� zmęczona. Id� z ojcem, odpocznijcie a ja, Ginny i Steel przygotujemy obiad.
Anna Zabini nie była aż tak naiwna, by wierzyć, że jej syn robi to bezinteresownie, ale wolała, tym razem, przymknšć oko i wraz z mężem udała się do swej sypialni, obrzucajšc całš trójkę podejrzliwym spojrzeniem.
Kiedy tylko starszyzna rodu opu�ciła progi kuchni, Blaise popatrzył na brata.
- Mam rozumieć, że ty tego tak bezinteresownie nie robisz?
- Oczywi�cie, że nie. Co ja, gryfek jaki� jestem? – zadrwił.
Virginia, Blaise i Steel przygotowywali obiad (starsza latoro�l Zabinich także znała się nie�le na kuchni): gotowali makaron i obierali oraz szatkowali �wieże warzywa. Blaise wpadł na pomysł, żeby nieco złagodzić sos, dodajšc pomidory i dwie łyżki �mietanki tak, że ten stał się bardziej kwaskowy i mniej żršcy.
- Ja lubię ostre sosy ... - powiedział zasmuconej Ginny - ... ale moi rodzice aż tak pikantnej potrawy by nie przełknęli. Masz, spróbuj. Nie popsułem głównego wštku smakowego - dodał łagodnie i kurtuazyjnie zaprosił dziewczynę, podajšc jej na łyżce sos do spróbowania.
- Główny wštek smakowy, w tym czym�, to pieprz kajeński braciszku - uszczypliwie oznajmił Steel, tršc żółty ser. - Takiego czego� rzeczywi�cie nie da się niczym zagłuszyć - dodał z pobłażaniem, obserwujšc swojego brata, który z czuło�ciš karmił rudowłosš Weasleyównę.
Ale się bujnšł, nie ma co - pomy�lał, znajšc Blaise'a, jak przysłowiowy zły szelšg.
- Nie znasz się - warknšł młodszy z Zabinich i u�miechnšł się pocieszajšco do Virginii. - I jak smakuje?
- Nawet, nawet - odpowiedziała rudowłosa i wróciła do robienia sałatki.
Kwadrans pó�niej wszyscy znale�li się w jadalni i przy miłej rozmowie zaczęli pałaszować obiad.
- Rany, to jest pyszne - mało arystokratycznie odezwał się senior rodu. - Przyznam synu, że nie spodziewałem się po Malfoyu czego� takiego, ale to pewnie za sprawš twej przyjaciółki. Nie pozwalałe� mu eksperymentować prawda?
- Ale przecież Draco bardzo dobrze gotuje - Ginny wręcz się oburzyła; jak można było nie doceniać takiego talentu.
- Gin ma dosyć... niekonwencjonalne podej�cie do kuchni - Blaise popatrzył z uwielbieniem na rudowłosš. - Lubi eksperymentować, może nie tak mocno jak dwaj Malfoyowie... - wiedział, że w tym momencie kłamie, ale jego Gin musiała być postrzegana przez wszystkich jako ideał, bo on jš uwielbiał - ... ale lubi.
- Rozumiem - Andreus Zabini nabrał kolejnš porcję makaronu i pochłonšł go z apetytem.
- Jak dla mnie ciut za ostre, ale dobre - Anna Zabini u�miechnęła się do Virginii, która z dumš posłała jej swój najszerszy i najbardziej rozkoszny u�miech.
- No, to skoro wy zrobili�cie taki dobry obiad ... - powiedziała Anna po skończonym posiłku - ... to my z ojcem powinni�my pozmywać.
- Mamo, no co ty? - Blaise zaczšł poważnie panikować - Kto robi to zmywa, ja i Steel już uzgodnili�my to i...
- Synu, je�li chcesz, żebym nie zauważyła tego zniszczonego pieca, to marne sš te twoje wysiłki. Mam tylko nadzieję, że Malfoy wystawił do�ć spory czek, bo jak nie, to go zabiję.
Virginia bardzo cichutko pisnęła i natychmiast przeprosiła, Steel miał minę, która wskazywała na to, że zbytnio nie zdziwił się szybkim refleksem i spostrzegawczo�ciš matki, a Blaise spu�cił wzrok i się zarumienił.
- Że co?! - zagrzmiał pan Zabini. - Mam nadzieję, że nie tylko wystawił czek, ale że jest on z odpowiedniš ilo�ciš zer. To już drugi raz!
- Spoko, spoko, wujek Lucjusz wystawił spory czek - mina młodszej latoro�li Andreusa i Ann była skruszona i pokorna, chociaż w szmaragdowych oczach można było dostrzec blask przekory.
- Synu, czy ja ci czasami czego� nie obiecywałem, je�li wpu�cisz do naszej kuchni kogokolwiek z Malfoyów? – spytał powoli Andreus.
- Ale to była sytuacja wyjštkowa - mruknšł Blaise.
- A co masz na myli mówišc wyjštkowa... - zaczęła jego matka, ale nie skończyła gdyż w drzwiach ukazały się dwa stworzenie które ona uwielbiała. Koty.
- Kici, kici! - zawołała Ann Zabini i Zimmy podbiegła do niej z wyprężonym ogonem. Krzywołap, natomiast, usiadł na uboczu z wyrazem miny kota poważnego, który nie ma w głowie jedynie głupot.
- Kochanie, przecież masz uczulenie na sier�ć kotów! - oznajmił z naganš w głosie Andreus.
- Dlatego nie mamy własnych. Jak się wabisz, co? - zwróciła się do kotki, która wskoczyła jej na kolana i zaczęła tršcać kobietę łebkiem, domagajšc się pieszczot.
- Zimmy - odpowiedziała Ginny, która była bardzo zadowolona, że jej ulubienica wzbudziła takš furorę.
- Co to za... niezwykły okaz? - zapytał się Steel spoglšdajšc na Krzywołapa.
- Jakby� nie wiedział, to jest kot - odpowiedział jego brat, któremu coraz mniej podobały się spojrzenia, jakie ten pacan rzucał jego wiewióreczce.
- A co, to miało wypadek? Wyglšda jakby wpadł z duża prędko�ciš na �cianę – stwierdził z ironiš braciszek Zabiniego.
- Sam zaraz będziesz tak wyglšdał jełopie - dało się słyszeć złowrogi warkniecie od strony Blaise'a
Młodszy brat Steela objšł, z jednoznacznym wyrazem twarzy, swojš Ginny i spojrzał na niego nieprzychylnie.
Nie można nawet patrzeć na intrygujšcš kobietę? Nie zjem jej. - mówiło spojrzenie starszego z potomków Andreusa i Ann.
- Sam jeste� jełop – powiedział tenże potomek na głos.
- To Krzywołap, kot Hermiony - oznajmiła Ginny. - Ma �wietny ogon, prawda?
Pomarańczowy zwierz jak na zawołanie wstał, wycišgnšł przednie łapy, wbijajšc pazury w dywan i wyprężył puszysty, szczotkowaty ogon; swojš niekłamanš dumę.
- Ta... nadaje się do czyszczenia... – mruknšł Steel.
- Steel! – oburzyła się jego rodzicielka.
- No, co mamo? Przecież ja nic nie mówię – chłopak podniósł ręce w obronnym ge�cie.
- No to się nie odzywaj, a ty, piękny kotku, chod� tu, moje maleństwo – Ann zwróciła się do kota.
"Maleństwo" szerokim łukiem ominęło to człeko-podobne co�, co go obrażało i podeszło do miłej pani, która pewnie da mu co� dobrego.
Pani jednak nie dała nic dobrego, ale pochyliła się nad "maleństwem" i podrapała go po pomarańczowym łbie, co zostało przywitane gło�nym mrukiem.
- To cholernie mšdra bestia - oznajmił Blaise tak dumnym tonem, jakby Krzywołap był jego zwierzakiem. - Chyba nie jest do końca zwykłym kotem, bo nawet jest bardzo inteligentny.
- Na pewno jest inteligentniejszy od ciebie - oznajmił cicho Steel, a pani Zabini, w tym samym momencie kichnęła potężnie, płoszšc oba czworonogi.
Mimo kichnięcia matki, Blaise usłyszał wštpliwy komplement starszego o sze�ć lat brata.
Virginia też to usłyszała i powiedziała ze �miechem:
- Jakbym słyszała swoich braci, cięgle się kłócš.
- Mężczy�ni tak majš - podsumowała Ann i u�miechnęła się do tej miłej dziewczyny, którš jej syn wreszcie przyprowadził do domu. Już my�lała, że nie pozna żadnej z jego koleżanek.
- Mamo, chciałby zauważyć, że twój pierworodny nie jest mężczyznš, to debil - odezwał się Blaise i posłał braciszkowi najmilszy z u�miechów.
- Ty matole, za co mnie Bóg takim bratem pokarał? - oznajmił zirytowany Steel i wstał od stołu.
- Obydwaj przestańcie! W tej chwili! - Andreus nie wytrzymał psychicznie, a powstrzymała go, od uderzeniem pię�ciš w stół, jedynie obecno�ć młodziutkiej przyjaciółki Blaise'a. - Za co MNIE Bóg pokarał takimi infantylnymi synami? - dodał bardzo spokojnie i zmarszczył brwi.
- Och, And... - jego małżonka popatrzyła na mężczyznę wymownie. - Oni odziedziczyli wiele z twojego charakteru; nie tylko urodę, więc lepiej nic nie mów. A wy ... – spojrzała, raczej gro�nie, na młodzieńców - ... przepro�cie się w tej chwili i zachowujcie jak cywilizowani ludzie, dobrze?
- Przecież on nie wie, co to jest cywilizacja! - wykrzyknęli bracia Zabini, wskazujšc jeden na drugiego, a Ginny wybuchła gło�nym, radosnym �miechem.
- I pomy�leć, że ja urodziłam kogo� takiego - mruknęła seniorka rodu, po czym zwróciła się do Virginii. - Rozumiem, że wišżšc się z moim synem, wiedziała�, iż ma on problemy z psychikš.
- Oczywi�cie - odpowiedziała szczerze rudowłosa i pu�ciła oko w stronę swego mężczyzny.
- Dobrze wiedzieć, że masz o mnie takie zdanie - naburmuszył się Blaise.
- Przecież ja doskonale sobie wiem, że w niektórych sprawach jeste� trochę jak niedorozwinięty - wyszczerzyła się rado�nie. - Chociażby te głupie kłótnie z Draconem Malfoyem, czy teraz z twoim bratem. Ludzie my�lšcy ustępujš w kłótni i majš spokój, a nie podjudzajš do głupich tekstów.
- Odezwała się - mruknšł Blaise, ale zrobił to tak cicho, że nikt tego nie usłyszał. W końcu był człowiekiem my�lšcym... a to, że niekiedy my�lał inaczej, to już mniejszy szczegół.
- No, to teraz moi panowie pójdš do kuchni, a ja i Virginia porozmawiamy sobie jak na kobiety przystało. Blaise, nie patrz się tak na mnie, nie zjem jej – o�wiadczyła Ann.
- Ale... – zaczšł Steel.
- Do kuchni, synu - nakazała nie znoszšcym sprzeciwu głosem.
Steel wzruszył ramionami, westchnšł, zmełł w zębach kš�liwš uwagę i spokojnie ruszył do kuchni, a pan Zabini u�miechnšł się pobłażliwie, widzšc głupiš minę młodszego syna i zwrócił się do żony:
- Kochanie, rozumiem, że ja też mam wyj�ć - uniósł brwi i znaczšco u�miechnšł się do Ann.
- Oczywi�cie - autorytarnie i ze słodkim u�miechem odrzekła jego małżonka i odwzajemniła słodko u�miech. - Żegnam panów

(* od mugolaka - dziecko z rodziców mugoli)

*
- Chod�, Virginio, usišd� obok mnie – powiedziała Ann łagodnie, gdy już ostatni z przedstawicieli płci brzydkiej opu�cił pomieszczenie. - Nie denerwuj się - dodała i u�miechnęła się ciepło, widzšc niezdecydowanie dziewczyny. - No chod�, tylko z tobš porozmawiam.
Ginny u�miechnęła się niepewnie i usiadła obok matki Blaise'a. Prawdę powiedziawszy to wcale nie miała ochoty na żadnš rozmowę i czuła się okropnie - miała pietra.
- A więc ty i mój syn, pozostajecie w zwišzku... – zaczęła kobieta.
- Nie... znaczy tak.. znaczy... dopiero zaczynamy - Ginny zaczęła się jškać, aż wreszcie zamilkła i spu�ciła głowę.
- Nie bój się mnie - łagodnie powiedziała Ann. - Też miałam siedemna�cie lat.
- Szesna�cie - szepnęła Virginia i się zarumieniła.
- Wyobra� sobie, że szesna�cie też miałam. W tym wieku seks wydaje się kluczem do dorosło�ci, a to nie do końca jest tak - u�miechnęła się ciepło.
- Jaki seks? - zapalczywie pisnęła Ginny. - On powiedział, że mnie nie tknie, dopóki nie skończę Hogwartu, bo mnie szanuje - nagle zamilkła i spu�ciła głowę. - Przepraszam.
- To znaczy, że mu zależy. Ale kochanie, seks to nie tylko zbliżenie seksualne, a przecież widziałam, że raczej w zupełnej abstynencji nie jeste�cie... Można pozostać dziewicš, a mieć większe do�wiadczenie niż kobieta, która, jak to się brzydko mówi, zaliczyła wielu mężczyzn. Jest tyle możliwo�ci dania drugiej osobie rozkoszy... – odrzekła matka Blaise`a.
- Wiem - szepnęła niebywale cicho panna Weasley, a na jej policzkach wykwitły zdrowe rumieńce.
- Moje dziecko, przecież ja cię nie zjem – zapewniła z u�miechem kobieta. - Nie bój się. Jestem szczę�liwa, że Blaise znalazł wreszcie kogo�, na kim mu zależy i z kim się dobrze czuje. Już się bałam, że zagrzebie się w tych swoich księgach i nauce... – dodała rozbawiona.
- Mnie na nim naprawdę zależy - Ginny wyszeptała cichutko i spojrzała na matkę swego chłopaka.
- Wiem o tym i wiem też, że jemu zależy na tobie – powiedziała Ann Zabini.

*
W czasie, gdy pani Zabini przeprowadzała rozmowę z Virginiš, ojciec i brat Blaise`a pokpiwali z niego w kuchni.
- Ruda, co? - wyszczerzył się pan Andreus i Blaise bez słowa posłał mu spojrzenie goblina - seryjnego mordercy.
- Hehehe, rude to wredne, ale jaka inna by go zechciała? - zarechotał Steel.
- Ginny nie jest wredna - syknšł w�ciekle jego młodszy brat, zdajšc sobie sprawę, że sam za wrednš jš czasem uważa. Ale to zupełnie inna sprawa. Za to ten bubek nie będzie jej obrażał. - A to ty jeste� zazdrosny! – warknšł.
- O takie maleństwo? We� przestań, ja się w dzieciakach nie lubuję. Ile ona ma? Dziesięć, dwana�cie lat? – zadrwił Steel.
- Szesna�cie - warknšł Blaise i spojrzał na brata jak Voldemort na Pottera.
- A nie wyglšda. Ojcze, czy ty widziałe�? Ona jeszcze pije mleko – starszy z rodzeństwa Zabinich wyszczerzył się rado�nie do swego ojca.
- Mój drogi, mleko dla dzieci jest bardzo zdrowe - stwierdził z powagš Andreus.
Blaise, który wycierał naczynia, ze zło�ciš cisnšł ręcznikiem i warknšł.
- Jak dzieci! Steela mogę zrozumieć, ale ty, ojcze?! - oburzył się chłopak. - Powiniene� się wstydzić! Nie wiem, co taka piękna i inteligentna kobieta jak mama w tobie widziała!
- To samo, co ta młodziutka dzierlatka widzi w tobie - odrzekł niezrażony pan Zabini.
- A jaka jest w łóżku? Czy ona w ogóle wie co i jak? - ironizował Steel.
Obydwaj nabijajšcy się z zakochanego panowie zauważyli w tym momencie, że starszy z braci przesadził.
Zresztš, nie tylko zauważyli. Steel osobi�cie to odczuł. Pię�ć brata wylšdowała na jego nosie, który, pod wpływem silnego uderzenia, pękł.
Steel złapał się za krwawišcy nos, a Blaise zbladł. Nie mógł uwierzyć, że pobił swojego brata tak dotkliwie, choć ten niewštpliwie na to zasłużył. Nie powinien był obrażać Ginny. Ojciec młodzieńców nic nie powiedział, tyko podszedł do lodówki i wyjšł worek z lodem, a następnie podał Steelowi.
- Kur*wa, przepraszam Steel, ale nie powiniene� tak mówić - z konsternacjš powiedział Blaise.
- O rany, ale masz cios - syknšł z bólu jego starszy brat. - Ja pier*dolę, przywaliłe� mi tak, że chyba zaczšłbym wyć, gdyby nie lód.
- Przestańcie się wyrażać - ucišł Andreus. - A ty, Steel, trochę przesadziłe�. - zwrócił się do pierworodnego. - Ty za�, Blaise, dobrze bijesz, ale nie narób sobie w szkole kłopotów.
- Widzę, że naprawdę ta mała co� dla ciebie znaczy... Sorry brat - starszy syn Zabinich przyznał się do błędu.
- Znaczy i to bardzo dużo - odpowiedział Blaise, rumienišc się przy tym słodko.
W tym samym momencie do kuchni weszły Giny i Anna.
- Co tu się dzieje? – spytała kobieta, wpatrujšc się opuchnięty nos swego pierworodnego.
- Nic, mamo. Potknšłem się i wpadłem na lodówkę - mruknšł Steel.
- Wła�nie, lodówkę - dodał jego ojciec i posłał małżonce niewinny u�miech.
- A ta lodówka ma pię�ci i teraz masuje sobie knykcie za plecami, tak, żeby jej matka tego nie zauważyła - oznajmiła nie zmieniajšc tonu głosu pani Zabini, co zostało przyjęte trzema niewinnymi rumieńcami na policzkach przedstawicieli płci brzydkiej.
- Blaise, powiniene� przyłożyć bratu po raz drugi za to, że nazwał cię lodówkš, nie sšdzisz? - jej u�miech był słodszy od miodu, ale w oczach czaił się chłód.
- Blaise, chyba nie chcesz powiedzieć, że uderzyłe� brata - Ginny spojrzała się na Zabiniego, jakby ten popełnił najgorsze przestępstwo na �wiecie.
- Ale ja... ale on... ale on na to zasłużył! - wykrzyknšł zdesperowany chłopak.
- To prawda - mruknšł Steel, postanawiajšc pomóc bratu - Zasłużyłem.
- Boże, co ja się z wami mam - Ann pokręciła głowš z dezaprobatš. – Virginio, pamiętaj, że z mężczyznami to gorzej, jak z małymi dziećmi, a im starsi tym głupsi i trudniej ich przywołać do porzšdku.
- Zauważyłam! - pisnęła Ginny.
- Ale ona jest zabawna - Steel nie wytrzymał i zarechotał. Uznał pi�nięcie dziewczyny za urocze. Zdziwił się tylko, gdy młoda czarownica spiorunowała go wzrokiem i rzucił zaniepokojone spojrzenie bratu, który syknšł:
- Powiedz, kruczku... Chcesz mieć, tym razem, limo pod okiem?
- Dobra, już nic nie mówię - Steel pokojowo uniósł dłoń (jednš, bo drugš przykładał lód do złamanego nosa).
- I tej wersji się trzymaj - mruknšł Blaise i podszedł do Ginny by jš objšć. Chciał w ten sposób zaznaczyć, że to maleństwo należy wyłšcznie do niego.
Steel już miał co� powiedzieć na temat tej demonstracji, lecz po głębszym zastanowieniu stwierdził, że jak na jeden dzień wystarczy mu fizycznych obrażeń.
- To ja i Ginny pójdziemy się spakować - odezwał się Blaise. – W końcu jutro jedziemy do szkoły, a musimy jeszcze spakować Dracona i Hermionę, bo nie wiadomo kiedy wrócš.
Pół godziny pó�niej byli już spakowani. Oczywi�cie cztery kufry postawili w sypialni swoich przyjaciół. Fakt, oni pakowali, ale tamci mogš się pomęczyć z przestawianiem bagaży w przypadku, gdyby im przeszkadzały. Odwalili „brudnš” robotę i zbiegli na dół do kuchni po co� słodkiego.
- PIERWSZY! - ryknšł Blaise i zanurkował do zamrażalnika po lody �mietankowe w polewie miętowej. - Pierwszy, a to znaczy, że ty robisz mi dobrze! - dokończył swój wywód dosyć gło�no, zapominajšc, że przecież już nie sš w rezydencji sami.
Od strony drzwi dało się słyszeć znaczšce chrzškniecie, a po chwili także głos Steela.
- Powiedz mi słodka, jak ty wytrzymujesz z tym indywiduum?
- Sama nie wiem - mruknęła zarumieniona Ginny i obrzuciła w�ciekłym spojrzeniem Blaise'a.
- Ja ci dam [/i]słodkš[/i] - warknšł zarumieniony, tak samo jak jego dziewczyna, Blaise. - I nie podsłuch.., bałwanie - dodał jeszcze dla podkre�lenia wagi swojej wypowiedzi.
- Nie musiał podsłuchiwać. Po co japę wydzierasz, baranie jeden?! - odgryzła się Virginia, wyręczajšc Steela. - Nie każdy musi znać produkty twojego chorego poczucia humoru - naburmuszyła się, otworzyła lodówkę i wyjęła mleko. - Sam sobie jedz te lody.
- Kochanie, nie gniewaj się - Blaise miał gdzie�, że Steel patrzy na jego pokornš minę. - Wiesz, że żartowałem...
- No wła�nie, chodzi mi o twój sposób na dowcip - odwróciła się do chłopaka plecami i nalała sobie mleka do szklanki.
- Skarbie, ja cię naprawdę przepraszam. Wiem, zachowuję się jak dureń – cišgnšł Blaise.
- Kontynuuj - mruknęła Giny znad szklanki mleka.
- Kretyn, palant, gumochłon, Puchon, Snape w�ród Gryfonów, Malfoy... – zaczšł wymieniać chłopak.
- No, przynajmniej raz co� mšdrego powiedziałe� – mruknęła Ginny, odstawiajšc mleko do lodówki.
- Chodzi ci o to, że jak Malfoy, czy że jak Snape w�ród Gryfonów? - zamrugał zdezorientowany Blaise.
- Nie, kochanie, jak gumochłon - oznajmiła z naciskiem Ginny, wlepiajšc w niego czekoladowe oczęta.
- Aha - niepewnie odrzekł zarumieniony chłopak. - Ale nie gniewaj się na mnie...
- Ja się nie gniewam. Po prostu sprawiasz mi czasem przykro�ć, albo wprawiasz mnie w zakłopotanie – wyja�niła cicho.
- Przepraszam - powiedział Blaise i przytulił jš mocno do siebie.
Na widok takich czuło�ci Steel wyszedł z kuchni, bynajmniej nie dlatego, że nie chciał przeszkadzać bratu, tylko wszelki romantyzm działał na niego tak, jak Gryfon na �lizgona. Niedobrze.

***
Kilka godzin pó�niej, kiedy wszyscy po sytej kolacji siedzieli w kuchni, z salonu dał się słyszeć wrzask Malfoya.
- Blaise, zboczeńcu, odklej się od wiewióry! Wrócili�my!
Zadowolony z siebie Draco przemaszerował przez salon z wesołym gwizdem na ustach. Zauważył, że w jadalni �wieci się �wiatło i ruszył w tamtym kierunku:
- Mam nadzieję, że nie uprawiacie w tej chwili miło�ci francuskiej. W takim miejscu to by była perwersja! Wchodzę!
Wszedł.
Wszedł i zamarł.
Wszyscy na niego patrzyli. A było ich wielu: Steel miał wzrok pełen pogardy, pani Zabini była szczerze zdziwiona, niemal zszokowana, a jej mężowi rozszerzyły się nozdrza z irytacji. Blaise wyglšdał na podłamanego, a Ginny na zawstydzonš i w�ciekłš. Draco przełknšł �linę i co� miał już rzec na swoje usprawiedliwienie, ale nie było mu dane.
- Malfoy, zboczeńcu, nie zmieniaj tematu, i tak wiem, że masz na sumieniu PIEC! - zagrzmiał Andreus
Draco, jak przystało na prawdziwego mężczyznę, zamierzał bronić się z godno�ciš do samego końca. Dlatego też wskazała palcem na Ginny i wykrzyknšł:
- To ona! To jej wina, bo ona wlała tę butlę spirytusu do kaczki.
- Ale jš chcę w przyszło�ci za synowš, a nie ciebie! – odrzekł pan Zabini.
- CO?! - krzyknęli wspólnie Draco i Virginia, Hermiona, z zaciekawieniem, wychynęła zza ramienia Malfoya, a Blaise zrobił najgłupszš minę, na jakš było go stać.
- No co? Podoba mi się dziewczyna mojego syna - warknšł Andreus. - Ale absolutnie nie podoba mi się to, że ty, Wielki Kucharzu, chcesz jš wrobić, podczas gdy ten piec wyleciał z winy twojej i twojego ojca. Ja sobie jeszcze z Lucjuszem porozmawiam - nozdrza mężczyzny zadrgały ponownie, a lewa brew podjechała niebezpiecznie do góry.
- Ale to naprawdę ja dodałam ten spirytus - Ginny postanowiła być mężna. Spu�ciła głowę i pokazowo się zarumieniła, przygryzajšc z konsternacji dolnš wargę.
- Ależ kochanie. Przecież to się mogło każdemu zdarzyć. Jestem pewien, że chciała� dobrze i to nie twoja wina, że miała� do czynienia z tymi cymbałami - odparł Andreus i podszedł do dziewczyny by jš przytulić.
Draco szepnšł co� pod nosem na temat dyskryminacji płciowej, lecz dostał po głowie od swojej kobiety.
- Za co to?! – wykrzyknšł rozcierajšc sobie miejsce po uderzeniu.
- Za twoje odzywki przy wej�ciu. Kretyn! – wyja�niła ze zło�ciš Hermiona.
- No co? Teraz dopiero ci przeszkadzajš moje tek�ciory? - zirytował się blondyn. - Przed chwilš zostałem podle zdyskryminowany, a ty mnie bijesz. Jak możesz? - zrobił minę zmokłego spaniela i Hermiona musiała odwrócić wzrok, żeby nie zmięknšć. Jednak po sekundzie ponownie patrzyła mu z odwagš w oczy.
- W ogóle mi przeszkadzajš takie durne, jak to okre�liłe�, tek�ciory. Dostałe� po prostu po łbie z opó�nieniem - wzruszyła ramionami i popatrzyła uważnie na pana Zabiniego i jego żonę. Następnie zerknęła z zaciekawieniem na Steela, który szelmowsko się do niej u�miechnšł, a nawet pu�cił jej oko.
- Nie mówiłe�, że masz brata, Blaise - powiedziała, rzucajšc zielonookiemu wymowne spojrzenie.
- Bo nie mam – odpowiedział z irytacjš brunet - To po prostu pomyłka natury. Tak naprawdę rodzice próbowali go utopić, ale się trzymał przy życiu – dodał
- A ciebie też, gumochłonie – odgryzł się Steel.
- Gryzipiórek – warknšł Blaise.
- Co? - Hermiona spojrzał zdziwiona, na, jak dotšd, inteligentnego chłopaka.
- No co? To krukonik – wyja�nił wzruszajšc ramionami Blaise.
- Byłe� w Ravenclawie? - spytała Hermiona z zaciekawieniem.
- Tak, był w Ravenclawie - Draco niemal warknšł; nie zamierzał patrzeć, jak Steel podrywa jego dziewczynę na inteligencję. - A teraz bšd�my tak dobrzy, Hermi... - przy tych słowach �cisnšł lekko jej dłoń - ... i opu�ćmy kuchnię, bo jest, mimo swych rozmiarów, za mała na tyle osób.
- Droga wolna - powiedziała Ann, kryjšc u�mieszek. - Id�, ale pamiętaj, przekaż ojcu... chociażby listownie... że czeka go ciężka konfrontacja ze mnš... i Narcyzš. Wyra�nie zabroniły�my mu wchodzić do jakiejkolwiek kuchni. Tym razem ci się upiekło, Draconie Malfoy, bo Lucjusz wystawił czek.
- Przekażę - prychnšł Draco i zmarszczył nos. Hermiona wyszczerzyła się do rodziców Steela i Blaise'a za plecami swojego chłopaka:
- Przejdzie mu - oznajmiła, �ciskajšc wymownie dłoń Mlfoya.
- Mój Boże. Żeby jakie� ładne i inteligentne dziewczyny leciały na takich tłuków jak mój brat i malfoyasty – westchnšł Steel, po zniknięciu Hermiony i Dracona, nie kryjšc swojego zdegustowania.
- Sam jeste� tłuk - mruknšł Blaise i wycišgnšł Ginny z kuchni. Musiał natychmiast porozmawiać z Draconem, a nie chciał zostawić swojej małej wiewióreczki z tš „pomyłkš natury” uchodzšcš za jego brata.
Chwilę pó�niej cała czwórka siedziała w sypialni Blaise'a i sprawiała takie wrażenie, jakby kto� powiadomił ich o �mierci ulubionego Testrala.
- Czyli z naszych planów nici - mruknšł Draco. - Znowu powrót do zimnych, pustych sypialni.
- I do Hogwartu - dodała Hermiona
- Hogwart... - mina Blaise'a zdradzała zamy�lenie. - Cholera, Hogwart, nauka i egzaminy...
- Egzaminy nie sš złe - stwierdziła z minš filozofa Granger, a pozostała trójka posłała jej spojrzenia jadowitych i w�ciekłych bazyliszków.
- Hogwart Hogwartem, trzeba tam wrócić i tyle - Draco podrapał się niegro�nym końcem różdżki za uchem. - Ale dzi� będzie bryndza! - jego głos zabrzmiał dono�nie i żało�nie, zupełnie jak pisk nieszczę�liwego Przecinka.
- Pomy�lcie, to tylko jedna noc... - Blaise postanowił być optymistš. – Zresztš, rodzice �piš w zupełnie innej czę�ci domu, w tej �pimy my i...
- No wła�nie, Dziki i... – Draco spojrzał na przyjaciela znaczšco.
- O co wam chodzi? - zdumiona Ginny spojrzała na mężczyzn.
- O tš sklštkę tylnowybuchowš, która uchodzi za mojego brata – odpowiedział ze zło�ciš Blaise.
- On jest bardzo miły i sympatyczny - obie dziewczyny stanęły natychmiast w obronie pierworodnego państwa Zabini, co bynajmniej nie spodobało się ich partnerom.
- On wcale nie jest miły, on jest gorszy niż ... niż ... – brunet próbował znale�ć odpowiednie słowo.
- Niż co, patałachy? – od strony drzwi dobiegł ich głos Steela Zabiniego. Wszyscy spojrzeli w tamtš stronę. Chłopak stał w progu i przyglšdał im się mieszaninš zaciekawienia i rozbawienia na twarzy.
- Jeste� gorszy od tego nadętego idioty, Pottera! Brakuje ci tylko blizny - zaperzył się potomek Malfoyów, za co zarobił wiele mówišce i nieprzychylne prychnięcie Hermiony i żmijowy syk ze strony Virginii.
- Och, Steel nie potrzebuje blizny... On nosi długie włosy - Blaise przecišgał każdš sylabę i wyglšdał tak, jakby miał się rzucić na swojego brata i go udusić. Tym razem to Ginny prychnęła, a Hermiona u�miechnęła się zło�liwie.
- Masz kompleks, Blaise? - zapytała słodko panna Granger, wbijajšc orzechowe oczy w chłopaka swojej przyjaciółki.
- Oczywi�cie, że nie, ale wiecie, co mówiš na temat długich włosów u mężczyzny... - Blaise u�miechnšł się niczym niewinna dziewica.
- Ja nie wiem co mówiš - powiedziała Ginny i spojrzała się na Zabiniego, żšdajšc udzielenia odpowiedzi, co ten skwapliwie wykonał.
- Długie włosy - krótki rozum oraz im więcej na głowie, tym mniej miedzy nogami...
Jego słowa jeszcze dobrze nie przebrzmiały, kiedy chłopak ze zdumieniem spojrzał na Dracona, który z w�ciekłš minš uderzył go ksišżkš od eliksirów w głowę.
- O co ci chodzi, Smoku? Przecież ja nic takiego nie powiedziałem ... – spytał z wyrzutem rozcierajšc sobie głowę.
- Najlepiej by było, jakby� się w ogóle zamknšł - warknšł Malfoy i poprawił swój kucyk.
- My�lałem, że jeste�cie tłukami - oznajmił pierworodny Zabinich. - Ale wy jeste�cie tłukami do potęgi! A ty, Blaise, masz chyba sieczkę zamiast mózgu. O tym, co masz, a raczej czego nie masz, między nogami nawet nie wspominajšc - Steel u�miechał się zupełnie tak samo, jak jego brat. Słodko i niewinnie.
- Nieprawda, że Blaise nie ma nic między... - oburzona Virginia nieco się zapędziła w swoich wywodach i teraz siedziała ze spuszczonš głowš ,z zawstydzeniem, międlšc w palcach poskręcane pasmo swoich rudych włosów.
- Ups - wyrwało się Hermionie, Draco się zaczerwienił, a Blaise miał minę lekko skonsternowanego zwycięzcy.
- A co powiesz o jego mózgu? - cišgnšł rozbawiony i niezrażony Steel.
Virginia poczuła słuszny gniew.
- Mózg Blaise'a jest w porzšdku! – warknęła. - Co nie zmienia faktu, że obaj jeste�cie nadętymi bucami i nie potraficie okazywać sobie braterskiej miło�ci. Starczy?! - czekoladowe oczy Ginny zapłonęły żšdzš mordu.
- Ale my się kochamy - mruknšł Steel.
- Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo - dodał Blaise.
- Jasne. Percy też nas tak kocha, że od dwóch lat nie mam z nim żadnego kontaktu - warknęła Ginny, zerwała się z łóżka i z łzami w oczach wybiegła z sypialni.
- Po prostu �wietnie. Jeste�cie genialni - Hermiona obrzuciła w�ciekłym spojrzeniem trojkę zbaranianych mężczyzn i pobiegła za Ginny.
- Ale o co chodzi? - najstarszy z mężczyzn wytrzeszczył oczy. - Jaki Percy? Ja nic nie wiem i nie chcę mieć nic wspólnego z kim�, kto ma tak na imię - dodał dla podkre�lenia powagi swych słów.
- Drażliwy temat – mruknšł Draco, bawišc się swojš różdżkš.
- Percival Weasley - wycedził Blaise.- Brat Wiewióry, dużo starszy od niej. Tak w ogóle to ona ma samych braci i wszystkich starszych...
- No, strasznie nadęty i wyrzekł się rodziny - Draco zmarszczył brwi i podrapał się za uchem niegro�nym końcem różdżki, ignorujšc pełne irytacji spojrzenie Blaise'a.
- Aaaaa! Percy Weasley! - pierworodny państwa domu wyglšdał, jakby "zaskoczył". - Przecież chodził z nami do Hogwartu. Młodszy dwa lata ode mnie. Nie znałem go dobrze, ale to straszny dupek. Ci młodsi Weasleyowie, bli�niacy byli zupełnie inni. Aaaaa! To ona jest Weasleyównš! - Steela ol�niło i gwizdnšł przecišgle.
- A co ty? Głuchy jeste�? Pewnie, że tak. Przecież ci się przedstawiła, młotku – Blaise popatrzył na brata ze zło�ciš.
- Nie zwracałem uwagi, patrzyłem na jej nogi, a nie na usta – odpowiedział szczerze Steel.
- Kretyn. I co to znaczy, że ona jest Weasleyównš? – warknšł jego brat.
- Znam jej brata. Jest moim bezpo�rednim przełożonym. Pracujemy razem. Ciekawe, co Charlie powie, jak wspomnę, z kim to umawia się jego ukochana, wypieszczona, wy�niona, wyidealizowana, łagodna, miła, cudowna młodsza siostrzyczka – za�miał się Steel.
- Steel! – wrzasnšł Blaise.
- No, co? Byłaby jaka� znajoma stypa, a teraz chod� brat, bratowš musimy przeprosić – powiedział chłopak i odwrócił się do wyj�cia.
- Stypa! - mina i ton głosu Dzikiego dobitnie �wiadczyły o tym, co on sam my�li na temat stypy, na której byłby głównym go�ciem. Draco zrobił minę filozofa, ponownie podrapał się za uchem niegro�nym końce różdżki i .... dostał przez łeb, a przedmiot, którego używał zwykle do czarów ,wylšdował na drugim końcu pokoju.
Blaise wstał i patrzył na niego z minš szalonego hipogryfa.
- No co?! - zaperzył się blondyn i także wstał, a Steel powstrzymywał się od �miechu. - Sam też tak robisz!
- Ale nie cały czas, jak ten kretyn! Ostrzegałem! – wykrzyknšł chłopak.
- Palant - wymamrotał Draco i obaj z Blaise’em spojrzeli morderczo na Steela, który omal nie dusił się z powstrzymywanego chichotu.
- Zaprawdę, zachowujecie się jak kretyni. Ja się naprawdę dziwię, co one w was widzš – wydusił z siebie.
- Miło�ć jest �lepa - mruknšł Draco, a Blaise skinšł głowš na potwierdzenie słów przyjaciela.
- Najwyra�niej – zgodził się Steel. - Tylko nie sšdziłem, że wy dwaj zakochacie się kiedykolwiek. I to jeszcze w Gryfonkach – dodał z szerokim u�miechem.
- One powinny być �lizgonkami, bo gryfońskiego charakteru to one bynajmniej nie majš – oznajmił Draco.
- Ta, jasne - Steel u�miechnšł się sardonicznie.
- Nie każdy jest kruczkiem - kujonkiem - warknšł Blaise.
- Ej, młody, nie pozwalaj sobie! Trafiłem tam, bo jestem inteligentny, ale i tak Tiara zastanawiała się długo, czy mnie nie przypisać do Slytherinu – Steel poczuł się urażony słowami brata.
- Współczuję - z powagš oznajmił Draco, podnoszšc swojš różdżkę z podłogi. – Już chyba bym wolał być w Gryffindorze... Mimo że Gryfków nie lubię. A Ravenclaw to po prostu okropne kujony bez klasy... - ręka Malfoya Juniora zastygła o milimetry od ucha; Blaise patrzył na niego zbyt natarczywie.
- No, to może pójdziecie przeprosić dziewczyny - powiedział szybko Draco, a jego dłoń natychmiast zjechała w dół.
- Ty idziesz z nami - Blaise u�miechnšł się niczym rodzic z postępów latoro�li.
- Ja nic nie mówiłem! – zaprotestował arystokrata.
- Żyjesz i za samo to powiniene� przepraszać – odpowiedział z udawana obojętno�ciš Blaise.
- Przestańcie, głšby - zdenerwował się Steel. - Idziemy wszyscy trzej powiedzieć Sorry, dziewczyny. I nie wyklinać mi tu na siebie młoty!
- Ugry� się, Zabini - Draco pokazał, jak bardzo poważa starszego brata swojego przyjaciela i patrzył na Blaise'a z nieskrywanš pogardš.
- Jak się ugryzę, to, w przeciwieństwie do ciebie, jadu sobie w żyły nie zapuszczę - odrzekł łagodnie młodszy Zabini, wyręczajšc Steela i wzruszył ramionami.
Po goršcych przeprosinach, w których zdecydowano, że nie jest niczyja winš, iż Percy ma w sobie więcej z Filcha niż z Weasleyów, zawarto krótkotrwały pokój. Bo już pięć minut pó�niej męski ród znowu się pokłócił, a to podobno kobiety sš z natury swarliwe.

***
Pó�nym wieczorem, gdy teoretycznie wszyscy powinni już spać, bo niektórych z samego rana czekał powrót do szkoły, na korytarzu dało się słyszeć ciche kroki. Zupełnie tak, jakby kto� się skradał. Kiedy ręka tajemniczej osoby zbliżyła się do klamki przy jednych drzwiach, dał się słyszeć cichy, przesišknięty ironiš głos.
- Braciszku, chyba nie sšdzisz, że zgodzę się na łamanie elementarnych zasad przyzwoito�ci.
- We� schowaj swój czarny łeb, potworze! Daj żyć normalnie innym, zazdro�niku! - w�ciekłym szeptem odrzekł Steelowi Blaise.
- Jak będziesz mnie obrażał, nie dam ci spokoju - kpił sobie starszy syn państwa Zabinich, doskonale bawišc się irytacjš zakochanego po uszy młokosa.
- Ty sklštko tylnowybuchowa! – wrzasnšł brunet.
- Co tu się dzieje? - usłyszeli nagle głos swojej rodzicielki. - Zamiast spać, to wy się wyzywacie na korytarzu. Żadnej przyzwoito�ci!
- A ty dlaczego nie �pisz?! - obaj bracia, z wyra�nš pretensjš w głosie, zwrócili się do swej rodzicielki.
- A wy, jak się do mnie odzywacie? Już spać, pókim dobra. Bo wam blokady na drzwi pozakładam! – zagroziła pani Zabini.
- Mamo... – jęknšł Steel.
- Chyba co� powiedziałam! Spać! – rozkazała ostro.
Rozeszli się poirytowani do swoich pokojów, gdzie zaczęli kombinować; zwłaszcza Blaise. Podczas gdy oni kombinowali, Virginia działała. Cichutko zapukała do drzwi Hermiony, która natychmiast jej otworzyła.
- Chcesz spać tak sama całš noc? - pisnęła cichutko rudowłosa, a oczy zal�niły jej w ciemno�ci, przewrotnš wesoło�ciš.
- W sumie nie... Ale wiesz, to jednak trochę boli - Granger lekko się skrzywiła.
- Zrobili�cie to! - Virginia omal nie krzyknęła, a Hermiona szybko położyła palce na jej ustach. - I jak było i jak?! A Blaise, ta �winia niemyta, nie chce i mówi, że chce poczekać - fuknęła rozżalona Ginny na koniec przemowy.
- Czy tobie chodzi tylko o jedno, Gin? - Hermiona spojrzała uważnie na przyjaciółkę.
- N... Nnno nnie - Virginia się zacięła i przygryzła dolnš wargę. - Ale dlaczego Draco i ty...
- Draco jest trochę inny niż Blaise, a ja jestem inna niż ty. I uważam, że Zabini postępuje bardzo mšdrze. Rozumiesz o czym mówię? Powinna� się cieszyć, że masz takiego faceta. Opiekuńczego i troskliwego. A ty go wyzywasz. Oj, Gin... – westchnęła Hermiona.
- Ja go kocham - mruknęła panna Weasley, rumienišc się po naganie przyjaciółki - I masz rację, zachowuje się jak głupia gówniara.
- Oj, przestań. Zachowujesz się po prostu jak normalna, napalona kobieta. Zobaczysz, będzie lepiej, a co do tego, czy chcę spędzić sama tš noc to... nie! – powiedziała Hermiona.
- Czyli? – spytała z zaciekawieniem najmłodsza z rodzeństwa Weasleyów.
- Czyli, moja droga przyjaciółko, zrobiłam co�, do czego przyznaje się z ciężkim sercem – dziewczyna u�miechnęła się tajemniczo.
- Herm... – Ginny zmrużyła oczy.
- Wiedzšc, że tu przyjedziemy, na wszelki wypadek pożyczyłam od naszego przyjaciela pewnš pożytecznš rzecz i teraz jej użyjemy! – wyja�niła z szerokim u�miechem panna Granger.
- Ty masz... masz... masz pelerynę?! Dlaczego mi wczesnej o tym nie powiedziała�?! – rudowłosa spojrzała na swojš przyjaciółkę z wyrzutem.
- Oj, Gin... Nie było takiej potrzeby – odrzekła Hermiona wyjmujšc spod poduszki Pelerynę –Niewidkę Harry`ego.
- Herm, nie powiedziała� mi i była� większym łobuzem niż ja! - w oczach rudzielca zapłonęło uznanie i zazdro�ć, a Hermiona lekko się zarumieniła i u�miechnęła przekornie. - UKRADŁA� jš Harry'emu - dodała z radosnym zapałem.
- Wcale nie! Ja jš tylko pożyczyłam - zaperzyła się Grangerówna. - Tylko nie wiem, czy jeszcze nie odczekać, bo oni pewnie będš chcieli przyj�ć do nas...
- Łiii - zapiszczała Virginia. - Wiesz, że to pipki greckie. Pewnie kto� ich nakrył i powłazili ze strachu do nor... Trochę mi ich żal - Virginia wydęła wargi. - To co, idziemy?
- Chyba nie mamy innego wyj�cia - odpowiedziała panna Granger i nacišgnęła na siebie i Ginny bezcenny skarb.
Już po chwili obie dziewczyny cichutko opu�ciły sypialnię. Kiedy znalazły się na korytarzu, przez chwilę stały bez ruchu i nasłuchiwały czy kto� nie nadchodzi. Na szczę�cie korytarz był pusty. Szybko zbliżyły się do sypialni Dracona i Hermiona bezszelestnie wy�lizgnęła się spod pelerynki, a potem, równie cicho, uchyliła drzwi. Kilka sekund pó�niej Ginny została sama na korytarzu. Rudowłosa rozejrzała się, pewna, że skrzypniecie drzwi obudziło kogo�, a gdy stwierdziła, że nic takiego nie miało miejsca, pobiegła do pokoju Blaise.

*
- Draco – szepnęła cicho Hermiona, gdy już podeszła do łóżka chłopaka.
- Tunia? - Malfoy poderwał się i usiadł w skotłowanej po�cieli. - Moja Tunia sama do mnie przyszła.
Hermiona widziała, jak szczerzy się w ciemno�ciach, aż mu zęby �wiecš.
- No, musiała przyj�ć, skoro jej matołek sam drogi nie może do niej znale�ć – powiedziała.
- No wiesz? To wszystko przez tego jełopa Steela; łazi po nocach - Hermiona ucałowała go mocno w policzek, a Draco jš rzucił na łóżko i mocno przytrzymał.
- A tak wła�ciwie to cóże� kobieto ode mnie, biednego, zmęczonego trudami życia mężczyzny, chciała? Chyba nie zamierzasz wykorzystać mojego niewinnego ciała? Przysięgam na mój honor, że będę się bronił chociaż trochę – o�wiadczył, a w jego głosie zabrzmiały rozbawione nutki.
- Żeby nie wyj�ć na łatwego - mruknęła Hermiona, na co Draco oczywi�cie musiał zareagować.
Natychmiast zaczšł jš łaskotać dopóki dziewczyna zaczęła piszczeć i błagać go o lito�ć.
- Draco... proszę.... przestań.... Draco, a jak... kto� wejdzie? – wydyszała
- To będziesz się musiała goršco tłumaczyć, dlaczego napastujesz takie niewinne dziecię jak ja – odpowiedział z rozbrajajšcš szczero�ciš arystokrata.
- Ty i niewinny! Toż to oksy... - widzšc, że Draco znowu szykuje się do łaskotania, Hermiona natychmiast zmieniła swš wypowied�. - ...toż to prawda, jeste� niewinny niczym lilia.
- Ty mi tu nie czaruj tylko powiedz, dlaczego naprawdę przyszła� – zainteresował się młody Malfoy. Hermiona przez chwilę zastanawiała się, czy powiedzieć Draconowi prawdę. W końcu z uroczymi rumieńcami na policzkach wyszeptała:
- Bo ja już bez ciebie nie potrafię usnšć. Brakuje mi ciebie.
- Nierzšdnica - Draco u�miechnšł się szeroko. - Brakuje ci mojego boskiego ciała - zażartował, ale za chwilę zrobił się poważny, bo Hermiona posmutniała.
- Wiesz co? Ja mówię poważnie, a ty się ze mnie nabijasz. Może jednak wrócę do siebie - odepchnęła go i spróbowała wstać, ale chłopak jš mocno przytrzymał.
- Przepraszam, Tunia... Wiem, że czasem przeginam. Ale ty się tak uroczo rumienisz. Przepraszam za głupi tekst - na prawdę zrobiło mu się przykro i delikatnie pocałował odkryte ramię dziewczyny, wykorzystujšc fakt, że batystowe ramišczko zielonej koszulki się zsunęło. Ale Hermiona była tak rozżalona jego niewybrednym żartem, że odepchnęła go od siebie i zajrzała mu z wyrzutem w oczy . Draco zawstydził się tak, jak jeszcze nigdy w swoim nastoletnim życiu. Ta dziewczyna oddała mu swojš niewinno�ć, a on jš wyzywał od nierzšdnic. Poczuł pod powiekami łzy zażenowania i skruchy.
- Miona, ja naprawdę nie chciałem cię zranić, przecież wiesz... Przepraszam za mój niewyparzony jęzor. Szanuję cię bardziej, niż siebie samego, ale mam takie żałosne zapędy. Przykro mi. Nie chcę, żeby� na mnie patrzyła w taki sposób. Z takim żalem. Pozwolisz mi się przytulić i się przeprosić? Błagam, Mionka – chłopak wbił w niš błagalne spojrzenie.
Hermiona spojrzała na Dracona, a gdy zobaczyła minę chłopaka nie potrafiła się dalej gniewać i zmiękła.
- Już dobrze, tylko obiecaj mi, że postarasz się trochę przyhamować – wyszeptała.
-Tunia, dla ciebie wszystko. Przysięgam... na mojš miotłę! – na jego ostatnie słowa Hermiona roze�miała się cicho. Wcale nie uważała, że taka przysięga jest głupia,. W końcu, znajšc Malfoya, miotła była dla niego czym� naprawdę ważnym.
- To, co? Nie masz nic przeciwko temu, że zostanę? – spytała rozbawiona.
- Kobieto, jeszcze się pytasz? Jestem cały twój i rób ze mnš, co chcesz – zadeklarował chłopak.
Hermiona u�miechnęła się i tylko pokiwała głowa; Draco jednak nigdy się nie zmieni.
- A mogę się po prostu przytulić? – spytała cicho.
- Z największa przyjemno�ciš, moja Szczotuniu – u�miechnšł się Draco.
Hermiona rzuciła Dracona na łóżko i wygodnie się na nim ułożyła, zupełnie jak na materacu.
- Nie za dobrze ci, Szczota? - spytał obejmujšc jš ramieniem.
- Nie, młotku - odrzekła z u�miechem i oplotła go w pasie udami, "przyklejajšc się" mocniej.
- Tunia, jeste� wygodnicka – stwierdził Smok.
- Wiem, niewygodnie ci? - spytała z troskš.
- No, co ty. Jeste� ciepła i ładnie pachniesz – blondyn u�miechnšł się do niej słodko.
- Nawzajem – odpowiedziała Hermiona wtulajšc się głębiej w ciało chłopaka.
Przez kilka chwil leżeli w zupełnej ciszy, aż Draco o�mielił się zapytać:
- Mionka... Będę mógł cię troszeczkę popie�cić? Proszę...
Draco cierpliwie czekał na odpowied�, a kiedy przez dłuższš chwilę jej nie otrzymał, schylił głowę i zauważył, że jego Tunia już �pi. Dziewczyna była bardo zmęczona wszystkimi wydarzeniami minionego dnia. Malfoy u�miechnšł się i delikatnie, by tylko nie obudzić panny Granger, przykrył jš nakryciem i jeszcze mocniej przytulił. Hermiona miała racje - potrzebowali siebie. On również nie potrafił już bez niej spać. W momencie, gdy zasypiał w jego zmęczony umysł wdarła się my�l, że w Hogwarcie wspólne spanie może nastręczyć trochę trudno�ci, ale przecież dla chcšcego nic trudnego. Zresztš, on jest �lizgonem i na pewno sobie poradzi.

**
Ginny Weasley po cichu w�lizgnęła się do sypialni Blaise i na palcach podeszła do łóżka chłopaka. Ten pół – leżał, – pół - siedział na łóżku i czytał ksišżkę, zerkajšc z niepokojem, co parę minut, na zegarek . Ginny, która dalej miała na sobie pelerynę, przez co była dla niego niewidoczna, postanowiła trochę niegro�nie podrażnić Blaise`a. Na poczštku zgasiła �wiatło w jego pokoju.
Chłopak rozejrzał się , jednak jeszcze nie zaniepokojony na nowo włšczył lampkę. Kiedy zabawa w gaszenie i zapalanie powtórzyła się po raz trzeci, biedny �lizgon nie mógł zignorować sygnałów, że kto� oprócz niego jest jeszcze w pokoju.
- To wcale nie jest �mieszne - warknšł, jednak gdy usłyszał tłumiony dziewczęcy �miech, natychmiast się rozpogodził.
- Och, czyli panna Weasley tak się bawi... A co będzie, jak cię złapię? – spytał.
- Najpierw musiałby� mnie złapać – odpowiedziała Weasleyówna.
- Nie ma sprawy - Ginny obserwowała, jak Blaise niczym kot pręży się na łóżku, łowišc uszami d�więk.
"Zwierzaczek" - pomy�lała z rozczuleniem Virginia.
- A skšd masz Niewidkę, ryża wredoto? - spytał powolutku zbliżajšc się do krawędzi łóżka.
- Herm zwinęła Harry'emu, młotku - grzecznie go o�wieciła wredota i szybciutko przeszła na paluszkach w lewš stronę, żeby jej nie dopadł "na głos".
- W którš stronę przetupała�, wiewióreczko? – spytał Zabini i spokojnie zszedł z wyrka.
- Chciałby� wiedzieć - szepnęła Ginny i odskoczyła na bok, gdy Blaise zbliżył się do miejsca, gdzie stała parę sekund wcze�niej.
- Zobaczysz, jak cię dopadnę będziesz błagać o lito�ć – zagroził brunet.
- Ciebie? - Ginny znowu się za�miała i to był jej błšd.
Dziewczyna nie zdšżyła odskoczyć i pelerynka została z niej zerwana.
- Ups... – powiedziała.
- Ja ci dam ups - zamruczał Blaise i zaczšł popychać dziewczynę w stronę łóżka.
- Dziki, chyba nie skrzywdzisz swojej wiewióreczki? – spytała niewinnie Ginny.
- Pożyjemy, zobaczymy... – odpowiedział lakonicznie chłopak.
- Nie skrzywdzisz, prawda? - wielkie czekoladowe oczy wlepiły się w zielone tęczówki chłopaka. W odpowiedzi Blaise uniósł tylko jednš brew i pchnšł Virginię jeszcze raz, a dziewczyna wylšdowała pupš na brzegu łóżka. Nie spuszczajšc z niego szeroko otwartych, ciemnych oczu, wdrapała się szybciutko na łóżko i skulona przycupnęła przy samej �cianie, starajšc się wyglšdać jak najbardziej niewinnie i zrobić się jeszcze mniejsza, niż była rzeczywi�cie.
- Nie krzywd�, Blaise - pisnęła cichutko. Zabini się rozczulił, ale nie dał tego po sobie poznać. Wszedł na łóżko i powoli zbliżył się do dziewczyny.
- No i co teraz, mała, ruda cholero? Mówiłem, że cię dorwę - powiedział z drapieżnym u�miechem i oblizał wargi. Następnie troszkę się od niej odsunšł, ale nie spuszczał z niej wzroku, a jego prawa dłoń w�lizgnęła się pod koszulkę nastolatki, delikatnie gładzšc jedwabiste wnętrze uda:
- Ja, dziki zwierz, Blaise, z dzikiej puszczy... - mówił bardzo cicho - ... miałem się zabawić z małš wiewióreczkš i brutalnie nam przerwano – Ginny zachichotała. - A teraz ta niewdzięczna wiewióra zabawiła się moim kosztem i mam jeszcze większš ochotę do niej się dobrać.
Przestał jš dotykać i odsunšł się dalej:
- Chod� do Blaise'a, skarbie - powiedział zalotnie.
- Nie! - zapiszczała Ginny. - Bo mała wiewióreczka boi się wielkiego, dzikiego zwierza.... Nie pójdę - cofnęła się pod �cianę, figlarnie mrużšc oczy.
- Boisz się? - u�miech chłopaka stał się bardziej drapieżny.
- Troszeczkę... – przyznała Ginny.
- Chyba się nie obawiasz, że zerwę z ciebie koszulkę? - to powiedziawszy, Blaise, rzeczywi�cie zdarł delikatnš koszulkę.
- Albo, że porwę twoje majteczki - mruknšł i jednym szarpnięciem zniszczył stringi dziewczyny.
Ginny nie potrafiła dłużej się powstrzymywać i parsknęła �miechem.
- Och, masz rację. Nie powinnam się obawiać, że zedrzesz ze mnie ubranie – odpowiedziała chichoczšc.
- Kobieto, milcz i leż. Twój Dziki bierze się do akcji! – powiadomił jš Blaise.
- A... Więc jednak - Ginny u�miechnęła się figlarnie, a Blaise popatrzył na niš z zaciekawieniem.
- No, do takiej wła�ciwej akcji miałe� się wzišć, gdy skończę szkołę - w wielkich oczach widać było pro�bę i oddanie.
No wła�nie, po

[Harajuku_Girl]

wiedziawszy, Blaise, rzeczywi�cie zdarł delikatnš koszulkę.
- Albo, że porwę twoje majteczki - mruknšł i jednym szarpnięciem zniszczył stringi dziewczyny.
Ginny nie potrafiła dłużej się powstrzymywać i parsknęła �miechem.
- Och, masz rację. Nie powinnam się obawiać, że zedrzesz ze mnie ubranie – odpowiedziała chichoczšc.
- Kobieto, milcz i leż. Twój Dziki bierze się do akcji! – powiadomił jš Blaise.
- A... Więc jednak - Ginny u�miechnęła się figlarnie, a Blaise popatrzył na niš z zaciekawieniem.
- No, do takiej wła�ciwej akcji miałe� się wzišć, gdy skończę szkołę - w wielkich oczach widać było pro�bę i oddanie.
No wła�nie, po co ja czekam, skoro ona jest chętna? - pomy�lał, ale po kilku
sekundach spoważniał i popatrzył z czuło�ciš na Ginny:
- Skarbeczku, bo tak wła�nie będzie. Co nie znaczy, że mam zamiar dać ci całkowity spokój - Virginii zrzedła minka, ale za chwilę się u�miechnęła:
- Ale pozwolisz się odwdzięczyć? - spytała, gdy Blaise delikatnie zaczšł lizać jej lewy sutek.
- Och, nie wiem. Nawet jeszcze nie zaczšłem, a ty zadajesz mi krępujšce pytania. Leż grzecznie i daj działać prawdziwemu mężczy�nie – odpowiedział chłopak.
- Trzeba być jeszcze mężczyznš - zażartowała Ginny, a Blaise spojrzał na niš spod zmrużonych powiek.
- Ty mała wredoto, teraz to ja ci pokaże – pogroził.
- A co? I może ja już to widziałam – za�miała się Ginny.
Blaise nic nie odpowiedział tylko bez żadnych uprzedzeń zniżył głowę i polizał Ginny. Dziewczyna jęknęła i straciła ochotę na jakškolwiek dalszš rozmowę. Było jej bardzo dobrze i chciała jeszcze. �lizgon jednakże wcale nie zamierzał być dla niej łaskawy. Już po chwili całował delikatnie wnętrze jej uda, bardzo powoli schodzšc do łydki, a pó�niej do zgrabnej stópki dziewczyny. Polizał kostkę i ujšł lewš stopę Virginii w dłonie.
- Co ty robisz, Blaise? - spytała zdziwiona i zaskoczona dziewczyna.
- Pieszczę cię, skarbie od stóp do głów... Podobno kobiety to uwielbiajš – odpowiedział Zabini.
Ginny nie wiedziała, co ma na to odpowiedzieć, więc odrzekła jedynie "aha" i obserwowała chłopaka z lekkim rozbawieniem. Rozbawienie jednak bardzo szybko jej minęło, zastšpione cichutkimi jękami, gdy Blaise zaczšł pie�cić językiem palce i delikatne poduszeczki pod nimi. Virginia musiała zamknšć oczy i zacisnęła pišstki na po�cieli, bo to, co wyprawiał z niš Zabini, było niesamowicie miłe, wręcz boskie.
Ustami zaczšł wędrować w górę jej nóg i po chwili zatrzymał się w zgięciu kolana. Ginny, która do tej pory nie wierzyła, że ta czę�ć ciała może być w jakim� stopniu odpowiedzialna za napięcie erotyczne, teraz zmieniła zdanie. Zaczęła jęczeć i wić się na łóżku. To wspaniałe, a ona na przemian prosiła o więcej i go przeklinała. Chłopak postanowił się wreszcie nad niš zlitować. Podcišgnšł się na łóżku, tak, że teraz leżeli na przeciw siebie i zaczšł całować jej usta, a jego palce gładziły uda Ginny. Virginia wygięła biodra do przodu, błagajšc go o �mielsze pieszczoty i przywarła do niego ufnie, zanurzajšc dłonie w czarnych gęstych włosach chłopaka.
- Blaise, błagam cię - jęknęła rozpaczliwie, kiedy Zabini, droczšc się z niš, ominšł, po raz kolejny, o milimetry jej wilgotnš kobieco�ć. - Błagam, Blaise.
- Cii... - wyszeptał jej do ucha i pocałował ramię dziewczyny. Delikatnie wsunšł w niš �rodkowy palec, a Ginny krzyknęła cicho i gwałtownie uniosła biodra.
Blaise’owi spontaniczna reakcja dziewczyny bardzo się spodobała. Ona w ogóle mu się bardzo podobała. Powoli zaczšł poruszać swojš dłoniš, a gdy Ginny zaczęła jęczeć i krzyczeć coraz gło�niej, zaczšł jš całować. Cholernie żałował, że jego brat �pi za �cianš i on nie może spokojnie wsłuchiwać się w głos „pchełeczki”.
- Szybciej - wyszeptała dziewczyna, kiedy Zabini na chwilę się od niej odsunšł.
Chłopak tylko u�miechnšł się do własnych my�li i przyspieszył swe ruchy.
Virginia wiła się na łóżku, powtarzajšc imię swojego kochanka i była przy tym coraz ekspresyjna, dlatego Blaise musiał jš często całować, żeby tłumić jej gwałtowne reakcje.
- Cicho, dzikusku - szepnšł jej do ucha, na co odpowiedziała bardzo gło�nym i wyra�nym: "Och, Blaise!" i rozpłakała się z rozkoszy, bo spełnienie, które jej dał, było zbyt silne jak dla niej - w końcu była tylko maleńkš wiewióreczkš. Wtuliła się w niego, a Zabini uspokajał jš cichymi słowami, dziwišc się własnej cierpliwo�ci i łagodno�ci. Nie my�lał o własnym podnieceniu i pożšdaniu. Ono po prostu było, a Ginny była dla niego najważniejsza na �wiecie:
- Kocham cię, Blaise - szepnęła mu prosto do ucha.
- Ja ciebie też, kochanie - odrzekł, scałowujšc z jej policzków łzy. - Jak obudziła� Steela, to się nie zdziw, gdy zapuka i nas opieprzy - dodał jeszcze, patrzšc z niepokojem na drzwi. Steel się jednak nie pojawił ani teraz, ani potem. Był na tyle taktowny, że zapobiegawczo nałożył na swojš sypialnię zaklęcie wyciszajšce.
- On jest w porzšdku - odrzekła Virginia i delikatnie pchnęła Zabiniego na łóżko. Był silny, ale pozwalał jej na wszystko. Grzecznie położył się na plecach, a Ginny delikatnie zaczęła pie�cić ustami i palcami jego klatkę piersiowš.
Jej usta schodziły coraz niżej. Językiem zaczęła zataczać kółeczka wokół jego pępka, a jej dłonie bawiły się włoskami na jego podbrzuszu.
- Gin, proszę nie znęcaj się -jęknšł Blaise i to było ostatnie, co powiedział. Jego oczy zaszły mgłš, a umysł wyłšczył się zupełnie. Wszystko to za sprawš ust pewnego dziewczęcia , które powoli zaczęły całować jego nabrzmiała męsko�ć. Ginny na przemian całowała, ssała i lizała stwardniały organ, a jej dłonie ugniatały po�ladki chłopaka.
Zabini nie potrzebował wiele, by doj�ć. Jego ciało wygięło się w spazmie rozkoszy, a on sam wykrzyczał imię swej czerwonowłosej boginki.
Ginny przykleiła się do Blaise’a, a ten przytulił jš najmocniej, jak potrafił.
- Udusisz mnie, dziki zwierzu - oznajmiła po kilku sekundach lekko zgnieciona dziewczyna, ale nawet nie próbowała się odsunšć. Wręcz przeciwnie, przywarła do chłopaka całym swoim drobnym ciałkiem. Zabini leciutko poluzował u�cisk silnych ramion, a Virginia uniosła głowę i spojrzała mu w oczy:
- Wiesz, że jeste� słodki i mam ochotę cię schrupać i zostawić tylko kosteczki?
- Ja tam bym cię chętnie skonsumował i to razem z kosteczkami... – odpowiedział chłopak.
- Nie zauważyłam - Ginny u�miechnęła się figlarnie.
- Wiewióra, czy ty mnie podpuszczasz? - jedna z brwi Blaise’a podjechała wysoko do góry i została w takiej pozycji na dłużej.
- Nie o�mieliłabym się... - dziewczyna zrobiła najbardziej niewinnš minę, na jakš było jš stać, ale i tak w jej bršzowych oczach igrały iskierki wesoło�ci.
-Och, to bardzo dobrze, bo jakby� mnie podpuszczała, to mógłbym się poczuć urażony i zrobić co� niemiłego - odezwał się Blaise z całš powagš na jakš tylko było go stać.
- A co takiego? – spytała z zainteresowaniem Ginny.
- Och... na przykład zwalić cię z łóżka, wrzucić do zimniej wody, wywiesić za okno -
każdy pomysł chłopaka kwitowany był coraz gło�niejszym �miechem, a pišstki dziewczyny uderzały miarowo w jego klatkę piersiowa.
- Nie bij mnie, nie wiesz, że zwierzšt się nie bije? – Blaise złapał jš za przeguby.
- To� ty zwierzę? – zdziwiła się panna Weasley.
- Tak, jestem twoim osobistym dzikim zwierzęciem – odpowiedział Zabini.
Ginny ponownie się roze�miała i wtuliła w swe "osobiste, dzikie zwierze". Zabini u�miechnšł się do siebie i przytulił dziewczynę. Po kilku minutach zasnęli, a o godzinie siódmej rano biedny Blaise został obudzony czyim� gło�nym chrzšknięciem.

***
Hermiona obudziła się, gdy jeszcze było ciemno i stwierdziła, że podczas snu, zsunęła się ze swojego wygodnego materaca, jaki stanowił Draco. Leżała obok chłopaka z głowš złożonš na jego klatce piersiowej. Czuła się całkowicie rozbudzona i miała złe przeczucie, że do rana już nie u�nie. Delikatnie podsunęła się wyżej i leciutko pocałowała Dracona w usta. Wymruczał przez sen co� w stylu "Nie dobieraj się do mnie, Szczota" i u�miechnęła się sama do siebie, u�wiadamiajšc sobie, że chodzi z Malfoyem i wyobrażajšc sobie miny Harry'ego i Rona, kiedy się dowiedzš. Zamierzała w
pocišgu siedzieć w tym samym przedziale, co jej chłopak
Pewnie obaj stwierdzš, że zwariowała, albo Malfoy co� na niš rzucił, pó�niej nie będš się do niej odzywać, ale kiedy zbliży się jaki� sprawdzian z Eliksirów lub Transmutacji, to znowu zacznš jš zauważać. Ci jej mężczy�ni byli tacy przewidywalni. Zresztš wiedziała, że nie tylko jej się oberwie - pewnie do Ginny też się dobiorš. W wyobra�ni widziała już awantury urzšdzane przez Rona. A naj�mieszniejsze z tego wszystkiego było to, że nic jš to nie obchodziło. Nie zamierzała ukrywać swego zwišzku z Draconem, wręcz
przeciwnie. Zastanawiała się tylko, czy on też zamierza to publicznie okazywać, czy na razie przemilczeć. Pogršżona w my�lach Hermiona nie zauważyła nawet, jak zasnęła, a rano zamiast
magicznego budzika wyrwała jš ze snu wišzanka przekleństw i czyj� �miech.
Otworzyła powolutku oczy i ujrzała Dracona, który siedział na łóżku, szczelnie przykrywajšc jš kołdrš i pomstujšc na czym �wiat stoi. Obok stał Blaise i rechotał jak
szalony. Musiało go bardzo rozbawić zachowanie Malfoya.
- I czego rżysz, zdechły patafianie?! - darł się Draco. - Bucu pokręcony, co cię, kur*wa, �mieszy?! - dodał i odwrócił się, gdyż uznał, że przykrycie do samej szyi to za mało i podcišgnšł kołdrę aż na jej uszy.
- Szczoteczko, nie słuchaj - jego głos zmiękł i stał się tak łagodny, że Hermiona nie mogła się szczerze nie u�miechnšć. Nie mogła się też oprzeć pokusie i podniosła się, by dać chłopakowi siarczystego buziaka w policzek.
-Zamiast mnie obrażać, powiniene� dziękować, bo gdyby nie ja, to Steel by was przyszedł obudzić - powiedział uradowany Blaise i pu�cił oko do Hermiony.
- Blaise, drogi przyjacielu, w dowód mojej wdzięczno�ci pozwolę ci natychmiast opu�cić ten pokój bez uszczerbku na zdrowiu – o�wiadczył dobrodusznie Draco.
- Jaki� ty wielkoduszny - Zabini tylko pokręcił głowš i wyszedł, zostawiajšc Dracona i Hermionę samych.
- Mógłby� być dla niego milszy - powiedziała Hermiona, wstajšc z łóżka i zarzucajšc na siebie szlafrok Dracona. Nie miała ochoty szukać swojej koszulki.
- Przecież niczym w niego nie rzuciłem – zaprotestował Draco - Raaaany, jak ja nie chce wracać do szkoły! – dodał.
- I ma być ci serdecznie wdzięczny, bo go po prostu nie nie uszkodziłe�? - spytała ironicznie i skrzywiła się w parodii serdecznego u�miechu.
- No wła�nie! - Draco podkre�lił swojš rację i się szeroko wyszczerzył. - Nie będzie cię oglšdał bezkarnie na golasa - dodał z minš filozofa.
W odpowiedzi Hermiona popukała się w czoło.
- Która godzina? - spytał Draco, wzruszajšc ramionami.
- Siódma - rzuciła obojętnie.
- POSRAŁO GO?! - Draco nie krył irytacji. - Jego starzy wstanš o dziewištej, a już na pewno nie wcze�niej, niż o ósmej. �niadanie będzie przed dziesištš i wyjedziemy około dziesištej trzydzie�ci, bo autami wspomaganymi magicznie nie trzeba wyjeżdżać wcze�niej, a on mnie budzi o siódmej! – w miarę jak mówił jego głos wzrastał na sile.
- Przestań krzyczeć! - ofuknęła go Hermiona. - Chyba, że chcesz, aby państwo Zabini wstali już teraz?
Jej uwaga pomogła i Malfoy zaczšł mówić nieco ciszej, a jego mina złagodniała.
- No, pewnie, że nie chcę! A skoro jest tak wcze�nie... - przysunšł się do Hermiony i z przekornym u�mieszkiem malujšcym się na twarzy rozwišzał swój szlafrok, który na sobie miała. Dziewczyna zrobiła bardzo rozgniewanš minę i popatrzyła na niego pytajšco.
- Jest na ciebie zdecydowanie za duży, Tunia - szepnšł jej do ucha, posyłajšc jej rozbrajajšcy i słodki u�miech, że musiał się odwzajemnić tym samym.
- Więc co powiesz na to, żeby�my jeszcze na chwile wrócili do łóżka? – zaproponował.
- Ja bym radziła pod prysznic - odpowiedział dziewczyna.
- Jeszcze nigdy nie robiłem tego pod prysznicem – rzekł Draco marszczšc brwi.
- Mi chodzi o kšpiel, smoczusiu. Co prawda, jest dopiero siódma, ale, znajšc ruchy niektórych z nas, pewnie i tak ledwo zdšżymy na pocišg – stwierdziła Hermiona.
- Marudzisz, Tunia - zaczšł Draco, ale nagle zbladł. - Hermiona... ciebie...już nie boli? - ostatni wyraz wymówił bez żadnej przerwy.
- Draco, nie martw się. Ze mnš jest wszystko dobrze. Po prostu naprawdę musimy się �pieszyć-
Hermiona tylko roze�miała się i przytuliła do Dracona. Prawdę powiedziawszy powrót do szkoły zaczynał jej się podobać coraz bardziej.

***
Dwie godziny pó�niej, po większych i mniejszych kłótniach, cała czwórka znalazła się w jadalni i spożywała najzwyklejsze �niadanie. Ku ogólnemu zdziwieniu najmniej podobało się to Blaise’owi i Hermionie, który zdšżyli się już przyzwyczaić i nawet w pewnym stopniu polubić kulinarne eksperymenty swych partnerów.
- I jak wam się spało? - Anna Zabini zaczęła temat, który jej zdaniem był bezpieczny.
- Gło�no - mruknšł jej pierworodny i ze zło�liwym u�miechem spojrzał na swego brata.
- To nie trzeba tak gło�no chrapać, że aż sam się obudziłe�! - warknšł Blaise.
- Ja po prostu mam bardzo wrażliwy słuch i nieraz nawet Silencio nie pomaga – o�wiadczył spokojnie Steel.
- Jak chcesz, to ja cię zasilencjuję na wieki – zaoferował Blaise.
- Chłopcy - pan domu spojrzał wymownie na synów, którzy natychmiast
się uspokoili. Nie, żeby się bali, lecz kiedy� ojciec obiecał im, że je�li nawet przy �niadaniu będš się kłócić, to sprawi im rodzeństwo, a to, o zgrozo, było jeszcze możliwe. Nie wiedzieli tylko jeszcze, o zgrozo ogromna (i jeszcze trochę czasu błogiej nie�wiadomo�ci im zostało), że ich mamusia jest wła�nie w trzecim dniu cišży.
Hermiona i Virginia popatrzyły na siebie z lekkim zdziwieniem, bo obaj młodzi Zabini zamilkli, a Steel cicho i z godno�ciš, przy jeszcze cichszym akompaniamencie brat, odpowiedział:
- Tak jest, ojcze.
Andreus u�miechnšł się szeroko i Granger pomy�lała, że facet jest wprost bajecznie
przystojny. Prawdę powiedziawszy, widać to było po jego latoro�lach, zwłaszcza, iż jego małżonka też na brak urody narzekać nie mogła.
- Tuńka! - syknšł pełnym urazu tonem Draco, widzšc, że "jego szczoteczka" wodzi wzrokiem od jednego Zabiniego do drugiego (i trzeciego też!) i tršcił lekko Hermionę.
- Tak? - dziewczyna odwróciła się do niego i popatrzyła w pełne wyrzutu szare tęczówki.
- Ty już wiesz, o co chodzi, Szczota - chłopak się naburmuszył.
- Dlaczego tak nieładnie do niej mówisz? - zdziwiła się pani Zabini i wbiła zaciekawiony wzrok w Malfoya Juniora.
- To przez włosy - odpowiedział Draco, a po chwili z oburzonš minš dodał - Ja jej wcale brzydko nie nazywam.
- Nazywasz, i możesz mi wyja�nić, dlaczego przez włosy? – pani Zabini najwyra�niej wcale nie chciała zmienić tematu.
- Bo ona miała takie łaaaaaaaaaadne - Blaise u�miechnšł się kpišco do Dracona.
- Dłuuuuuuuugie i gęste - Ginny postanowiła dołšczyć do zabawy.
- I je �cięłam – wtršciła Hermiona.
- No wła�nie! �cięła�! Więcej ci na to nie pozwolę. Masz mieć długie włosy i już –wykrzyknšł chłopak. Naprawdę podobały mu się włosy panny Granger. – A w tej fryzurze wyglšda jak szczotunia – dodał.
- No to co? Mówiłe� że mi ładnie! - Hermiona wyglšdała na urażonš.
- Ładnemu we wszystkim ładnie - zauważył Andreus. - Draconowi zapewne chodzi o to, że masz piękne włosy i niepotrzebnie je �cięła�.
Hermiona zarumieniła się leciutko i cicho bšknęła "dziękuję".
- Oczywi�cie, że tak! - Malfoy aż się zachłysnšł herbatš. - Ma gęste �liczne włosy. Tyle razy miałem ochotę ich dotknšć, zanurzyć w nich twarz... - Draco zdał sobie sprawę z tego, co mówi i zarumienił się jak burak. Hermiona wbiła w niego zdziwione, niemal zszokowane spojrzenie. Ginny natomiast upu�ciła z wrażenia widelec.
- No, ten, tego... to znaczy... eee... - jasnowłosy przedstawiciel arystokracji zaczšł się plštać, jškać i poczerwieniał mocniej.
- Draconie Malfoy, czy możesz powtórzyć to, co powiedziałe�? - panna Granger wpatrywała się w chłopaka intensywnie, a w jej oczach zaczęły pojawiać się gro�ne błyski.
- Eee... Znaczy to, że masz... eeee... piękne włosy i powinna� je zapu�cić? – Draco na wszelki wypadek wolał udać głupiego.
- Nie to! - Granger omal nie krzyknęła. - Doskonale wiesz, co i nie udawaj mi tu Harry'ego złapanego przez Snape'a na goršcym uczynku!
- Eee, chcesz herbatki? - Draco był tak czerwony, że włosy tuż przy czole wydawały się różowawe.
- Według mnie, Granger... - odezwał się bardzo cicho, łagodnie i ze zło�liwym u�miechem Steel - on po prostu leci na ciebie od jakiego� czasu. Znajšc Malfoyów i ich niechęć do wyrażania jakichkolwiek uczuć, to może być nawet kilka lat... – zadrwił.
- A według mnie, Zabini, to dla własnego dobra powiniene� się zamknšć - Draco nie wiedział czy jest bardziej zawstydzony, czy zły.
- A według mnie, Malfoy... - Hermiona zaczęła przedrze�niać ton chłopaka - ... to ty masz mi chyba co� do powiedzenie, prawda?
Dziewczyna była naprawdę zła i miała ku temu powody.
- Teraz? – spytał zaskoczony blondyn.
- Tak, teraz! Natychmiast! – wykrzyknęła Hermiona.
- A możemy chociaż wyj�ć? - Draco wyglšdał na najnieszczę�liwszego człowieka na ziemi.
Hermiona zmrużyła oczy ze zło�ci – ona nigdzie nie zamierzała chodzić.
- Słucham!
Draco przez chwilę z uwagš przyglšdał się porcelanowemu talerzowi ze złota obwódkš, aż wreszcie wypowiedział całe, bardzo skomplikowane zdanie na jednym oddechu.
- Bardzomisiepodobałytwojewłosyiwogólecałatybałemsietegoidlategociaglemówiłemżemas
zokropnafryzure.
- A teraz czy mógłby� to powtórzyć wolno i wyra�nie, tak żebym usłyszała i zrozumiała? - Hermiona doskonale słyszała za pierwszym razem, ale słowa te wywołały dziwnš, wcale nie przyjemnš, miękko�ć w jej kolanach.
- Słyszała� doskonale i nic nie zamierzam powtarzać – odpowiedział chłodno Malfoy Junior.
- W takim razie ja ci co� powiem... – rzekła powoli panna Granger. Następnie wzięła wzięła głęboki oddech i zaczęła krzyczeć - To przez ciebie �cięłam włosy. Dosyć miałam już twoich kretyńskich uwag i je obcięłam, więc teraz sam jeste� sobie winny, Draconie Malfoy!
Draco zamrugał ze zdziwienia i konsternacji. Wolał się na razie nie odzywać.
- Możesz mi powiedzieć dlaczego wyzywałe� mnie przez tyle lat od szlam i innych z roku na rok coraz czę�ciej?! I zwiększš finezjš! - wrzeszczała coraz gło�niej.
Siedzšcy przy stole czuli się zakłopotani wybuchem panny Granger, ale nikt nie �miał jej przerwać. Nikt nie �miał się też ruszyć, czy nawet gło�niej odetchnšć, gdyż oczy Granger ciskały w ich kierunku gro�ne błyski. Draco wyglšdał dziwnie - jakby skurczył się w sobie.
Andreus Zabini nawet się zaczerwienił, gdy przypomniał sobie, jak często we wczesnej młodo�ci beztrosko "szastał" wyzwiskiem szlama. Gryfonka zauważyła zakłopotanie towarzystwa i nakazała sobie w duchu spokój.
Draco wymamrotał pod nosem bardzo ciche przeprosiny, których wzburzona dziewczyna nie usłyszała. Była urażona i czuła się oszukana. Uważała, że wyjštkowo perfidne było wyzywanie jej tylko po to, żeby nie okazać zainteresowania i by je zagłuszyć. Nagle u�wiadomiła sobie, że w szóstej klasie odzywki Malfoy stały się rzeczywi�cie mniej okrutne i bolesne, a bardziej irytujšce, zaczepne oraz mocno zło�liwe.
Ochłonęła trochę i udała że nie słyszy bardzo cichego i i urwanego "...praszam" Potem odetchnęła i spokojnie, lecz z powagš zapytała:
- Czy wiesz, zakichany przedstawicielu nieskalanej arystokracji... - Blaise lekko prychnšł, a Steel uniósł jednš brew i przybrał minę pod tytułem "Masz co� do arystokracji, mała?", co Hermiona, mówišc potocznie, "olała" - ... że kiedy po raz pierwszy nazwałe� mnie w drugiej klasie szlamš, to płakałam pół nocy? - nie zamierzała nic ułatwiać blondynowi. Malfoy żało�nie przygryzł wargę i spu�cił skromnie wzrok.
Tym razem dało się słyszeć tylko "...aszam".
Panna Granger zauważyła szczerš skruchę chłopaka i westchnęła przecišgle, bo zrobiło się jej go żal.
Malfoy mnie rozczula. Wpadłam jak różdżka w bezmagicznš przestrzeń- pomy�lała czule.
- A co do włosów... Dosyć już miałam twoich odzywek w stylu Uwaga na szopy! Granger, co wystaje z twojego kołnierza? Głowa czy gorylica?
czy inne równie miłe inwektywy i po prostu je �cięłam!
Draco tylko jęknšł i nagle nabrał ochoty wyrwać sobie swój niewyparzony język.
- Byłem kretynem - szepnšł i z minš zbitego spaniela spojrzał na pannę Granger.
- Tego nikt nie kwestionuje - mruknšł Steel, ale zaraz zamilkł pod złowrogim spojrzeniem matki i Hermiony.
Panna Granger była zdania, że nikt oprócz niej nie może bezkarnie obrażać Dracona i już miała dosadnie wytłumaczyć to pierworodnemu państwa Zabinich, gdy tchnięta czym� spojrzała na zegar. Wskazówki mechanizmu zatrzymały się na ha�le Pięć minut do drogi, ruszcie dupę w troki. Widzšc to zapiszczała. Jeszcze kilka minut tej rozmowy, a nawet dzięki magicznym samochodom nie dojadš na czas na stację. Rodzina Zabinich, Wasleyówna oraz Malfoy, zaintrygowani reakcjš panny Granger, spojrzeli w tamtym kierunku i zrozumieli wszystko. Jak jeden mšż wstali od stołu i zabrali się za pospieszne przygotowania do podróży: lewitować bagaże, �ciskać się i żegnać.
Najbardziej z całego zamieszania zadowolony był Draco, gdyż dzięki temu uniknšł wymówek na temat „jak to on traktuje kobiety”, które z pewno�ciš by usłyszał z ust ciotki i wuja .
Kilka minut pó�niej czworo ludzi, dwa koty, bagaże i niezliczona ilo�ć prezentów znajdowały się w samochodzie pędzšcym na stację kolejowš. Tym razem magiczne auto prowadził Steel Zabini i je�li Blaise uważał, że Draco je�dzi jak wariat to to, co wyprawiał jego rodzony brat, to było istne piętnastominutowe szaleństwo. Hermiona Granger okre�liła ten rodzaj jazdy nawet pewnym tajemniczym słowem Formuła 1. Według Blaise`a to była najszybsza podróż do Londynu, jakš przeżyli hogwartczycy. Nawet młody Malfoy po wyj�ciu z samochodu był cały zielony, co było rekordem samym w sobie.
Parę minut pó�niej władowali się do pocišgu i wybrali jaki� miły i pusty przedział, który jednak na długo nie pozostał przytulny.
Kto� otworzył z impetem rozsuwane drzwi i gło�no oznajmił:
- A, tu jeste�cie! Jak było u Hermiony? - Ron Weasley był szeroko u�miechnięty i wyglšdał na szczę�liwego, dopóki nie u�wiadomił sobie, że jego siostra i przyjaciółka siedzš razem z największym jego wrogiem, oraz z przyjacielem tegoż wroga, który - o zgrozo – gładził w tym momencie Ginny po włosach.
Ronald pobladł i zaniemówił na chwilę. Hermiona musiała użyć całej swej energii, by nie wybuchnšć �miechem na widok jego miny.
- Zabini, wolisz zabrać łapy od mojej siostry, czy mam cię bole�nie wykastrować? – spytał bardzo cicho najmłodszy z braci Weasleyów, gdy doszedł już do siebie.
- Oczywi�cie, że możesz się do nas dosiš�ć, Ron - powiedziała z u�miechem panna Granger, kładšc Draconowi poufale rękę na kolanie, co nieco złagodziło jego minę pod tytułem "Wcale, kur*wa, nie możesz, Wieprzlej". - Nie krępuj się - pu�ciła do przyjaciela oko i zachęcajšco poklepała miejsce obok siebie. Jeżeli Ronowi wydawało się, że wcze�niej stracił głos, to teraz głos chyba opu�cił go na dobre. Stał i poruszał ustami jak ryba wyjęta z wody, a z jego ust nie mógł się wydobyć żaden d�więk.
Kiedy rudzielec odstawiał popisy rybiego wokalu brzegowego, do przedziału wpadł Harry i widok dwóch par on również stanšł jak rażony piorunem. Jednak, w odróżnieniu od swego przyjaciela, nie stracił głosu. Wręcz przeciwnie.
- Co tu się dzieje? Co te jaszczurki wam... – zaczšł krzyczeć.
- Harry, tu nic się nie dzieję - Giny u�miechnęła się rado�nie - Po prostu jeste�my razem.



***KONIEC***

[Kiniulka]

czytałam ten fick juz daaawno na innej stronie i bardzo mi się podobał Szkoda, że te wszystkie fajne ficki tak szybko się kończą

[Daamroka]

Jejku!! To jest mój najukachańczy fic. Mam go nawet na kompie na wypdek gdybym nie miała internetu ale zbym dalej mogła czytać to cuuudowne opowiadanko. Ostatnio znowu go przeczytałam. Za każdym razem tak samo mnie fascynuje i intryguje.
Naprawdę suuuper opowiadanie!!
Pozdrawiam.
Damroka