Na granicy życia
Na granicy bogów
Na granicy światła
Na granicy światów obu
Na granicy myśli
Na granicy bogów
Na granicy, na granicy światów obu
Stoi małe krzywe lustro
Załamane szkło
Obraz niewyraźny
Bo zamazane tło
Stajesz naprzeciw lustra
I pytasz o drogę
Swego odbicia
Nie nazywaj bogiem

Na granicy wiedzy
Na granicy ciekawości
Na granicy strachu
Na granicy świadomości
Na granicy wiedzy
Na granicy uczciwości
Na granicy strachu
I na granicy wolności
Stoi lustro niejedno
A w nim niejeden wzrok
Pełen wiary i nadziei
Na życiowy krok
Wielu lustro myli z oknem
Przez nie chcieliby biec
Chcesz do prawdziwego świata?
Cała wstecz

By oddzielić ziarno od plew
Musi ziarno poczuć gniew
Ale nie musi lać się krew

Jeśli wojna to nasz chleb
Coś nieludzki ten ludzki szczep
Taki wielki, a taki pusty łeb

Woda, ziemia, wiatr i duch
I miłości pełny brzuch
Nigdy sam, a co najmniej dwóch
Oto człowiek z moich snów!

Niepotrzebny mi świat u stóp
Zwykle leży tam sługa lub trup
Moje życie to nie tylko grób
I ja znajdę w nim jakiś cud!

Idę raz po świecie
I patrzę w dół i dookoła
Zrobiłem niedużą rundkę
Patrzę w lewo - ktoś woła
Głos taki dziwny
Jakby japę darł ktoś, ale cicho
Podchodzę, patrzę - mur
A z niego płynął wrzask i chichot

Podszedłem, postałem, posłuchałem trochę dłużej
Przyjrzałem się murowi i niedużej dziurze w murze
To dziura wrzeszczała i to mur ją wyśmiewał
Stał okrakiem i zabraniał dziurze śpiewać

Scena mnie zgorszyła
I poszedłem dalej wzdłuż muru
Dalej było więcej dziur
I każda wrzeszczała z bólu
Dziury były pojedyncze
A mur wielki jak skurwysyn
Stał i śmiał im się w ryj
A dziur chór jak ryczał, tak ryczy

Jeszcze bardziej bez sensu i jeszcze dłużej
Mur każe dziurom tkwić w niedużej dziurze w murze
By ośmieszyć je doszczętnie, ale z muru nie wydalić
By straciły resztki siły i znów murem się stały

Ale są takie dziury
Oby ich było coraz więcej!
Które raz olały mur
I wolą wrzeszczeć w wielkiej męce
Niż przyłączyć się do muru
Który tak drwi z ich poświęcenia
Który tak ukochał śmiech
A nie zna radości istnienia

Pełen złości i frustracji patrzę na to, co się dzieje
Myślę: już coraz silniejszy wiatr przez dziury wieje
Mur ten padnie! I zrobiłem w nim niedużą dziurę pięścią
Mur mnie wyśmiał, stał jak stoi, dalej jestem jego częścią

Dusza nie ma płci
Nie posiada rasy
Dusza nie zna gatunku
Rzędu, rodzaju i klasy
Nie wie, co to hierarchia
Górą obchodzi granice
Jeśli dusza, to jedna
W medycynie zwą ją życiem

Jeśli życie ma dać coś
A dusza ma w tym pomóc
Musi zdolna być, by zło
Wciąż nie brudziło domu
Celem piękno i życie
Dla nich warto się trudzić
Jeśli dusza istnieje
To ominęła ludzi

Dobra. Nastąpił czas na wielki powrót. To, czy wielki, ocenicie Wy. Odnoszę się głownie do starszych czytelników forum, ale o opinie proszę wszystkich. Sprawa wygląda tak, że w międzyczasie założyłem punkowy zespół, nazywa się Łajdak, polecam każdemu, jak w końcu cokolwiek nagramy. Tesksty się trochę zmieniły, ale uważam, że na dobre. Dlatego teraz będę wrzucał masę tekstów, które powstały pod kątem muzyki, ale nie tylko, niektóre z nich były po prostu tekstami, bo ciężko przychodzi mi nazwać to wierszami. A wrzucam tu, bo zawsze jarało mnie to, że ludzie piszą, co sądzą.
Wolicie, żebym zaczął od agresji czy na spokojnie?
Ok, zacznę od agresji.
A więc, Japetus.

Japetus


Nadleci dziki rój, przyodzieje złości strój
Tak w uczucia złe ubrany będzie Ci zadawał rany
Ostre żądło w środku oka wyzwoliło wściekły wokal
Który nie mógł trwać już za nic, kiedy żądło było w krtani

Nadbiegną głodne hordy, użyczą Ci swej mordy
Żebyś mógł stać się resztkami gdzieś pomiędzy ich zębami
Ta minuta trwa już tydzień, kiedy mięśnie Twoje gryzie
I nadeszła chwila mdłości, gdy wysysa Ci szpik z kości

Z bagien się wydostał gad, cieknie mu po mordzie jad
Z rozkoszy a nie z głodu da do wolnej śmierci powód
Swędzi, nie wiesz, co się dzieje, za dwie chwile zesztywniejesz
Ale zanim przyjdzie sygnał, który życie z Ciebie wygna
Poznasz ból, poznasz strach i poczujesz w mordzie piach
W żyłach krew Ci zapłonie, będziesz modlił się o koniec
Ale koniec to nie frajer, tak przywołać się nie daje
W swojej wielkiej cierpliwości da Ci umrzeć bez godności

Powstał w wątrobie, zawdzięcza życie Tobie
Jedząc sam, karmiłeś jego, rzec by można, alterego
Tyle że o ciele glizdy, zrobił z Twoich jelit izby
Większy ból możesz poczuć, kiedy zbliży się do oczu
Ryjąc w czaszce korytarze, sprowadzając smierć do marzeń
Wypełniając kości sobą, złu nadając liczbę mnogą
I człowiek już kaleka, i nie ma już człowieka
I znowu jest porządek, znowu nikt nie rządzi lądem

Świestny. Jeden z Twoich lepszych chyba nawet.
Fragment:
"przycisnął swym brzuchem

brzydki jak noc jest,
jak stróża dzieciarnia"
jest genialny, ja tu widzę trochę bajkowej groteski, nie wiem, czy zamierzonej, ale w każdym razie jest na szczęście.

No i letnie dziewice swoją drogą.

Zajebiste te wiersze to są, ale za cholerę nie mam pojęcia, po pierwsze, jak Ty to wymyślasz, co jest mniejszym problemem, bo po drugie nie rozumiem. Mało co rozumiem w Twojej poezji.

Z powrotem... Z komentarzem, bo z poezją ciężko. Tak naprawdę to już dawno nie przysiadłem. No ale dobrze, że jest, co komentować.
Ej, zajebiste te Twoje nowe wiersze. Kurde.

"Poszukiwana, poszukiwany" i "Wierszokleta" rewelacja! Ogólnie brakuje tylko kawy i papierosa.

Nie wiem, czy jest na barok, ale dla mnie bardzo fajne. Chyba głównie przez ten rytm.

Super! Bardzo mi się podoba. Poza tym ostatnio mam fazę na tego typu wiersze, więc tym bardziej.

Ja tam nie odszukałem od razu poważnego akcentu. Wystarczy, że mi się podoba. I to bardzo, super, Avada. ; )

Ja też!
Czarny chleb i czarna kawa.

Podoba mi się. Nie będę się wyłamywał, bo na początku jest dość mizerny w tym sensie, że nie wciąga, ale im dalej, tym zdecydowanie lepiej. Tak jak Przemkowi, mi też podoba się bardzo sama stworzona przez Ciebie sytuacja. To jest zdecydowanie super. I reszta po "amen" też jest bardzo dobra i bardzo przyjemnie się ją czyta.

Miała cztery na dwa.
Dziwna pszczółka to była.

Bardzo fajne. Więcej komentować nie trzeba. ; )

Podoba mi się, że po prostu napisałeś to, co czułeś albo chciałeś wyrazić. Albo jedno i drugie, co pewnie najprędzej jest prawdą. Bez większych ubarwień, dodatków, treść jest bardzo wymowna i zdecydowanie mówi sama za siebie. Dobra robota! : )

Ja niestety nie zgadnę. Ale wiersz bardzo mi się podoba. Nawet mimo tego nie-do-końca-zrozumienia, które się zakradło. Nie będę pisał, że zdecydowana większość Twoich wierszy ma w sobie coś, co mnie bardzo rusza emocjonalnie, bo to już pewnie wiesz. Ten wiersz ma w sobie to coś. A więc udał Ci się zdecydowanie. ; )

Podoba mi się dość. Może podobałby się bardziej, gdybym zrozumiał do końca. Ale na pewno jest ciekawy i przykuwa uwagę, chociażby formą, a myślę, że to było w dużej mierze celem, więc udało Ci się.

Mnie też nie przypadł do gustu. Rymy... są, ale moim zdaniem niepotrzebnie w tym tworze. Niektóre się widzi, ale ciężko je usłyszeć, a niektóre słychać i pojawia się tylko myśl: "Po co?". A co do reszty, język też mnie nie zachwycił, nie podoba mi się. W tym stylu ciężko się utrzymać, żeby nie wyszło zbyt pretensjonalnie i przesadzenie, Tobie się to niestety nie udało.

Podoba mi się. Ogólnie. Nie zachwyca nadzwyczajnie, ale, jak to powrót, miły. Tylko w kilku miejscach trochę gryzie po uszach: "gdzieś" dwa razy w drugiej strofie i ta korekta w pierwszej... Zbyt matematyczny termin, jak dla mnie.
Ogólnie przyjemny wiersz.
Aha, i gorsze od "Wyjazdu". Ten był bardzo dobry, a "Powrót" niestety trochę odstaje. Ale, jak mówię, też miły i klimatyczny.
I bardzo fajne tematy wybrałeś. Sentymentalne, przez co bardzo oddziaływujące na psychikę. Gratuluję.

KIEDY W KOŃCU PRZESTNIECIE KROPOKOWAĆ UKRYTE NIBY-PRZEKLEŃSTWA W WYRAZACH?
Sorry, ale nosi mnie, jak to widzę.

A w wierszu POZA WYŻEJ WSPOMNIANYM denerwuje mnie trzeci i czwarty wers, kojarzą mi się z pisaniem wypracowania, coby było ładnie. Poza tym całość też mnie nie zachwyca. Ten temat mógłby zachwycić, ale ubrany w inne wykonanie. Bo to mi się nie podoba.

Co Ty, jest dość fajny.
A wiersz mniej. Chociaż nie ma tragedii. Parsknąć, nie pasknąłem, ale wiedziałem, że Twój.

Ogólnie uważam, że takie eksperymenty bardzo łatwo spieprzyć. Ty nie spieprzyłeś, ale... hmm. Dobra, nie, jest fajny i jest też klimat, i to widoczny. I chyba bardziej podoba mi się pierwsza część. Druga nie jest zła, ale sama końcówka jakoś nadpsuła mi cały twór. Ogólnie trudne zadanie i wykonałeś je dość dobrze.

Wiesz, co myślę. Ale nie aż tak źle, jak z "Romanem".