Rola Hoffmana była rewelacyjna, podobnie jak Penna w I'm Sam i Leonardo w Co gryzie Gilberta Grape'a, uważam, że zagrać taką postać jest tysiąc razy trudniej, niż "zwykłego" człowieka, nawet tego, który przez pół filmu chodzi wściekły nie potrafię zrozumieć, jak po Rienmanie można w ogóle mówić o Tomku, którego Hoffman najnormalniej w świecie zmiażdżył.

Hoffman petarda, równie dobrą kreacją był chyba tylko Penn jako Sam.

Co do Slumdoga jeszcze, to oczywiście ja nie neguję, że on się może podobać i absolutnie nie wymagam, żeby się tego wypierać, Najuś . Mnie chodzi tylko o to, że - przy całym swoim uroku - nie jest to żaden wybitny film. I nie zgodzę się ze stwierdzeniem, że nic lepszego w tym roku nie było - był The Reader, był Benjamin Button. A już co do piosenki to w ogóle jakiś żart - w porównaniu z Peterem Gabrielem (WALL-E), zwycięski utworek ze Slumdoga jest po prostu żenua.

Ten post był edytowany przez owczarnia: 09.03.2009 15:34

wciąż nie widziałam Lektora, ale wyższości Buttona nad Slumdogiem nie widzę. w czym konkretnie lepszy? a kawałek Gabriela to raczej takie nieprzyjemne połączenie jego wad z your average kreskówka song (częściowo się pokrywa jedno z drugim), NUDA.

Nawet jeśli Gabriel wydaje się komuś nudny, to kawałek ze Slumdoga jest po prostu żenujący, toż to niemal disco polo.

W czym Button lepszy? Przede wszystkim fenomenalnie zagrany, z dużym klimatem, rewelacyjnymi efektami. Może i owszem, trochę wydmuszka, ale czy Slumdog nie wydmuszka? Ot, jedno i drugie opowieść z pogranicza fantasy, Button bardziej, Slumdog mniej. Ale choć wielkich życiowych prawd nie odkrywa ani jeden, ani drugi, to Button jest po prostu lepszy warsztatowo.

Tu się zgodzę w stu procentach. Nastawiłam się na jakieś niesamowite wrażenia podczas oglądania tego Slumdoga, ze wszystkich stron dochodziły głosy, że genialny, że cudo, że końcówka OJezu. I niestety, zawiodłam się. Nie mówię przy tym, że film jest zły, po prostu.. nie jest AŻ TAK dobry. The Reader go przerasta o kilka klas co najmniej.

A co do Buttona.. Moje zdanie jest takie, że ciężko zrobić zły film z Cate Blanchett i Bradem Pittem. No i nie zrobili złego filmu, ale jakiegoś arcydzieła też nie. Za to ostro mnie wkurzały momenty, w których eksponowana była figura Cate, bo ona taka ładna i cudowna, a mnie zazdrość zżerała.

Ten post był edytowany przez Eva: 09.03.2009 19:13

Pewno, Button też nie jest arcydziełem, ale od Slumdoga jednak lepszy. Główny mankament Buttona polegał na nieco zbyt dużym zadęciu, ale i tak - lepszy .

Natomiast Lektor to już w ogóle, dokładnie jak pisze Eva - różnica wręcz kilku klas.

A co do figury Cate ... Na mnie działa raczej motywująco - wiecie, mnie wiekiem bliżej do niej niż Evie, więc mówię sobie "skoro ona może, to ty też" .

Ten post był edytowany przez owczarnia: 09.03.2009 19:17

Hoho, na Slumdoga idziemy z Ewą w sobotę, jestem bardzo ciekaw. Ale wypowiem się co do soundtracku. Supersolidnie wymiata. Piosenka też. Słuszny Oscar, bez dwóch zdań.

disco - polo? litości, nie grzesz kobieto.

Spoko Naj, nie bulwersuj się. Owcy się Pattison podoba w Twilight'cie, więc wiesz ; )

nie wiem o czym/kim mówisz.

O Cedriku Diggorym =D

aaa...

Że się upewnię: mówimy o tym nagranku?

Dobra, nie disco polo. Dicso indio.



Spadaj, wredoto.

Ja nie wiem, co mówią serwisy, ja wiem co widziałam, a oglądałam calusieńskie rozdanie murem przylepiona do kanapy .


Edit: No jak to?! A co to za przekręt???

Ten post był edytowany przez owczarnia: 10.03.2009 00:49

dobra, sorry za zamieszanie, moja pomyłka, przez to że były dwie nominowane, juz mi się wszystko pokręciło. oczywiscie wygrała Jai Ho. ale i tak nie uważam że to disco polo, chociaż w sumie ta druga fajniejsza;d

Ten post był edytowany przez Neonai: 10.03.2009 00:50

No ta druga fajniejsza, fakt. Trochę mniej disco polo .

Ale niech mi nikt nie mówi, że to cuś było lepsze od Gabriela *nadyma się*.

zarzuc linkiem, bo nie slyszałam.

A proszę uprzejmnie.

ee, takie mocno średnie.

Peter Gabriel i określenie "mocno średnie" nie mieszczą się na jednej półce .

A tak na poważnie, to oczywiście każdemu podoba się co innego, ale mimo wszystko wydaje mi się, że tu jednak również zachodzi owa różnica kilku klas, o której pisała Eva.

ale jesteś pewna, że nie dałaś się nabrać statusom autorów obu piosenek z tymi kilkoma klasami? w końcu jedną zbyłaś 'niezbyt' pasującą szufladką, a o drugiej nie napisałaś nic, bo chyba to, że Peter Gabriel to czy tamto nie bardzo się liczy (abstrahując już od tego, że mówiąc delikatnie, czołówka bossów raczej nie dla niego).

Ten post był edytowany przez Potti: 10.03.2009 18:29

Mogłabym teraz wzbić się na wyżyny złośliwości i napisać, że jak ja Gabriela słuchałam, to Ty jeszcze moja droga pod dywanem na szczudłach biegałaś, ale się powstrzymam .

Innymi słowy: Peter Gabriel jest jednym z moich ulubionych artystów, muzyków, piosenkarzy - jak kto tam sobie lubi nazywać. Zasłuchiwałam się w jego płytach przez dłuugie lata, a i do dziś szczególne miejsce w sercu mym zajmuje. Tak więc - choć nie jestem ekspertem muzycznym - pochlebiam sobie, że umiem odróżnić klasę od szajsu, a opieram to przeknonanie na wieloletnich doświadczeniach oraz eksperymentach maniakalnej słuchaczki. Tak więc gust jaki mam taki mam, ale wyrobiłam go sobie całkiem sama i żadne statusy mi nie są do tego potrzebne .

I to nawet nie to, żebym zaliczała Slumdogową piosneczkę do szajsu, nie, ona jest w swojej klasie całkiem OK. Ale będę się upierać, iż jest to klasa Gabrielowi nie zahaczająca nawet o okolice pięt. Albo dobrze, krakowskim targiem: kolan.

równie dobrze ja mogłabym powiedzieć, że będąc w wieku, w którym Ty jarałaś się Gunsami słuchałam The Zombies, Briana Eno i XTC, ale czy potrzebne nam takie niskie teksty, skoro ani Ty nie miałaś wpływu na mniejszą dostępność, ani ja na swoją datę urodzenia (wolałam nie pomijać truizmu, żeby nie wyszło na to, że uważam, że miałaś większe szanse)?
w dodatku wydaje mi się, że ze swojej strony na tyle, na ile mogłam/chciałam- nadrobiłam i między innymi znam całkiem sporo płyt, w tym niejedną, w nagrywaniu której mniejszy lub większy udział miał Peter Gabriel. dlatego zupełnie nie widzę sensu wspominania o takich argumentach.

szczególnie, że to wszystko wciąż nijak się ma do porównania obu piosenek, bo nadal wynika z tego tyle, że "Jai Ho" nie dorasta do pięt "Down to Earth", ponieważ za tę drugą odpowiada Peter Gabriel. wydawałoby się, że skoro to takie oczywiste, banalnym zadaniem byłoby troszeczkę konkretniej zniszczyć tę pierwszą (nie używając nazwisk na przykład), ale z drugiej strony, nawet tylko przyzwoite motywiki nie ukazują się na zawołanie, o śladzie świeżości w dziadkowym przynudzaniu nie wspominając. a tymczasem przecież choćby takiemu Tarkowskiemu zdarzały się filmy słabsze niż Slumdog i co poradzić, trudno obronić jego Solaris wypunktowując cechy świadczące o geniuszu Zwierciadła czy tym bardziej opowiadając, jak to go bardzo cenimy.

Pomijając fakt, że Brian Eno bynajmniej nie jest mi obcy, chodziło o coś zupełnie innego. Otóż odczułam w Twojej wypowiedzi sugestię, jakobym kierowała się tak zwaną marką. Stąd moja odpowiedź nie miała na celu nic innego, jak uprzytomnienie Ci faktu, że takie osądy niekoniecznie bywają trafione. O ile oczywiście to właśnie robiłaś, bo jeśli nie - to przepraszam.

A wszystko to tak ma się do porównania obu piosenek, że po prostu styl Gabriela jest mi doskonale znany i właśnie wielce przeze mnie ceniony. Do tego stopnia, że w kinie - nie mając pojęcia, że jeden z moich ulubionych artystów miał swój udział w filmie - niemal wyrwało mi się na całe gardło: "Boże, przecież to jest Peter Gabriel!!!". Pomimo, iż piosenka leciała już na napisach, ludzie szurali, światło się paliło oraz znajomi, z którymi byliśmy dzielili się wrażeniami tuż przy moim uchu. I ta piosenka jest właśnie idealnie w jego stylu, genialnym, nie do podrobienia. Pamiętam, jak stałam, zasłuchana, pod ekranem i za nic nie chciałam dać się wyciągnąć z sali. Spodobała mi się od pierwszego kopa. A "Jai Ho"? Boże złoty, toż to przecież jest zwykły, bollywoodzki taneczny numerek... Umówmy się, dostał Oscara na fali Slumdoga, li i jedynie. Nie wiem, jeżeli spodziewałaś się po mnie jakiejś fachowej analizy, to przepraszam, ale nic takiego nie leży w moich możliwościach, jak już pisałam - nie jestem ekspertem muzycznym. Ale nawet jeśli Gabriel świeżością nie trąci (i całe szczęście, jak dla mnie, bo pokochałam go właśnie w takim wydaniu, pomijając już fakt, że - znów według mnie - zmiana stylu w tym wieku może co najwyżej zalatywać żałością), to to jest kawał profesjonalnej klasy. To nadal jest genialny muzyk. Dla Ciebie dziadek - ja go pamiętam ze "Sledgehammera" . I mimo blisko pięćdziesiątki na karku, był dla mnie cholernie seksowny . A zresztą, cóż niby takiego świeżego ma w sobie "Jai Ho"? Banalna pioseneczka, popowy rytmik z lekko orientalnym zacięciem. Nie wiem jak innych, ale mnie osobiście takie orientalne disco z lekka wątpia szarpie, i przyznam, że czułam spore zażenowanie, kiedy tę piosenkę Oscarem nagradzali. Tu uprzedzę ewentualne pytania i dodam, że owszem, widziałam już na Oscarach gorsze rzeczy i zapewne dawno powinnam pozbyć się złudzeń. Ale niestety nie potrafię.

Dodam jeszcze, że przykład z filmami jest o tyle nietrafiony, że tu rzeczywiście można wypunktować pewne rzeczy, nawet byle laik to potrafi. Wystarczy chodzić do kina i trochę się tym interesować. Z muzyką nie jest już tak łatwo, bo - dla laika, podkreślam - to głównie kwestia gustu. Jednakowoż najogólniej rzecz ująwszy, istnieje coś takiego, jak dobra muzyka, i do tej zalicza się kawałek Gabriela. Czego, niestety, o "Jai Ho" powiedzieć po prostu nie można. To tak, jakby do wyścigu o Oscara z Benjaminem Buttonem stanął Kiler. Owszem, Button był miejscami nudnawy, ciutkę przeozdobiony, nieco zbyt nadęty. Ale mimo tych mankamentów, od Kilera nadal dzieli go przepaść. I to wcale nie dlatego, że tu prawda Hollywood, Brad Pitt, Cate Blanchett a tu biedna Polska z naszym żałosnym Czarkiem Pazurą i jeszcze bardziej żałosną Figurą Katarzyną. Dlatego, że to są po prostu dwa filmy, z których jeden - pomimo wszystko - jest po prostu dobry, a drugi (o ironio, również pomimo wszystko, bo przecież Machulski to legenda) jest zwyczajnie kiepski. I żeby już było całkiem śmiesznie, to z reżyserów akurat o wiele bardziej cenię Boyla (Slumdog) niż Finchera (Button). I jeśli chodzi o sam film, to jeszcze, jeszcze w miarę mogę (jakoś) tego Oscara zdzierżyć, choć boli mnie niesprawiedliwość względem Lektora. Ale piosenka to już pełna porażka i nic na to nie poradzę, choćby nie wiem jak wmawiano mi dziecko w brzuch .

Ten post był edytowany przez owczarnia: 11.03.2009 00:10

ja też wcale nie zamierzałam Ci wytykać kogo znasz, a kogo nie

jeśli chodzi o dziadka, to nie miałam na myśli jego wyglądu, bo i nie o tym rozmawiamy. nie chodzi nawet do końca o jego wiek, tylko o to, że raczej nie ma do zaoferowania nic ponad odgrzewane kotlety (dla mnie). a przecież nie takim zdarza się oszukanie nie tyle czasu, co ilości materiału- w zeszłym roku zarówno wspomniany Brian Eno z Byrnem, jak (o 8 lat starszy!) Brian Wilson prędzej skompromitowali młodszych kolegów niż poddali sens dalszego tworzenia pod wątpliwość. przy czym nie było żadnych rewolucji stylistycznych, chodzi po prostu o to ile ciekawych i ładnych melodii wciąż jest w głowie Wilsona, podczas kiedy jeden kawałek Gabriela nudzi mi się po niecałej minucie.
(choć to nawet nie jest specjalny zarzut, który miałby rzucić cień na jego karierę, bo jak wiadomo co drugiemu się tak zdarza)

i powiedzmy sobie od razu, że Oscar za najlepszą piosenkę to nie podsumowanie dekady Pitchforka, a na potrzeby filmów nie trzaskają singli Animal Collective (co prawda Shieldsowi się kiedyś zdarzyło i w dodatku udało). dlatego może niefortunna była ta "świeżość", bo znów zamiast do oryginalności miała prowadzić do interesujących momentów niezależnie od wychodzenia czy nie poza Bollywood, zwrócenia uwagi w trakcie filmu i żeby jeszcze nie było szkoda czasu na posłuchanie jej później. jakby jeszcze coś tam przełamywała, to chyba zasłużyłaby na mojego Ipoda, ale z drugiej strony od tego jest na tym soundtracku M.I.A.

ale generalnie o to mi chodziło

Ten post był edytowany przez Potti: 11.03.2009 00:16